Resident Evil 4 (2005)

Mijn favoriete game
Geen enkel ander spel heeft mij tijdens het spelen zo'n gevoel gegeven als deze. Die spanning, die constante stress, het eigenlijk niet verder willen omdat het te eng wordt, maar toch doorgaan omdat je het zo gruwelijk vet vindt. Deze game heeft gewoon alles, prachtig sfeervolle omgevingen, hele creepy vijanden, vette actie met vette wapens, gruwelijke eindbazen, een spannend en lang verhaal, en een hoge replay waarde.
Zelfs al heb ik de levels al 100x gespeeld en weet ik waar elke vijand zit, nog steeds schrik ik en ben ik bloednerveus tijdens het spelen, en dat komt door de onovertroffen creepy sfeer van de omgevingen en de soundtrack.

5* en een nr. 1 notering in mijn top 10.

Dit is mijn eerste Resident Evil/Biohazard spel, als je even die blauwe maandag meetelt dat ik vijf minuten in de PC-versie van het eerste deel rondliep. Misschien is dit een slecht teken, want de lat is nu zo hoog gelegd dat ik dit nog niet snel zie overtreffen, zelfs bij Resident Evil 5 niet.

Een eenvoudig verhaaltje, en dat waardeer ik. Geen onnodige haken, maar gewoon zoals het is; dochter van de president is ontvoerd naar een ranzig Spaans dorpje, waar langzaamaan het een en ander duidelijk wordt over de motieven.

Ik werd dus niet afgeleid door eventuele plotkronkelingen. Dat is mooi, want zo kun je alles over je heen laten komen. Dit is werkelijk waar een griezelig, intens eng spel. Dat begint al bij de graphics, die een unieke stijl hebben en behoorlijk smerig kunnen zijn. Zie de monsters, zie de monsterlijke aspecten van de boeren als je ze neer hebt geknald. Gecombineerd met de geluidseffecten is dit werkelijk een pareltje die je hartkloppingen geeft; de Regenerators en de Iron Maiden vind ik zulke misselijke rotmonsters, dat ik bijna niet meer verder durfde omdat ik in de verte al iets van die beesten hoorde. Jezus.

In eerste instantie was ook ik een beetje huiverig voor de controls en de gameplay, maar daar wen je snel aan. De Wii-versie zal vast en zeker beter zijn qua mikken, maar de Gamecubeversie die ik heb gespeeld speelde ook uitzonderlijk soepel en lekker.

Het helpt ook bij aan de spanning. Ik kan ook wel beamen dat je hier en daar behoorlijk in de stress staat; vooral als je een opdracht in samenwerking met Ashley moet volbrengen. En werkelijk, het angstzweet stond me geregeld in de handen. Dat komt door de onvoorspelbaarheid; je weet op een gegeven moment dat er van alles kan gebeuren; de makers hebben er echt zieke geintjes in geplaatst. Het hele idee van zo'n dorpje die door een cultus is gebrainwashed is al erg, maar er ook daadwerkelijk door lopen en de vijandige, realistisch ogende bewoners te ontmoeten is echt geen pretje.

Ik bleef na het spelen van dit spel met een behoorlijk nare nasmaak zitten. Ik heb het niet uitgespeeld. Ik kwam vast te zitten in een kamertje, zonder enige munitie, terwijl zich aan de andere kant van de deur een bende zwaarbewapende griezels verzamelden. Doorgaan was simpelweg niet meer mogelijk. Iets waar ik altijd heel bang voor ben in games; het punt waarop je niet verder meer kan komen omdat je geen kogels meer hebt. Lekker dan, daar ben ik echt niet blij mee...

De afgelopen tijd heb ik dit spel gespeeld op mijn PC, en alhoewel ik al eens eerder een RE had gespeeld op een console en dit heeeelemaal niks vond, is dit toch wel een verdraaid verslavende game! Vond het niet echt spannend ofzo, zeker niet vergeleken bij Games als Alone in the Dark, System Shock en Half Life de game is maar daar weer net wat te Japans voor, het mist gewoon net effe de sfeer. Desalniettemin is de gameplay, zelfs met een gamepad, erg cool en verslavend. Als je hem uitspeeld krijg je nog wat bonus levels/games.

Na 23 uur en 24 minuten gameplay, 831 kills, 95 saves en zelf 34 maal te zijn gedood is het dan zover: ik heb Resident Evil 4 uitgespeeld!

De positieve indruk die RE4 mij aan het begin gaf is niet weggevaagd. Integendeel, de game stelde achteraf op dit punt nog niet eens zoveel voor. Tot chapter 5 werd de game eigenlijk alleen maar sterker met elke stap die je nam. Stappen waarvoor ik overigens mijn tijd nam, erg vaak heersde er een dusdanig intense sfeer dat je amper vooruit durfde te lopen. Soms veroorzaakt door het geluid van een creature die in de verte al op je lag te wachten, maar nog vaker puur en alleen door de sfeer. Die sfeer is namelijk onovertroffen! Misschien is het met mijn bescheiden game ervaring niet zo'n valide argument, maar ik heb nog nooit zo'n spannende game mogen spelen. De omgeving, de karakters, het verhaal erachter en de muziek draaien allemaal hun steentje bij hieraan. Diezelfde omgevingen zijn stuk voor stuk erg knap ontworpen. Het ziet er allemaal erg creepy uit en bovenal ook erg goed, om de levensechte graphics even te roemen. De soundtrack heeft bij tijd en wijle een erg spannend geluid en past perfect bij de situaties waarin je op dat moment verkeert. Wat ook opvalt is het aanstekelijke verhaal. Langzaamaan kom je steeds meer te weten over wat er speelt en pas in de allerlaatste paragraaf kom je erachter wat nou precies het doel is van die mysterieuze culte. Niet alleen kom je meer te weten over het verhaal door het vinden en lezen van documenten, maar ook door de vele cutscenes (vaak interactief!) die zo uit een film lijken te stappen.

Wat Resident Evil 4 ook kenmerkt is dat het, tussen alle moord en brand door, eigenlijk een zeer humoristische game is. Na de meest afgrijselijke situaties weet je hoofdpersoon, Leon S. Kennedy, er altijd wel weer een leuke one-liner uit te persen. Meestal pakte dit erg leuk uit, alhoewel de makers er zo nu en dan wel een beetje in doordraafden met de gesprekken tussen Saddler en Kennedy die vaak uitermate cliché waren. Ook vonden er zo nu en dan gebeurtenissen plaats die, zelfs in dit genre, domweg niet logisch waren. But hey, who cares?

Je hebt een zeer behoorlijk wapenarsenaal die je ook allemaal kunt upgraden. Verschillende pistolen, shotguns, geweren, granaten, magnums en nog veel meer andere wapens heb je tot je beschikking. Damn, wat is een Magnum met een damage van 50.0 gruwelijk! Ook de verschillende herbs zijn een leuke extra. Niet dat alles met wapens opgelost hoeft te worden, vaak moeten er eerst een aantal puzzels aan te pas komen. Gelukkig waren deze echter altijd goed te doen, zodat je geen situaties krijgt waardoor je er even zat van bent omdat je niet verder kan.

Alhoewel het zo nu en dan zo vreselijk spannend is dat je even heel stiekem denkt dat het haast niet leuk meer is (zoals hier), ben je constant aan het genieten van deze prachtgame, en eigenlijk juist met name op deze momenten. Die verscheidenheid aan tegenstanders en enorme bosses afknallen is gewoon vet! Het enige wat ik een beetje teleurstellend vond aan de game is dat de game, eenmaal in chapter 5 aanbeland, een klein beetje inzakt terwijl het tot dat punt alleen maar beter en beter werd. Zo vind ik de omgeving minder pakkend (toegegeven, het ziekenhuis is damn creepy), de tegenstanders wat minder en de bossfight met Krauzer enorm irritant (die Krauzer is overigens wel een ubervet personage, ik hoop hem gauw vrij te spelen in The Mercenaries). Dit punt moet overigens niet te negatief overkomen; het laatste chapter is nog steeds erg goed. Ik had enkel gehoopt dat de stijgende lijn door zou trekken. De grote finale en alle extra games en mogelijkheden die je tot je beschikking krijgt na het uitspelen ervan maken dit echter meer dan goed.

Resident Evil 4 krijgt van mij de volle 5* en een topnotering tussen mijn persoonlijke favorieten.

Hoewel het wel een vet spel is, vind ik het toch erg tegenvallen, de graphics zijn mooi, de begin sfeer is goed (vond die insane villagers wel vet) maar uiteindelijk toch niet wat ik van een resident verwacht.
De gameplay is erg stroef, zowel controls (zeker op de PS2), als de push-button stijl, het zelf uitzoeken raakt er hierdoor wel een beetje af, komt zo voorgekouwd over, bij veel games de laatste tijd...

Het verhaal begint goed en is spannend en creepy, alleen jammer dat, net als in Veronica overigens (ong nadat die dwerg-baas ten tonele verschijnt), halverwege het verhaal, vooral qua spanning, toch wat begint in te zakken.

Voornamelijk toch de controls het grootste nadeel, voor de PC versie is een mouse-patch verschenen, daarmee ging het soepel, maar op de PS2 me geërgerd aan de traag op gang komende schiet-controle en camera, voelt als stroop. Net 4*, door de toch weer vette sfeer en scares.

Alles aan deze game klopt, de speelduur, de verbluffende eindbazen, de karakters. Heb deze game met zeer veel plezier meerdere malen uitgespeeld en iedere keer weer nieuwe dingen ontdekt. De spanning die deze game bij je weet op te brengen is echt uniek.

Zelden ook zo'n gevarieerde game gezien, het verveelt geen moment!

Niet de beste game op de Cube vond ik (Metroid Prime), maar wel een goede tweede!

Nog steeds erg leuk.

Maar de ouderdom van Resident Evil 4 begint zich wel te tonen. De graphics zijn in vergelijking met moderne spellen uiteraard weinig gedetailleerd, maar dat neem ik het spel niet kwalijk. Ik stoorde me echter wel behoorlijk aan de besturing. In recensies wordt die vaak als "tank-besturing" omschreven, en niet zonder reden: Leon is behoorlijk traag en het omdraaien van je personage gaat zeer moeizaam, waardoor de actie behoorlijk houterig en statisch aanvoelt. Dat je per se stil moet staan om te schieten (en de actie stil moet zetten om van wapen te kunnen wisselen) helpt wat dat betreft ook niet mee. En de quicktime-events vond ik eerder irritant dan spannend. Als je zulke dingen er al zo nodig in moet doen, gebruik dan toetsen waar je handen toch al op liggen, en niet de tegenintuïtieve "x" en "c".

Een nog groter minpunt (voor de versie die ik dit keer gespeeld heb) is echter de port. Ik wilde het spel wel weer eens herspelen, en ik heb de gamecube-versie niet meer, dus ik heb de PC-versie gespeeld onder invloed van recensenten die beweerden dat de port dit keer wél goed in elkaar zit. Maar dat is niet het geval. Ondanks de verouderde graphics moest ik de aspect ratio omlaag zetten om het spel zonder framerate-issues te kunnen spelen en het geluid en de beelden liepen in de cutscenes bij mij niet gelijk (behalve - vreemd genoeg - bij Separate Ways, dat ook een betere framerate had). Het is wel speelbaar, maar "de beste versie van Resident Evil 4" is dit niet, althans niet op een bescheiden laptop als de mijne.

Maar genoeg negativisme: hoewel het door de tank-besturing wel even duurde voordat ik er weer in kwam, en ondanks de lage aspect ratio en waardeloze cutscenes (en Ashley ), heb ik me uiteindelijk toch weer erg goed met Resident Evil 4 vermaakt. De muziek past over het algemeen goed bij het spel, de vormgeving van de vijanden is sterk, de omgevingen zijn sfeervol, het sounddesign is goed en de actie is vermakelijk. En ik had Separate Ways nog nooit gespeeld, maar dat was een erg leuke toevoeging. Een beetje té over the top op actiegebied misschien, maar best gevarieerd, niet te lang en bovendien best uitdagend.

Als je geen goede PC hebt kun je de port kortom beter mijden (tenzij je echt geen andere optie hebt), want tegen alle logica in is de port zeer veeleisend. En als je geen geduld hebt met een verouderde, houterige besturing is dit spel misschien ook niet aan je besteed. Maar hoewel Resident Evil 4 uiteraard niet meer zo indrukwekkend is als bij haar uitkomst vind ik het nog steeds een goed spel. De sfeer is nog steeds sterk, en de balans tussen survival horror en actie is sindsdien nooit meer zo goed gedaan. 3.5*

Ik speel hem nu voor de 3de keer op m'n Wii-U..
Jaa je merkt wel wat verouderingen kwa gameplay maar dat deert mij niet.
Het spel blijft dat enge karakter behouden, en die extra modes om zo veel mogelijk Zombies en bad guy's uit te schakelen binnen zoveel tijd vind ik een geweldige toevoeging.
En nog steeds het beste van elke Resident Evil spellen (ook van de Revelations delen)

Edit: Op zich gaat dit spel helemaal niet diep, een beetje oppervlakkig zelf (vergelijk het eens met een Fall out). Maar ik ken maar weinig spellen die deze tastbare angst combineren met zoveel fun, gore, en heerlijke gameplay combineert, het blijft een Klassieker....

Resident Evil 4 deed me enigszins denken aan de zombie shooters die je in arcades kunt tegenkomen (zoals House Of The Dead): hordes aan zombies neerschieten gevolgd door een boss battle tegen een reusachtig monster, van tijd tot tijd. RE4 weet dit concept prima te vertalen naar een 15 uur durende game door voldoende opbouw te geven bij iedere confrontatie, boss battles niet te dicht op elkaar te zetten, voldoende exploration voor munitie en je om de zoveel tijd te belonen met nieuwe wapens om de gameplay wat op te fleuren.
Grafisch ziet de game er indrukwekkend uit voor een game uit 2005: goede models, gore monster designs en goede animaties. Er zitten een paar iconische sound effects die je van alle andere games kunt onderscheiden en de muziek past prima bij de grimmige sfeer.

Ik zou het niet zozeer een horrorgame noemen. Eerder een actiegame met grimmige ondertoon. De game is kleurloos en de monsters zien er dreigend uit maar door de grote hoeveelheid munitie, wapens en gevechten voelde ik me zelden angstig of weerloos. De grootste kracht van RE4 zit in het over-the-shoulder shietsysteem, waarin je gebruik maakt van een laser die aangeeft waar je richt ipv een cursor, die voor zijn tijd revolutionair was. Dit is een fijne afwisseling van de standaard FPS of 3rd person shooters waar er zoveel van zijn. In de eerste instantie lijken headshots de enige goede optie te zijn, maar zodra ik meerdere wapens kreeg en omringt werd door zombies merkte ik dat op de benen schieten, of ze allemaal op een punt te lokken en ze met een granaat te doden, ook goede technieken waren. Dit hield de game interessant genoeg om het tot het einde te spelen.

Dit systeem vond ik echter te repetitief om er altijd plezier aan te beleven. De ene groep zombies na de andere neerschieten met (meestal) soortgelijke technieken is wat je merendeels van de game doet. Er waren te weinig momenten waarin je de omgeving tegen ze moet gebruiken en puzzels waren zo goed als afwezig. Op gegeven moment krijg je te maken met Ashley, de dochter van de president, die je moet beschermen tegen zombies. Haar AI is echter heel dom omdat ze zich laat pakken tenzij je haar in een hoekje verstopt, en haar hulpkreten naar Leon begonnen op gegeven moment behoorlijk te irriteren.
Het verhaal is een cheesy hoop clichés. Hier en daar wat grappige dialogen, maar op gegeven moment sloeg ik de cutscenes over bij gebrek aan diepgang.

Een aardige over-the-shoulder shooter met een grimmig thema. Voor zijn tijd was dit heel indrukwekkend. Het is echter te repetitief en later is het beter gedaan door andere games (zoals Dead Space of Evil Within) die meer diepgang aan dit systeem konden toevoegen. Graphics zijn indrukwekkend, maar verhaal stelt niets voor. Ik heb me met RE4 vermaakt, maar ik keek enigszins op van de “ 1 van de beste games ooit” labels die er weleens op is geplakt.

3*

Ik heb Resident Evil 4 toentertijd helemaal gemist. Ik herinnerde me dat het bij uitkomst nog een Gamecube only was (waar ik van baalde) en tegen de tijd dat ik eenmaal de mogelijkheid had om hem voor een PS-console aan te schaffen ben ik het gewoon vergeten. In de tussentijd heb ik wel de OG RE: 2, RE: 3, Code Veronica (X), RE: 5 en RE: 6 gespeeld (en het walgelijke Outbreak nooit meer aangeraakt) en is deze nog steeds blijven liggen. Tot de PS-Store sale van Maart.

De PS4 port ziet er nog goed uit. Het was weer even wennen aan de wat clunky controls (niet lopen en vuren, een probleem wat Capcom rond Dino Crisis 2 toch echt al had opgelost) en de matige voice-acting, maar uiteindelijk is Resident Evil 4 ook vandaag de dag nog steeds een fantastische action-packed horrorgame waar een bij vlagen Lovecraftiaanse sfeer over hangt. Deel 5 (vind ik ook leuk!) ging meer op fast-paced actie, maar hier zijn er nog steeds momenten van wat rustiger rondsluipen te vinden.

Het toevoegen van de quicktime events ergert niet. BIj vlagen stierf ik wel een voortijdige dood omdat ik niet aan het opletten was en zodoende ineens met een mes werd opengereten of een rotsblok op mijn hoofd kreeg, maar het brengt (mits je de aandacht erbij houdt wel wat extra spanning mee). De toevoeging van de ontspruitende parasieten uit besmette mensen, zorgt ook voor een extra stukje spanning. De bossfights zelf waren ook weer een stuk spannender.

Waar ik meer moeite mee had, zijn bepaalde losse scenes waar een gemis aan ammo en health-items me echt enorm dwars zat. Tegen het einde van het spel is er een moment dat je met een lift naar Salazar moet, die iedere keer stopt zodra er nieuwe tegenstanders opspringen. Ik had hier bijna niets meer over en voelde niets dan frustratie toen ik keer op keer overweldigd werd omdat er niets aan nieuwe items werd gedropt om het me iets makkelijker te maken. Salazar zelf ging daarna in een keer neer.

Na het eindgevecht was een jetski-race ook niet iets waar ik nog op zat te wachten.

En de voornaamste olifant in de kamer: Ashley. Ik weet dat ik bij Resident Evil games niet hoef te zijn voor interessante personages en vooral voor de gore en sfeer, maar potverdrie als ik niet gek werd van dat gejammer de hele tijd. "LEON, HELP ME LEON. LEEEOOOOOON, HEEEEEEEELP!" Ja, mijn gezicht wordt bewerkt door een duizendpoot-achtige parasiet, ik ben even bezig! Dat de boeven de mogelijkheid hebben om militaire basissen over te nemen en daar dure apparatuur te gebruiken, maar het nalaten om een rol duct tape goed te gebruiken, ergerde me mateloos. Sowieso is het escort-mission onderdeel van deze game niet het sterkste. Niemand houdt van escortmissies, helemaal niet met gekrijs op de achtergrond.

En alsnog zijn deze minpunten niet voldoende om moeilijk over het spel te doen. De bossfights zijn spannend, de nieuwe gameplay welkom, de sfeer is goed, de (geporte) graphics zijn nog steeds sterk en de afwisseling tussen actie en horror is fantastisch. Ik snap helemaal waarom deze game toentertijd zo goed ontvangen is.