A Plague Tale: Innocence (2019)

Gratis op Epic van 5 augustus 17:00 uur - 12 Augustus

En dan bedoel ik claimen, niet weekje free to play.

Hmm.. Hier gister eens aan begonnen en toen merkte ik al vrij rap dat ik even helemaal geen zin heb in uitgekauwde stealth mechanics. Hoog gras waarin je niet gezien wordt, standaard looppatronen van guards etc. Dat ken ik nou wel.

Wordt dit nog anders / beter / diverser?

Ik vind het een geweldige game qua sfeer en storytelling, maar qua mechanics en gameplay is het wel wat lineair, idd.

Met de repetitieve, weinig uitdagende en bovendien zeer lineaire gameplay... moet alles wat resteert wel van een héél hoog niveau zijn om dat gebrek nog te kunnen reduceren tot slechts een klein smetje. En dat is zonder twijfel gelukt. De groteske, bovennatuurlijke middeleeuwse setting is er één die op uitzonderlijke wijze tot leven komt. Een bizar oog voor detail in level, character en- sounddesign. Relaties die specifiek op die details gebouwd worden, locaties die je bijna door je scherm heen kan ruiken, de walging wanneer je door de duizenden lijken heen banjert. De liefelijke interacties tussen Amicia en Hugo; een knuffel wanneer hij het nodig heeft, het handje vasthouden, hem verbeteren op z'n uitspraak van Aquaduct (maar pas wanneer hij het al 5x verkeerd heeft gezegd). Een masterclass wat betreft dialoog en met voice-acting die het écht tot leven brengt. Allemaal ondersteund door één van de beste game soundtracks ooit(!). Lang geleden dat ik zo onder de indruk ben geweest van een game.

Van de week uitgespeeld. Wat een mooi verhaal en wat is de game fraai vormgegeven. De lineariteit stoorde mij niet echt, het enige waar ik flink geïrriteerd van raakte is het laatste gevecht met Vitalis Man, man, heeft me 3 kwartier geduurd en was beetje out of context met de rest. Desalniettemin een dikke 4⭐️

Nu voor 11,99€ downloaden op de playstation store tot 20 november.

Dit is echt een heel leuke en afwisselende game. Weer eens een ouderwetse lineaire game die ik in een beperkt aantal uren (stuk of 15) uit kon spelen. Grafisch erg mooi. Sfeervolle muziek. Goede stemmen (Engels met een Frans accent) in een heel interessant tijdperk: de donkere middeleeuwen waar de dragers van de pest hun moordzuchtige werk doen. Vooral de afwisseling van de levels maakt de game erg boeiend. Heftige levels, met daarna wat rustige om op adem te komen. Het level met Hugo, die als een kleine smurf rondsluipt tussen alle brute moordenaars en soldaten, vond ik bijvoorbeeld echt een leuke switch. Het gehele verhaal is ook erg goed en blijft boeien. Alleen die eindbazen. 2 1/2 in totaal. Tja. De eerste, in het begin van de game was nog wel goed te doen. De tweede, tegen het eind van de game, daar kwam ik ook nog wel uit. Helaas de laatste. Daar kwam ik zonder hulp niet uit. Na een uur of 2 werd de frustratie te hoog. Youtube is dan een goede raadgever. Toen ik wist hoe het moest koste het me toch nog wel een half uur voordat ik deze had overwonnen. Na een leuke epiloog was het helaas voorbij. Heb al gezien dat er een vervolg gaat komen. Kijk daar nu al erg naar uit. Zonder de laatste eindbaas was het een 5 geweest. Nu toch een half puntje er van af.

Die laatste was zeker frustrerend, daar had ik ook hulp bij nodig, ik was er ook makkelijk een uur of meer aan kwijt zonder verder te komen. Het zij vergeven, verder was het van hoog nivo, zelden zoveel sfeer gevoeld in een spel.

Soms zijn er games waarbij ik na de aftiteling nog naar het titelscherm zit te staren. Verwerkend wat ik net heb meegemaakt, reflecterend op gemaakte acties en keuzes en onder de indruk van wat de makers mij hebben weten voor te schotelen. A Plague Tale: Innocence is zo’n game. Dat ik zo lang gewacht heb om deze eens op te starten… Gelukkig beter laat dan nooit.

Vanaf het begin weten ze mij direct in de wereld en het verhaal te zuigen. Het mysterie, de personages en de setting dragen daar allemaal aan bij. Het geheel wordt prachtig tot leven gewekt en de belangrijke gameplay elementen worden snel en simpel uitgelegd. Waarna je al snel aan je lot over gelaten wordt en de weidse wereld in moet. Vooral in de eerste paar levels zijn er een aantal bijzondere momenten waarbij sterk duidelijk gemaakt wordt dat de personages in een totaal andere wereld terecht komen dan waar ze horen. De vele lijken die je tegenkomt, de acties die je moet begaan om te overleven, de machteloosheid die je hebt. Het wordt allemaal zo sterk gepresenteerd.

En juist die presentatie weet dit naar een volgend niveau te tillen. Sowieso ziet de game er prachtig uit, met zowel kleurrijke als duistere locaties. Maar ook de voice acting is sterk. Elk personage wordt mooi tot leven gebracht met een grote focus op de onderlinge relaties. Hugo en Amicia bouwen gedurende de speeltijd een bijzondere band op dat in elk moment van de game verweven is. Het simpele vasthouden van de hand, het omhoog helpen bij blokkades, de knuffel bij het weerzien. Het is aangrijpend om te zien en zorgt ervoor dat ik daadwerkelijk om Hugo ging geven. Wat best een prestatie is aangezien hij voor het grootste deel weinig toegevoegde waarde heeft.

Een laatste element wat de presentatie goed helpt is de muziek. Simpelweg prachtig. Op de juiste momenten emotioneel, angstaanjagend, adrenaline pompend of juist kalmerend. Een van de belangrijkste factoren die de wereld hier volledig tot leven brengt. En ook los van de game prachtig om te beluisteren.

Als snel tijdens het spelen moest ik aan twee andere games denken. In positieve zin aan Dishonored gezien de grote focus op stealth wat hier ook erg goed is uitgewerkt. En in negatieve zin aan Hellblade: Senua’s Sacrifice. Voornamelijk vanwege de combat, hoewel die hier niet zo vervelend is als in Hellblade wat mij betreft. Maar het is veruit het minste onderdeel van de game. In het begin zijn het spaarzame momenten dat je aangewezen wordt op je combat skills, maar naarmate je verder komt wordt het een steeds belangrijke onderdeel. Wat er regelmatig voor zorgde dat ik sommige stukken tot frustratie meermaals moest herkansen. Het zijn gelukkig korte momenten, maar zeker niet het sterkste deel. Ze weten het qua verhaal dan wel weer heerlijk te verwerken trouwens. Zoals het stuk met Rodric (dat ik 8 keer moest doen…), je ziet het al aankomen maar omdat ik zo in die wereld zat greep het alsnog aan. De rest van de game is echter zo enorm sterk dat die frustratie van de combat al snel weer verdwenen is.

Uiteindelijk had ik flink moeite om te stoppen met spelen en zijn er maar drie sessies in gaan zitten om het geheel uit te spelen. Het verhaal en de tocht van Amicia en Hugo is aangrijpend en meeslepend, de gepresenteerde wereld is prachtig ondanks al zijn gruwelijkheden en de ervaring is er een om niet meer te vergeten.

Ah dan wordt dit de volgende die ik ga spelen na The Last of Us part II. Deze ook al lange tijd in bezit en nooit verder gekomen dan het eerste uurtje. Mijn voorkeur begint steeds meer uit te gaan naar relatief kortere games waarbij het niet te lang zoeken is naar de te nemen weg. Daarin valt eerdergenoemde game maar volgens mij ook deze. Games met een ijzersterke sfeer en verhaal ipv RPG’s met te veel mogelijkheden. Tegenwoordig vader dus ik moet keuzes maken..

Best wel herkenbaar haha

Net eerste stappen in dit spel gezet. Sfeervol gedaan allemaal. En als ik lees lineair klinkt dat goed.

Nu ja, paar uurtjes verder en we zijn chapter 7 aanbeland. Wat een ontzettend fijn spel. Sfeer is echt weergaloos goed gedaan.

En uitgespeeld!

Wat een geweldige verhaal om te spelen. Heerlijk.

Eerlijkheidshalve vond ik eerste 60% van het spel nog het allersterkste (over algemeen). Laatste twee hoofdstukken net wat teveel focus op actie.

Vond voorlaatste hoofdstuk wel lastiger dan het laatste!

Sfeervolle, sombere game. De acteerprestaties zijn goed, werelden zijn intrigerend om te verkennen (of je nou door kleurrijke natuurgebieden gaat of deprimerende bloedbaden) en de gameplay is weer eens wat anders dan de gemiddelde AAA game. Combineer dat met de goede graphics en mooie muziek en A Plague Tale is een fijne ervaring voor de gamer die graag kortere single player, story driven games doet.

A Plague Tale kiest voor kwaliteit boven kwantiteit en verteld daarmee niet meer dan nodig is. Het voelt haast als een netflix serie, die toevallig interactief is en stealth secties heeft. De meeste figuren die je tegenkomt maken een indruk en gaandeweg begon ik echt naar het welzijn van deze kinderen te verlangen (al vond ik Hugo wat irritant en hij maakte niet altijd logische keuzes, zelfs voor een kind). Mijn persoonlijke favoriet was Rodric, die met zijn godganse blote vuisten gepantserde ridders wurgde alsof het niets was.

Het weet stapsgewijs nieuwe gameplay elementen te introduceren. Niet alleen de gameplay wordt logisch uitgebreid, maar in het verhaal krijgen de personages ook steeds meer vertrouwen in hunzelf; letterlijk en figuurlijk word je sterker naarmate je banden sterker worden. De vijanden hebben verschillende gimmick, en de omgevingen zijn steeds anders ingedeeld, waardoor verschillende aanpakken nodig zijn. De upgrades zijn daadwerkelijk handige veranderingen die ik graag wilde. Dit maakte het prettig om alle hoeken en gaten te verkennen, wetende dat goede upgrades je te wachten staan als je de juiste resources aantrof.

Persoonlijk deden de eerste 2-3 chapters mij niet zoveel. Het verhaal moest veel introduceren en het duurde ff voordat alles op gang kwam. Maar wanneer het verhaal eenmaal op gang is zat ik geboeid alle cutscenes te kijken. De gameplay, ondanks dat ze er altijd logisch op uitbreiden, werd helaas nooit meer dan "wel vermakelijk", als het niet saaitjes of ronduit frustrerend was (die eindbaas!). Wat stealth gameplay goed maakt in titels als Dishonored of Aragami is dat er meerdere manieren zijn om door een level te gaan, je de vrijheid hebt om offensieve speelstijlen af te wisselen met passieve stijlen (afhankelijk van wat jou handig lijkt in die situatie). In A Plague Tale ben je meestal zo beperkt dat het eerder voelde als het volgen van instructies dan een spel spelen. Ergens tussen chapter 5-10 zaten een paar leuke gebieden waarin er echt beenruimte was om op meerdere manieren door een level te gaan, je creatief kon zijn in je oplossingen. Deze momenten waren leuk en zag ik graag vaker terug.

Niet alles werkt evengoed, maar de sterke kanten overstijgen zeker de mindere. Ik heb gelijk deel 2 gedownload!

3,5*