menu

Death Stranding (2019)

Alternatieve titel: Death Stranding: Director's Cut

mijn stem
4,13 (19)
19 stemmen

PlayStation 4 / PlayStation 5 / PC / Apple iOS / Macintosh
Action / Adventure
single player

Ontwikkeld door Kojima
Uitgegeven door Sony

Jij bent de alledaagse Sam Porter Bridges, een koerier in een mysterieuze wereld waar de dood overal op de loer ligt en de resterende mensen zichzelf ingemuurd hebben. Zijn pogingen om de wereld weer te verbinden zullen zware tochten worden. Death Stranding is een unieke game met een sterrencast, waaronder Norman Reedus, Mads Mikkelsen, Lindsay Wagner, Léa Seydoux, Guillermo del Toro en Nicolas Winding Refn.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=BQfkqk1rSnw

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van Fonzzz002
4,0
Fonzzz002 (crew)
Damn son. Deze recensie is een soort mini werkstuk geworden . Er valt gewoon heel veel hierover te zeggen! Bij deze is er een TLDR onderaan geplaatst. In ieder geval, de recensie:

Death Stranding is een hele experimentele, one-of-a-kind game ervaring. Het verhaal is complex, maar wel heel origineel en artistiek. Ik heb in geen tijden een verhaal zo erg in mijn hoofd vastgehad na het uitspelen van een game. Toen de aftiteling voorbij was heb ik direct uitleggen en theorieën opgezocht om zeker te weten dat ik zoveel mogelijk van het verhaal heb meegekregen. De gameplay klinkt op het eerste gezicht erg saai (in het begin is het inderdaad traag met weinig diepgang), maar na een tijdje begon ik het steeds fijner te vinden (voornamelijk doordat je veel meer opties hebt qua items en vervoersmiddelen). Op gegeven moment begon ik zelfs gehecht te raken aan regelmatig dit spel te spelen en ik deed de gameplay met plezier. Haat Death Stranding of heb het lief, maar je kunt niet ontkennen dat Kojima een ware visionaire is die een unieke ervaring heeft gecreëerd.

De grootste krachten van Death Stranding zijn het narratief, de wereld die is gecreëerd en hoe deze aan jou gepresenteerd word. Dit word o.a. gedaan in lange cutscenes waarin veel uitleg word gegeven over hoe alles werkt en wie iedereen is. Voornamelijk in het begin en rond het einde kunnen cutscenes zo dusdanig lang duren dat het haast als een miniserie ging voelen. In andere games kunnen zulke lange cutscenes een belemmering zijn, maar hier zijn ze juist een kracht. De cutscenes zijn zo sfeervol in beeld gebracht met uitzonderlijk goede acteerprestaties, creatieve ideeën, interessante worldbuilding of character development. Regelmatig word er gespeeld met mooi uitgedachte shots die voor artistieke beelden kon zorgen. Bij intense momenten konden de beelden ingezoomd zijn wat een benauwd en onprettig gevoel kon creëren, de camera kon rustig langs de omgeving schakelen zodat je stapsgewijs de wereld binnenkreeg, of er werd op subtiele wijze gespeeld met wat binnen/buiten het zicht werd gehouden. Dit is een game waar veel over de cinematografie is nagedacht ipv dat ze gewoon een camera hadden neergezet en hoopte op het beste. Man, ik wil me niet bedenken hoe reusachtig dat script en de storyboard stapels moeten zijn geweest. Dit is allemaal bedacht door één persoon? Damn, het lijkt me een nachtmerrie om zo’n groot script te moeten verzinnen.

Het narratief heeft inhoudelijk echter zijn ups en downs. Het merendeels van de dialogen bestaat uit expositie. Zooooo veeeeel uitleg over wie, wat, hoe, waarom, noem maar op. Op gegeven moment begon ik details door elkaar te halen, te vergeten, me zelfs af te vragen of bepaalde details überhaupt waren uitgelegd etc. Het is niet dat de personages geen duidelijke persoonlijkheden hebben, een gebrek aan emotie hebben of dat de expositie geforceerd voelt oid. Het is meer dat de expositie op den duur teveel werd. Het merendeel van het verhaal werd mij uitgelegd en ik kreeg niet altijd het idee het verhaal ook echt mee te maken. Daarentegen, de expositie komt wel voor in scenario’s waarin uitleg geven logisch aanvoelt. Er zit genoeg persoonlijkheid verwerkt in wat de personages kiezen te vertellen, hoe ze het brengen of de reacties die ze hebben na het horen van de informatie. Zelfs Sam (die het merendeel van de game een neutrale houding heeft) komt heel beschadigt over. Alsof hij altijd emoties probeert binnen te houden; achter zijn neutrale gezichtsuitdrukking zie je dat er van alles in zijn hoofd afspeelt. Norman Reedus was in dat opzicht de perfecte cast voor de richting die ze voor Sam hadden.
Over acteurs/actrices gesproken: waar zijn de oscars? Of in ieder geval de Game Of The Year awards voor Best Performance (rond de tijd van deze recensie worden deze morgen bekend gemaakt). Ik heb de andere genomineerde games niet gespeeld, maar de concurrentie moet buitengewoon goed zijn willen ze dit willen overtreffen. Voornamelijk Mads Mikkelsen en Tommie Earl Jenkins hadden ijzersterke momenten erin zitten. Ik zag niet de acteurs in een motion capture pak, maar ik zag de personages en geloofde ieder woord dat van ze kwam. Of je nou naar een heftige mental breakdown keek, een ordinaire man die gewoon blij was een pakket te ontvangen, gastrol van Conan O'Brien die een komische speech gaf over hoe tof otters zijn, of de maffe Troy Baker die een haast cartoonesk vreemd character neerzette en daarmee een komisch contrast vormde met de andere serieuzere characters. Een grote pet af voor de cast.

Tussen het begin en de laatste paar uur gebeuren er relatief weinig dingen die belangrijk zijn voor het hoofdverhaal. De focus zit voor de meeste uren voornamelijk op de gameplay of op de zijpersonages. Hoe interessant de zijpersonages zijn wisselt. Sommige hadden originele, interessante rollen in de wereld. Voornamelijk de rol van Mads Mikkelsen en zijn doorlopende verhaal was pakkend. Andere personages hadden voornamelijk uitleg-dumpen, of kwamen niet verder dan “bedankt voor de bezorging Sam! Toedeledoki”. Hoe tof sommige personages en bepaalde delen van het verhaal ook waren, die laatste 2 punten zijn waar het grootste deel van de game op neerkomt. Dus als de gameplay je niets doet, of alle NPC’s boeien je niet, dan zal waardering voor het hoofdverhaal je niet redden.
Gevoelsmatig begreep ik rond de 80% van het verhaal. Zelfs met alle expositie gebeurde er met bepaalde regelmaat dingen die vreemd of elders onduidelijk zijn (ik zou bv nog steeds niet kunnen zeggen waarom er een baby in Sam’s keel zit of waarom die baby soms een pop is, of waarom Amelie steeds London Bridge Is Falling Down zingt). Maar de hoofdlijnen zijn duidelijk genoeg om te volgen waardoor ik wel geboeid bleef. Er was altijd iets om naar uit te kijken of een onverwachtse wending om de interesse te prikkelen. Vooral de laatste 2 uur was een emotionele rollercoaster van twist and turns, mindfucks en fake outs. Heel erg goed gedaan.

De gameplay is het grote controversiële aspect van Death Stranding. De term “walking simulator” of “filler” zijn zelfs gebruikt om het te omschrijven. Het klinkt inderdaad vreemd: een sandbox game waarin het gehele doel is om van A naar B te lopen. Bij andere sandbox games loop je juist naar B toe met de intentie een missie te beginnen, maar hier is de wandeling de missie. In de regel heb ik het het niet zo met sandbox games (zoals GTA of The Witcher), juist vanwege dat constante lopen van lange afstanden over dezelfde/soortgelijke gebieden. Death Stranding klinkt daarom als iets dat totaal niet naar mij gericht zou zijn. Toch heb ik er, op de lange termijn, plezier uit kunnen halen. Juist omdat ze hun best deden het reizen zelf interessant te maken, ipv alle aandacht op de missies te storten, sloeg Death Stranding wel aan. Bij de meeste taken is er iets nieuws toegevoegd om de ene reis anders te maken dan de andere. Het ene moment sluip je door een gebied vol BT’s (vijandige geesten), dan infiltreer je een vijanden kamp vol met bewapende mannen, dan beklim je bergen door regenstormen of je bent rustig een plat land aan het afwandelen terwijl er een ontspannend muzieknummer op de achtergrond word afgespeeld. Hierdoor, ondanks dat het steeds neerkomt om “een lang stuk reizen”, kreeg ik wel het idee dat er voldoende vernieuwing en afwisseling in de gameplay zat. Soms ging ik lange routes te voet doen voor een rustgevende ervaring, andere momenten was ik 100en kilo’s aan cargo aan het vervoeren via de auto. Of ik ging met de motor cargo verzamelen en apparaten opzetten die het reizen voor mij makkelijker maakte. Er waren veel momenten dat ik dingen deed die niet nodig waren voor het hoofdverhaal, maar ik deed ze gewoon omdat ze plezier gaven. Er zitten “walking simulator” sequenties in, zeker, maar probeer eens 100en kilo’s aan fragiele cargo te vervoeren door de sneeuw terwijl er een tijd limiet is, met als gevolg dat je met de auto van de berg afkukelt en terechtkomt in een veld vol met BT’s die je meesleuren naar een boss battle (waar je totaal niet op voorbereid was). Niets rustgevend aan. Dat zie je ook nooit bij het wandelen.

Waar ik wel problemen mee heb aan de gameplay is dat bepaalde dingen die Death Stranding probeert niet zo goed werken. Ik kon bij de meeste gevallen gewoon door een BT veld heen sprinten, of met de motor/auto doorheen crossen zonder dat ze echt een hinder vormde. Alleen bij de momenten dat je in benauwde/ heuvelachtige gebieden zat, of specifieke cargo moest halen uit een BT gebied, werd er goede concentratie van je verwacht. Er word ook aangeraden om te stealthen als je een vijandige basis gaat infiltreren, maar erop afrennen en ze 1 voor 1 neerstompen met de vuisten werkte prima. Stealth was een overbodige luxe die ik zelden gebruikte.
De bosses hadden ieder wat sierlijks en sfeervols in hun design, maar ook hier kwam ik weg met lukraak op ze afstormen en ze overhoop schieten/in elkaar stompen zonder echt technieken te gebruiken. Het was vooral het item managen, cargo verzamelen, de wereld verkennen en apparaten onderhouden dat mijn interesse vasthield aan de gameplay.

Van de singleplayer games die ik gedaan heb heeft Death Stranding het beste gebruik van online dat ik ooit heb gezien: jou wereld is verbonden met dat van meerdere andere spelers. Dit houd in dat als bepaalde spelers een apparaat neerzetten, of een autobaan maken, ik deze ook krijg in mijn gamewereld. Sommige apparaten vragen regelmatig onderhoud, of autobanen vragen heel veel materialen die je niet makkelijk in je 1tje kan regelen, waardoor samenwerken met onbekende spelers sterk word aangemoedigd. Er waren heel wat momenten dat constructies van andere spelers mij goed hielpen, of ik werd overstroomt met likes van andere users omdat ik een autobaan had gefixed die zij konden gaan gebruiken. Er was een fijn gevoel van unanieme samenwerking die ik nooit eerder bij een singleplayer game heb gezien. Het is daarom sterk aan te raden Death Stranding ten aller tijden online te spelen.

De enige opmerkelijke punten die nog spelen zijn de graphics, muziek en de algehele audio design. Ook deze punten zijn top-notch. De wereld ziet er gewoon fotorealistisch uit en Sam reageert op realistische wijze op de obstakels. De vormgevers hebben zich rot moeten werken om een resultaat als dit te krijgen. De models ogen haast als echte mensen. Het blijft me verbazen hoe sterk games grafisch blijven groeien. Op dit tempo kunnen we over 10 jaar het verschil tussen CGI en realiteit niet meer zien. De muziekkeuze wisselt tussen fijne filmmuziek (die zich goed aansluit op de emotionele toon van de scenes), sfeervolle sequenties van stilte of melancholische muzieknummers tijdens bepaalde missies. Hoewel dit niet genres zijn die ik in de regel luister paste ze goed bij de setting en sfeer van de game. Soms konden ze rustgevend of dromerig werken. Andere momenten deed het me niets, maar ze werden nooit een hinder. Zeker als je net een stressvolle confrontatie hebt overleeft is het fijn om even een rustig nummer te horen, ter bevestiging dat het meest stressvolle achter de rug is.

TLDR: Hele originele game met een aantal sterke punten in het verhaal. Er zit wel veel expositie in en waarschijnlijk krijg je niet alles in 1x mee. De gameplay heeft, in tegenstelling tot wat ik verwachte, best veel diepgang erin zitten en ik heb er plezier uit gehaald. Het komt traag op gang, maar als je eenmaal een groot arsenaal aan items hebt dan word het interessanter. Er zitten een aantal mindere punten zoals zijpersonages die minder boeiend zijn of bepaalde missies die niet zo goed werken, maar ik was altijd gedreven om door te spelen.

Een uniek topspel. Als ik denk aan de uren dat ik genoot van de wereld verkennen, en de hoogtepunten van het verhaal, dan wil ik het op z’n minst een 4,5* geven. Maar daartegenover zaten er uren en uren aan minder interessante NPC’s of tijdrovende missies die niet altijd even interessant waren. Deze mindere aspecten kan ik niet negeren in mijn eindcijfer. Dus bij deze, Death Stranding krijgt een welverdiende:

4/4,5*

avatar van Awake78
Héél lang getwijfeld of ik hier een soort van review over zou schrijven, maar eindelijk vandaag eens de tijd ervoor. Waar ik ook aan heb getwijfeld is of ik deze game uit zou spelen, en met pijn in het hart moet ik zeggen dat het met niet is gelukt....

Eerlijk is eerlijk, de eerste 10 uur in de game waren geweldig. Alles ademde kwaliteit en het nieuw soort gameplay en geweldig triggerende cutscenes zogen je helemaal in de wereld en game. Ook de geweldige muziek was echt een meerwaarde hier, nóg meer dan in andere games. Met zoveel plezier van station naar station getrokken en helemaal geweldig waren de superspannende momenten met de BT's. Ja, dit zouden zeker 5 sterren worden, echt een prachtgame en eindelijk weer eens wat anders!

Maar helaas, na 20 uur toch gestopt. Waarom? Ik zal het zo simpel mogelijk proberen te vertellen: Het lopen wordt uiteindelijk toch te eentonig. Ook de aankomsten bij de verschillende station (zo noem ik het maar even), blijken je geen voldoening meer te geven en worden repititief. Een enkele keer kreeg ik een soort brommer, maar gezien het heuvelige landschap heb je daar niet zoveel aan.
De afstanden werden te groot, het backtracken vervelend, de bepakking en landschap veranderde niet of nauwelijks en daarmee de gehele gameplay niet. En daarmee begon het te wringen, want je snakte op een gegeven moment naar andere gameplay. Dus je wordt onvoorzichtiger, omdat je door wilt lopen naar iets nieuws. En juist op dat moment kom je een groep BT's tegen en vertraagd de gameplay enorm, terwijl ook dát stukje gameplay niet veranderd. En daarmee duurt het allemaal te lang.
De game beloont je niet of nauwelijks en de gameplay ontbreekt op dat moment (het middenstuk) volledig. Er komt niets nieuws meer en het wordt alleen maar zwaarder en ingewikkelder, want laten we elkaar nou geen dombo noemen, maar het spel is gewoon echt niet simpel.

Dus daarom ben ik ermee gestopt. Het voelde ook steeds zwaarder om de game weer op te pakken. Het is niet ff lekker een half uurtje leuk gamen. Het is erg jammer, maar helaas. Ik hoop dat ze wat met de kritieken doen (niet mijne hoor, maar in het algemeen haha) in aanloop naar de volgende game van deze geweldige bedenker.

Als ik spoiler-tags moet plaatsen hoor ik het wel!

avatar van Squall Lionheart
4,5
Squall Lionheart (moderator)
Fonzzz002 schreef:
Ben ook heel nieuwsgierig naar Squall's gedachten hierover .

Ik heb ze eindelijk op een rijtje:

Als Sam Porter Bridges, van 'RIDE' met Norman Reedus, all hopped up on Monster™ Energy, dolend door een onherbergzaam Ijslands landschap, de aphenphosmphobic pakjesbezorger uithangen! Ondanks m'n DOOMs gewoon BT's detecten met m'n BB, Strands vormen door Knots te connecten met het Chiral Network, en likes farmen met ladders to make America great again! Onderweg vechtend met Mules en Homos om erachter te komen dat m'n eigen zus/overleden moeder een EE is, net zoals Mario en Princess Beach!

En dat in haarfijne polygons vertolkt door Guillermo del Toro, Mads Mikkelsen, Nicolas Winding Refn, Léa Seydoux en Conan O'Brien! Uitstekend engels sprekende acteurs, perfect gecast voor de ellenlange pseudo-wetenschappelijke monologen! En door de Lo-Fi hipster soundscapes en Odradeck enhanced performances wormen subtiele karaters zoals Deadman, Heartman en Die-Hardman, zich al snel in je hart natuurlijk... Typisch Kojima!

Tldr: Saaie, onverstaan- noch begrijpbare, struikelsimulator, 4,5*.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:12 uur

geplaatst: vandaag om 03:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.