Half-Life 2 (2004)

Half-Life 2 is momenteel het enige spel dat ik online speel. Dat is door de gravitygun echt uniek. Niets geeft meer voldoening dan iemand af te maken met een WC of badkuip .

Half-Life 2 is een geniaal spel en prachtig vervolg op deel 1. Het is vrij lineair maar door de uitstekende AI is geen enkel gevecht hetzelfde. De actie is echt geweldig adrenalineverhogend. Vooral als je op hard een gunship of Strider neer moet halen terwijl je van alle kanten ook nog eens door de Overwatch beschoten wordt. De gravitygun is het briljantste wapen ooit en kan voor erg veel variatie zorgen, je hoeft hem niet te gebruiken maar het zorgt voor veel plezier als je het wel doet. Vooral in Ravenholm, als je net de gravgun gekregen hebt is het prijsschieten met sawblades en alles wat je maar tegenkomt.

De graphics zijn (zelfs nu nog!) schitterend. Vooral wat betreft de menselijke personages zijn ze nog niet overtroffen. Iedereen praat lipsync en gezichten hebben echt karakter en veel detail. De physics helpen hier ook erg goed aan mee, als je ergens een granaat neergooit en je ziet vervolgens je vijanden wegvliegen geeft dat altijd veel voldoening. Maar ook hoe zwaar objecten zijn en hoe ze zich bijvoorbeeld in water gedragen klopt heel erg goed.

Speciale vermelding verdient ook nog het geluid wat echt ongelofelijk goed is. Vooral de geluiden van die zombies zijn prachtig, ergens hoor je nog de menselijkheid erin door maar dan op een gruwelijke misvormde manier. Ook de Striders maken echt prachtige geluiden, een vreemd soort gehuil. De voice acting is ook perfect. Goed van Valve dat ze niet zomaar wat grote namen hebben genomen maar echt de perfecte stem bij elk personage hebben gezocht. Geweldig idee om Louis Gossett Jr. als de vortigaunts te casten, geweldige stem heeft die kerel.

Het verhaal is wederom geniaal en laat de diepgang van deel 1 pas echt goed zien. Toen het spel net uitkwam was daar veel commentaar op, dat het verhaal nergens op sloeg maar dat is compleet onterecht. Eerst snapte ik ook niets van het verhaal maar hoe meer ik erover ga nadenken hoe beter het in elkaar steekt. Het is zoals de serie Lost, op het eerste gezicht zitten er veel gaten in het verhaal maar hoe meer je te weten komt hoe beter alles in elkaar valt. Ik twijfel er niet aan dat het verhaal van Half-Life een prachtig einde gaat krijgen.

5*

Ook nog even een applausje voor de Source SDK die je ook bij Half-Life krijgt. Geweldige editor waarvan de basisprincipes niet zo moeilijk te leren zijn.

Geniale game. Alles in deze shooter is af. De hele wereld was zo realistisch gemaakt dat ik soms gewoon misselijk werd tijdens het spelen, omdat ik echt het gevoel had middenin het Half Life universum te zitten. Het schijnt dat andere mensen hier ook last van hadden.

Voor de rest is de gravity gun natuurlijk 1 groot feest. Het bracht zoveel leuke variaties met zich mee en zorgde voor totaal nieuwe gameplay. Mijn favoriete stukje was in Ravenholm, met die supersnelle zombies die krijsend op je af renden. Verschrikkelijk irritante vijanden, in de goede zin van het woord.

5* is een beetje laag voor een game als dit, maar je kan nu eenmaal niet hoger geven.

Alleen dit eerste deel van 2 gespeeld, en hoewel het er allemaal prachtig uitziet, vind ik het toch een tandje minder dan 1.

Het is misschien handig om vooraf te melden dat ik de PS3 versie van HL2 heb gespeeld dus opmerkingen over framerate en laadtijden gelden wellicht niet voor de PC of 360 versie.

Laat ik beginnen met het melden van het feit dat ik eigenlijk helemaal niet zo van FPS's hou. Ik speel ze wel (en nog best vaak ook) maar er zijn er maar weinig die ik echt kan waarderen. Ik vind ze vaak te makkelijk, saai en ze komen wat makkelijk gemaakt op me over. Tot dusver konden alleen GoldenEye, Far Cry en Halo (1) echt indruk op me maken. Toen zag ik toen ineens The Orange Box voor mn neus staan. 5 games voor de prijs van 1, stond er op de voorkant. Ik hoorde vaak mensen Half life 2 en best game ooit in een zin gebruiken. Dus na een beetje wikken en wegen toch maar besloten om m te kopen. Nu, 3 weken later, kan ik veilig concluderen dat HL2 gaaf is maar zeker niet revolutionair is.

Ik had deel 1 nog nooit gespeeld (speel sowieso vrijwel nooit op de PC) dus was het wel even moeilijk om in het verhaal te komen. Na diverse websites te hebben geraadpleegd was ik weer aardig up to date en kon ik echt beginnen met HL2. Ik vond het begin gelijk ook erg geslaagd. Geen hordes vijanden die je gelijk moet verslaan, maar gewoon rustig ontdekken waar je bent beland, een beetje praten met mensen en af en toe een stroom stoot krijgen van de combine. Later wordt het natuurlijk knallen maar ik waardeer dit rustige begin wel. Later begint het verhaal pas echt en ik moet zeggen dat de game wel een leuk verhaal heeft. Wel vind ik dat er meer vragen komen dan antwoorden (het Lost syndroom?) en er zitten af en toe flauwe plotwendingen in, maar HL2 heeft nog altijd een beter verhaal dan de gemiddelde game. Wat ik eigenlijk nog het meest waardeer is dat het allemaal doorloopt en niet onderbroken wordt door cut scenes. Hierdoor heb je niet het gevoel dat je in levels speelt en krijg je helemaal een band met de game.

De graphics vind ik nog steeds staan als een huis en dat vind ik best opmerkelijk aangezien de game al 3 jaar oud is. Ik kon eigenlijk nergens iets echt lelijks of afgeraffelds zien. Alles ziet er behoorlijk scherp uit. Het is bijv ook prachtig om te zien hoe sommige dingen op het water gereflecteerd worden; echt een genot voor het oog. Ook de personages zien er prima uit. De wereld van HL is erg divers. De ene keer bevrijd je mensen in City 17 op klaarlichte dag en de andere keer lijk je in een horrorfilm terecht te zijn gekomen waar je zombies moet af knallen in een of ander donker dorpje. Juist hierdoor blijft HL2 fris en speel je eigenlijk nooit op dezelfde plaatsen.

De A.I. van je tegenstanders is ook erg goed. Te lang achter een muurtje blijven zitten en je krijgt gegarandeerd een granaat voor je harses. Ze lijken goed samen te werken, al willen ze in sommige situaties nog weleens als een kip zonder kop achter elkaar je schietveld binnen lopen. Gelukkig gebeurt dit niet al te vaak. De wapens in HL2 zijn in een woord vet. Ze balanceren op het randje van realistisch- onrealistisch en dat ze maakt ze juist zo vet. De gravity gun blijft toch wel de beste. Met dit wapen kun je vrijwel alles oppakken (van bureaustoel tot vuilnisbakken) en deze richting je vijanden schieten. Heel gaaf geedaan. Bij je andere wapens moet je ook zeker op je ammo letten (zeker in het begin) anders moet je binnen de korstste keren met je koevoet een klein leger combines verslaan. En dat wil niet zo vlotten, kan ik je melden. De impact van de wapens op je vijanden is ook erg goed. Je voelt gewoon dat een vijand wordt getroffen door jouw kogels en zo sterk heb ik dat nog nooit meegemaakt in een game.

Maar tot zover de positieve punten van de game, nu wil ik het hebben over de negatieve punten . Om te beginnen, de laadtijden zijn laaaaaaaaaaang en tergend. Zit je net lekker te knallen moet je weer een minuut gaan wachten tot het volgende stuk is geladen. Dat is zo ontzettend jammer omdat het verhaal zonder cutscenes verder gaat en je hierdoor erg bij het verhaal betrokken raakt. Als je dan weer die laad balken ziet heb je weer het idee dat je een game speelt (niet positief bedoeld). Ook als je dood gaat moet de game weer je laatste save gaan laden en duurt ook weer een tijdje. Meestal ga ik dan in de tussentijd even zappen

Op een gegeven moment keer je terug naar City 17 en ga je met de resistance samen vechten tegen de combine. Hierdoor krijg je mensen onder je hoede die je simpele opdrachtjes kunt geven en die met je mee vechten. Tenmiste, zo zal Valve het hebben bedacht. De uitwerking is namelijk ver onder de maat. Ik dacht dat Kane and Lynch erg was maar dit..... Wat een vreselijke, tergende, irritante, in de weg lopende schijt mannetjes zijn dat zeg. Ze lopen echt constant in de weg. Handig als je op een trap staat en je krijgt een granaat voor je voeten gegooid en je wil naar achter lopen. Oh, wat blijkt, er staan 4 josti's achter die niet begrijpen dat je weg wil rennen voor die granaat en dat je erlangs wil. En dan vragen ze ook nog geregeld: ''Am I in your way dr Freeman'' . ''ja schijthoer (er zitten ook vrouwen bij) donder nou eens een keer op''. Jammer dat je ze zelf niet af kan schieten anders had ik dat zo gedaan. En als ze nou zouden helpen ofzo maar nee dat doen ze ook niet. Heel soms schieten ze er eentje af maar het merendeel is binnen no time zelf dood. Ik snap ook niet dat ze steeds zo blij zijn me te zien aangezien ze binnen 10 seconden doorzeefd zijn met kogels. Oh ja, ze moeten ook ophouden met dat geslijm. Bah.

En wat is er in godsnaam aan de hand met de hoofdpersonage, Gordon Freeman? Heeft ie zn tong ingeslikt ofzo?! GTA III had ook zo'n personage maar die zag je tenminste nog. Ik had af en toe bij bepaalde scenes meer het idee dat ik een camera was (of vasthield) en niet het idee dat ik echt een hoofdpersonage was. Bovendien lijkt Gordon homo te zijn want Alyx laat zo vaak zien dat ze wel geinterreseerd is in een date (waarom weet ik ook niet, je kan dan net zo goed met een bezemsteel verkering hebben), maar Gordon verblikt of verbloost niet. Ech een flink minpunt van HL, deze Freeman.

Ook kan ik niet ontkennen dat de game af en toe wat saai werd. Zeker als je terugkeert naar waar je begon krijg je veel dezelfde huisjes, veel dezelfde vijanden en steeds dezelfde handelingen. De laatste chapters hebben zelfs een wat saai leveldesign. Ook lijk je in de game op veel plaatsen vrijheid te hebben maar meestal blijkt dat er maar een juiste route is die je kan volgen (gaap).

Dan als laatste wil ik even hebben over de zogenaamde platform elementen die in deze game (en soms in andere FPS) zitten. Bijvoorbeeld: op een geveven moment mag je niet over het zand lopen anders komen er enge beesten naar boven en die pakken je. Dus wat doe je dan: je pakt je gravity gun en je zet een doos neer. Je gaat er op staan en je pakt de volgende doos, die zet je een stukje verder neer en daar ga je ook weer op staan. Dan pak je weer een doos enz enz. Op deze manier kan je dus een bepaald gebied overbruggen. Het probleem is echter dat ik niet goed zie waar ik nou sta. Het overspringen van doos naar doos is nog moeilijker omdat je op zo'n klein oppervlak moet landen. Dit werkt gewoon niet lekker in een FPS. En zo zijn er nog een aantal zelfde soort situaties, waarin ik toch een aantal keer onnodig dood ging. Het ladder beklimmen werkt ook voor geen kut. Wil je omhoog ga je omlaag en vice cersa. Doet het dan zoals R6: Vegas: als je een ladder beklimt, even schakelen naar 3rd person en dan kan je veel beter zien wat je doet.

Tot slot wil ik even EA complimenteren met de goede poort richting PS3. Er is een hoop gezeik geweest over de PS3 versie maar ik ben weinig problemen tegen gekomen, m.u.o. de laadtijden. Valve's houden richting PS3 irriteert me enorm maar gelukkig heeft EA het goed gedaan zodat ook wij the Orange Box kunnen bespelen. Ik weet niet hoe het met episode 1 en 2 zit maar HL2 speelt zeer goed.

Al met al is Half- Life 2 een prima FPS. Heel anders dan andere FPS'ers die ik heb gespeeld maar daardoor voelt de game lekker fris aan. Helaas kent de game wel een paar flinke minpunten waardoor de beleving enigzins wordt bedorven.

+ Graphics
+ Vloeiend verhaal (geen cutscenes)
+ Gravity Gun
+ Goeie A.I.van tegenstanders
+ Stryders zijn cool

- Tergende A.I. van je ''hulpjes''
- Veel te veel en te lange laadtijden
- Vrijheid die je niet hebt
- Ladder klimmen en andere spring-en-land acties
- Gordon Freeman, wat een lulletje is dat zeg

3,5* (PS3)

Op naar episode 1 en 2.

Eindelijk uitgespeeld, op PS3. Mooie game. Het barst gewoon van de kwaliteit: de graphics, de sound, de physics van alle voorwerpen en de ragdoll physics van de vijanden, de AI van de combine-soldaten, alles is gewoon super goed uitgewerkt. Tel daarbij op dat de game behoorlijk gevarieerd is (het ene moment schiet je in een eng dorpje hordes zombies af, het andere moment race je met een buggy over stranden etc.) plus dat de game best lang is, en ik kom al gauw op een hele hoge score. Enige puntjes van kritiek zijn dat de omgevingen soms een beetje saai worden en dat het verhaal niet goed naar voren komt. Ik vond dat er gewoon te weinig verhalende momenten waren, terwijl het achtergrondverhaal juist zo vet is. Daarom 4,5*

Nu ga ik gauw episode 1 en 2 spelen

Beetje raar waarom ik Half-Life 2 altijd links heb laten liggen. Half-Life 1 vond ik een leuke game, maar zeker niet meer dan dat. Jaren later komt daar dan een Orange box uit, toch maar eens even aanzetten.... en niet meer afgezet. De Gravity-gun zorgt voor behoorlijk wat lol: Combine doodgooien met een verwarming is heerlijk. Lekker lange game, waarin veel variatie in omgeving zit, zodat het niet gaat vervelen. Vrij lineair misschien, maar met de nodige puzzles onderweg vind ik dat niet erg.

Weet iemand trouwens of de Half-Life 2 uit de Xbox360 Orange Box versie een grafische update heeft gehad of zag het er altijd al zo uit? Behoorlijk fijne graphics.

Op één gebied steekt Half-Life 2 honderd koppen boven veel andere games uit en dat is het geluid. Enorm lekker, vooral als je gaat schieten met de Pulse-gun. Heerlijk dof geluid, dat een flinke impact suggereert.

Ik kan wel zeggen dat ik meteen hooked was en pas weer rust had toen ik het spel helemaal uit had gespeeld. Speelde vrij lekker op de 360 moet ik zeggen, weinig last gehad van controls. Wel van irritante glitches waardoor ik sommige stukken van de game helemaal opnieuw moest spelen. Zal wel met de port te maken hebben. Desalniettemin stom.

Erg knappe game die op veel fronten sterk in elkaar steekt. De hele creapy sfeer zit er weer goed in. Grafisch en kwa geluid was de game echt pure klasse. Ook de gameplay was erg boeiend. Het interactieve was erg goed uitgewerkt en gaf de game een meerwaarde. De game is meer dan een simpele shooter, zoals HL 1 dat ook was. Prachtige opvolger waar weinig mis mee is.

4*

Half-Life 2 is een leuke game die je ook online kan spelen. Dit spel is werkelijk geweldig, het staat voorlopig nog een tijd in mijn top 10. Mede door de Orginaliteit. Deel 1 is goed, maar ik heb me altijd beter kunnen vinden in deel 2. Een geniaal vervolg dat me blijft boeien in de loop der jaren. 2004 is niet zo lang geleden, ondanks dat lijkt het wel alsof ik dit spel al zo vaak heb gespeeld dat hij afkomstig is uit de jaren 90. Maar als je de game dan weer speelt weet je dat deze afkomstig is uit de 21e eeuw.

Vooral de actie van dit spel was erg goed.
Ook de graphics waren beter dan in deel 1.
Kortom: Een game die in mijn collectie te vinden is, en ook een topper die in mijn top 10 staat. Welliswaar niet op plaats 1 maar op plaats 10 maar ook dat is een respectabele plaats voor dit spel.

4.5*.

Ik ga maar eens mijn top-10, meningen geven.

Het begon al in de trein, de spanning die je als speler voelt. Daarna in de waterscooter/buggy, deze 2 voertuigen zijn lekker soepel, je krijgt na een tijdje ook nog een update ervan, dat is geweldig. In alle levels zitten niet te weinig of te veel vijanden. Er zit afwisseling tussen de wapens. Je kan goed mikken op vijanden. Je kan gelukkig in deze spel rennen, maar tijdelijk. De graphics ziet er verzorgt uit! En het belangrijkst, het verhaal is supertof!

Ik kijk uit naar episode 3!

5*

Onlangs ben ik weer begonnen met Half-Life 2. Gewoon, omdat het kan nu de Xbpx 360 (weer) is gemaakt. Lang leve Microsoft dan maar. Hebben veel games, zelfs mijn geliefde first person shooters, al bij de demo mijn interesse verloren, daar staat Half-Life 2 nog steeds stevig in mijn top 10. Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat dit overtroffen kan worden. Ik snak naar het moment dat ik het weer kan spelen, en die speelsessies duren wel vier uur, als het er al niet meer zijn. Dat wil in mijn situatie veel zeggen, omdat ik het steeds moeilijker krijg om mijn aandacht erbij te houden.

Natuurlijk verslapt mijn aandacht bij Half-Life 2 nog wel eens. Ook vallen de minpunten die men al eerder aangaf al op. Natuurlijk. Maar het hele spel is zo fenomenaal dat ik die minpunten echt wel met gemak door de vingers wil zien. Ik loop wel even door de wat saaie omgevingen; dan komt de eyecandy even op de tweede plaats en concentreer ik me op de actie. Veruit het beste van het spel is de sfeer; sporadisch gebruik van muziek en gedetailleerde geluidseffecten geven een drukkend, zelfs broeierig gevoel en laat je constant op je hoede zijn voor wat komen gaat. De vertrouwde geluiden van oppakken en nemen van health zijn weer aanwezig, en dat geeft het echte Half-Life gevoel.
De actie volgt de sfeer op de voet. Valve heeft in de hieropvolgende twee episodes hun feilloze gevoel voor timing en opbouw behouden. Gelukkig maar, daar zijn ze enorm sterk in. De tocht met de waterboot van een relatief rustig actiegedeelte naar een razende sprint met exploderende tonnen, schietende combine en auto’s die als speelgoed voor je neus vliegen. Er is meer spektakel in voertuigen, maar binnenshuis staat de actie ook zeker zijn mannetje. De tocht in de auto geeft je het gevoel hoe grootschalig alles eigenlijk is. En de bijna onvermijdelijke lineaire gameplay doet niets aan dat gevoel af. Het autoritje wordt hier en daar even stopgezet, met als absolute hoogtepunt de gigantische brug die je over moet steken. Er onderdoor, over het stalen frame. En je vervolgens op de terugweg wordt belaagd door een vijandelijk vliegtuig, dan is het spektakel en het avontuur compleet. Onwerkelijk.

Niet alleen buitenshuis houden ze je flink bezig. Mijn vader merkte in de eerste tien seconden dat hij de kamer in kwam gelopen op dat ze me wel erg flink aanpakten daar. Binnenshuis is claustrofobisch, maar de actie gaat als een trein. De controls heb je zo door, en het is simpelweg heerlijk als je alles goed in de vingers hebt en bijna naadloos van kamertje naar kamertje holt omdat er een doorgedraaid combinepoppetje achter z’n mitrailleur huishoudt. De game gaat keiharde actie naar platformachtige momenten, die weliswaar schaars zijn, maar ook zenuwslopend. Dat komt mede ook door de wat onhandige besturing, naast de ladders voor mij de enige momenten waarop de besturing wat steekjes laat vallen. Of ik ermee zit? Hell no. Waar ik wel mee zit: Ravenholm. Dat is een stukje spel dat ik het liefst zo snel mogelijk doorloop. Zoals ik al in een eerdere reactie aangaf: zeer benauwend en griezelig. Die zombies die die zwarte facehuggers rond strooien zijn écht niet leuk. Valve weet na Ravenholm overigens nog een aantal keer onaangenaam te verrassen door op de meest onverwachte momenten zo’n zombie in een kamer te planten. Mijn hart zit in die momenten in mijn keel, wat fijn is, omdat dat aangeeft dat ik ook nog leef in de echte wereld.

Het is een verademing om te weten dat het hoofdpersonage geen ruwe bolster is met spieren van een dinosaurus en tot de tanden bewapend is. Ik vind het fijn dat ‘ie zijn mond houdt: ik stop er mijn eigen karakter in en ik denk wat Gordon zou denken. Dus ook ik zoom wel eens in op de kont van Alyx. Zou Freeman ook doen. Hij is tenslotte de freeman. Geen woorden maar daden. Toch zijn er belangrijker dingen te doen dan je emotioneel uitlaten over bepaalde zaken, en door Freeman nul komma nul karaktereigenschappen mee te geven probeert Valve onnodige zaken achterwege te laten en behoudt Freeman zijn coolness. Tot slot wil ik nog opmerken dat ik het alleen maar toejuich dat er zo ontzettend weinig tussenfilmpjes zijn. De laadtijden in de Xbox-versie zijn zeer acceptabel, maar ik heb liever langere wachttijden dan tussenfilmpjes. Willen ze een verhaaltje vertellen, dan zetten ze de gameplay niet stop maar kletsen ze maar mooi terwijl ik vrij ben om rond te lopen. Realistisch. Games zijn geen films.

Ik heb ‘m nog niet voor de tweede maal helemaal doorgelopen. Ik ben net Nova Prospekt uit en ren nu achter Alyx aan, d'r vader achterna. Die vijf sterren beoordeling blijft staan. Kort gezegd de pluspunten: sfeer, actie, spanning, spektakel en de kont van Alyx. En dat allemaal in overwegend daglicht. Het moet niet veel gekker worden.

[Half-Life 2 Extended Review]


Heb de Half-Life reeks altijd een beetje links laten liggen. Ik weet nog steeds niet waarom maar op een of andere manier had ik nooit de neiging om HL2 aan te schaffen. Ten eerste omdat ik geen xbox had en op de pc heb ik hem nog nooit ergens in de winkels zien liggen. Nou had ik het geluk dat ik The Orange Box voor een kleine 18 euro op de kop kon tikken en ik moet zeggen: Het is het geld meer dan waard.

De hoofdpersoon uit Half-Life maakt in deze opvolger natuurlijk ook zijn terugkeer. Van oorsprong is Gordon een wetenschapper bij de Black Mesa Research Facility en is direct betrokken geweest bij het mislukken van een experiment dat zorgde voor de buitenaardse invasie. Ik heb de eerste Half-Life niet gespeeld maar ik hoorde dat dat niet veel uitmaakte dus ik starte de game op en begon met spelen.

Het begint al met een (en nu al) legendarische intro: YouTube - Half-Life 2 - Point Insertion Introduction - [HD] Die stem! Het kippenvel liep over me rug toen de intro begon en toen was de game nog niet eens begonnen. Als je als Gordon Freeman city 17 binnenkomt krijg je eerst als het ware een soort introductie door het level heen. Dit merk je omdat je niet direct met je wapens kan hanteren. Ik weet niet hoe ze het in 2004 geflikt hebben om de graphics zó goed te maken want grafisch ziet HL2 er soms nog beter uit dan sommige recentere games.

Nadat je city 17 uitbent krijg je natuurlijk ook je eerste wapens. Eerst heb je alleen nog maar een simpele koevoet om dozen en kisten mee stuk te slaan en later krijg je ook een verschillend assortiment aan wapens ter beschikking die ook een voor een erg nuttig zijn.

HL2 is opzich best wel een linear spel, ik ben wel een paar keer vast komen te zitten tijdens het spelen maar dat komt omdat HL2 geen knal maar wat raak fps is zoals Call of Duty. Regelmatig krijg je ook te maken met puzzelelementen zoals: maak een brug van verschillende voorwerpen zodat je er met je auto overheen kan rijden. Dit soort gameplay kan je hersens af en toe erg doen kraken en heb ook een aantal keer youtube erbij moeten pakken.

Het beste aspect van HL2 vind ik nog wel dat ik tijdens het spelen compleet werd opgeslokt door de game. Ik speelde ook een keer ongeveer 4 uurtjes achter elkaar dit spel en daarna voelde ik me compleet misselijk. Erg raar, dit heb ik nog ben geen enkele andere game gehad maar ik had gelezen dat meer mensen dit hadden.

Ook het geluid is echt goed. Evenals de voiceacting. Gordon Freeman zegt vrijwel geen woord in de game maar dat geeft hem karakter. Het is nu ook een van mijn favoriete gamepersonages geworden.

Toch wel wat (hele kleine) kritieke punten op de gameplay en dat is dat ik de besturing in de voertuigen niet briljan vind. Zeker niet slecht want de besturing (met het schieten) werkt uitstekend maar ik had het gevoel dat dat beter had gekund.

Wat ik nog meer knap vind is hoe zie die personages en dan met name de gezichten zó goed hebben kunnen uitwerken. Dit moet (als het er zelfs nu nog goed uitziet) voor 2004 echt baanbrekend zijn geweest. Wou dat ik de game toen voor het eerst had gegamed.

Het mooie vind ik ook dat er nu nog 2 episodes zijn om te gamen. Die schijnen niet héél erg lang te zijn maar ik ben er toch zeker erg benieuwd naar. Hoop dat het (wat het denk ik toch niet word) maar minstens net zo episch en meeslepend als HL2 word. Ze schijnen beide maar 6 uurtjes te duren maar het zal weer een hoop intressante gameplay opleveren. Evenals de puzzelgame Portal en de Online MP game Team Fortress 2 die ik beide nog moet uittesten. Dus de Orange Box is je geld meer dan waard!
Maar goed aan een lang verhaal komt ook een eind en dan wil ik de review nog afsluiten met een eindbeoordeling:


Gameplay: Gameplay die je kippenvel bezorgd. Het is niet gewoon doelloos knallen bij de meeste recente shooters maar er zit echt een héél goed een sterk verhaal in HL2 dat je van het begin tot het eind in z'n greep houdt en niet meer loslaat.

Graphics: Zoals ik hierboven al aangaf: ik weet niet hoe ze het geflijkt hebben maar HL2 ziet er zelf nog beter uit dan recentere games, en het gebruikt een engine dat nog lang niet verouderd is en dat vele games die nu uitkomen ook nog steeds gebruiken.

Geluid: De wapens schieten goed het geluid klinkt perfect en de voiceacting is ook fantastisch!

Replay: Ik denk dat ik Half-Life 2 nog héél vaak opnieuw zal gaan spelen. Ik vind het verhaal zo gruwlijk goed en de diepgang in de characters is echt gruwlijk goed uitgewerkt dat je er gewoon kippenvel van krijgt.

Houdbaarheidsdatum: Dit is een game die je meerdere keren wilt gaan spelen. Ten eerste omdat het verhaal echt gruwlijk goed is evenals de diepgang in de verschillende personages maken Half-Life 2 tot één van de beste FPS games allertijden. Het is niet zoals Cod alleen maar doelloos knallen maar er zit veel meer achter samen met de beste gameplayelementen die je je maar kunt voorstellen in een FPS. Het verhaal duurt ongeveer 18 tot 20 uur maar ik zal hem nog veel vaker gaan gamen. Nr. 1 in mijn top 10.

5* en

Heb hem een paar dagen geleden uitgespeelt, en ik vond dat ik voor ik begin met Episode 1 (waartoe ik me bijna verplicht voel) hem even moest samenvatten in de vorm van een kleine review.

Het heeft alles wat een game hoort te hebben. Kippevel/wow-momenten, bruut geweld en heerlijke actie. Point Insertion en Route Kanal zijn ietwat langdradig en soms wat saai (de Manhacks begonnen op een gegeven moment wat vervelend te worden; ze voegen in feite niet meer dan wat tegenstand toe). Maar naarmate de game vordert en je dat enorme arsenaal aan wapens verzamelt, werkt HL 2 naar een climax toe. Nadat ik met de hoovercraft of wat het ook is alle hoeken van het level heb gezien en de gunships gemold heb, zat ik met open mond te staren naar het karakter dat Alyx en haar vader Eli samen toonden in hun laboratorium.

Maar na een paar minuten is het daarmee afgelopen en vecht je met een man die gierend van het lachen al het gespuis om zich heen aan flarden knalt tegen de hordes zombies in één of ander luguber dorpje. Op het gegeven moment krijg je een shotgun in je handen gegooid en dan lijkt het écht even dat je niet alleen bent in het spel. Vooral dit aspect van de game, dat vaak terugkomt, waardeer ik ten top. Ik volgende levels word het je echt een wegbanen door Nova Prospekt (geloof ik), de plek waar je de eerder aangegeven climax zult beleven....

Ook wil ik even aandacht geven aan het enorme arsenaal aan wapens dat je gedurende de eerste helft van de game langzamerhand verzamelt. 11 zijn het er geloof ik, dus voor ieder wat wils. Dit vind ik heel slim gedaan en het varieert de game play ook wel. Van crowbar tot grav gun, elk wapen heeft wel wat en ik vind ze allemaal heerlijk wegschieten. Echt een pluspunt dus.

Van de squat heb ik wel wat last gehad, maar ach. Wat maakt het ook uit.


''Rise and shine, Dr. Freeman.''

Nu ik met mijn derde playthrough bezig ben wil ik hier nog wel even iets over kwijt. HL2 is simpelweg de beste FPS ooit gemaakt. Het verbaasde mij hoe vers de game anno 2010 nog aanvoelt. De game ziet er nog steeds amazing uit na 7 jaar. Alles in Half Life 2 is zo perfect gemaakt, de geluiden, de dynamische soundtrack, de algehele sfeer geeft je werkelijk het gevoel een one man army te zijn tegen een ogenschijnlijk overweldigende vijand in een fantasierijke doch herkenbare (oost europese?) wereld.

Alhoewel Dr. Freeman niks zegt is hij meerdere malen al verkozen (oa door Gamespot) als grootste gamekarakter ooit. Het is niet vreemd waarom, de karakters onthalen hem als een messias en als labaratoriumrat staat hij dichter bij menig gamer dan een kwaaie generaal of soldaat. Freeman is een nerd waar je geen ruzie mee wilt hebben. De vele updates en uitbreiding totaan compleet nieuwe games als Portal laten zien hoe sterk de Valve engine is en hoe succesvol deze game is gebleken. Shooters van vandaag zijn "pale in comparison" tot dit meesterwerk.

Zojuist voor de tweede keer uitgespeeld. Het was al een aantal jaar geleden dat ik 'm voor het eerst uitgespeeld had, maar de ervaring is anno 2010 nog steeds overweldigend.

Half-Life 2 brengt de speler een geweldig sfeervolle wereld. Alles klopt perfect en ademt de wanhoop van de mensen die er in leven. Waarschijnlijk vind ik dan zelfs nog de levels waar geen mens te bekennen is (maar alleen Ant-lions), maar je toch de leed voelt door de weerspiegeling van de desolate omgeving.

Om in deze wereld te overleven heb je natuurlijk de nodige wapens nodig. Naast het standaard shooter arsenaal bied deze game innovatieve wapens als de Gravity Gun, waarmee je objecten kan optillen en wegschieten. In tegenstelling tot de standaard shooter, zul je met veel situaties geconfronteerd worden waar je goed gebruik moet maken van je omgeving naast alleen cover zoeken om de vijand te verslaan of een bepaald punt te bereiken.

Wat erg knap gedaan is, is dat ondanks Half-Life 2 een lineaire shooter is, ik dat nooit zo gevoeld heb. Veel doorgangen vindt men in smalle steegjes, kleine gaten in de muur, ramen e.d. waardoor ik steeds het gevoel kreeg dat ik zelf die route ontdekte. Dit geeft ook nog eens een geweldige boost aan de sfeer.

Ik verhoog deze naar 5*, en die zijn dik verdiend. Geen enkele andere shooter kan hier aan tippen.

Shooter met vleugels,

Er is geen game die ik zo vaak gespeeld heb als deze, de fenomenale graphics en zenuwslopende griezelige muziek die je ijskoude rillingen bezorgd. Sinlge player zitten zeker een aantal uurtjes in en is de tweede keer nog steeds te doen, zonder dat het te veel van hetzelfde word, schieten. Het enige waar het wat aan schort is sfeer, maar wie heeft sfeer nodig als je kan schieten.

Toch is het vooral de 4-5 honderd uur die ik in online deathmatch heb gestopt het geen wat me bijblijft aan deze game. Ik houd er wel van, als een gek op en neer springen het bunnyhoppen en streetskaten om kogels te ontwijken en als een idioot door een map te sjeessen met een Magnum in je hand. Heerlijk goed doordachte en gebruiksvriendelijke gameplay waar veel shooters een voorbeeld aan mogen nemen.

Het verveeld werkelijk nooit, want je hebt altijd nog je gravity gun achter de hand om je buurman op te pakken en zo hard mogelijk tegen de muur op te gooien, lachen. Zeer geslaagde game die ik nog een lange tijd zal blijven spelen.

Een van , of zo niet dé beste game ooit

Half Life is zo'n briljant spel, ik kan een en al pagina's vol schrijven over hoe goed het is, maar daar schiet ik niet mee op, in plaats daarvan kan ik een review schrijven over de nummer 1 op mijn top 10.

Ten eerste de graphics, de graphics zijn zo goed dat je ogen uit je oogkassen springen en vervolgens smelten. Dat ze dit in 2004 hebben gedaan, ongelofelijk. De graphics zijn een ware revolutie toen de Source-engine zijn eerste intrede deed en nu houdt het nog steeds stand. Deze engine is zo briljant ingesteld dat het elke omgeving zonder ongemakkelijke of onlogische texturen en karakters in beeld kan brengen. De wereld van Half-Life 2 leeft gewoon. Het meest indrukwekkende zijn nog wel de gezichtsbewegingen. Net echte mensen. Nu nog steeds, permanent. De vorm van de mannelijke en vrouwelijke karakters, je kan gewoon aan iemands ogen zien dat het een man of vrouw is, dat level aan detail ben ik later bijna nooit weer teruggevonden in games.

Het sound-design is eveneens briljant met prachtige electronische muziek van Kelly Bailey die de situaties waarin je bent ondersteund, intimideert of je gewoon simpelweg mee laat gaan met de actie. Net als de graphics zijn de geluidseffecten van hoge kwaliteit en variërend. Je mist heel wat als je deze game niet speelt met koptelefoon of Surround Sound. Het knarsen van heet vuur, de sirenes in de verte, de geluidseffecten, de stemmen. Allemaal zo goed tot in de puntjes uitgewerkt.

De karakters geven Half-Life 2 een extra dimensie. Zelfs machines hebben een organisch gevoel ,alsof ze echt leven en voelen. De briljante stemmen en voice-acting ondersteunen de geloofwaardigheid van de karakters alleen maar meer. Alles voelt zo 'juist' in deze game , zo goed en origineel bedacht dat je niet meer dan van verbazing met een open mond naar het beeldscherm blijft kijken.

De gameplay is het belangrijkste van games, en dus ook van Half-Life 2 en laat me je zeggen dat die nog briljanter is dan voorgenoemde elementen.

Elk hoofdstuk lijkt een puzzelstukje te zijn van een volle, complete ervaring. Je hebt levels waarbij het donker, licht, schemerend of anders is en de omgeving, muziek en grafische effecten ondersteunen de sfeer compleet, in al deze hoofdstukken wordt je constant getrakteerd op verrassingen, meeslepende actie, vreemde vijanden en elementen die de ervaring alleen maar rijker maken. De wapens zijn briljant. Het voelt allemaal 'juist' aan. Shotguns zijn hard en krachtig en machinegeweren snel. En dan de Gravity Gun... Hoe cool, vet, verslavend, wreed dat wel niet is... Ik heb medelijden met elke gamer die nooit deze 'gun' gebruikt heeft.

Half-Life 2 is een meesterwerk all-around en de terechte nummer 1 in mijn top 10

5 STERREN BITCH

Half-Life 2

Volgens mij is dit de perfectie. Nooit zal je denk ik een betere game spelen, het is allemaal tot in de puntjes uitgewerkt: de graphics die er zelfs na al die jaren erg goed uitzien, het boeiende verhaal, de sterke gameplay, de soms nagelbijtende actie scenes en de geweldige locatie's.

Het start mooi, het eerste hoofdstuk zorgt voor een inleiding binnen City 17.
Je komt van de trein en ze laten je wennen aan de realistische graphics waar je zelfs na een tijd misselijk van wordt. Na een spannende achtervolging, is het spel dan "echt" gestart.

Van spannende achtervolgingen op het water, lekker zombie's verslaan met de gravitygun, spannende actie in een gevangenis en gewoon lekker tot rustkomen en kijken hoe mooi Half-Life wel niet is vormgegeven?

De physics maken het spelen nog realistischer, zowel voor de puzzels of gewoon voor je Gravitygun. Het spel is eigenlijk 1 volledige wandeling vanaf de trein tot in de citadel.
Nee, geen overgangsfilmpjes, of irritante cutscenes.

De actie is werkelijk geniaal, van zombie's doden met een Gravitygun, tot grootse gevechten langs het water of aan een haven.
Er is erg veel variatie, vervelen doe je je geen seconde.

De geluiden zijn ook perfect, ieder geluidje klinkt realistisch.
De soundtrack is ook erg goed, de muziek speelt niet veel, maar als hij speelt voert hij de spanning op en is het nog meer genieten blazen.

5 natuurlijk!

Om maar op een positieve noot te beginnen: Half-Life 2 is zonder twijfel de beste first-person shooter die ik ken. Het spel is zeer gevarieerd, verveelt vrijwel nooit, heeft passende, sfeerversterkende muziek en geluiden, ziet er (ook nu nog) verzorgd uit, heeft geen eindbazen (wat de algehele sfeer van het spel ten goede komt imo) en is voor een shooter erg volwassen (i.t.t. machoïstisch, puberaal, overdreven goor en wreed, volstrekt inhoudsloos, etc.). Maar dat betekent niet dat ik het ook een briljant spel vind. Dat ligt gedeeltelijk aan het genre: het neerschieten van honderden vijanden, het enorme contrast tussen de vriendelijke hoofdpersoon onder vrienden en de moordmachine onder vijanden, het simplistische goed-kwaad verhaaltje (is het nu echt slim om je te gaan verzetten tegen vijanden die zo machtig zijn dat een fractie van hun leger alle legers van de mensheid in 7 uur kan verslaan?) ... de conventies van shooters staan me gewoon wat tegen. Maar het ligt ook gedeeltelijk aan het spel zelf. Ten eerste hadden de muziek en/of omgevingsgeluiden mijns inziens een stuk aanweziger mogen zijn. Nu voelde het spel vaak wat sfeerloos aan. Ten tweede zijn niet alle vijanden leuk om tegen te spelen. Vooral headcrabs en manhacks zijn erg irritant - ze zijn niet moeilijk (want zwak) maar wel irritant, en dat komt de gameplay niet ten goede. Ten derde spreken de hoofdpersonages me geen van allen erg aan. Omdat Gordon niet spreekt en geen eigen (geprogrammeerde) wil heeft blijft zijn personage volstrekt leeg en oninteressant; Alyx's energieke vrolijkheid onder de meest verschrikkelijke situaties zorgt ervoor dat ook haar personage nooit geloofwaardig aanvoelt; de G-Man is overdreven mysterieus en excentriek; en Eli Vance voelt aan als een oude zeur (die, ondanks het bestaan van een militair buitenaards rijk dat zich over meerdere parallele universums uitstrekt, nog religieus is ook). Dr. Breen en Dr. Kleiner bevielen me beter, maar zijn uiteraard ook wandelende clichés. Ten vierde zijn sommige stukken van het spel (vooral in de laatste paar hoofdstukken, maar ook de puzzels van het spel zijn over het algemeen niet erg interessant) behoorlijk saai. En ten slotte - en dat is waarschijnlijk het belangrijkste - wordt het spel simpelweg nergens geniaal. Er was geen moment waarop de gameplay, het verhaal of de sfeer van het spel me echt in het spel trok. Het is consequent leuk om te spelen, maar een interessante meer-dan-slechts-vermaak-ervaring biedt het mij niet. 3* lijken me dus passend.

Net uitgespeeld, en dat ging nog best snel!
Ravenholm, de uprising en de conclusie zijn de vetste stukken, en dat komt vooral door de sfeer die wordt neergezet. Ik baalde van het eindscherm, en dat is een goed teken meestal.. De opening is juist een wat minder stuk (het ontsnappen via een normaal gedeelte van de stad).

De kritiek hierboven over het ontbreken van muziek vind ik juist een pluspunt. De muziek is wordt heel beperkt ingezet, en dat doet juist goed aan de sfeer. Als er muziek is, is het een soort beloning. Een bijzonder moment, een hint naar opkomende actie of juist om een sinistere sfeer neer te zetten.

Zelf erger ik me dan ook niet aan een identiteitsloos (lees: stil) hoofdpersonage. Tenslotte: JIJ bent het hoofdpersonage. Als je een hoop vijanden verslaat zeg je immers niet 'Gordon schiet iedereen overhoop," maar, "Ik schiet iedereen overhoop". In bv. de Gears of War serie heb ik juist minder binding met de hoofdpersonages. Allemaal tough guys met hun eigen verhaal, maar ík ben het niet.

De controls (PC) in de source engine zijn subliem. Het was even klooien met instellingen maar dan werkte het ook superlekker. Je kunt redelijk improviseren, iets wat ik fijn vind. Draag je bijvoorbeeld een groot object om jezelf te beschermen tegen de kogelregen van de vijand? Ga je de hele zooi bombarderen shieten of schakel je eerst de turrets uit met granaten? Of... laat je het vuile werk opknappen door spinachtige wezens die je onder controle kan houden, of zelfs als decoy kan inzetten.

De moeilijkheidsgraad vond ik prima op hard mode. Grote wezens kunnen in een klap de helft van je levensenergie vernietigen, wat weer nieuwe tactieken afdwingt, zoals healthpacks in je buurt houden en nieuwe schuilplaatsen creëren, bv door autowrakken om je heen te zetten. Bedenk je situaties waar grote wezens 10 aanvallen van een raketlanceerder nodig hebben om te verslaan, terwijl ze jou in tien seconden kunnen afmaken. Dat de zombies/headcrabs zwak zijn vind ik niet echt een argument, ze worden namelijk of in grote getalen of op moeilijk momenten op je afgestuurd waardoor je soms toch weer rare sprongen moet maken om van ze af te komen.

Het verhaal dan: Het is interessant, maar vaag. Mysterieus, ja, maar nu ik door het spel heen ben heb ik nog steeds geen idee van de drijfveren van de dictator-figuur. Het verhaal komt ongeveer neer op: de wezens van planeet Xen hebben de wereld overgenomen en er een extreme dictatuur van gemaakt. Door het hele spel kom je mensen tegen (al dan niet in zombie/headcrab variant). Jij bent samen met een handje vol hoofdkarakters bezig met het uitschakelen van 'de combine'. Wat de menselijke dictator wil van de wereld? Al sla je me dood. Ik had graag gezien dat er iets meer geschiedenis achter deze 'world domination' zat.

Dan nog even de structuur. Wie half-life 1 gespeelt heeft weet dat de serie bestaat uit knallen en puzzels. Nou waren de puzzels meestal niet erg moeilijk en komen ze er meestal op neer dat je een aantal blokkades op moet heffen om door te kunnen gaan met je weg. Denk aan het verzwaren van een platform om er over heen te kunnen met een voertuig of een weg proberen te vinden in een ruimte vol lasers die bommen activeren. Voor de rest is het voornamelijk doorgaan, de omgeving verkennen en schieten. Dat er geen eindbazen zijn, klopt niet helemaal. Zo nu en dan is er een één op één (of één op twee) gevecht met zware vijanden. Bv. een gevecht met twee luchtschepen die 5/6 keer moeten worden geraakt met een raketlanceerder. Er zijn een aantal van dit soort grote gevechten die ik toch echt wel zie als 'bossfights' maar nooit zo geïntroduceerd worden.

Al met al is half-life 2 een van de beste shooters die ik ken. De grootste pluspunten zijn de sfeer, de controls, het geniale wapen 'de gravitygun', ruimte voor het bedenken van tactieken en, anno 2015 nog steeds supergoeie graphics. Het verhaal heeft (te) veel ruimte voor eigen interpretatie, maar de sfeer is subliem.

Onlangs nog eens opnieuw doorgespeeld. Mijn initiële 'klachten', voor zover je daarvan kan spreken, gelden nog steeds: Half-Life 1 had qua verhaal, sfeer, vijanden, en wapens meer originaliteit en had wat meer verbeelding. Echter, Half-Life 2 was zeker toen het uitkwam een enorm indrukwekkend spel qua physics, verhaal, en eigenlijk qua alles. Dat het niet de perfecte opvolger is in mijn optiek, doet niets af aan het feit dat dit spel gewoon de volle mep verdient op eigen kracht. Of het nou de gravity gun is, de heerlijke gunplay, de veelzijdige missies, of gewoon de prachtige manier waarop het verhaal vertoond wordt - de typische Valve manier van "show, don't tell" - Half-Life 2 is gewoon een meesterwerk.

Het begint wat traag en moeizaam met die boottocht, maar daarna begint het avontuur. Met plezier denk ik terug aan Ravenholm, die snelweg missie, Nova Prospekt, en uiteindelijk de voltallige oorlog waar je door de straten van City 17 vecht tegen de zogeheten Striders, en dan... het citadel! De levels zijn ontworpen als een soort speeltuin, met losse, gooibare objecten vrijwel overal verstopt. Er zijn zoveel manieren hoe je dit spel kan spelen. Ook de AI wordt dikwijls geprezen, en met recht. De Combine, hoewel gewoon soldaatjes met een likje verf, zijn een leuke vijand om tegen te vechten. Gemengd met een scala aan zombievarianten en de zogeheten Antlions, is het ook leuk om in bijvoorbeeld Garry's Mod je eigen battles op te zetten.

Nu is het wachten op het vervolg... wordt zo onderhand wel weer een keer tijd na 14 jaar...