Shadow of the Colossus (2018)

Grafisch ziet de SoTC remake er heel indrukwekkend uit. Het land heeft er nog nooit zo gedetailleerd uitgezien, noch zagen de reuzen er zo intimiderend uit. Ik vond voornamelijk het sfeervolle gebruik van belichting erg mooi gedaan. Ditmaal heb je ook de optie gekregen om “photo mode” te gebruiken, een mode waarmee je screenshots kunt maken en filters etc kunt gebruiken, die ik met plezier regelmatig opende wegens de indrukwekkende presentatie. Los van de graphics zijn er een aantal kleine punten anders: ditmaal is er een easy mode voor de speler die normal te frustrerend vind en er zijn door de wereld heen 70 gouden munten verstopt, die niet in het origineel zaten, waarvan het mij echter niet duidelijk was wat je ermee kon (en geziene de moeilijkheidsgraad van het zoeken sloeg ik deze optionele taak over).

Inhoudelijk is de game hetzelfde als de PS3 remaster: het klinkt en bestuurd identiek als die game, met uitzondering dat ik ditmaal de camera fijner mee vond werken. In dat opzicht is deze PS4 remake de beste manier om de game te spelen, maar als je de vorige versies hebt gespeeld en je zoekt naar interessante toevoegingen dan tref je die niet hier aan. Dit vind ik een gemis want ik hoopte op een extra boss battle, meer cutscenes, andere versies van de nummers of misschien een alternatief einde. Ik had ooit gelezen dat de makers van SoTC oorspronkelijk 36 boss battles wouden hebben ipv 16, maar meerdere moesten ze eruit laten ivm technische tekortkomingen. Jammer, dit is een gemiste kans om meerdere vervallen boss battles terug te laten komen.

Los daarvan is de game voor dezelfde redenen goed als dat de vorige versies het waren. Het is een unieke mix van platforming, puzzelen en actie die puur gericht is op boss battles. Iedere boss battle heeft iets memorabel, iets unieks om het te onderscheiden van de andere boss battles. Zo moet je bij de ene de omgeving tegen hem zien te gebruiken, bij de ander moet je een bepaalde handeling uit hem zien te lokken zodat je hem kunt beklimmen. Het is dit uitvogelen hoe deze reuze monsters te verslaan die de game erg goed maakt. Toch moet ik toegeven dat ik de game minder sterk uit de verf vond komen bij het herspelen. Nu ik al weet wat te doen is het puzzel element van de game weg. Evenals dat SoTC geen duidelijke uitleg geeft hoe je meer health en stanima kunt krijgen, wat mij tijdens mijn eerste playtrough hard had kunnen helpen.

Ze hebben het hoofdpersonage met opzet kwetsbaar gemaakt: hij is gevoelig voor tegenslagen, klimmen gaat lastiger dan je gemiddeld platformer en het paard bestuurd niet altijd zoals je wilt. Normaal gesproken zou dit een minpunt zijn, maar in SoTC voegt dit wat toe. Juist door deze kwetsbaarheid en lastigere besturing voelt het alsof je een zwakkeling bent die het tegen een wezen moet opnemen die boven je macht staat; een David and Goliath scenario. Je leert vanzelf omgaan met de klim besturing en de constante tegenslagen van de boss battles, waardoor een overwinning des te fijner proeft dan wanneer je makkelijk op hem zou rennen of als je hem kon verslaan door steeds op de voeten te slaan.

Het verhaal is zo goed als afwezig. Je bent een jongeman die een vrouw probeert te redden. Meer dan dat valt er niet te zeggen over het verhaal. Het feit dat het verhaal zichzelf zo serieus lijkt te nemen met bombastische en sentimentele muziek werkte daarom niet in de game zijn voordeel. Als het mij niet bekoort of die vrouw gered word, waarom zou ik mij dan blij moeten voelen als het lukt (of slecht als het niet lukt)? Maar de cutscenes zijn heel kort en zelfs als je niet om het narratief geeft dan word het niet in je gezicht gewreven, waardoor het niet van de totaalervaring afnam.

Een cult klassieker voor een reden. Ondanks dat ik de game gemiddeld minder vind dan toen ik het destijds voor de PS3 speelde houd het nog steeds stand: de boss battles zijn spectaculair en origineel, graphics en muziek zijn van hoge kwaliteit, en de game weet lastige besturing op een slimme manier in de gameplay te verwerken. Niet meer de 4,5/5* die ik het ooit vond, maar ik raad het alle game liefhebbers aan eens geprobeerd te hebben.

4*

Uitzonderlijk mooie game met een prachtige soundtrack. Vond de brakke besturing en camera echter wel enorm afbreuk doen aan de beleving. Maakte de game mijns inziens vaak onnodig frustrerend. Kom daardoor ook niet op een écht hoge score.

“But heed this: the price you pay may be heavy indeed.“ - Dormin

Well, it was. Shadow of the Colossus is een superleuke uitdaging als je álles uit deze game wilt halen. De zestien Colossi killen is het hoofddoel. Ze verschillen echter erg van elkaar en hebben ieder zijn eigen zwaktes. Wat deze prachtige beesten wel hetzelfde hebben zijn de Magic Sigils. Je hoeft eigenlijk alleen maar een paar keer je zwaard in deze plekken op het lichaam van de Colossi te steken om ze te doden. Maar makkelijk is dat helemaal niet.

Ik leerde het spel via de film Reign Over Me uit 2007 kennen. Adam Sandler en Don Cheadle spelen het originele spel uit 2005 in de film en het trok mij heel erg aan. Het idee om als een piepkleine jongen tegen reusachtige beesten te strijden kan niet anders dan fabelachtig leuk zijn. Echter had ik sindsdien geen kans meer gehad om het spel te kopen. Toen bekend werd dat er een remake zou komen, wist ik dat dit mijn kans zou worden. En uiteraard, inmiddels uitgespeeld op de PS4 en de platinumtrofee binnen. Wat een spel.

Als je vraagt wie mijn favoriete Colossus is, dan is het wel Gaius (#3). Met deze monster had ik het heel moeilijk, vooral met zijn Time Attack. Ik had zelfs heel bijna mijn controller kapot gegooid. Frustraties vind ik eigenlijk een must bij elke game, anders is het veel te leuk en dat hoort niet. De allerleukste Colossus is voor mij zeker weten Cenobia, nummer veertien. Geweldig beestje!

Naast de game is het verhaal ook zeer indrukwekkend. De jonge hoofdspeler Wander wil zijn overleden geliefde Mono tot leven wekken. Hij steelt een magisch zwaard uit zijn dorp en vertrekt in gezelschap van zijn paard Agro naar het verboden land. Deze wereld is ongelooflijk mooi. Om Mono tot leven te wekken, moet Wander volgens de Dormin de zestien Colossi verslaan. Klinkt als een simpel verhaal, maar als je uiteindelijk echt bezig bent dan lijkt het heel lang duren. Heerlijk.

Het besluit van Team Ico om het aantal Colossi van 24 te verlagen naar 16 is wat mij betreft het enige minpunt van deze waanzinnig goede game. Ik geef niet gauw een dikke tien maar deze remake heeft het absoluut verdiend. Ik krijg letterlijk elke keer kippenvel wanneer ik terugdenk aan de ervaring die ik met Shadow of the Colossus heb opgedaan. Ik heb er echt van genoten.

Amen!

5,0*

In mijn tiener jaren toen de ps2 nog behoorlijk in bloei was maar de ps3 richting de winkelplanken begon te komen, zag ik eens deze prachtige intrigerende hoes van Shadow of the Collosus in de rekken liggen. Het was zo'n big box special collector's edition met een enorm stevige prijskaart. Deze heeft jaren in de rekken gelegen en jaren heeft mijn portefeuille gezegd 'Je kan wel wat meer kopen voor diezelfde prijs.'. Dus ik heb het laten liggen, wat toen als resultaat gaf dat de game opeens verdween en ik nooit wist wat dit voor spel was.

Jaren later kwam dan de ps3 versie uit samen met ICO, maar toen was mijn game interesse er niet meer zo fel en ik had ook geen ps3. En ook deze verdween weer vrij snel uit de rekken en ik zie hem niet snel meer tevoorschijn komen voor een mooie prijs, best jammer, wil ICO ook wel eens gamen.

En nu 2018 komt Blue Point eindelijk met de release van een remaster/ramake voor de playstation 4. En toen ik dit in de winkel zag liggen moest ik het nu wel gamen. Goed, dit was even een compleet nutteloze lange intro.

VANAF HIER START DE EFFECTIEVE REVIEW WAT IK VIND VAN DIT SPEL (nu haken een hoop mensen af omdat het hier in capslock staat )

Goed, Shadow of the Colossus is een game die mij goed wist te grijpen. Vanaf de intro met zijn prachtige muziek en vooral ook prachtig opgepoetste graphics, wist ik dat dit een enorm bijzonder spel zou gaan worden. Sfeer is een groot keywoord voor dit spel, want daar barst het mee binnen deze setting, met de muziek en vooral ook de mystiek.

De 16 colossus gevechten zijn 16 puzzels. De één wat makkelijker dan de ander. Maar allen hebben hetzelfde doel, steek je zwaard in het gevoelige punt tot de gigant neervalt. Vaak ligt de uitdaging er meer aan om tot het gevoelige punt te geraken dan het effectieve gevecht.
Het zijn intrigerende puzzels, maar soms verloor ik wel eens het overzicht door de de camera. De camera leidt een eigen leven in dit spel en maakt het soms moeilijk en onoverzichtelijk. Wat ook mijn grootste minpunt is in dit spel.

Ergens is dit spel ook in zekere zin een beetje repetitief, de reuzen hebben allen een ander uiterlijk en andere puzzel. Maar toch is het steeds een beetje hetzelfde wat je moet doen om ze uit te schakelen. Ik vond vooral naar het einde toe wanneer de wezens meer offensief werden, de game ook uitdagender worden en zijn variatie te geven.

De game levert een mooi verhaal, mooie sfeer, prachtige graphics en een bloedmooie wereld af. Het wist mij goed te boeien. Zeker een leuke aanrader om te doen. Nu ben ik wel benieuwd of mijn cijfer omhoog gaat door de time trails, die mij een prachtige add on lijken na het uitspelen. Het was in ieder geval al een eerste zeer bijzondere playthrough.

4*

Veertien jaar geleden stond deze op mijn verlanglijstje. Het is er jammer genoeg nooit van gekomen. Ik had een te beperkt budget en het was ook de periode waarin mijn interesse voor videogames af begon te nemen.

Maar vanavond (of morgen) ga ik me eindelijk in de shaduw van de kolossen wagen. De verwachtingen zijn extreem hoog gespannen.

Ik ben het spel op een uitermate traag tempo aan het afwerken, om de zoveel dagen eens een kolos verslaan - dat schiet niet op. Gisteren vroeg ik me af waarom ik zo langzaam te werk ga. Beetje zelfreflectie, weet u wel.

Het antwoord is volgens mij dat ik er iedere keer een beetje triest van word. De mysterieuze, desolate wereld weegt op de schouders. Maar dé gebeurtenis die telkens aan me knaagt is de confrontatie met een kolos. Wat een magnifieke wezens! En ze lijken niets verkeerd te doen. Oké, ze vallen jou -de speler- aan. Maar ik sla ook naar muggen die me komen lastigvallen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het tot nu een fantastische game. Maar ik blijf vaak met een ietwat wee gevoel achter.

Anderhalve week geleden bereikte ik het einde van Shadow of the Colossus, tijd voor enige reflecties.

Mijn bespreking kan elementen bevatten die zaken prijsgeven over het verhaal. U weze gewaarschuwd.

Zoals ik eerder wereldkundig maakte bezorgde het verslaan van de Colossi me telkens een wrang gevoel. De dramatische gebeurtenissen op het einde zorgden ervoor dat de knoop in mijn maag enkel strakker werd. Het reeds aanwezig medelijden met de Colossi voegde zich bij mijn diepe treurnis om Wander’s noodlottige strijd tegen de eeuwige duisternis. Dit spel kruipt onder de huid. Maar nestelt zich ook in het hoofd.

Shadow of the Colossus is een metafoor voor het leven. Het overgrote deel van de tijd bevind je je in een anonieme leegte, waarin jouw daden niet door muziek begeleid worden, niets noemenswaardigs gebeurt en waaraan bijgevolg weinig herinneringen levend blijven. Af en toe kom je echter op een scharniermoment. Alle zintuigen werken aan volle capaciteit, de lucht vibreert door onbestemde klanken. Je moet een keuze maken. Een keuze met ingrijpende gevolgen. Deze momenten blijven jou bij.

Dood ik de Colossus die voor me staat? Of katapulteer ik mijn middelvinger naar het gesternte? Ik wil de Colossus niet doden. Toch? Herinner je de pijn van ons vorige slachtoffer, het opspuitende bloed. Waarom zouden we deze wandaad herhalen? Omdat het ons werd opgedragen. Omdat we niet echt een keuze hebben. Door het spel te spelen gaan we impliciet akkoord met de regels, met de opgelegde keuzes.

De anonieme leegte en de scharniermomenten zijn een en dezelfde. De momenten die er ogenschijnlijk toe doen worden bepaald door de talloze momenten die we ons niet langer herinneren. In onze grenzeloze begeerte worden we slaven van iedere stem die ons vervulling belooft. Doof voor de tegenstem strompelen we verder. De verlossing is echter een waanidee.

Met of zonder getrokken zwaard, aan de Schaduw van de Colossus valt niet te ontkomen.

Grafisch gezien een enorme verbetering, en een mooie herwerking. Ook de performantie is eindelijk goed, want dat was op de vorige generatie(s) consoles wel wat anders.

Helaas zijn ze er niet in geslaagd om dit spel speelbaar te maken. Verschrikkelijke camera, verschrikkelijke controls en een compleet gebrek aan doordacht game design met eindeloos saaie trektochten van de ene plek naar de andere.

Het oorspronkelijke gaf ik nog 2* wegens goed voor zijn tijd, maar deze remaster was zonde van de bandbreedte.

Een geliefde titel als deze tot het bot afkraken, door het een 0,5 te geven, vind ik wel erg overdreven. Geen van je beweringen zijn terug te herkennen in de game. Het is juist een origineel, goed voorbeeld van "doordacht game design" in zijn boss battles en de besturing werkt prima. Geen idee waarom jij zoveel moeite met de besturing lijkt te hebben en je hebt ook geen argumenten gebruikt. Het grootste gros van de spelers konden er iig prima mee over weg.

Ik doe het ook ongeveer zo, 1 of 2 kolossen per dag...Ook maar even nagedacht waarom ik dat doe..ik vind dat er meer verslaan achter elkaar afbreuk doet aan de ervaring van zo'n gevecht....net alsof je na een hele toffe film er direct nog 1 op zet...dan doet die tweede afbreuk aan de indruk die de eerste maakte

Heb er inmiddels 12 verslagen, maar ondanks dat elke kolos weer erg leuk is om uit te vogelen hoe en wat en dan te verslaan, vind ik het ook wel een wat eentonig spel worden. De wat levenloze wereld, alhoewel ik snap dat dat bij het verhaaltje hoort en sfeerbepalend is, draagt ook bij aan de wat monotone ervaring. Merk dat ik bij de laatste paar kolossen die ik bij de horens heb gevat er zo snel mogelijk heen ben gehobbeld op mijn trouwe peerd omdat er toch verder niets te doen was

Ennn uitgespeeld, op normal, met rond de 9 uur op de klok.

Toch wel heel erg tof hoor, het laatste kwart van de game brengt er wat verhaal in, de kolossen worden nog uitdagender en al met al heb ik toch erg genoten. Na het verslaan van de laatste kolos moest ik ook echt even een luide juich onderdrukken om niet het hele huis wakker te maken.

In het laatste stuk van de game komt er zoals gezegd ook wat verhaal, waardoor ik direct meer betrokken was, meer immersie ervoer en meer zin had om door te spelen. Ik zou ook iedereen die zo beetje halverwege is en het bijltje er bij neer wil gooien willen aanraden om nog even door te spelen. Het wordt echt nog wat beter!

Afgezien van de wat ongelukkige cameravoering hier en daar en de hieruit voortvloeiende lastige controls, is dat ook mijn enige echte kritiekpunt: iets meer verhaal door de hele game vlechten zou genoeg zijn geweest om SotC echt geweldig te laten zijn. Nu voelt het soms wat als van eindbaas naar eindbaas hobbelen.

Maar wat zijn het gave eindbazen. Verder is het een prachtig vormgegeven (weliswaar lege) wereld, met dito soundtrack en een uniek (voor mij althans) spelconcept.
Ik heb, zeker het laatste deel, echt genoten en de game zal me nog wel even bijblijven!
4*


EDIT: nog even mijn favoriete colossus vermelden, dat was #13, Phalanx

Prachtig, sfeervol spel dat door de soms slechte besturing en camera helaas naar beneden wordt gehaald.

Een paar jaar terug zag ik Reign Over Me - een dramafilm waar Shadow of the Colossus een kleine rol speelt. Sinds die dag ben ik al nieuwsgierig naar dit spel, en toen PlayStation deze remaster aanbood voor slechts €12,99 voelde ik me verplicht het dan toch eindelijk te spelen.

Het verhaal is prachtig, de omgevingen zijn adembenemend en de muziek is één van mijn favoriete game soundtracks aller tijden.

Verder had ik het gevoel dat de moeilijkheidsgraad bij de Colossi niet helemaal goed verdeeld was - het begon makkelijk, werd toen opeens een stuk lastiger en daarna weer enorm makkelijk. De puzzels waren pittig maar nergens oneerlijk.

Shadow of the Colossus is verder een redelijk kort spel - in 8,5 uur had ik het uitgespeeld, en tijdens mijn playthrough ben ik nog op zoek geweest naar de altaren voor extra health en stamina. De korte speelduur is verder niet negatief - het spel is in mijn mening precies goed genoeg. Het gaat nergens vervelen.

Dan over mijn minpuntjes: de camera en besturing. De camera gaat vaak zelf zijn eigen gang door automatisch naar het midden te gaan, of tijdens gevechten zelf te kiezen waar het spel wil dat je kijkt. De camera bevechten vond ik aan het begin net zo lastig als het bevechten van de daadwerkelijke Colossi. Door de camera werd de besturing dus ook vaak lastiger. Ook was Agro erg moeilijk te besturen - dit zou een bewuste keuze zijn geweest om het spel realistisch te laten voelen, maar maakt bijvoorbeeld het gevecht tegen de Colossi bij de geisers vrijwel onmogelijk

Ik ben blij dat ik het heb gespeeld en heb Ico ook maar gelijk besteld. Jammer van de camera en controls, maar Shadow of the Colossus blijft een ervaring die geen gamefan zou mogen missen.

Ik heb het spel net even uitgeprobeerd. Viel in verbazing dat ik de Y-as niet kon inverteren, wat ik altijd doe omdat ik pilootachtige besturing gewend ben. Ik dacht dat ik gewoon zo aan het klungelen was omdat ik een reguliere orientatie niet gewend was maar blijkbaar is er toch wel meer aan de hand. Vermoedelijk zal ik al 4 uur verder zijn voordat ik echt gewend ben aan de bediening...maar fijn te weten dat het zwoegen beloond wordt.

Vandaag voor de eerste keer uitgespeeld. Dit is zo'n game die mij al aansprak sinds de oorspronkelijke release in 2005. Maar ik had destijds enkel een Gamecube en een Nintendo DS. Geen Playstation 2, dus ik kon enkel maar vanaf de zijlijn verwonderd toekijken. Tot nu! Ik speelde de remaster op Playstation 4 en wat een schitterende game is dit! De enige reden waarom ik het niet meer dan 4* kan geven werd hier al enkele keren aangehaald. De besturing en de camera is soms echt om te huilen en frustreerde mij meer dan aanvaardbaar is. Echter is het niet onspeelbaar, maar het weerhoudt mij toch om een torenhoog cijfer te geven.

Pfoe, voor zover ik me kan herinneren de meest conflicterende game die ik in jaren heb gespeeld. Shadow of the Colossus is een mooie en intrigerende ervaring met een minimalistisch en emotioneel verhaal dat zich in prachtige wereld afspeelt waarin je epische en indrukwekkende kolossussen bestrijdt.

Tegelijkertijd is het een absolute ramp om daadwerkelijk te spelen.

Nooit heb ik me zo tegenstrijdig gevoeld om in zo'n prachtige wereld te mogen rijden, om me tegelijkertijd constant druk te maken om de achterlijke besturing van je paard. Nooit heb ik me zo tegenstrijdig gevoeld om zulke epische bazen van Bijbelse proporties uit te dagen, om me tegelijkertijd constant op te winden door de achterlijke besturing. Of dat je nog net geen dutje doet wanneer je achterover wordt geslagen.

Een game van extremen. Zo ontzettend mooi en boeiend, zo verschrikkelijk frustrerend en eentonig.

Wat mij hier en elders vooral verbaast, zijn de lyrische reviews die (deze remake van) Shadow of the Colossus krijgt. Velen lijken de verschrikkelijke besturing en camera een beetje weg te wuiven als iets insignificant, als iets incidenteel, terwijl je toch het overgrote deel van de hoogtepunten wordt geconfronteerd met deze absolute dieptepunten.

Gameplay is het fundament van een videogame, een game moet nota bene éérst goed spelen. En mijns inziens is daar - in de momenten dat het ertoe doet - vaker geen dan wel sprake van.

Toen ik vijf jaar geleden de PS3-versie van de game uitspeelde, had ik een beetje hetzelfde gevoel. De besturing en camera waren zeer frustrerend en maakte de game gewoon niet leuk om te spelen. Ik heb de PS4-versie hier ook nog liggen. Aan jouw bericht te lezen, kan ik mijn borst nat maken voor (wederom) de nodige frustratie.

Eens, wat een drama de controls. Volledig over gewaardeerd dit spel