Het moment dat ik me afvroeg hoelang de game nog ging duren, denkend dichtbij het einde te zitten, en de game opeens de melding gaf: “Insert Disc 2”. Oef.
Een interessante draai aan de Onimusha-formule. In plaats van een exploration game met fixed-camera (en lichte survival gameplay), is dit een lineaire 3rd person game die zich geheel focust op hack and slash. Het combat systeem vond ik juist één van de minder sterke kanten van Onimusha, dus een Onimusha game die geheel om vechten ging klonk als iets dat me niet zou aanspreken. Toch heeft de combat de nodige verbeteringen gekregen waardoor het, tegen mijn verwachting in, verrassend leuk was om te doen.
De combat is soortgelijk als de andere delen, met twee belangrijke verschillen: de Oni magic en het teamwerk. Er is één magic attack die met elk wapen en elk personage gebruikt kan worden. Door driehoekje in te klikken (of te parryen) begint een sterke aanval en het is mogelijk tijdens deze aanval een kettingreactie aan genadeklappen uit te delen. Het was heel satisfying om deze aanval juist te timen tegen groepen vijanden, of deze aanval te activeren tegen sterke bosses door hun aanval te parryen.
Het nadeel aan die move is dat je te afhankelijk ervan bent om goed te presteren. De ‘normale’ aanvallen (zelfs lange combo’s met max attack) doen weinig damage. Tegen sterkere vijanden en bosses is het een noodzaak om zo veel mogelijk parry en magic te gebruiken. Hoewel deze move satisfying is, is het vervelend dat de game je het steeds laat gebruiken. Het voelde wat nutteloos om al de gewone aanvallen te upgraden, wetende dat de magic attack / parry altijd effectiever was.
Ditmaal wordt het merendeel van de game gedaan in een team van 2. In tegenstelling tot Onimusha 2 en 3 hebben de allies een eigen healthbar, hun eigen gear en eigen aanvallen. Je kunt schakelen tussen de personages in het team, voor het geval andere speelstijlen je meer aanspreken. Het is zelfs mogelijk om de allies verschillende bevelen te geven zoals vijanden voor je afleiden, afstand houden en healen of juist offensief overal op inrennen. Op papier klinkt dit gaaf, maar in de uitvoering is het rommelig. Er is duidelijk één hoofdpersonage dat merendeels van de game in het team (of solo) zit, waardoor ik me meer geneigd voelde hem te upgraden en alle goede gear te geven dan de zijpersonages. Hierdoor gebeurde het weleens dat een zijpersonage veel te zwak was voor uitdagingen die ze opeens moesten doen.
Zelfs wanneer ik met opzet het zwakke zijpersonage koos en het goede hoofdpersonage door AI liet besturen, bleek dat de AI nogal dom was. Ze blokkeerde nooit, ontweken nooit, gebruikte nooit de sterke magic attack, en verloren alsnog snel in een gevecht tegen zwakkere vijanden. Ze waren handiger voor tijdelijke afleiding of een mini stukje damage doen, maar ze zijn zeker niet de goede hulp die ze hadden moeten zijn. Als de AI beter was, balancing tussen characters beter was, of het mogelijk was co-up te doen met een vriend die weet waar ie mee bezig is dan had dit zomaar een gaaf teamspel kunnen zijn.
Hoewel de combat beter is, mis is wel de puzzels en het verkennen die de vorige delen leuk maakte. Na zo’n 10 uur grinden, de magic attack spammen en steeds tegen dezelfde vijanden vechten ging de lol ervan af. In tegenstelling tot deel 2 en 3, waar ik richting het einde zat toen de lol minder werd, bleek ik hier pas halverwege te zijn. Geen zin om nog 10 uur door te gaan. Ambitieus groot spel, dat wel, maar ik denk niet dat deze gameplay goed genoeg werkt om de 15-20 uur erin te steken die ze vragen.
Qua cijfer zit ik rond de 3* voor de eerste helft.