Slay the Spire (2019)

Daar moet ik dus op terugkomen. In Februari nog ‘ns een poos gespeeld tot ik met drie van de vier karakters de (optionele) eindbaas had verslagen, om vervolgens in september tot november alle achievements te halen en zelfs daarna nog een poosje doorgespeeld om alle karakters naar het 20ste ‘ascension’ level te brengen, alhoewel ik daar nog niet klaar mee ben. De teller staat inmiddels op 163 uren spelen… Goed voor een 13de plek op m’n meest gespeelde games op Steam.

Zodra je door hebt dat je niet elke keer dat je een kaart kan pakken ook daadwerkelijk een kaart moet pakken, wordt het stukken makkelijker om te winnen en om een beetje een coherent deck te maken. In het begin voelde het nogal willekeurig of ik een keer wel of niet zou winnen, wat de pret nogal drukte. Maar toen het eenmaal klikte werd het een stuk makkelijker om te winnen. Het leukste aan kaartspellen is natuurlijk wanneer je erachter komt dat een bepaalde combinatie van kaarten in een bepaalde context extreem goed is, en Slay the Spire voldoet veelvuldig aan deze ‘highs’.

De (optionele) eindbaas is wel echt een minpunt, wat mij betreft. Die vraagt hele andere dingen van je deck dan de rest van de game, waardoor het zo kan zijn dat je een uitstekend deck hebt voor de gewone game, maar dat je dan compleet weggevaagd wordt door de eindbaas. Nogal stom, en ik ging dan ook nooit voor de eindbaas toen ik ‘m met elk karakter één keer verslagen had (voor achievements). Verder zijn de hogere moeilijkheidsgraden wel weer wat meer willekeurig in of je geluk hebt qua kaarten en route: voelt soms gewoon onmogelijk aan om te winnen.

Het is ook leuk hoe anders de vier karakters elk spelen. In eerste instantie voel je niet zo heel veel verschil, maar als je dan eenmaal een karakter ‘snapt’, wordt het ook een stuk leuker die te spelen: welke kaarten moet je links laten liggen als je voor een bepaalde strategie aan het gaan bent? En meer van dergelijke vragen. De Watcher, één van de karakters, is wel een beetje te sterk, maar verder zijn ze aardig in balans.

Anyhow, prima mee vermaakt!

4,5/5

Ik vind dat ik nu na het uitspelen met 1 van de karakters wel een complete recensie mag geven . Hoewel ik zeker nog niet klaar ben met Slay the Spire.

Het is dus niet alleen een leuk spel maar ook rijk aan afwisseling, waardoor het op zijn minst interessant is de steile wandeling naar de eindbaas met een ander figuurtje te maken.

Het spel speelt ontzettend vlot en de speelkaarten blinken uit in eenvoud. Slay the Spire heeft een standaard gezet voor een genre dat op zich niet nieuw was maar in gamevorm nog niet was geperfectioneerd: de deckbuilder. Overigens kan ik fysieke varianten zoals Clank! en Ascension (ook op mobile te spelen o.a.) erg aanbevelen net als de DC Comics Deckbuilding Game.

Zoals aangegeven eerder, grafisch is het niet een parel, maar origineel is het wel en het is niet zo lelijk getekend als ik aanvankelijk dacht. De kinderlijk aandoende tekenstijl is een beetje te vergelijken met de bizarre DonJon strips misschien.

Wat Slay the Spire duidelijk veel meer doet dan andere deckbuilders is een gestaag aangeleverde karrevracht aan permanente bonussen uitdelen. Dit kan soms invloed hebben op je keuzes voor speelkaarten en maakt het weer interessanter. Synergie kan wel aardig oplopen hoewel Slay the Spire niet gericht is op eindeloze combo's, daar zijn de kaarten te simpel voor, het is geen Magic the Gathering.

Over het algemeen is Slay the Spire wel enigszins verslavend maar niet heel langdurig en vooral lekker om een uurtje of 1 a 2 te spelen. Je hebt het ook wel vrij snel voltooid. Maar zult zeker niet het gevoel hebben je geld verspild te hebben, je krijgt er genoeg plezier voor terug. En je snapt waar veel andere deckbuilding spellen hun inspiratie uit hebben gehaald. Dit genre is wel een blijvertje voor mij. Maar ik was toch al gek op mooie kaartspelletjes. Dat mooie, dat is hier niet het sterkste punt, het leuke en vlotte is dat wel.

Ik heb het 2x uitgespeeld met een charakter, de 2de keer was het een stuk gemakkelijker.
Ik had zo'n 20 relekwieen en bijna alle zware monsters gehad.

Je krijgt in totaal 4 charakters ieder met zijn voor en nadelen, de laatste charakter wordt vrijgeschakeld
als je met 1 charakter de eindboss heb verslagen.
Als je met een andere poppetje naar de eindboss marcheert moet je de diverse nieuwe kaarten vrijspelen en de relekwieën .
Het spelprincipe is best wel leuk doordacht en het is niet duur
Voor € 10,00 heb ik die bij GOG gekocht , best wel veel plezier mee gehad

Aantal runs gedaan nu met drie verschillende poppetjes maar merk dat ik me wel vermaak als ik bezig ben, maar het ook wat saai vind worden. In ieder geval minder leuk en diepgaand dan ik verwacht had...neig nu naar kleine 3,5*

Een leuk kaartspel voor als je zoekt naar een strategisch, turn based spel zonder tijdsdruk. Normaal gesproken houd ik niet zo van roguelike games, maar hier is de gameplay leuk genoeg (en zijn de runs anders genoeg van elkaar) om het interessant te houden. In plaats van een standaard deck te kiezen aan het begin, en hetzelfde pad te bewandelen, begin je met een klein setje kaarten waarop je kunt uitbreiden en kun je zelf een route bepalen. Zo kun je "Elite gevechten" houden, die moeilijk zijn maar je wel belonen met handige relics, of je kunt juist zoveel mogelijk gevechten proberen te ontwijken door vooral happening-spaces te bezoeken waar je kans hebt op goede beloningen, maar ook gestraft kunt worden.

Er viel voor de meeste kaarten een prima nut te verzinnen en er zit voldoende afwisseling in het gedrag van de vijanden. De muziek is passend en vormgeving zit aardig in elkaar, al vond ik de tekenstijl persoonlijk niet heel denderend ogen. Aardig, maar als ik het moet vergelijken met andere 2D turn based games is dit één van de minder mooi uitziende games. Qua gameplay is het enige dat me niet zo bevalt het feit dat je het steeds vanaf het begin moet doen en het even duurde voordat ik vooruitgang merkte in mijn vaardigheden. Dit hoort echter bij roguelike games en waar ik bij andere rogue games was afgehaakt bleef ik hier geboeid genoeg om één keer het einde te bereiken.

Leuke game die de moeite waard was. Zeker als je kaartspellen leuk vind vraagt dit voldoende strategie en variatie, zonder te complex of langdradig oid te worden.

3.5*

Door de opzet van het spel als een roguelike, waarin je je deck naar verloop van de run draft, met inachtneming van je relics, blijf ik na 400+ uur in het spel nog steeds nieuwe mechanics ontdekken. Zeker op hogere Ascension-niveaus hangt het spel aan elkaar van kritieke keuzes. Geef ik hier mijn HP op voor wat extra goud? Gok ik erop dat ik in deze act drie elites kan verslaan? Draft ik hier een kaart die nu enorm sterk is, maar later in de weg zit - of andersom, draft ik hier een kaart die nu weinig uithaalt maar later een sterke combo van de grond kan krijgen? Zoals Neow zucht aan het begin van iedere run: "Risk... reward..."

Na al mijn tijd in het spel blijf ik nog steeds verrast worden door kaarten en relics die ik voorheen heb afgeschreven. Dat dynamische aspect, en het feit dat het na al die speeltijd nog steeds een uitdagende game is waar je altijd op een onbewaakt moment het onderspit kan delven en weer opnieuw moet beginnen, maakt Slay the Spire één van mijn favoriete spellen aller tijden.

Eergisteren heb ik eindelijk Ascension 20 uitgespeeld, met the Defect, en gisteren direct erachteraan ook met the Silent. Als ik de andere twee characters, die op A19 staan, ook haal, resten mij alleen nog twee achievements ('kill a boss on turn 1' en 'have 25 focus'), en dan heb ik het spel volgens mij helemaal uitgespeeld. En nog steeds verwacht ik dan nog niet klaar te zijn. Of dat iets zegt over de diepte van dit spel, of over hoe levenloos ik ben, laat ik aan de lezer dezes over, maar in mijn beleving is het sowieso het eerste.

5,0* en voor nu een eerste plaats in mijn top-10