Control (2019)

Toch niet zo mijn ding, deze game voelt toch aan als een Demon Souls, Dark Souls en het recentere Unchained Immortal die ik gespeeld heb: Je vind de game in het begin tof, totdat na je gevoel de trail en error gameplay begint. Je gaat snel dood, waardoor je gefrustreerd raakt en toch doormoddert met de game...totdat je op een punt komt dat je toch ver weet te vorderen vanaf een checkpoint en dan doodgaat en weer helemaal vanaf dat checkpoint opnieuw moet beginnen..dus nee, games als deze en boven genoemde zijn niet aan mij besteed, heb er gewoon weg geen geduld voor en raak gefrustreerd omdat je niet fatsoenlijk van het verhaal kan genieten...de game is tof, mooi, origineel alleen de gameplay heeft Control de das om gedaan, jammer.

Het is zelden dat het verhaal van een computer game me op voorhand zo sterk aanspreekt, maar omdat Control een originele draai leek te willen geven aan het concept uit House of Leaves, was ik direct verkocht. Het spel ziet er uitstekend uit qua omgeving, en The Oldest House is een schitterend personage op zichzelf. Het is erg stijlvol vorm gegeven, en dit draagt zeker bij tot de soms wat ongemakkelijke sfeer die je krijgt in een akelige plek als dit - maar echt griezelig wordt het nooit. Helaas kon de PS4Pro het niet goed aan: veel stuttering, frame rate drops, zelfs bij het laadscherm. Normaal ben ik hier vrij ongevoelig voor, maar bij dit spel stoorde het me meermaals. Dat het spel lijkt vast te lopen bij het (lange) laadscherm is een AAA game onwaardig.

Het hoofdpersonage Jesse is ten prooi gevallen aan de uncanny valley, en was qua karakter ook niet gemakkelijk om mee in te leven. De nevenpersonages zagen er evenzeer net-niet-echt uit, maar hadden meestal een iets leukere backstory, en zo werd er wel wat gecompenseerd voor het gebrekkige hoofdpersonage.

De combat was maar matig: schieten voelde niet goed aan, alle vijanden waren ongelooflijke bulletsponges en je hebt oneindig veel kogels... conclusie is dan snel dat het pistool quasi onbruikbaar is. De voornaamste vorm van combat is dan de "control", aka de telekinese. Dit zag er heel cool uit, maar was feitelijk veel te simpel. Een soort autotargetting maakte dit meer een hit-or-miss. Om dit uit te leggen: bij een moeilijke tegenstander ging je soms dood omdat de autotargetting de gelanceerde brokstukken naar een kleinere vijand stuurde in plaats van naar de moeilijke waarop je hoopte te mikken. Omdat alle vijanden je makkelijk in 2 of 3 hits helemaal dooddoen liep je zo soms op frustrerende situaties uit. Zeker omdat doodgaan betekende dat je een lang laadscherm, hele weg lopen + enkele tijdsvullende enemy waves moet doorlopen vooraleer je dezelfde lotterij van de autotargetting moet doormaken.

Bovendien was de vergevorderde stylering een handicap: vaak was het niet duidelijk wat er allemaal gaande was door de extreme effecten die zichtbaar waren, en allemaal in het rode deel van het kleurenpallet plaatsvonden. Doe daarbij de kleine FOV en je krijgt opnieuw frustrerende stukken waarbij je doodgaat maar geen idee had dat je uberhaupt werd aangevallen.

Het verhaal zelf zat vrij goed in elkaar, en ik heb met veel plezier heel wat collectibles verzameld en gelezen. Maar toen het spel er uiteindelijk opzat bleef ik toch onbevredigd achter (aka: speel de DLC om alle uitleg te krijgen - neen bedankt!), en de enkele overgebleven zijmissies ga ik dan ook niet meer aangaan.

Fenomenaal. Het is alsof je een early-Cronenberg wereldje (krijg énorm sterke 'Stereo' vibes van de setting, die zeer unieke, kille esthetiek met veel oog voor abstracte architectuur) instapt. Met geperfectioneerde gunplay, zó satisfying en vloeiend gecombineerd met de telekenetische krachten. Met veel oog voor detail (audio)visueel. Alles wat los en vast zit vliegt je overtuigend om de oren. Super sfeervol sounddesign met lichte horror-invloeden die het net een scherper randje geven. Echt een sleeperhit. Hoewel ik een stuk minder 'breed' game dan voorheen, probeer ik nog wel veel uit, maar het is écht lang geleden dat een 'nieuwe' release mij meteen zo greep. Eigenlijk volledig blind aan begonnen omdat hij via PSNOW 'gratis' te spelen is, wist niet eens dat Remedy erachter zat. Toch wel spijtig dat ik Quantum Break heb overslagen, want na Max Payne (4.5*, PS2) en Alan Wake (4.5*, XBOX 360) is dit óók weer een (technisch hoogstaand) meesterwerkje. Al drie generaties lang een succesformule.

Voor mij reden om een abo op PSNow te wagen. Ik vond dit wel een tof spel door de intensiteit van de actie. Hoewel het gegeven ook best boeiend lijkt, vond ik de manier waarop het verhaal verteld werd niet zo geweldig. Die innerlijke dialogen konden me gestolen worden en de meeste personages boeien niet zo, alleen die vreemde vogel Ahti en de eccentrieke Dr Darling zijn leuk. Teveel moet je ook herleiden uit instructiefilmpjes of dossiers die je tegen komt.

De omgeving ziet er mooi uit met een fraai ontworpen, reusachtig kantoorpand, erg goede belichting en de effecten van destructie zijn goed zichtbaar. Wel is het upgrade menu veel te saai ontworpen en zijn de symbolen best wel onduidelijk en nietszeggend. Er zijn ook veel te veel random upgrades waar je toch niets mee doet terwijl je ook nog een beperkte voorraad mee kunt nemen. Het elke keer weggooien van zwakke upgrades wordt daardoor een vervelende klus. Je verdwaalt ook veel te makkelijk in het enorme doolhof, waarbij de kaart te weinig helpt. Ik moest meerdere keren YouTube opgaan om te kijken waar ik nu in godesnaam naar toe moest.

Geluidseffecten varieren nogal. Soundtrack ontbreekt teveel ook, meestal is er niets te horen.

Control moet het vooral hebben van de spannende actie waarbij je erg fragiel bent en de enorme destructie die je als de frele Jessie kunt veroorzaken met je wapens en krachten.

Het kon erg moeilijk en frustrerend zijn en ik viel te vaak te pletter of ik werd in 1 klap opgeblazen door een projectiel. Maar met doorzetten heb ik het uit kunnen spelen.

Een aantal zaken waren wel noodzakelijke slagroom op de taart: het Dynamite filmpje met Dr Darling en het fragment met de Take Control metal muziek, want het kon soms verder wat monotoon worden.

Dit is echt zo'n spel wat onder je huid kruipt, je hebt eigenlijk geen idee wat er precies aan de hand is maar de gameplay het verhaal en alle mysterie eromheen blijft mij toch boeien. Dit spel heeft vreemde gevechten met bazen en grotere bazen die echt wel eng en lastig zijn. En je bestrijd je gevechten met wapens en telekinese wat zeer fijn werkt met dat zoevende geluid... het verveeld nooit! stenen, beton, bankstellen en alles wat je maar kan bedenken is op hun af te vuren echt heel vet!. Het gevoel helemaal alleen te zijn (wat altijd sterk is in Remedy spellen) is hier in geen uitzondering. Ik heb er ongeveer 25 uur over gedaan en dit is een van de meest vreemde en opmerkelijkste spellen die ik de afgelopen tijd heb gespeeld en ik moest wel regelmatig denken aan het spel Inside (2016). Het is zelfs aan te raden voor Switch eigenaren die alleen maar de mogelijkheid hebben om heb (tijdelijk) in de cloud te kunnen spelen.