Erica (2019)

Laatst in de grote Januari sale in de PlayStation Store opgepikt. En het is voor het eerst dat ik een soortgelijke FMV game speel, dus ik was dan ook erg nieuwsgierig hoe me dit zou bevallen. Mijn eerste indruk was dat de productiewaarden erg hoog zijn. Over het algemeen goed acteerwerk – vooral van de hoofdrolspeelster Erica, en mooie settings, shots en kleurgebruik.

Het game-element was in het begin even wennen. Ik ben direct overgegaan van de controller naar de bijbehorende app. Ik ben niet overtuigd dat de app een enorme meerwaarde heeft ten opzicht van de controller. Maar het speelt wellicht net iets fijner omdat het schermpje van je mobiel groter is dan het touchpad op de PlayStation controller – en je via de app ook aanwijzingen te zien krijgt over de actie die op dat moment van je wordt verwacht (flick, swipe, één of twee vingers, enz.).

De game heeft van het begin tot het einde de lengte van een speelfilm. Ik heb er nu twee speelbeurten op zitten. In allebei de gevallen was ik ergens tussen de anderhalf en twee uur kwijt van begin tot eind. Op zich een prima speelduur, aangezien je toch de beste ervaring krijgt wanneer je een speelbeurt in één keer tot het einde doorspeelt.

Iedere scene staat bol van de keuzes – dialoogopties, morele keuzes of te ondernemen acties. En door te variëren in deze keuzes bewandel je dus diverse paden. Ik heb echter na twee speelbeurten al de indruk dat de vertakkingen in het verhaal zich beperken tot een paar cruciale scenes. En een groot deel van je keuzes weinig of geen invloed hebben. Op zich niet zo’n probleem, al weegt het wel mee in mijn keuze om de game nog een derde keer door te spelen.

Zo is één opzichte vertakking in het verhaal een keuze tussen het aanhalen van een band met één van drie personen. Twee daarvan heb ik nu dus gehad. En zelfs in mijn tweede speelbeurt zat al de nodige herhaling. Veel scenes zijn terugkerend en bevatten toch minder relevante keuzemomenten. Een tweede pijnpuntje is het ontzettend clichématige verhaaltje.

Wat eigenlijk start als een beklemmende mystery-detective, verzand al snel in allerlei clichés zoals een inrichting in toepasselijke ‘horror-setting’, sekte en bijbehorende bovennatuurlijke klets. Daarbij zijn tenminste twee speelbeurten nodig om een het verhaal een beetje te kunnen omranden. Al is me een hoop nog steeds niet duidelijk en betwijfel ik of andere keuzes wel meer antwoorden gaan geven.

Het is ergens ontzettend jammer dat het verhaal geen rode draad maar eerder een losse steek is. Als dit voor het medium televisie was gemaakt zonder alle interactieve elementen had ik dit heel matig beoordeeld. Maar dat er meer is tussen film en game doet maar weer eens blijken. Want de ervaring die deze game biedt – met name de keuzes die je worden voorgeschoteld bij een aantal beklemmende scenes, zorgt er toch voor dat ik dit beter waardeer, en dus ook al twee keer heb doorgespeeld.

Het maakt het eindoordeel wel lastig. Ik ga toch voor 3* sterren omdat ik denk dat er veel meer uit dit soort interactieve ervaringen te halen valt. Maar voor een zacht prijsje is het zeker eens de moeite.

Nja. Stiekem vind ik het best jammer dat dit dus wellicht geen port gaat krijgen. Ik houd eigenlijk wel van dit soort dingen. Visual novels, choose-your-own-adventures, interactieve FMV games/films. Het heeft net wat meer dan een gewone film / comic / boek lezen en dat is wel eens leuk om te doen. Heb je toch het idee dat je wat minder een aardappelzak bent die al 3 of 4 uur achter elkaar dezelfde serie of comicreeks bent aan het bingen (zoals wel eens gebeurt) maar ook echt interactief iets aan het doen bent (buiten de kat aan het aaien of met je hand in een zak chips zit en een kop koffie drinkt). Dus jammer - zou wel een aanschaf worden.