A Way Out (2018)

#FucktheOscars

Anders dan ik mij had voorgesteld, maar voor wat het bleek te zijn vond ik het vooralsnog een goede co-up ervaring. A Way Out had ik mij ingebeeld als een puzzelgame die volledig zou draaien om het ontsnappen uit een gevangenis. Hoewel dit zeker een belangrijke rol in het verhaal speelt is het slechts een onderdeel van de totaalervaring. Het is meer een actiegame waarin je voor 2 ontsnapte gevangenen speelt die steeds gevaarlijke situaties proberen te overleven. Het ene moment ben je aan het wegrennen, andere moment doe je sluipmissies, het andere moment vechten, soms een puzzel en soms morele keuzes maken. Hoewel de moeilijkheidsgraad nooit hoog is maakt het feit dat je moet samenwerken het leuk om te spelen. Er heerst een sterk sociaal aspect door constant te moeten communiceren met je mede speler, waardoor het zowel als game sterker uit de verf kwam als dat het voor een gezellige tijd met een vriend zorgde.

A Way Out voelde als een homage aan oude cheesy actiefilms zoals Schwarzenegger of Stallone films. Niet vanwege de personages of gekke one-liners, maar vanwege de over-the-top actie scenario’s waarin ze terecht kunnen komen. Als liefhebber van dit soort actiefilms kon ik dit goed op prijs stellen. Ik kreeg overigens sterk het idee dat de makers waren geïnspireerd door Naughty Dog, want bepaalde aspecten (voornamelijk het laatste kwart van de game) gaf mij het idee een Uncharted game te spelen. Een zwakkere variant ervan, maar vooralsnog vermakelijk voor zijn eigen redenen. Hier lag echter één van de minpunten van de game: het was duidelijk niet bedoeld als stealth of shooter game. De momenten dat je moest sluipen of schieten waren minimalistisch en ze bestuurde wat houterig. Dit waren gelukkig niet zoveel momenten, maar genoeg om als minpunt mee te rekenen. Ook vond ik dat de lage moeilijkheidsgraad de spanning lager hield dan ik had gewild. Er waren zelden momenten dat we out-of-the-box moesten nadenken om een probleem op te lossen. De game draait, wat dat betreft, meer om het verkennen van de omgeving om de juiste objecten te vinden.

Waar A Way Out zich verder van een goede kant liet zien is het verhaal. De personages die je bestuurt waren sterk onderbouwd en ze werkte op een prettige manier samen. Hoe langer de game duurt, hoe meer je over hun leert en hoe meer ik om hun begon te geven. Ik wou hun zien ontsnappen en ik wou hun wraak zien krijgen. Voornamelijk de climax van de game zat erg sfeervol in elkaar. Het einde was zelfs aan de emotionele kant en ik merkte te moeten bijkomen zodra de aftiteling in beeld kwam. Er zijn maar liefst 2 verschillende eindes mogelijk, afhangend van de keuzes die je maakt, maar beide vond ik goed werken. De graphics zien er fijn uit, personages zijn goed genoeg vormgegeven, muziek is sfeervol en met name de artistieke composities kwamen goed uit de verf.

Ik heb goed kunnen genieten van A Way Out. Sterk verhaal met goede personages en leuke co-up gameplay die sociale interactie aanmoedigt. Moeilijkheidsgraad is echter laag en niet alle gameplay aspecten besturen even soepel, maar tegenover de pluspunten van A Way Out vind ik deze minpunten niet hinderlijk genoeg.

4*

Overigens een geweldig pluspunt - slechts 1 game nodig hebben om met 2 spelers te kunnen spelen. Dat is een bewonderenswaardig initiatief van de ontwikkelaars. Zeker in een tijd waarin alles lijkt te draaien om zoveel mogelijk euro's uit spelers hun beurs te slaan middels DLC, Lootcrates e.d Of zou het een soort van publieke verontschuldiging zijn van EA? (die uiteindelijk recent ook netjes hun fout hebben toegegeven over het hele Battlefront Lootcrate gebeuren).

videogamesdunkey - A Way Out