Sekiro: Shadows Die Twice (2019)

Je kiest er dan ook wel het moeilijkste einde tussen uit hé

28 jaar is oud of?

Vind je dat gek? Tegenwoordig make 14jarigen hun vriendinnetje zwanger. 28 is het nieuwe 65. Geen wonder dat je dan zo langzaam aan al aan afbouwen denkt toch?

Ik heb hem Superblij!! Ik zie zo rood als een tomaat en mijn T-shirt moet meteen uit. Niet slecht voor een oude man van 65.

Congrats! Nu nog doorzetten naar de echte eindbaas in het spel, al is die algemeen gezien toch nog een tikkeltje moeilijker...

Haal je beste reflexen dus maar boven! (In hoeverre die je nog gaan helpen als 65-plusser zijnde )

Nog moeilijker :O ? Mijn hartslag gaat mij zo dankbaar zijn als ik dit spel uit ga hebben.

Dat is nog niets dr channard, wacht maar tot je tegenover Demon of Hatred en Isshin, The Sword Saint staat.

Inmiddels 38 jaar en het wordt er sowieso niet beter op. Merkte dus dat ik niet lang geleden met The Surge de grootste moeite had met de final boss. Fase 1 is goed te doen, maar tijdens fase 2 merkte ik dat ik eigenlijk niet snel genoeg was en heb ik de boss uiteindelijk verslagen met een block / counterstrike. Ik herhaalde dit continu en toen kreeg ik hem kapot. En eigenlijk vind ik The Surge moeilijker dan de Dark Souls spellen. Ik hou van uitdaging, maar Sekiro: Shadows Die Twice is waarschijnlijk nog pittiger dan The Surge.

Die eerste viel dan toch wel mee. Was eerder een souls boss en dat ligt me wat meer Morgen de eindbaas dan maar!

Na veel gevloek de eindbaas toch verslagen. Gevoel van blijdschap torenhoog net als mijn hartslag.
Het is een enorm goed spel geworden. De combat is het grootste pluspunt. De gevechten voelen door het ritme echt aan als een dans.

Toch vind ik het totaalpakket van de Dark Souls en Bloodborne interessanter als dat van Sekiro. De atmosfeer, de setting, de fantasy gecombineerd met wat horror doen het altijd beter bij mij. Toch een dikke 4*

Sekiro is vannacht tot GOTY gekroond tijdens de Game Awards!
Sekiro Wins Game of the Year, Beating Out Death Stranding & Others - screenrant.com

Las het ja, ga er vandaag eens aan beginnen! Ben een beetje huiverig voor de moeilijkheidsgraad, aangezien ik me door Bloodborne heb moeten worstelen en deze nog pittiger schijnt te zijn...

Edit: tja ik stop er maar mee. Echt een hele vette game, baal er ook goed van, maar dit krijg ik gewoon niet onder de knie. Ik had al zo'n vermoeden, aangezien ik in bijvoorbeeld Bloodborne ook geen held was in parryen. Ben je dat in Sekiro niet (deflecten dan), dan ben je gewoon fucked! Ik heb dan na urenlang worstelen ook nog helemaal geen gevoel van progressie, laat staan dat ik grip op de zaken krijg.

Helaas

De lage score en het feit dat de game toch best over het hoofd wordt gezien verbazen me toch een klein beetje. Ben zelf niet de grootste fan van From software maar ik had verwacht dat er hier toch meer animo voor zou zijn. Ik merk ook in mijn directe vriendenkring dat er zowat niemand interesse in heeft, laat staan het spel aangeschaft heeft.

Sta daar ook van te kijken. Het was nog tot benoemd tot Game of the Year bij de officiële Game Awards. Blijkbaar zit de moeilijkheidsgraad toch te hoog voor de meeste.

Erg weinig stemmen hier inderdaad. Jammer, want de game is fantastisch (én enorm pittig).

Zojuist ’Demon of Hatred’. Daarvoor ‘Isshin the sword saint’. Beide ongelofelijk lastige tegenstanders. Als je ze niet wil cheesen moet je je voorbereiden op heel wat keer dood gaan om het vervolgens met frisse moed nog eens te proberen. Bij de laatst genoemden moet je je wel door 3 á 4 healthbars heen worstelen.

Vond deze game toch wel een flink pak uitdagender dan Bloodborne. De ruimte voor fouten is kleiner en je wordt constant geforceerd je tegenstander op te zoeken, wat zorgt voor zeer intense gameplay.

Inmiddels Dark Souls 1 t/m 3 uitgespeeld, Bloodborne en Nioh. Ben ik klaar voor Sekiro: Shadows Die Twice? Wat houdt mij tegen? Het is een ander principe. Moeilijk op een andere manier. De nadruk ligt vooral op het accuraat timen om te kunnen pareren, de beroemde parry dus. In Dark Souls zit ook pareren en hier maakte ik geen gebruik van. In Street Fighter 3 zit ook pareren en ook hier maakte ik geen gebruik van. Dus wat moet ik nou met Sekiro: Shadows Die Twice? Kan ik hem van iemand een weekje lenen?

Je had hem van mij mogen lenen, ware het niet dat ik alweer goed op weg ben in ee new game+

Nog eens gespeeld en met plezier gedaan. Net als in de Souls games is de het makkelijker als je het de tweede keer speelt. Combat blijft geweldig. Vervang de zwaarden met light Sabers en je hebt eigenlijk het ultieme Star Wars spel (sorry Fallen Order). Het ging allemaal heel vlot maar het tweede gevecht met je vader en The Demon Of Hatred bleef echt wel uitdagend.

Wat een tering moeilijk spel, man. Dacht dat ik met al mijn Souls ervaring hier wel klaar voor zou zijn, maar holy shit. Inmiddels een uurtje of vijf op de klok, maar echt helemaal klikken doet ie nog niet met mij.

De setting en het visuele design zijn weliswaar schitterend, het verkennen en traversal werken ook erg goed, en 1-op-1 gevechten zijn ook gaaf, maar zodra ik weer tegenover een baas sta die mij telkens weer met één hit doodt, dan zakt het genieten voor mij meteen in. Ik heb ook het idee dat de hitboxes op momenten echt behoorlijk ruk kunnen zijn.

Dat gezegd hebbende probeer ik nog door te bijten, maar de kans is aanwezig dat Sekiro en ik geen match in heaven zullen zijn.

Sekiro: Shadows Die 50.000 twee-weken-vast-bij-eindbaas keer. Moeilijkste game die ik in een tijd gedaan heb! Het was in het begin ook even wennen, klikte niet helemaal, maar hoe verder ik kwam hoe beter het werd.

In het verleden weleens Dark Souls en Bloodborne geprobeerd, maar het sloeg niet voldoende aan. “Slecht” zou ik ze zeker niet noemen, maar het vechtsysteem sprak me onvoldoende aan om de harde straffen aan te kunnen. In Sekiro ligt het vechtsysteem prettiger in de vingers door het hoofdpersonage leniger te maken en parryen een noodzaak te maken. Het viel mij ook op dat (meestal) je checkpoints dichtbij de grote gevechten zitten ipv dat je steeds lange stukken opnieuw moet doen wanneer je verliest. Hierdoor raakte nooit mijn geduld op om het later nogmaals te proberen.

In Sekiro kun je heel makkelijk gedood worden, maar als je eenmaal de aanvalspatronen van vijanden goed kent zou je, zonder teveel moeite, goed tegen ze opgewassen moeten zijn. Dit maakt ieder gebied waar je komt spannend, niet wetende wat de game nu weer je kant ging afgooien. De vijanden en levels zijn gevarieerd genoeg om de gameplay leuk te houden en er zit voldoende groei in je vaardigheden: vijanden waar ik eerst hard van verloor kon ik op gegeven moment zonder healing items verslaan (niet allemaal, overigens, maar er was wel een duidelijke stijgende lijn).

Het heeft een grote, voornamelijk lineaire wereld met verschillende zijpaden. Goed verkennen, onthouden wat waar is, zal je nodig hebben om rond te komen. Ik moest op bepaalde punten een guide erbij halen omdat ik gewoon niet goed kon herinneren wat waar precies zat, of waar ik überhaupt nog naartoe zou kunnen. Ik had soms ook moeite te snappen wat items precies deden door de vage omschrijvingen. In dat opzicht is het niet de meest duidelijke game die ik gedaan heb, maar niets waar Google of Youtube je niet mee kunnen helpen.

Grafisch is het een genot om naar te kijken. Samurai/shinobi settings heb ik sowieso altijd interessant gevonden. De wereld is met veel detail en een grimmige sfeer vormgegeven. Iedere plek ziet er anders uit dan de ander en de monsters/vijanden hebben originele designs. De sfeervolle soundtrack en het sterke geluidsdesign, die goede cues voor het vechten geeft, mogen ook zeker positieve dingen over gezegd worden.

Het vechten is waar de game ubermoeilijk kan worden. Vooral de boss battles zijn genadeloos: ze hebben vaak 2 of meer healthbars en meerdere aanvallen die 50-80% van jouw health eraf timmeren. Trial and error, trial and error. Er waren een paar momenten dat ik de bosses nogal cheap vond (de stier, fear-vijanden of Ashina Elite haalde echt het bloed onder de nagels vandaan), maar de meeste bosses deed ik met veel plezier. Het hoogtepunt was... oef, lastige. Een gedeelde plek van de Owl boss battle, Guardian Ape of de eindbaas. Ik merkte bij deze bosses steeds met kleine stappen beter te worden, ondanks de talloze keren dat het fout ging, waarna de overwinning extra zoet smaakte.

Hoeveel geduld ik had om steeds afgemaakt te worden en opnieuw te proberen wisselde van dag. Soms kon ik een paar uur spelen, andere keren moest ik na 20 min ff een makkelijker spel aanzetten. Het is een type spel dat dus van mijn bui afhangt.

Een game die ik het voordeel van de twijfel gaf, het even duurde voordat ik inkwam, maar eenmaal ingekomen was het erg chil. Do or die moeilijkheid met een strak vechtsysteem dat agressie en reflexen beloond, met genoeg variatie op je pad om de reis leuk te houden. Blij deze gedaan te hebben!

4*

In afwachting van Elden Ring, Sekiro in de kerstvakantie maar weer eens opgestart. Wat een geweldig spel is het toch. Heeft mij weer volledig in zijn greep. Zelden zulke messcherpe gameplay gezien. Wat mij betreft een tijdloze klassieker.

Die Gyoubu Oniwa vond ik al moeilijk. Dus terug andere richting op om dan maar eerst tegen een Headless te vechten. Dat werd het dus ook niet wegens nog moeilijker. Terug naar Gyoubu Oniwa, na heel veel keer proberen toch eindelijk gelukt. Nu ben ik klaar voor alles, laat maar komen, volgende tegenstanders zullen niet moeilijker zijn dan deze Gyoubu,... toch??

Wat een geweldige game is dit, misschien wel de beste dat ik ooit heb gespeeld.

Ik vond Gyoubu Oniwa één van de makkelijkere. Succes

Hesitation is defeat.

Drie jaar later nog een poging gewaagd en ditmaal (net zoals vaker met FromSoftware games) klikt het wel. Wat mij echt heeft geholpen, is om vooral in het begin online even wat visuele guides voor baasgevechten te bekijken en na te gaan wat je anders kunt doen. Op een gegeven moment besefte ik dat ik Sekiro eigenlijk op de ‘verkeerde’ manier speelde. In plaats van menig andere actiespellen (of zelfs de Soulsborne games) waarbij het doel is om de levensbalk van je vijand omlaag te krijgen, draait het hier voornamelijk om het breken van de posture/houding van je tegenstanders. Door aanvallen met elkaar uit te wisselen en voornamelijk te deflecten (getimede block), bouw je dat redelijk snel op en kun je tegenstanders vroegtijdig verslaan zonder de levensbalk technisch gezien leeg te krijgen.

Dat is eigenlijk de hele shtick van Sekiro. En zodra dat kwartje valt, dan kan het echt genieten zijn. Niet dat Sekiro dan opeens een makkelijke game wordt, integendeel, er zijn bazen waar ik tientallen keren achter elkaar ben doodgegaan, maar het voelt nooit oneerlijk aan ofzo. Elke dood is grotendeels te wijten aan een persoonlijke fout die je maakt bij het anticiperen van een aanval of simpelweg een verkeerde beweging op een verkeerd moment. Het mooie van Sekiro voor mij is dat bijna elke baas in eerste instantie een onoverkomelijk obstakel lijkt, totdat je ze verslaat en dan lijken ze achteraf een heel stuk minder moeilijk dan je vooraf dacht. Met de reflecties kun je de bazen achteraf ook altijd opnieuw spelen en zelfvertrouwen tanken voor de volgende keer, wanneer je ze weer voor het echie vecht.

Qua verkennen en level progressie is het een beetje standaard FromSoftware, dus voor Soulsborne fans voelt het – buiten baasgevechten om – allemaal heel vertrouwd aan. Wat verder ook opvalt is dat Sekiro behoorlijk veel QoL-verbeteringen heeft doorgevoerd ten opzichte van de Dark Souls reeks en Bloodborne. Irritante boss runs zijn er bijvoorbeeld niet meer. Er is altijd wel een handig geplaatste idol/checkpoint waardoor je al snel weer tegenover een baas kan komen te staan. Wat dat betreft is Sekiro de meest gestroomlijnde FromSoftware game die ik heb gespeeld – en dat komt het speelplezier zeker ten goede. Zo’n beetje al het extra vet is getrimd, en dat zorgt mijns inziens voor een strakkere speelervaring.

Deze game heeft echt het uiterste van me gevergd. Ik heb echt heel vaak tegen het randje van definitief stoppen gezeten, zeker bij de eindbaas. In 34 uur uitgespeeld, waarvan 11 uur lang op de eindbaas vastgezeten. En opeens zie je de oplossing en lukt het zowaar. Keihard zweten en echt het gevoel alsof mijn hart uit mijn borst klapte. Moest gewoon op adem komen hahaha.

Maar wat een geweldige game. De atmosfeer is zoals elke From Software game subliem. Het verhaal is ook iets minder vaag dan de rest dus dat kon me ook wel bekoren. En het vechtsysteem is echt heel tof gedaan. Zodra dat klikt en je er langzaam maar beter echt goed in wordt, wordt het een soort agressieve dans. Heel vet.

Heel blij deze uitdaging voltooid te hebben, maar ben wel weer klaar voor een tijdje simpele games