Shadow of the Tomb Raider (2018)

Een fijn laatste deel uit de goede rebooted Tomb Raider trilogie, al zat ik te hopen op een 4,5* of een 5* wat dit deel uiteindelijk niet was. De eerste 2-3 uur waren uitzonderlijk goed; het beste van de 3. Maar vanaf dat Lara in Paititi komt daalde het niveau. Paititi blijkt de plek te zijn waar het grootste deel van de game zich afspeelt, maar dit droeg meer minpunten met zich mee dan het een verstandige keuze was. Laat ik eerst beginnen met wat er allemaal goed is, want Shadow of the Tomb Raider is wel degelijk een goede afsluiter die het niet verdiend om de mindere kanten zo erg onderstreept te hebben.

Mijn speelsessie was op hard mode en ik heb me voornamelijk met de hoofdmissies bezig gehouden. Ik kan daarom geen uitspraak doen over Normal mode of de meeste optionele taken die je krijgt. Het meest opmerkelijke wat ik merkte op hard mode is dat Raider vision niets deed, in tegenstelling tot de voorgaande delen. Zelfs als ik het ging upgraden had het geen enkel effect. Dit is een hele goede ‘handicap’ die me meer aanmoedigde de omgeving te onderzoeken ipv raider vision spammen, wat ik in de vorige delen deed. Wel had ik het prettig gevonden als ze deze optie geheel onmogelijk maakte te gebruiken. Beetje raar je een functie aan te bieden en te upgraden die vervolgens niets doet.

Grafisch is dit de makkelijkste 5* die ik ooit in mijn leven heb gegeven. Ik heb het op 4K gespeeld en mijn mond stond bij ieder gebied wagenwijd open van verbazing over hoe mooi het er wel niet uitzag. Het oog voor detail in de gebieden waar je komt, de models van de mensen, de sfeervolle belichting en de algehele designs. Alles is tip top in orde. Qua geluidsbewerking en stemacteurs schiet het ook in de roos: de stemmen passen perfect en de geluiden zijn passend. Hoewel ik mij geen melodieën van de Tomb Raider muziek kan herinneren sluit de muziek goed aan op de sfeer van de scenes.
In de voorgaande 2 Tomb Raider games vond ik het verhaal wisselen tussen mediocre en ronduit slecht. Rise of the Tomb Raider sloeg ik zelfs de cutscenes vanaf de 2e helft over uit verveling. Daarom was ik aangenaam verrast dat het verhaal heel aardig in elkaar zat bij dit deel. De dialogen zijn gewoon beter geschreven, personages zijn beter uitgewerkt en het verhaal is gemiddeld interessanter. Voornamelijk de vriendschap tussen Lara en Jonah is een stuk geloofwaardiger geschreven dan ik de vorige 2 delen. Ik twijfel om het een ‘goed’ verhaal te noemen omdat het vanaf Paititi wat inkakte, maar ik heb belangstelling gehad bij alle cutscenes wat een grote verbetering is van deel 2.

De gameplay is heel soortgelijk als je gewend bent, maar er zijn een paar veranderingen. Ditmaal is de focus meer op het verhaal, platformen en rondlopen dan op gevechten (*kuch kuch Uncharted 4*). Ze hebben de focus meer op stealth gezet door o.a. Lara zich in hoge struiken te laten verstoppen (*kuch kuch Uncharted 4*). En Lara maakt nu gebruik van een kabel/touw/haak dat ze gebruikt om te slingeren van platformen (*kuch kuch Uncharted 4*). Er is zelfs een sequentie waarin Lara het plots moet opnemen tegen monsters in een donkere grot (*kuch kuch Uncharted 1*). Haha, ja Tomb Raider en Uncharted zijn wegens hun soortgelijke thema’s weleens met elkaar vergeleken. Dit keer vond ik de gelijkenissen met Uncharted wel heel erg opmerkelijk. Het enige wat miste is dat Lara niet in een jeep rondreed, al had het mij niet verbaasd als dit een idee was dat ze op de tafel hadden. Dat terzijde, Tomb Raider kon mij op gegeven moment op laten houden met gelijkenissen trekken omdat het zich deze gameplay element eigen kon maken. De manieren hoe je de kabel gebruikt of stealth doet zijn anders genoeg gedaan om, voor zijn eigen redenen, leuk te zijn.
Ik merkte op hard mode dat het haast noodzakelijk werd zoveel mogelijk vijanden te stealth killen want anders werd je overmeestert. Een goede toevoeging dus. Persoonlijk vond ik dat de afwisseling tussen rust en actie niet goed in elkaar zat. Ik vind juist de schietgevechten heel leuk om te doen. Op gegeven moment begon ik zelfs verveeld te raken van al het lopen en praten. “Kom op! Waar blijft de actie?”. Maar men, als de actie begon dan gingen alle remmen los. Een heel groot spektakel gehalte die ik goed kon waarderen.

Zoals gezegd is Paititi het punt dat de game minder werd. Vanaf dit punt bestond de game uit opmerkelijk veel backtracking, heen en weer lopen om CPU’s te spreken voor missies met weinig daadwerkelijke gameplay momenten erin. Ik deed 2 zijmissies voor de mensen in Paititi, maar ze bestonden uit rondjes om de stad lopen om met mensen een kort gesprek te hebben. Vond dit ronduit saaie gameplay die het niet waard was om de actie voor te laten vallen. Je bent zo dusdanig veel in Paititi en de focus gaat op dit punt zoveel op verhaal en rust zitten dat de game me haast begon te verliezen. Gelukkig weten ze zich gaandeweg weer volledig op te pakken, maar voor mij waren de eerste paar Paititi missies het minste punt van de trilogie.

Naast Paititi vond ik het erg jammer dat de game wederom veel te makkelijk is en er zijn toevoegingen waar je uiteindelijk niets mee doet. Zelfs op hard mode zat mijn inventory constant vol met alle items die ik vond, won ik de meeste gevechten in mijn eerste poging en had ik weinig moeite met de hoofdpuzzels. Dat terwijl de game voor combat, puzzles en survival aparte moeilijkheidsgraden heeft. Je krijgt allerlei nieuwe moves zoals poison arrows of stealth vanuit bomen, maar deze had ik werkelijk nooit nodig. Ik kon gewoon mijn fully upgraden machine geweer pakken zodra ik gezien werd en schoot iedereen neer zonder teveel moeite. Beetje jammer dat de boog, wat zo’n iconisch wapen was, zo zwak voelde in vergelijking met mijn andere wapens. Het had me cool geleken om meer stukken te hebben waarin je alleen de pijl en boog had.
Er werd op een bepaald punt een nieuwe type vijand geïntroduceerd die je in de struiken kan zien waardoor stealth moeilijker word, maar er was letterlijk maar één gevecht waarin ik die vijand tegenkwam om hem vervolgens nooit meer aan te treffen. Beetje jammer dit. De middelen zijn hier, ze worden gewoon niet allemaal op een goede manier benut.

De mindere punten van de game liggen vooral aan gemiste potentie en een zwak middenstuk, maar de rest van de game is keigoed. Een waardige afsluiter. Voor zijn verbeterde verhaal, goede stealth secties en weergaloos spectaculaire actiesequenties, fantastische graphics, leuke toevoegingen die eigen zijn gemaakt is dit een deel om op te pakken als je liefhebber van de reeks bent. Ik moet nog maar tijd vrijmaken voor de optionele tombs. Al is de kans groot dat ik, in de overvloed van game keuzes, er niet veel extra tijd meer aan ga besteden.

4*

Tijd om de trilogie rondom Lara Croft eens af te ronden. Tijd om voor de derde keer met deze bad ass Lara los te gaan op Trinity en iedereen die haar in de weg loopt. Ik had er enorm zin in, aangezien ik Tomb Raider en Rise of the Tomb Raider beiden op 4,5 ster heb beoordeeld. Bijna perfecte games dus.

Qua cijfer eindigt deze afsluiter wel nipt achter de eerste twee games, maar dat maakt de game nog steeds heel erg indrukwekkend op diverse gebieden. Alleen zijn er ook wat minpunten die ik bij een derde poging gewoon wat zwaarder ga tellen. Om allereerst positief te starten; de game is grafisch gewoon bizar mooi. Wat is de jungle prachtig gemaakt, wat zijn de tombes groots en imposant en wat is de actie weer ouderwets spectaculair. Grafisch trekt de game echt alles uit mijn Xbox en ik zat dan ook geregeld te genieten van de prachtige uitzichten of de grootste constructies recht voor mijn neus. Daarnaast wist het verhaal me ook wel aardig te pakken, met veel avontuur in de jungle van Peru, waar Lara ook primitieve stammen ontmoet, maar ook weer geregeld last van Trinity kreeg. Maar belangrijker is dat Lara menselijker dan ooit oogt. Ze maakt grote fouten, maar ze erkent ze ook en ze heeft spijtgevoelens, verdriet, woede en vreugde. Ze voelt daadwerkelijk vriendschap voor haar maatje Jonah die een mooie rol vervult. Hun dialogen voelen dan ook echt aan. Ook speelt de game een paar keer goed in op de jeugd van Lara, waardoor het verhaal alleen maar meer een personal touch krijgt. Klasse.

De gameplay is weer ouderwets, dat wil zeggen dat je weer klimt, springt, zwemt, schiet en puzzels aan het oplossen bent. Aan de ene kant voelt het allemaal heel solide aan en is er ook niet veel mis mee, zeker in de tombes is de game op z'n best en moet je flink je best doen. Aan de andere kant ging het me ook wel weer een beetje tegenstaan om elk hoekje uit te pluizen op dozen, planten, kistjes en noem het op, om die XP te verkrijgen. Dat craften van je mogelijkheden, wapens en andere dingen is niet iets wat me veel boeit, net als spullen verkopen. In de eerdere delen al niet, maar nu ging het me zelfs wat tegen staan. En heel eerlijk, de meeste upgrades en skills zal je nauwelijks of niet gebruiken, omdat het gewoon niet nodig is. De game is zo ontworpen dat je hoe dan ook gewoon door kan.

Wat wel weer positief is, is dat de hoeveelheid confrontaties met bad guys flink verminderd is.
Daar was ik blij mee, want als shooter zijn de drie Tomb Raider games niet echt geweldig. Het schietsysteem heb ik wel eens veel beter gezien in andere third person games (kuch, Gears of War...) en de shoot outs waren voor mij dan ook vooral de momenten die ik weer snel voorbij zag gaan, omdat ik veel liever de avonturier uit wilde hangen, al moet ik toegeven dat de stealth kills die ik geregeld maakte wel lekker aanvoelden. En Lara is wel heerlijk bad ass, helemaal als ze zich met modder insmeert en genadeloos alles en iedereen weet af te slachten. Maar als een avonturier spelen scoort de game echt geweldig bij me, want je voelt je wel even machtig als je weer eens een enorme klim hebt gemaakt of een lang eind hebt gedoken om een geheime grot te vinden. Lara Croft is denk ik de enige fictieve persoon die mee kan met een icoon als Indiana Jones en dat sterke punt wordt gewoon goed benut. De game is bijzonder spectaculair met fraai ontworpen parcoursen. Wel is de vrijheid die je krijgt vooral schijn-vrijheid, want je legt praktisch helemaal de route af die de game je af wil laten leggen als je gewoon het hoofdverhaal volgt. Al kan je in een stad als Paititi natuurlijk wel vrij rondlopen en missies voor de locals doen. Iets wat ik na een missie of twee alweer beu was, want het is saai, voelt als nutteloze opvulling van de game en meer dan wat XP of een skillpoint levert het niet op. Eigenlijk vond ik Paititi maar suf, ook al was de ontdekking van de stad nog wel mooi gedaan.

De game is echt prima, met zat uitdaging en je zal meer dan eens onder de indruk zijn van alles in beeld. Maar als je de eerdere games hebt gespeeld en je dus pakweg 3 x 25 uur in deze trilogie hebt gestopt, dan ben je op een gegeven ook wel klaar met alles en wordt het tijd dat een volgende Tomb Raider weer ververst wordt en Lara Croft weer andere dingen gaat laten doen. Maar ik hoop zeker dat dit voorlopig niet de laatste Tomb Raider zal zijn, aangezien dit een van de beste game-trilogieën is die in mijn ogen is gemaakt.

4*

Teleurstellend slot.

Deel één vond ik niet zo boeiend, des te verrassender voor mij dat er met 'Rise of the Tomb Raider' een stijgende lijn werd ingezet. Dus ik verwachtte - logischerwijs - dat dit vervolg een ware klapper zou worden, maar helaas.

In 'Shadow of the Tomb Raider' wordt er dieper ingegaan op Trinity en het stoppen hiervan. Maar voor mijn gevoel is het hele gebeuren bij elkaar gegooid met dingen die je al eerder hebt gezien, zoals een verborgen stad (Paititi) en vreemde wezens. Een echte pay-off heb ik dan ook niet gekregen qua narratief.

De gameplay is ditmaal meer gericht op het exploreren, maar er zijn een aantal nieuwe mechanieken geïmplementeerd die de guerrilla strijder in je doet ontwaken. Lara camoufleren met modder en vervolgens verstoppen in de bosjes of tegen een begroeide muur blijft vermakelijk. Daarentegen zijn de vele skills die je kunt ontgrendelen veelal nutteloos; het merendeel gebruik je hooguit een paar keer of voegt simpelweg niets toe.

Het is te merken dat men de game langer wil rekken middels de talloze collectibles en zijmissies. Normaal gesproken vind ik het wel leuk om deze te doen, maar hier is het gewoon een overkill. Gelukkig hebben de tombes hun charme niet verloren. Het geheel moet het dan ook meer hebben van de grootse momenten die niet zouden misstaan in blockbusters. Daarbij mogen de fantastische graphics zeker niet vergeten worden, wat een pracht en praal als je alles op ultra kunt zetten.

Al met al een degelijk vervolg, maar bij mij overheerst alsnog de teleurstelling. Tevens vind ik het nog steeds een gemiste kans dat Lara haar kenmerkende Heckler & Koch USP Match pistolen niet gebruikt.

Dikke 3,0 sterren.

Dit was een 4,5 geweest en de beste uit de reeks als het spel niet teveel last had van het soms urenlang moeten zoeken naar de ingang van tombes. De beslissing om er nog meer dan de vorige delen een open world van te maken is echt een fout geweest daarom vind ik.

Wel heeft dit spel nog meer stealth, wat spekkie voor mijn bekkie is. Lara goes Rambo. Het verhaal is ook best interessant omdat nu Lara zelf eigenlijk onbedoeld een hoop ellende veroorzaakt.

De Challenge Tombs zijn ook de moeite waard. Maar helaas moet je je soms dus echt te pletter zoeken ernaar, zonder online gidsing kwam ik er niet uit.

Zo, ook deze erop zitten, inclusief alle dlc en wat moet ik er nu van vinden? Leuk is het nog steeds. De tombes en puzzles zelfs de beste van de reboot, wat meer ontdekken en wat minder gevechten, klinkt toch allemaal goed? En dat is ook zo en toch vind ik deze het minste deel van de reboot trilogie.

Voor het grootste deel is daar het verhaal schuld aan. 2013 was Lara's karakter in een toffe setting met spannend verhaal, Rise zette ontwikkeling in van Lara in een fijne besneeuwde setting; verhaal was interessant en boeiend genoeg. Maar in Shadow begon het nog wel goed in de eerste helft (hoewel ergens het woord urgent en apocalypse verloren gingen....) was de tweede helft bedroevend met een hele matige eindbaas en afwikkeling. Paititi was ook saaie bedoening, terwijl ik San Juan weer heel erg goed vond.

De optionele tombes hadden sowieso allemaal in het verhaal moeten zitten eerlijk gezegd.

Terug op kruissnelheid, gezien ik Rise nogal grijs en grauw vond, bewijst deze het tegendeel.

Ik ben laaiend enthousiast over Lara zelf uiteraard, maar ook het 'day of the dead' dorpje in het begin, de modderstroom, de tsunamirivier, spelen als young Lara, een albino capibara schieten , de gemaskerde Jaguar, de swan dives, het Kuwaq Yaku vissersdorpje, het ganse San Juan level, de blue heron tunic en eveningstar's cape outfits, escape uit Paititi terwijl de speren je om de oren vliegen, ...

Had minder/zonder gemogen, maar ik neem het er graag bij: stealth, de Cenote zombies, heb iets te lang tussen de Piranha's en sidderalen gezwommen, en heb iets te veel heen-en-weer gelopen in Paititi.

Heb onlangs nog eens TR2013 herspeeld, Rise waarschijnlijk geen tweede keer, deze waarschijnlijk wél.
Ik wacht terug graag op een opvolger met deze in het achterhoofd.

Na een maand of 3 (in totaal 105 speeluren) afscheid genomen van deze prachtige wereld. Na de game na een uur of 80 uitgespeeld te hebben tot 95 % wilde ik het verhaal nog een keer snel doorlopen. Kon het tijdens het spelen toch niet laten om weer op speurtocht te gaan. Heb toen met behulp van internet de game alsnog voor 100% uitgespeeld.
De verschillende plekken die je tijdens je tocht bezoekt zijn heel afwisselend. Kleurrijk en interessant.
Zelf heb ik een aantal landen in Midden en Zuid Amerika bezocht. Oude tempels bezoeken, naar dorpjes op het platteland, zwemmen in een cenote. Allemaal gedaan. De game was voor mij een deja-vu naar deze wereld, waarbij de Lost City Paititi voor mij echt de ultime droom was. Heb veel gelezen over de Azteken, Maya’s en de Inca’s. Paititi is een mix van deze 3 beschavingen. Het bezoeken van deze stad was voor mij een tijdreis naar de periode van voor 1492. Zo zal het geweest zijn. De mooiste scène vond ik waar Lara getuige is van een mensenoffer boven aan de trappen van een tempel. Een WOW moment.
Na uren gewoon voor de lol rond zwerven en de sfeer van deze werelden inademen, na Red Dead Redemption II heb ik dat niet meer zo intens ervaren, neem ik met bloedend hart afscheid van deze wereld.
Deze game geef ik dan ook een dikke 5*