Katana Zero (2019)

Uitstekend spel. Overduidelijk gepubliceerd door Devolver Digital. Die publisher lijkt garant te staan voor dit soort spellen; met een neon'achtige artstyle en stijlvolle, bloederige actie. Katana Zero is een soort Hotline Miami maar dan als een sidescroller. De one hit, onekill-filosofie zorgt namelijk ook hier voor spannende, gewichtige gameplay. Als extra bonus heeft dit spel een soort slomo-kracht die in veel reviews wordt bejubeld, maar waar ik het bijzondere niet zo van inzie. Narratief vind ik deze game daarentegen wel erg sterk. Het verhaal doet denken aan Rambo First Blood, maar dan gemaakt door David Lynch. Het einde blijkt echter wel een te opzichte opbouw naar een sequel te zijn . Al met al zeker een aanrader.

Een erg toffe game. Katana Zero is een soort Ninja Gaiden meets Super Meet Boy: het heeft korte levels waar je doorheen kan scheuren, maar binnen 1 klap dood gaat, zoals bij Super Meat Boy. Het doel is daarentegen om alle vijanden uit te schakelen, soortgelijk als vijanden bevechten in de NES Ninja Gaiden. Je verliest snel, maar de levels zijn erg kort en je hebt oneindig levens, waardoor de straf nooit heftig aanvoelde. Levels die eerst moeilijk waren kon ik later met gemak doen omdat mijn vaardigheden aanzienlijk verbeterd waren. Dit maakt Katana Zero een pittige, maar hele bevredigende action/platformer om te spelen. Door de game heen word er voldoende geëxperimenteerd met verschillende soorten projectielen om te gooien, vijanden die je anders moet benaderen, of verschillende obstakels die je missies lastiger maken. Sterker zelfs: ik zou haast zeggen dat er te weinig levels waren. Sommige ideeën zijn erg leuk, maar je kunt er weinig gebruik van maken.

Visueel is Katana Zero mooi om naar te kijken. De spritestijl is heel hoogstaand, vol detail, bewegingen, of creatieve designs. Zeker één van de mooiere sprite-games die ik heb gespeeld. De muziek bestaat uit genres waar ik geen liefhebber van ben (trance/techno, voor zover ik er bekend mee ben), maar dit sluit zich wel goed aan bij het neon retro thema. De muziek is in dat opzicht geen echte hinder, maar ook geen echt pluspunt.
Het verhaal is verrassend goed. Het begint heel simpel met het “alledaagse leven van een huurmoordenaar”, maar gaandeweg neemt het verhaal allerlei vreemde wendingen die met je sollen. Sommige van deze wendingen hebben een hoog mindfuck gehalte in hoe ze me op een dwaalspoor konden brengen, afvragend wat er eigenlijk aan de hand is. Maar zelfs als je de wendingen niet interessant vind dan heeft dit spel genoeg persoonlijkheid in alle interacties die je met de personages kunt hebben. Er waren momenten dat ik hardop kon lachen om bepaalde opties die je binnen de dialogen hebt, of er waren momenten dat ik juist moeite had om een geschikt antwoord te vinden. Het verhaal geeft iig voldoende informatie om de hoofdlijn te volgen, maar het laat een aantal losse draden aan interpretatie over.

Het laatste punt waar Katana Zero ertussenuit sprong is het einde. (ik ga geen concrete spoilers opnoemen, maar als je de game blind in wilt gaan dan is het misschien beter om hier te stoppen met lezen). Om specifiek te zijn: het ware einde De game kan op 3 manieren eindigen, afhangend van je keuzes. 1 van deze eindes gebeurd op 3/4e in de game en dit einde is niet aan te raden, geziene je een stuk van de beleving gaat missen. Een ander einde is het “canon” einde, waarin het verhaal afloopt zoals de bedoeling is. Maar er is ook een 3e manier hoe het einde kan verlopen, die je alleen vind als je een aantal specifieke keuzes maakt. Dit 3e einde is in principe gewoon het canon einde, met het verschil dat er een geheime boss battle komt. En deze boss.. damn son. Mijn mond viel open. Dit is het meest genadeloze stuk van de game, met een paar van de meest trippy beelden die ik ooit bij een boss battle heb gezien. Dit is één van de beste boss battles die ik in tijden heb gedaan. You’re missing out. Indien je meer uit de game wilt halen kan ik echt aanraden om het te herspelen met instructies hoe dit gevecht te krijgen.

Als je het spel uitspeelt verschijnt er een speedrun en hard mode, waarin alle cutscenes weg zijn gehaald en je puur de levels kunt doen. Ik heb de game deze middag voor een 2e keer uitgespeeld, maar zelfs nu voel ik nog enthousiasme om een 3e run te doen op speedrun-hard mode.
Het is heel origineel, gameplay is ijzersterk, verhaal is interessant en de beelden zijn mooi. Het verhaal heeft echter iets teveel open draden om met een tevreden gevoel de aftiteling tegemoet te gaan, de muziek kon soms storen ivm dat de genres me niet boeien en bepaalde leuke gameplay aspecten kwamen te weinig aan bod. Misschien dat ik mijn cijfer later, na de speedrun-hard mode, verhoog. Voor nu een welverdiende:

4*

Dit was de eerste game die ik uitgespeeld had dit jaar. Ik heb me er prima mee vermaakt, vooral qua gameplay is het erg sterk. Het verhaal ben ik een stuk minder over te spreken dan de eerdere commentaren hier: de game speelt al erg hetzelfde als Hotline Miami, en dan krijg je ook nog ‘ns een zelfde trippy drugs verhaal… Beetje te derivatief.

Wat wél erg tof is, is hoe de dialogen zijn gedaan. Er is geen voice-acting in deze game, het is allemaal gewoon letters die op het beeld verschijnen. Als iemand iets zegt, heb je vaak in eerste instantie maar één manier om te reageren (op een ongeduldige, onbeleefde manier). Als je echter even wacht, verschijnen er meer opties. En wanneer je iemand onderbreekt, door voor je beurt te praten, dan vallen de letters uit de tekstballon: cool effect. En de karakters reageren ook echt pissig als je ze nooit uit laat spreken. Geslaagd experiment wat mij betreft, beetje in de lijn van Oxenfree. En dat terwijl Katana Zero eigenlijk nauwelijks om de dialogen gaat, maar vooral om de brute gameplay.

Ander pluspuntje wat ik wil benoemen, is dat deze game goed gemaakt is op herspelen: cutscenes zijn over te slaan of in de speedrun mode zelfs automatisch weg. Ook is de hard mode goed met nieuwe enemy posities, maar vooral ook nieuwe soorten tegenstanders: maakt de game totaal anders qua speelstijl. De achievement voor de gouden speedrun heb ik uiteindelijk niet gehaald, dat werd toch wel wat te lastig. Maar wie weet ooit…