Niet het beste Serious Sam spel, maar wel de moeite waard voor fans van de serie.
De gameplay an sich is zeer fijn. In tegenstelling tot de reguliere Serious Sam-spellen is dit spel 2D, maar desondanks weet het erg dicht in de buurt te komen bij het typische Serious Sam-gevoel. Het tempo ligt erg hoog, met een voortdurende stroom aan vijanden die op je af komen, en het spel weet de gecontroleerde chaos van de serie goed te reproduceren. De moeilijkheidsgraad van het spel zit hem er vooral in om de horde vijanden te "managen". Als je de juiste wapens kiest voor de juiste vijanden en niet te snel door je ammo heen gaat is het spel meestal niet enorm moeilijk, maar maak een verkeerde keuze en je wordt zo door de horde overlopen. En ook de sfeer van de serie wordt goed gevangen, met de bekende vijanden, wapens en omgevingen, en muziek die erg herkenbaar voelt (geen idee of het dezelfde artiest is).
Maar het spel heeft helaas ook een aantal mindere punten. In de eerste plaats, hoe goed BD de gameplay van de serie ook weet te benaderen, zorgt de transitie naar 2D voor enkele veranderingen die niet altijd even goed uitpakken. In de reguliere spellen stormen de vijanden vaak (zeker in de latere levels) van grote afstand op je af en is jouw taak om ervoor te zorgen dat ze niet te dichtbij komen. Hier is dat onmogelijk omdat de vijanden nu eenmaal op het scherm moeten passen. En dat leidt tot meer hectische close-combat gevechten, wat voor mijn gevoel niet zo goed in de serie past. Vooral het laatste level is hier schuldig aan: in plaats van je in een arena te werpen waar je je tegen hordes moet verdedigen met bombastische wapens (een traditie voor de finales van Serious Sam-spellen) moet je in kleine ruimtes vechten tegen de sterkste vijanden. En dat leidt tot een heel andere gameplay. Meer precisie, minder bombast. Bovendien zijn vijanden moeilijker te raken en projectielen moeilijker te ontwijken als ze off-screen zijn (en dat zijn ze nu vaak).
Daarnaast is het ontwerp van het spel in meerdere opzichten ietwat dubieus. De grootste zonde hier is het sterfsysteem. In tegenstelling tot de reguliere spellen heeft dit spel een levenssysteem: je hebt een beperkt aantal levens (die je ook in de levels kunt vinden), en als je daar doorheen gaat moet je het level opnieuw spelen. Nu ga je niet zo snel door je levens heen: met enkele uitzonderingen (difficulty spike in het laatste level oa) ging ik vrijwel alleen bij de bazen dood. Maar dat is des te vervelender, want als je daar door je levens heen raakt moet je weer door een level van 45-90 minuten spelen puur en alleen om de baas te verslaan. Daar zit ik niet op te wachten. Er is een optie om met oneindige levens te spelen, maar in dat geval verliest het spel haar uitdaging volledig, want als je sterft blijft de schade die je vijanden en bazen hebt toegedaan intact. En ook een aantal levels zijn erg vreemd ontwerpen. Zo is de eindbaas een bloedirritante tank (terwijl je tegen hem vecht zijn monteurs hem aan het herstellen), en als je hem eindelijk verslagen hebt moet je nóg een baas verslaan en ontsnappen binnen een beperkte tijd. Is de tijd op? Dan mag je weer opnieuw beginnen. En zo zijn er nog meer voorbeelden. Erg vreemde keuzes.
Bogus Detour is kortom een leuke toevoeging aan de serie, met de typische hectische gameplay die we van de serie gewend zijn, maar de originele toevoegingen pakken vaak niet goed uit. 3.5*