Doom Eternal (2020)

Ik heb dit ooit meegemaakt in 2011 met Call of Duty. Als je een pre-order had geplaatst voor Mw3 kreeg je CoD Classic gratis erbij in de vorm van een code. Code had ik dus niet ontvangen dus had ik eerst Bol.com gemaild want daar kwam die vandaan, die stuurde mij door naar Activision want de codes waren op? Heel frappant maar oké. Heel wat heen en weer gemaild en eindstand kreeg ik de code dus via de mail. Kostte me meer moeite dan ik dus had gewild maar ja kwam eindstand wel goed.

Beste game die ik in mijn leven heb gespeeld!

Met ruim veertien uur op de teller heb ik dan eindelijk een einde gemaakt aan het demonentuig dat onze aarde teisterde. Dat heb ik redelijk vluchtig gedaan: hier en daar heb ik wel wat moeite gedaan om een collectible te pakken of een extra challenge te doen, maar het was vooral dóórgaan naar de volgende puinhoop.

Want dat is Doom: Eternal bij vlagen: een puinhoop. Maar dat mag best als compliment worden opgepakt. De game is namelijk uitermate geslaagd. Vond je DOOM 2016 goed? Dan ga je dit ook goed vinden. Er is weinig aan de formule gesleuteld, maar er is toch óók veel verandert. Het is nog steeds een knalfestijn zoals alleen id dat kan maken. Alleen zijn álle aspecten opgewaardeerd tot 11.

Het upgrade- en collectible systeem is intimiderend uitgebreid. Je kunt je Praetor Suit upgraden met wagonladingen Praetor Tokens. Met de Modbots kun je je wapenarsenaal modificeren. Met de Runes kun je acties als snellere Glory Kills of tijdmanipulaties bemachtigen. Met de Sentinel Crystals kun je je armor, health en munitie upgraden. Met de Sentinel Batteries kun je je Fortress of Doom (de main hub waar onze Doom Guy even kan chillen) upgraden om toegang te krijgen tot nieuwe secties. En daarnaast kun je die batterijen ook gebruiken om je character te customizen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de Slayer Gates, die je door middel van Empyrean Keys kunt openen en die je, als je ze alle zes hebt gevonden, belonen met de Unmaker. En je kunt natuurlijk ook cheat codes, vinyl en bobble heads verzamelen. Ja mensen, ik volg het ook allemaal niet meer.

Ook iets nieuws en waar ik amper aandacht aan heb kunnen besteden: Demonic Corruption. Dat is een metertje rechtsboven het scherm dat aangeeft hoeveel demonen je al over de kling hebt gejaagd per level. Heb je een deel van die meter groen, dan krijg je een weapon point waarmee je een wapen kunt upgraden. Er is veel informatie beschikbaar in je hud, en het valt soms niet mee om dat allemaal in de gaten te houden.

Nog iets dat flink aangezwengelt is: de snelheid van de gevechten. Het was regelmatig zó'n feest op mijn arme laptopscherm dat hordes demonen letterlijk mijn scherm vulden. Met name wanneer je jezelf in een hoek heb gedreven wordt je letterlijk overrompelt door dat geteisem. Zie daar maar eens tussenuit te komen. Het enige wat je dan nog ziet zijn een hele hoop kleurige lichtflitsen waar hier en daar een lelijke demonenkop in doorschemert. Je laat dan ook regelmatig het leven, want de game is best pittig. Met name enkele boss fights zijn zeer intens. En denk je dat je na een stevig gevecht klaar bent, dan gaat het gewoon vrolijk door. De Doom Hunters geven je bijvoorbeeld slapeloze nachten. Ook de Marauders zijn pittige tegenstanders, met hun enorme schild en spookhonden.

Nieuw is de focus op platforming - het lijkt soms Super Mario wel. Met van die draaiende vuurbalken waar je overheen moet springen. De Doom Slayer heeft ook een abonnement op de gymnastiekclub genomen, want hij slingert zich moeiteloos van balk naar balk en klimt als een spin tegen muren. Het level design is ook uitstekend. Voelt DOOM 2016 nogal claustrofobisch aan, daar worden in Doom: Eternal de maps gigantisch opengetrokken, met spectaculair resultaat. Met name wanneer je een gigantisch gat in het oppervlak van de planeet Mars heb geschoten komt het sublieme ruimtelijk design goed tot zijn recht: hoog boven de atmosfeer van Mars spring je door middel van double jumps, double dashes en jump pads van brokstuk naar brokstuk, van muur tot muur, en vaak nog in heel uitdagende afstanden ook.

Het ziet er gewoon allemaal erg mooi uit. Ook de architectuur van bepaalde gebouwen zijn een genot om te zien. En aan de andere kant van het esthetische spectrum weet id nog altijd de spijker op de kop te slaan met behoorlijk (vermoedelijk) accurate visualiseringen van hoe de hel eruit ziet. Gangen die begroeid zijn met slijmerige, organische smerigheid, kooien waar gelaatsloze lichamen krioelen en hier en daar een arm hulpeloos uitsteekt. Ook je relatief groot uitgevallen man cave, de Fortress of Doom, is een prima ontworpen ruimteruïne met een mooi uitzicht op de aarde en een aparte kamer om te ontspannen. Waar je je tegoed kunt doen aan literatuur zoals Fifty Shades of Slay, Dungeons and Demons, 6th Edition, The Very Hungry Cacodemon, Why I'm so Great Part II (by Dork Norkem) en How to Comb Your Mustache.

En dat allemaal onder de vrolijke deuntjes van Mick Gordon, de man die niet ver in de toekomst een eigen standbeeld zal krijgen voor zijn bijdragen aan de soundtrackindustrie. Het sound design is geweldig bruut: het geknal klinkt moddervet, de Doom Slayer bonkt weer stevig door muren en tegen deuren, en alles klinkt gewoon behoorlijk metal. En het is ook besmettelijk. Want ja, zeker in deze dramatische tijden waar het Coronavirus de wereldbevolking aan het uitdunnen is ga je zelfs het boodschappen doen vergelijken met deze game. Je slingert je een weg door de smalle gangen, en strafet met een grote boog om iedereen heen. Je probeert geen seconde stil te staan, want voor je het weet breek je de anderhalve meter-regel. En dan is het maar de vraag of je het na kunt vertellen. Doom: Eternal maakt van social distancing een kunst.

Ik ben hier dus uitermate positief over, maar tóch prefereer ik DOOM 2016 boven Eternal. En dat komt denk ik vooral omdat die relatief eenvoudiger van opzet is. Die voelt veel overzichtelijker en ook wat vertrouwder aan. Doom: Eternal gaat er in ieder geval met de schoonheidsprijs vandoor, zowel op grafisch vlak als qua naamgeving. Maar liefhebbers zullen niet teleurgesteld worden: de campaign is een vlezige ervaring boordevol geheimen, collectibles, upgrades en demonen. Héél... véél... demonen.

Ik vond Doom (2016) leuker om te spelen maar niet beter.
Deze Doom Eternal is veel uitgebreider en complexer maar vooral als je op een hogere moeilijkheid's graad speelt dan heb al snel te veel monsters in te klein gebied. En het komt vaak voor dat ik niet meer die oude fijne "Rip And Tear" flow heb die ik toen wel had in Doom (2016)

Top-werkje weer, maar niet zonder zijn flaws. Waar Doom 2016 gewoon een fantastische shooter was die op de een of andere manier - ondanks een compleet omgooien van het soort gameplay van de oude games - aanvoelde als een echte Doom-game en me vele uren plezier heeft opgeleverd, heeft Doom: Eternal een aantal dingen die het verbetert en een flink punt dat het erger maakt.

De combat is weergaloos, beter nog dan het vorige spel. De toevoeging van extra items als granaten, een vlammenwerper, de meat-hook op de dubbelloops shotgun (iemand die dit niet als favoriete wapen heeft?), maar ook de uitgebreide en meer afwisselende levels (niet alleen militaire basissen, maar ook kastelen met Quake sfeer en fantastische levels op een verziekte Aarde) zorgen allemaal voor een ultieme ervaring. Er zijn meer monsters en de stukken vlees vliegen er dit keer ook echt vanaf om aan te geven hoeveel kogels er nog nodig zijn om het gedrocht uit elkaar te laten spatten en de glory-kills zijn nog creatiever dan voorheen het geval was. Sommige nieuwe vijanden halen het bloed onder je nagels vandaan (ik kijk naar jou Whiplash, er zijn niet genoeg malen waar ik je hoofd doorboor met het afgebroken bot uit je onderarm) en anderen zorgen voor een blij weerzien (jeej, eindelijk de arachnatron!).

Dan is er echter het platform element, waar ik beduidend minder enthousiast over ben. Door de lucht vliegen om dat andere stukje vaste grond te bereiken is prima, maar op het moment dat ik door de lucht vlieg om een upgrade te pakken, die me daarna weer twee extra boosts geeft om door te blijven vliegen, terwijl rondvliegende stukken rotsblok me tegenhouden en ervoor zorgen dat ik een heel stuk opnieuw moet doen, DAT zijn de momenten dat ik er echter weinig zin in blijf houden.

De lore is flink uitgebreid. Misschien bij vlagen iets teveel van het goede, maar je hoeft niet te luisteren/lezen. Leuk ook om bevestigd te hebben dat Doom-slayer dus praktisch een god is. Wat er daarna flink is toegenomen, is de humor. Welk ander spel krijg je dit soort opmerkingen?

"You can't just shoot a hole into the surface of Mars"
Objective: shoot a hole into the surface of Mars

"That is a weapon, not a teleporter"
Doom-slayer schiet zichzelf vervolgens door de ruimte via dit kanon.

Daarnaast is het op Aarde genieten van de hologrammen die steeds verschijnen om aan te geven dat de demonen-invasie echt niets is om je zorgen over te maken. Demonen zijn onze vrienden. Ik heb meerdere malen gegrijnst en een keer zelfs behoorlijk moeten schaterlachen. Klassewerk.

De bosses zijn interessant. Twee keren er uiteindelijk terug als recurring enemies, waarbij de tactieken om ze te bevechten flink verschillen. Het eindgevecht tegen The Icon Of Sin is daarnaast zenuwslopend en kostte me flink wat tijd. Uiteindelijk was het spel hier duidelijk wel de meerdere van zijn voorganger.

Toch voelde Doom 2016 iets compacter en gestroomlijnder. Of dit op de lange termijn er ook voor zorgt dat ik duidelijk kan zeggen dat ik een van de twee beter vind, zal de tijd moeten wijzen. Dat Doom: Eternal een weergaloze game is, moge echter duidelijk zijn.

*note: deze game is uitgespeeld op Hurt Me Plenty de eerste keer en dit heeft me al flink wat moeite gekost (die uiteindelijk steeds minder werd).

Zo eindelijk uitgespeeld. En net zoals bij Doom eindig ik hier ook weer met een gemixt gevoel. De game doet enorm veel dingen goed en weet goed te boeien, maar heeft toch best wat irritatiepunten die het plezier wat wegnemen.

- Qua Lore en verhaal gaan ze hier helemaal los. En ik ben er fan van. Het levert zeer diverse werelden op om in los te gaan. Een heel stuk beter dan Mars en Hell. Helaas eindigen ze weer op een cliffhanger en wordt je haast verplicht om The Ancient Gods te spelen.

- De combat is nog steeds het sterkste onderdeel van Doom, niet geheel vreemd ook natuurlijk. En Doom Eternal weet bij vlagen haast perfectie te leveren. Vooral de Slayer Gates zijn daar perfecte voorbeelden van. De pure snelle en haast chaotische actie is daar haast perfect uitgedacht. Die overwinningen geven een heerlijk gevoel.

- De vijanden zijn een genot om aan stukken te schieten. Wat volledig komt door het schade model. Het zorgt ervoor dat het managen van de prioriteiten wat makkelijker is. En met de tweede DLC heeft de base game ook een update gekregen waarbij de UI en wat kleine zaken duidelijker geworden zijn.

- Sowieso zijn de uitgebreidere weapon management en weakpoints fijne toevoegingen. Het ontdekken welke wapens het best werken en hoe je snel demonen kan uitschakelen is leuk. En tijdens de gevechten zoeken naar de juiste slachtoffers om weer wat ammo, health of armor te krijgen zorgt voor een bevredigend gevoel.

- Wat ook helpt is de toevoeging van de Dash. Het zorgt voor extra mobiliteit in de snelle combat en dat is zeer welkom. Het gebruik ervan wordt helaas wel wat lastiger als de demonen dusdanig groot zijn dat je er niet meer overheen of langs kan dash-jumpen. Dat is vooral vervelend als ze je in een hoek drijven. Iets wat in de latere levels vaker voorkomt. En nu ik het daar toch over heb. Het feit dat je niet door glas heen kan, terwijl er aan de andere kant vijanden staan en je even daarvoor nog een complete muur hebt weggeslagen is een bijzonder vreemde design keuze geweest. Daarbij komt ook nog dat sommige randen net te hoog zijn om overheen te lopen waardoor je niet verder komt. Daar moet je dan weer overheen springen. Aangezien de randen altijd onder in beeld zijn en in de chaos van de gevechten niet opvalt is het erg storend als je naar links dashed om tegen zo’n randje vast te komen zitten.

- Ik ben geen fan van de Marauder. Na de eerste ontmoeting komt hij nog regelmatig terug en hij is simpelweg geen leuke vijand om tegen te vechten. Als je het door hebt is het goed te doen, maar het is vooral een spelletje van ontwijken en wachten terwijl elke andere vijand simpelweg als een Rambo te benaderen is. Wat ook niet helpt is dat hij altijd achter je spawned als je druk bent met andere vijanden. Hij breekt, voor mij in ieder geval, de combat op.

- Wel ben ik een fan van de Archvile, die gelukkig niet al te vaak voorkomt. Zodra hij op het toneel verschijnt veranderd de gehele dynamiek van het gevecht. En het moment dat je hem niet direct vind levert dan ook een flinke horde van demonen op.

- De Mario achtige platform momenten, die vooral in de tweede helft een frustrerend grote rol innemen hadden ze van mij volledig achterwege laten maken. Ik speel het niet om de sprong precies te timen en op het juiste moment een power-up te pakken voor extra dashes. Om nog maar niet te spreken over de nutteloze draaiende kettingen die er alleen maar zijn om als obstakel te dienen. Het wordt helemaal vervelend als je later van platform naar platform moet springen terwijl je van alle kanten beschoten wordt. Ze krijgen het dan ook voor elkaar om je precies op het juiste moment te raken waardoor je dus niet het platform kan vastpakken en je weer te pletter valt. Zucht.

- Doom Eternal heeft net als Doom het probleem dat mijn interesse in de game na verloop van tijd afneemt. En hoewel de wisselende werelden en de uitgebreidere lore goed helpen. Merkte ik dat ik in de laatste missies vooral zo snel mogelijk door de gevechten wilde om het maar af te ronden. Het wordt uiteindelijk toch wel wat eentoning.

- Een laatste constatering is dat je met een controller toch serieus knoppen mist. Of eigenlijk meer dat ze op de verkeerde plek zitten. Om van weapon-mods en granaten te wisselen of de crucible selecteren moet ik de D-pad gebruiken. Dat betekent dat ik op datzelfde moment niet kan bewegen. En dat is toch wel een cruciaal onderdeel van de combat. Hetzelfde geldt ook voor de flame-belch en de chainsaw waarbij je op dat moment niet kan rondkijken. Ik zit dan ook serieus te twijfelen om een Elite controller te halen mocht ik de DLC een kans geven.

Uiteindelijk is Doom Eternal een geweldig vervolg geworden die de sterke punten nog wat sterker maakt. Niet alle nieuwe toevoegingen zijn even goed geslaagd. Gelukkig zijn de positieve onderdelen in de meerderheid en blijft de power fantasy geweldig. Ik heb, ondanks de frustraties er toch goed van genoten en zie mijzelf hem nog wel eens doorspelen. Wat met de cheatcodes om de laatste paar collectibles te halen wel leuk kan worden.

Ik moest heel erg wennen aan deze game, omdat het echt heel anders speelde dan Doom 2016. Sowieso was de hele vibe in Eternal anders. Het voelde allemaal niet echt als een echte Doom game. Naarmate het spel vorderde ging ik het wel steeds meer waarderen voor wat het was.

De zieke hectische arena's met hordes vijanden zijn wel echt gaaf en het vergt echt alle knoppen van de controller. Zodra je goed de flow doorhebt dan speelt het echt als een tierelier.

De levels en atmosfeer moest ik dus ook heel erg aan wennen, het voelde allemaal net te clean, maar ook dat werd beter naarmate het spel vorderde.

De lore is ook stevig uitgebreid en hoewel het niet veel voorstelt is het wel welkom.

De echte fun begon voor mij bij de DLC. Die vond ik echt heel gaaf.

Net als de voorganger een voortreffelijke feel & flow deze stijl van playen tot in de puntjes verzorgd.

Shadow Warrior 3 wat toch grotendeels een gelijkaardige opzet kent vond ik bijvoorbeeld geen zak aan en dit vind ik wel super kick en gewoon chill.

Wat naar mijn idee wel iets zegt over de klasse ervan.