menu

Super Mario Odyssey (2017)

mijn stem
4,24 (80)
80 stemmen

Nintendo Switch
Platform / Adventure
single player

Ontwikkeld door Nintendo
Uitgegeven door Nintendo

In Super Mario Odyssey reist Mario naar verschillende landen ver vandaan het Mushroom Kingdom. De game keert terug naar het vrije en op ontdekking gebaseerde spelconcept van Super Mario 64 en Super Mario Sunshine. Voor het eerst in de serie maken levels geïnspireerd door realistische locaties deel uit van de spelervaring. De nieuwe vaardigheid is dat Mario zijn pet kan gooien wat bijvoorbeeld kan dienen om zo op hoger gelegen gebieden te komen.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=wGQHQc_3ycE

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van Proeflokaal
3,5
De nieuwe Mario is helemaal niet verkeerd. Het ziet er allemaal prachtig uit en het speelt allemaal heel erg goed. Tot ik na krap 15 uur de aftiteling ineens voorbij zag rollen. Dat zelfde geintje zat ook in Super Mario 3D Land. En daar bleek toen dat je eigenlijk nog maar op de helft was en nam de moeilijkheidsgraad van de levels toch wel wat toe. Super Mario 3D World was een prima vervolg met een wat houterige overworld. Super Mario Odyssey staat voor mij toch op één lijn met dit vorige deel op de WiiU. Bij Super Mario Odyssey is na de aftiteling nog wel van alles te doen. Wat ik echter mis zijn de losse levels. Er is geen overdaad aan creatieve levels en ik zal uiteraard verder niks verklappen, maar uiteindelijk proef ik toch wat monotonie na de aftiteling. En na de zoveelste maan heb ik mijn Wii maar weer eens aangezet om Super Mario Galaxy weer eens op te starten. En dat is voor mij toch een veeg teken. Super Mario Odyssey is heel mooi, maar het is geen Super Mario Galaxy. Bij SMG kwam alles zo mooi samen. Dat niveau heeft Nintendo wederom, helaas, niet weten te bereiken.

avatar van Banjo
4,5
Wat een ongelooflijk leuke en creatieve speeltuin heeft Nintendo hier van gemaakt.
En het zit ook nog eens vol met herinneringen uit het verleden.
De drang om snel van de ene wereld naar de andere wereld te gaan is sterk.
Want zodra je de gewenste kracht manen hebt om verder te vliegen.
ben je gewoon hartstikke benieuwd naar de volgende fantastische wereld.
Het voelt ook weer zo vrolijk en zomers aan.
Het is Mario op z'n best.

avatar van CynicalMarvin
3,5
Iets minder enthiousast dan de rest van het internet over deze game. Misschien is het omdat ik volwassener en cynischer word, maar er mist iets van de 'mario magic' wat Super Mario Galaxy of Super Mario 64 mij brachten. Het platformen zelf zit sterk in elkaar, vooral vanwege de strakke controls en de uitgebreide moves-set.

Mijn negatieve kijk op deze game komt denk ik van twee aspecten: de werelden en 'de gimick'. Ik vind een groot deel van de werelden (vooral in de eerste helft van de game) vrij saai en leeg. De kleine, aparte, challenge areas die je via deuren en pijpen bereikt zijn de leukste en origineelste onderdelen van de werelden. De 8-bit throwback areas zijn schattig, maar voegen niet extreem veel toe aan de game. Er zijn een paar werelden later in de game waar ik wel intenst van genoten heb. Luncheon Kingdom, Bowser's Kingdon en Mushroom Kingdom zijn drie mooie werelden die me terug lieten denken aan sommige van de beste galaxies van SMG en bij vlagen me ook wel weer als kind lieten voelen. Maar deze momenten zijn er niet zoveel als ik van Mario gewend ben, of zoveel als ik wens.

Daarnaast vind ik het element van je hoed gooien en enemies ermee beheersen niet super spectaculair. Ik snap waarom mensen van dit aspect houden omdat het de gameplay enorm uitbreid, maar voor mij voelt het ongemakkelijk. Ik heb liever gameplay dat effect heeft op Mario zelf en de platforming van haarzelf, dan dat ik in een ander wezen 'transformeer'.

Breath of the Wild vond ik in mijn eerste playthrough ook niet zo sterk als hoe de rest van het internet erover dacht. Ik ben vorige week begonnen aan mijn tweede playthrough in dat spel, en geniet er nu intens veel meer van. Misschien gebeurt dat ook met Odyssey. Het kan een combinatie zijn van overhyping en de periode in wat ik het spel speel (ken je dat, dat in een periode van je leven een game/film je totaal niet bevalt en in een andere periode je het geweldig vind?) Het is een van de eerste Mario spellen waar ik niet de drang heb om het 100% uit te spelen, dus ga ik het een tijdje laten liggen en misschien heb ik na een tijd weer de drang om toch terug te komen, zoals ik dat bij BotW ook had.

avatar van Manny Calavera
5,0
"I'm busy planning my wedding! Don't you know how stressful that is?!''

Vroeger speelde ik altijd op Nintendo-systemen, maar na het Gamecube tijdperk was het wel klaar, want dat gezwiep met de Wii(-U) sprak me allemaal niet zo aan. Maar toen kwam de Switch uit en de genialiteit van die consolle spatte er vanaf, dus begin dit jaar maar eens de stap weer gewaagd, helemaal omdat ik dolgraag Super Mario Odyssey wilde spelen. Dat zag er zó leuk en uitdagend uit, zoals ik me de 3D Mario games van vroeger ook herinnerde.

Het mooie is dat alles waar ik op hoopte ook gewoon uitgekomen is. Super Mario Odyssey is een van de beste games ooit gemaakt, op alle fronten. De werelden zijn talrijk en zeer uitgebreid (New Donk City is echt waanzinnig!), grafisch oogt de game schitterend en zijn de details en de kleuren betoverend, de muziek is weer pakkend en de gameplay staat weer als een huis. Je nieuwe vriendje Cappie de pet is al heel gauw je beste maatje en ongelofelijk handig om locaties te bereiken en andere personages over te nemen. Dat laatste is trouwens fantastisch en levert enorm veel nieuwe gameplay mogelijkheden op. Bizar hoe creatief Nintendo weer geweest is met de ontwikkeling van Odyssey. Overigens is de game bepaald niet makkelijk, ook al kan je tientallen manen best wel simpel vinden. Er zijn er 999 totaal (die ik overigens nooit allemaal ga halen, my god wat veel) en je moet bij de meeste manen echt moeite doen en skills hebben om ze te vinden. En als je ze hebt gevonden is het nog een beste klus om ze ook te pakken. Gelukkig heb je maar een deel van alle manen nodig om door alle levels heen te komen en krijg je na het uitspelen van de game de mogelijkheid om de rest nog te verzamelen. Als je zou willen. Want Odessey dwingt je nergens toe, wat ik bijzonder fijn vind. Als ik een maan te moeilijk vind ga ik lekker naar een volgende zoeken.

Maar het allergrootste pluspunt van de game is dat ik me weer even kind voelde die een perfecte game aan het spelen was. De game is gewoon af, alles wat je zoekt zit er in verwerkt en dan weet je weer wat het perfecte game-gevoel is. De euforie als je iets moeilijks weet te behalen of de pure fun die je krijgt tijdens het spelen. Sowieso is de game een grote trip door de historie van Super Mario en Nintendo heen. Zoveel verwijzingen (de 2D 8-bit levels zijn ook echt awesome!) in beeld, geluid en personages, echt niet normaal. En dan kom je op het einde ook nog eens in Mushroom Kingdom uit Super Mario 64, zelfs met mogelijkheid om je weer te verkleden als die blokkerige Mario om in een gedateerde locatie uit die game te spelen. Fantastisch en ook schitterend om de klassieke muziek uit die game weer te horen. Er zal geen enkele gamemaker zijn die uit zoveel historie kan putten als Nintendo dat kan en dat weten zij gelukkig ook. De hele game is 1 groot Mario eerbetoon waar ik van begin tot eind van heb gesmuld.

Misschien hadden er wat minder manen in de game mogen zitten en is het soms best frustrerend moeilijk om bepaalde manen te pakken, maar eigenlijk valt er gewoon niks negatiefs over de game te zeggen. Dit is een tijdloze klassieker geworden, zoals Mario 64 dat in de jaren 90 ook werd. Elke komende platformgame zal worden getoetst aan het niveau van Mario Odyssey en daar zal vermoedelijk geen nieuwe game over heen weten te gaan of zelfs in de buurt weten te komen, tenzij Nintendo uiteraard weer met wat nieuws zal komen in de toekomst. Ook al ben ik door de verhaallijn heen, ik ga er nog tig uren in stoppen. Ga dit spelen.

5*

avatar van Fonzzz002
4,0
Fonzzz002 (crew)
Een heerlijke platformgame. Rond de eerste 10 uur zat ik vastgenageld aan het scherm en gamede ik aan de lopende band. Rond de latere uren verloor ik het enthousiasme, maar dat neemt niet weg dat ik vele goede game uren uit deze nieuwe Mario heb kunnen halen.
Odyssey is een terugkeer naar het collect-a-ton platformgenre waar de 3D Mario games bekend om staan. Het is te vergelijken met Mario 64 en Sunshine: grote werelden waarin je allerlei verzamel missies hebt. Ditmaal heb je echter de vrijheid om overal heen te gaan en door te blijven gaan met verzamelen, in plaats van dat iedere “maan” een losse missie is die je vervolgens uit het level kickt zoals bij Mario 64. De hoeveelheid manen die Mario Odyssey heeft is overweldigend (in totaal zitten er boven de 900, als ik mij niet vergis) waardoor je meer dan genoeg te doen hebt om vele game uren te vullen.

Qua besturing is dit vergelijkbaar met de voorgaande 3D Mario games. Wat origineel is aan dit deel is dat je de mogelijkheid hebt om je pet te gooien, wat kan dienen als aanval of extra platform. Dit geeft een extra laag aan het platformen of vijanden uitschakelen die de platforming in Odyssey een nieuwe draai geeft, terwijl het in de basis trouw blijft aan de voorgaande games. Maar het meest unieke aspect van Odyssey is het feit dat je merendeels van de vijanden kunt overnemen: door je pet op hun te gooien kun je voor een vijandelijk figuur spelen, wat een hele nieuwe draai aan de gameplay geeft. Iedere vijand heeft andere specialiteiten dan de andere en de levels zijn op een manier ingedeeld die je aanmoedigt de specialiteiten van ieder character ten volle te benutten. Dit zorgt ervoor dat de gameplay gevarieerd is en ik uitkeek naar iedere nieuwe wereld, afvragend wat de game nog meer in petto had.

Op het gebied van vormgeving en geluid bied deze Mario game, zoals je kunt verwachten, kleurrijke creatieve werelden die ieder een eigen thema hebben. De muziek is fijn om naar te luisteren en de werelden in Odyssey voelde als leuke, nieuwe plekken ipv kopieën van oude levels. Vooral de vreemde mengeling van realistische figuren met cartoon figuren zorgde voor een aparte, maar leuke werelden om te bezoeken. Voor mij was het visuele hoogtepunt een gevecht die het had met een reusachtige gedetailleerde draak, alsof je plots in Skyrim was beland in plaats van een Mario game aan het doen was. (Wel jammer dat het gevecht zelf behoorlijk makkelijk was).

Ondanks het plezier dat ik urenlang met de game had vind ik Odyssey minder dan bijvoorbeeld A Hat in Time of Yookay Laylee omdat het kwantiteit boven kwaliteit verkiest. Ja, de game heeft boven de 900 manen, maar zeker 1/3e van al die manen zijn door hele simpele saaie taken te halen: breek een blok, ground pound op een specifieke plek, praat met een character, doe een gevecht of level dat je al (meerdere keren) hebt gedaan nog een keer, draag een bepaald kostuum etc, zonder dat ze echt een vorm van vaardigheden van je vragen. In de eerste instantie stoorde ik mij hier niet aan omdat het verkenning aanmoedigde en de leuke missies zaten dicht genoeg bij elkaar om mij enthousiast te houden. Dit werd echter verpest door een vreemde progressiecurve: in tegenstelling tot andere collect-a-ton platformgames kun je manen die je in het ene level hebt niet meenemen naar de andere levels. Bijvoorbeeld: zodra ik in wereld 1 genoeg manen had kon ik naar wereld 2, maar ik bleef een tijdje rondhangen om meer manen te verzamelen. Toen merkte ik plots op dat mijn manen van wereld 1 niet werden meegeteld bij wereld 2, waar ik weer vanaf 0 opnieuw manen moest verzamelen, waardoor ik geen motivatie meer voelde om meer dan de minimum waarde per level te halen.

De game gooit na de aftiteling nog allerlei uitdagingen je kant op, alsof ze zeiden “de game is nog niet voorbij! “, maar wanneer zou het wel voorbij moeten zijn? Ik heb nog een tijdje doorgespeeld totdat ik uit verveling, en bij gebrek aan duidelijk doel voor ogen te hebben, besloot er een einde aan te breien. Er zitten overigens wel 3 leuke optionele werelden die qua uitdaging een stap verder gaan dan de normale game. Persoonlijk raad ik aan in ieder geval deze 3 werelden te hebben gedaan, daarna te bepalen of je de rest van de manen wilt halen.

Persoonlijk had het mij beter geleken als ze 1/3e van de manen wegdeden, de goede uitdagingen (die pas na de aftiteling komen) al beschikbaar maken voordat je de eindbaas doet, de eindbaas moeilijker maakte en het progressie systeem omtrent manen verzamelen deden zoals het met de sterren in Mario 64 ging. In dat opzicht ben ik lichtelijk teleurgesteld in deze game, maar dat neemt niet weg dat ik het nog steeds een hele leuke game vond met veel top momenten erin. Voor zijn creatieve werelden, nieuwe gameplay mechanics, alle goede missies en de vele plezier uren die ik eruit heb gehaald is Odyssey een game die iedere Mario liefhebber gedaan moet hebben. Had het beter verwacht, maar met zulke hoge verwachtingen is dat bijna niet te voorkomen.

4*

5,0
Ik denk dat het het mooiste spel is dat ik ooit gespeeld heb. Daarom niet het beste, die eer is weggelegd voor de Galaxy's, maar wat een prachtig avontuur.

Ik heb een Switch en een PS3, vroeger ook PC, en intussen LA Noire, Heavy Rain, Uncharted, Crysis, Gran Turismo, GTA 3 en 4, Vice City etc gespeeld en qua graphics kan het vaak niet wedijveren, maar qua speelgevoel is het zo veel beter. Waar ik bij vele games opmerkingen kan maken weet ik niet echt wat ik slecht kan zeggen over Odyssey. Het is zo gevarieerd, uitdagend, veranderend qua moeilijkheidsgraad (sommige manen in de schaduwkant, wtf... om maar te zwijgen over hoe lang ik deed over de donkere kant) en speelt zo vlot en lekker dat ik niet anders kan dan 5* geven.

De herspeelbaarheid was vrij groot, en het plezier, de glimlach op je gezicht bij vele momenten is er nog steeds. Great job, Nintendo.

En platformers zijn sowieso meer mijn ding dan RPGs (Skyrim vond ik te moeilijk, vermoeiend en soms zelfs irritant), van Zelda: BOTW heb ik enorm genoten tot op een bepaald punt, itt andere Zelda's die ik sneller links liet liggen.

Odyssey 2 mag komen, Galaxy 3 (not gonna happen, vermoedelijk), en anders komt Nintendo wel weer met iets op de proppen.

Ik vond de moeilijkheidsgraad ook oké. Vaak vind ik Mario-games te makkelijk maar eens je wat verder gaat wordt het echt uitdagend (Itt Super Mario 3D World).

En het Cappy-idee is super uitgewerkt. Vind het een spel dat iedereen moet gespeeld hebben en, met Zelda erbij, twee perfecte redenen om een Switch aan te schaffen.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:08 uur

geplaatst: vandaag om 14:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.