Man of Medan (2019)

Na het mediocre Hidden Agenda en de (schijnbaar) ronduit slechte Inpatient laat Supermassive zich weer van een goede kant zien. Man Of Medan voelt als een soort Until Dawn 2, ondanks dat het qua verhaal niets met elkaar te maken heeft. De game behandelt een soortgelijk onderwerp, met een soortgelijke sfeer en dezelfde verhaal-structuur als Until Dawn. Zelfs het “O Death” lied en een verteller, die je weleens spreekt tussen het verhaal door, zijn aanwezig. Dit vind ik zeker geen minpunt. Beter een formule die werkt meerdere keren gebruiken dan compleet het roer omslaan, met een slechte nieuwe truck, en daarmee je publiek kwijtraken. Man Of Medan doet verder zijn eigen dingen met deze formule door nieuwe characters, omgevingen, vijanden en problemen te introduceren. Er heerste wederom mysterie over wat er allemaal aan de hand is, en er heerste spanning omtrent het proberen iedereen in leven te houden. Deze aspecten maken Man Of Eden, soortgelijk als Until Dawn, een sfeervolle thriller die aanvoelt alsof je een spannende Netflixserie bingewatched.

De game kost maar 30 euro, waardoor ik bang werd dat dit een veel kortere/slappere ervaring zou worden dan de 60 euro Until Dawn, maar dit valt reuze mee, Het is inderdaad wat korter en simpeler allemaal, maar ik was alsnog aardig wat uur bezig met één playtrough en ik had niet het idee dat mijn acties geen invloed hadden. Het enige dat echt minder voelde is dat het verhaal gemiddeld minder vlees op het bot heeft: minder characters (en daardoor minder interacties of dilemma's), er word heel weinig tot niet op de vijanden ingegaan, mysteries zijn minder pakkend omdat de opening al aardig wat weggaf ten opzichte van de mijnen in Until Dawn waar je blind inging, en het verhaal speelt zich geheel op een schip af ipv meerdere locaties. Begrijp me niet verkeerd: ik vind niet dat Man Of Medan “slecht “ is op deze fronten, maar het is gemiddeld minder sterk in vergelijking met Until Dawn. Voor het 30 euro prijskaartje was ik iig heel tevreden en geboeid met de inhoud.

Grafisch blijft het me verbazen hoe ver games zijn gekomen in zo’n korte tijd. Als 6-jarige stond ik verbaasd over hoe goed Mario 64 eruit zag, 20 jaar later lijkt het haast alsof ik een film speel met Man Of Medan, en Mario 64 lijkt wel 50 jaar oud. De personages en wereld ogen heel realistisch, met sterke acteerprestaties en goede sound design. Voornamelijk de artistieke composities gaven het een sfeervol, filmisch gevoel.
Wat me ook opviel aan Man Of Medan is dat ik aanzienlijk meer moeite had met de quicktime events dan andere interactive dramagames, wat ik als een goed pluspunt zie. Ik heb meerdere vervelende gebeurtenissen meegemaakt tijdens mijn playtrough omdat ik te laat was met de toetsen intikken, of niet goed genoeg was in de heartbeat-minigame, en ik moest de ongewenste gevolgen maar moest pruimen. Dit zorgde voor extra veel spanning tijdens de belangrijke stukken van het verhaal, wetende dat er meer voor nodig was dan een simpel keuzemoment om te overleven.

Zeker een goede game om gedaan te hebben en ik ben heel benieuwd naar de latere delen van de Anthology! Momenteel bezig met een 2e playtrough waarin ik alle secrets wil vinden en dingen zo anders mogelijk wil doen.

4*

Net mijn eerste playthrough beeindigd en ik ben bijzonder tevreden dat ik de Anthology box in huis heb gehaald. Helaas heb ik Until Dawn nooit gespeeld (een van de titels waar ik echt wel een PS4/5 zou voor aanschaffen) maar Man of Medan maakt veel goed. Dit soort interactieve fictie is werkelijke een kolfje naar mijn hand, net zoals dat ook het geval wel was bij Telltale, alleen heb je hier ook echt duidelijk nog meer het idee dat je keuzes ertoe doen. (ik had zelf twee sterfgevallen).

Maar qua presentatie (de verteller) en sfeer zat alles uitstekend in elkaar in mijn opinie. Ik vond het feit dat het zich grotendeels op het schip afspeelt niet eens zo erg - de claustrofobische locaties en de met name prima geluidseffecten zorgen voor een beleving waardoor je toch steeds op het puntje van je stoel blijft zitten.

Enige 'minpunt' inderdaad is dat soms de quicktime events wel heel snel komen en gaan en je er vaak wel eens eentje mist - soms zonder erg, soms met wat meer consequenties. Maar goed - het is toch een spel om toch weer eens uit de kast te halen om te kijken vroeg of laat om te zien of je (in mijn geval) meer personages weet te laten overleven.

Morgen of overmorgen maar eens aan Little Hope beginnen. En laat me hopen dat ze wel degelijk erin slagen in het plan om alle 8 delen uit de reeks uit te brengen en niet halverwege ergens stoppen of dergelijks vanwege tegenvallende verkoopscijfers of zo. Ik ben in ieder geval aangenaam verrast, en voor die 30 euro...

(nou ja...de Anthology kostte dus 50, voor beide games, 2 pins en een mooie stoffen map).

Een stuk leuker dan Little Hope! Het verhaal spreekt mij meer aan. Ook de setting op het verlaten schip was erg goed. Heel mooi weergegeven en heel beklemmend. Je wilt daar echt niet in je eentje ronddwalen.

Zelfs het begin vond ik leuk op de boot en het duiken. Dat sprak mij wel aan. Gewoon een serene omgeving, maar wel met gevaar op de loer. Uiteindelijk blijkt dit ook door die vreemde mannen die ze gevangen nemen. Leuk om bekende actrices en acteurs terug te zien in dit soort games, in dit geval Shawn Ashmore (al had hij weinig screentime in mijn verhaal, omdat ik hem had laten ontsnappen met de speedboat).

De leukste personages Fliss en Julia hadden het helaas niet overleefd en dat was echt zuur, want ik was maar 1 keer te laat om een knopje in te drukken. Dit ging wel heel snel. Maar ach, dit zal in het echt ook zo zijn. Dan moet je ook snel keuzes maken en elke verkeerde keuze kan je leven kosten.

Het einde vond ik erg afgeraffeld. Wat was nu het verhaal van het spookschip? Wat zat erachter? En die aanwijzingen betekenen dan niks? Een beetje hetzelfde gevoel als Little Hope. Een anti-climax. Vervolgens komt ook Shawn Ashmore weer terug en stapt op het schip, maar dan zijn de andere alweer weg. Vervolgens eindigt het. Maar overleeft hij het? Enzovoorts. En Alex was ook totaal niet aangeslagen dat zijn liefje Julia gewoon dood was. Het deed hem gewoon helemaal niets. Slecht geschreven/geanimeerd of was dit bewust zo dat het hem eigenlijk niks kon schelen? Die Brad had dus Fliss vermoord leek het, of ik heb zitten slapen, maar hoe kwam dit? Omdat het schip hem veranderde? Of omdat hij kwade bedoelingen had en haar niet mocht?

Leuk voor de sfeer en eens gespeeld te hebben, maar niet voor vaker. Eenmalige ervaring is voldoende.

Misschien dat ik Man of Medan te snel net na The Quarry heb gespeeld en er daardoor wat moeheid in sloop, maar ik vond het wel beduidend een stukje minder dan voorgenoemde, en Until Dawn. Dat kan natuurlijk ook haast niet anders, want die spellen zijn ongeveer 3x zo uitgebreid. En op zich heb ik zeker genoten van deze korte, compacte ervaring, en steekt het voor een ''tussendoortje'' meer dan prima in elkaar. Zo is de setting van een spookschip op de de Stille Zuidzee een fantastische keuze voor een horrorverhaal, en wordt die locatie voor een groot stuk ook wel goed benut. Het komt erop neer dat je wel heel veel in krappe, donkere gangetjes zit te lopen met weinig bewegingsvrijheid - wat de gameplay niet enorm boeiend maakt - maar het claustrofobische aspect komt op die manier wel goed naar voren. Af en toe enkele goed getimede jump scares en continu enge geluiden op de achtergrond maken er wel weer een voldoende sfeervolle ervaring van.

Maar helaas ook enkele minpuntjes, de ene wat groter dan de andere. Zo vond ik de Quick-time-events véél te snel in deze game, echt waanzinnig soms. Het is echt paniekerig button mashen soms, en zelfs als je goed oplet, mis je er geheid nog wel een aantal. Dat vond ik niet zo aangenaam werken. En zoals ik hierboven ook al aanhaalde, werkt de claustrofobische setting en het relatieve gebrek aan bewegingsvrijheid wel in het voordeel van een creepy sfeer, maar niet in dat van de gameplay, want die is best oninteressant. Vooral veel wandelen tot de volgende cut scene. En hoewel er zeker weer heel wat geheimen te vinden zijn in de krochten en hoekjes, en ''premonitions'' in de vorm van schilderijen die je kan tegenkomen, vond ik hier ook wat minder variatie in terug dan in een Until Dawn of The Quarry. Vooral heel veel dagboeken en andere papieren, weinig echt coole secrets of mysteries. Ik ben wel het soort speler dat graag elk hoekje probeert te verkennen, maar dat gebrek aan variatie moedigde dat instinct op den duur wel niet echt meer aan.

En het volgende puntje is gevoelsmatig, maar de twist in het verhaal dat er eigenlijk niet echt iets bovennatuurlijks aan de hand is op het schip, of toch in ieder geval niet op de klassieke 'ghost story'-manier, vond ik de spanning er wat uithalen, en een beetje een vluchtige uitweg om het verhaal snel te kunnen afronden. Dat laat ook vrij weinig mysterie of coole mythos over aan de verbeelding. Opnieuw, dat is persoonlijk, maar ik vond het een beetje een ''cop-out''.

De personages zijn ook wat fletser en minder goed uitgewerkt, maar goed, dat komt ook door de relatief kortere speelduur. Qua graphics ziet de game er tip-top uit, bijna filmisch met momenten - hoewel er in de cut scenes wel eens wat durfde te haperen, en de performance niet altijd even vloeiend was.

Maar all in all best wel weer een toffe ervaring hoor, hoewel het zeker geen topper is. Ik blijf dit soort games wel zeer tof vinden en Supermassive heeft met dit genre wel echt een hele goede niche gevonden. Ik blijf heel benieuwd naar de andere delen van The Dark Pictures, maar ik laat er nu wel eventjes wat tijd tussen!

Dikke 3*.