Deze ging ik blind in ivm dat ik Sucker Punch’s vorige games (Sly Cooper en Infamous) heel vermakelijk vond en de trailer zag er gaaf uit. De game begint goed, maar ik kan geen enthousiasme meer vinden om het verder te spelen. Daarom een eerste impressie:
Ghost of Tsushima is een soort Assassin’s Creed / The Witcher, maar met samoerais. Dat zijn echter games die me niet in de smaak vallen, en punten die me niet aanspraken aan die titels zijn ook aanwezig in Ghost of Tsushima (hoewel het fast travel systeem aanzienlijk soepeler is en de combat strakker in elkaar zit). De ervaring bestaat uit een open world waar je personages moet benaderen om taken voor ze uit te voeren. Je loopt een stuk, praat terwijl je nog een stuk loopt, vecht tegen wat vijanden. Repeat, repeat, repeat en repeat. Het werd op den duur eentonig en inmiddels voelt het meer als een klus dan iets dat ik voor mijn plezier doe. Games als GTA 5, of zelfs Spider Man, hebben een sterk verhaal waarbij ik geboeid was in alle personages leren kennen en hun gesprekken te volgen, ondanks dat de gameplay eentonig is. Ghost of Tsushima heeft een ‘aardig’ verhaal, dat te vergelijken is met een typische samurai of ninja film die een 6*/7* op IMDB heeft. Heel wat clichés en het is cheesy, maar leuk om naar te kijken als je de setting interessant vind. Het is echter niet sterk genoeg om van zichzelf de ervaring te dragen.
Ghost of Tsushima slaagt er erg goed in om een ode te zijn aan samoerai films. Voornamelijk de ontzettend mooie gebieden zijn sfeervol in beeld gebracht. De vormgeving experimenteert met extreem heldere kleuren en belichting, bomen of grasvelden die harmonieus met de wind meebewegen (als een geanimeerd kunstwerk), of scenes met artistieke composities. Het deed me erg aan de film
Hero denken (wat overigens een supergoede film is. Damn, zelden een life action film gezien die zo'n visueel kunstwerk is. Ga kijken!) al is dit slechts één van de vele inspiratiebronnen die ze hebben gebruikt. De Engelse stemacteurs zijn overtuigend en de 3D models stralen de nodige emoties uit. Qua presentatie is dit een waar genot.
De combat is een ander leuk punt, al verloor dit op den duur zijn charme. Het is te vergelijken met de combat in Assassin’s Creed, maar veel sneller en iets moeilijker. Vijanden gaan binnen een paar hakken dood, maar jij ook. Het is dus een kwestie van op hoog tempo openingen vinden, parryen of dodgen. In het begin verloor ik vaak, maar gaandeweg begon ik een meester te worden in perfecte parries en dodges. Hier is waar de combat zijn plezier verliest: je moet zoooo verschrikkelijk vaak tegen dezelfde vijanden vechten dat het stopt met bevredigend zijn. Er werd weinig tot niet gespeeld met nieuwe (nodige) technieken gebruiken, nieuwe vijanden leren kennen, de omgeving tegen de vijanden gebruiken oid. Gewoon erop af stormen en ze 1 voor 1 neerhakken. Je krijgt wel nieuwe moves en andere weapon stances, maar deze hebben weinig invloed op je speelstijl. Daarentegen, wel een groot compliment naar de boss battles. Deze waren zeer sterk gedaan: pittige 1 op 1 gevechten waarin je een geheel nieuw aanvalspatroon moet leren kennen, met weinig ruimte voor fouten. Kort maar krachtig. Qua gameplay zijn dit zonder twijfel de hoogtepunten.
Als je Assassin’s Creed en The Witcher goed vind, en het thema je aanspreekt, dan zul je hier waarschijnlijk meer plezier aan beleven dan ik. Het heeft zeker goede dingen erin zitten, maar voor mij niet voldoende om het tientallen uren te willen doen. Als ik een cijfer zou geven aan de hand van de eerste 10 uur dan zit het rond de 3*.