The Outer Worlds (2019)

Vandaag na iets minder dan 40 uur de game uitgespeeld (op hard) en de eindresultaten van mijn keuzes voorbij zien rollen. The Outer Worlds is voor mij de verassing van 2019. Toen de eerste reviews werden gepubliceerd, kwam ik er pas achter dat de game uit was. Zelfs toen dacht ik: die haal ik wel een keer als hij goedkoper is. Hoe meer ik over de game hoorde, hoe groter mijn interesse werd. Uiteindelijk besloot ik de gok te wagen. Dat blijkt een gouden zet te zijn geweest.

In The Outer Worlds laat Obsidian maar weer eens zien dat er hele goede verhalenvertellers bij de studio werken. Alles aan de fictieve wereld is zeer gedetailleerd uitgedacht, waardoor je het idee krijgt dat het echt zou kunnen zijn. In het fictieve Halcyon zijn corporaties de baas en bepalen ze het leven van de kolonisten. Dat leven is een echte 24/7-maatschappij waar niemand baat bij heeft. Nou ja, behalve de CEO's dan natuurlijk. Geeft Obsidian hiermee een kritische blik op onze maatschappij? Daar kan je over discussiëren, maar de game houd je, zonder irritant te worden, wel een spiegel voor en werpt een kritische blik op de rol van het kapitalisme in onze wereld. Dit soort zaken aankaarten is iets wat goede sciencefiction ook hoort te doen in mijn opinie.

Maar laat mijn, ietwat kritische, wereldbeeld je niet afschrikken. The Outer Worlds is en blijft gewoon een leuke game. De sterke basis wordt ondersteund door de bewoners van de wereld die heel goed en realistisch overkomen. Uiteraard heb je ook wat rare snuiters hier en daar, maar zeg nou zelf: die heb je in de echte wereld ook. Je voelt aan alles dat ze, voordat ze op je pad komen, al een heel leven achter de rug hebben. In The Outer Worlds draait de wereld niet om jou. Jij bent er onderdeel van en als je weg zou gaan, blijft Halcyon gewoon bestaan. Voor mij was dit een van de reden om steeds terug te keren, want ik was heel benieuwd hoe de wereld zou reageren op de dingen die ik nu weer aan het uitspoken was.

Uiteraard hoef je dit niet alleen te doen, want er zijn ook verschillende teamgenoten te rekruteren die je een handje helpen op je reis. Ook zij hadden al een leven voordat jij in beeld kwam, wat hen nog echter maakt. Het feit dat NPC's sommige teamgenoten herkennen en ze ook aanspreken, maakt The Outer Worlds zo bijzonder. Je nieuwe vrienden zijn geen simpele aanhangsels die buiten het grote plaatje vallen. Ze zijn er onderdeel van.

Hoe je uiteindelijk met Halcyon omgaat, is aan jou. Zelf ben ik heel erg van de dialogen, dus het merendeel van mijn vaardigheidspunten gingen in de sociale skills intimidate, lie en persuade. Hoewel het niet mogelijk is om je overal uit te lullen, (een groot beest gaat namelijk niet weg als je het lief vraagt) had ik wel het idee dat ik veel dingen met woorden kon oplossen. En ook hier komt het goede schrijfwerk weer naar voren, want de reacties die je (stille avatar) kan geven, zijn ronduit geniaal te noemen.

De wereld, personages en het schrijfwerk zijn dan ook de redenen om deze game in huis te halen. Voor de gameplay hoef je het niet te doen. Hoewel de game prima werkt, voel je aan alles dat de shooter mechanieken wat houterig zijn. Het is prima speelbaar, maar als je het vergelijkt met andere games in het genre, is het allemaal vrij basic. Grafisch is het ook prima. Niet baanbrekend, maar gewoon oké. Zoals ik in een eerder bericht al aangaf, kom je als RPG-liefhebber extra aan je trekken door de opties die je krijgt om je personage helemaal eigen te maken. Wil je een domme bruut (met bijpassende dialogen!) zijn die alles met slagwapens dood? Tuurlijk, waarom niet. Liever een charismatische wetenschapper die ook gemakkelijk sloten kan ontgrendelen? Geen enkel probleem.

The Outer Worlds is, zoals ik in het begin al zei, de grootste verassing van 2019 voor mij. Ik wil zelfs zo ver gaan om te zeggen dat hij weleens bovenaan mijn lijst van favorieten games van dit jaar kan komen. Het is weer even geleden dat een game mij zo in de wereld kon trekken en ik vond het oprecht jammer dat mijn avontuur in Halcyon was afgelopen. Zeker een titel die ik in de toekomst nog eens ga oppakken. Als Obsidian dit soort games dadelijk ook voor Microsoft gaat maken, is er eindelijk weer een (goede) reden om een Xbox in huis te halen.

4,5* (gespeeld op: Xbox One)

Moeilijk om je in te leven in de personages, omdat ze vaak een kort pittig blauwgekleurd kapsel hebben, maar dat spreekt wellicht een andere doelgroep juist wel aan. Ik kreeg een beetje het idee dat het de vrouwelijke Fallout is, met een ellenlange missie waarin je een lesbische date moet voorbereiden. Ik noem het gewoon een ordinaire fetch quest. Grote ergernis waren de laadtijden als je reisde van planeet, naar schip, naar planeet en weer terug. En ik deed veel fasttravellen, want de wereld heb je snel gezien.

Het spel doet niks slecht, maar ook niks bijzonder.
De diverse keuzes maken het spel goed. Verhaal is redelijk. Eindbaasgevecht is slecht ontworpen, omdat je je personage helemaal moet hebben uitgebouwd in één discipline.

Ik had wellicht teveel op New Vegas gehoopt, aangezien het dezelfde makers zijn. Maar dat is wellicht te hardcore tegenwoordig, aangezien RPG’s steeds meer shooters worden. Of was het nou andersom?

Obsidian...het zijn de gasten die het uitmuntende KOTOR 2 hebben gemaakt...en ook Pillars of Eternity...dan moet het wat zijn toch?

Ook ik heb redelijk wat uurtjes gespendeerd om dit spel echt een kans te geven maar ik kon er maar niet inkomen. De combat vond ik te stijf. Eigenlijk is alles stijf, de gezichtsanimaties, sfeer, de dynamiek in het verhaal, het wil nergens echt sprankelen of leven en de quests en karakters voelden allemaal een beetje by the numbers. Een voldoende krijgt het nog wel maar het is zeker geen Mass Effect. Het lijkt voor een deel een beetje lollig te willen zijn met FallOut achtige camp (waar ik ook niet zo'n fan van ben) maar echte hilariteit blijft ook uit.

Aangezien de game nu gratis is (PS+ februari) de game (uit)gespeeld. De game voldoet vrijwel volledig aan mijn verwachtingen, maar ik kan mij goed voorstellen dat dit niet voor iedereen is. Het is een RPG-FPS, dus heel veel praten, NPC's, side-quests en trage pacing. Zo werd ik bijvoorbeeld opgehouden door een main-quest waar ik nog geen geld voor had, dus ging ik side-questen voor poen.

Voor mij is deze game een Fallout en Borderlands mix. Ik ben een groot Fallout fan en aangezien de makers ook New Vegas hebben ontwikkeld kan je wel wat kwaliteit verwachten. Het is geen open wereld, maar verschillende planeten die je kunt bezoeken met elk hun eigen stijl uiteraard.

Een leuke toevoeging zijn NPC's die zich bij je kunnen aansluiten en met je mee kunnen vechten. Je kan ze wapens/armor geven en je kunt hun vechtstijl aanpassen. Wil je dat hij of zij met melee wapens vecht, long range of wat dan ook, dan kan je zo dat zo instellen.

Maar goed, eigenlijk is alles al gezegd over deze game. Ik heb vandaag de Platinum trophy gehaald. Slechts 0,2% heeft hem en dat vind ik erg weinig. Wellicht vanwege de Supernova moeilijkheid. Ja dat is lastig, maar als je het slim speelt kan je al heel veel met praten voorelkaar krijgen. Ik heb gekozen voor een Supernova speedrun via YouTube en ik was in 50 min klaar! Ja dat is erg lame van mij, maar ik wilde die Platinum scoren! Ik ga het nog een keer doen hoor, maar dan op eigen kracht!

4,5*

Nu samen met Avowed toch bijna 100 uur aan Obsidian content gespeeld in een maand tijd. Help.

Deze stond al sinds z'n release op mijn radar, dus beter laat dan nooit. Ben het helemaal eens met de positieve berichten hier. Het was voor mij opnieuw een super verslavende, ultra vloeiende RPG-ervaring. Dit keer meer met de focus op de FPS elementen, maar nog steeds opgehangen aan een breed verkenbare wereld(en) vol boeiende verhalen met een inmiddels herkenbaar Obsidian-sausje (oftewel: als Bethesda het niet meer doet, dan wij wel). Beide DLC's waren de moeite waard, waar voor velen Peril on Gorgon de favoriet was, vond ik Murder on Eridanos nét iets leuker, met name qua setting.