God of War (2018)

Inmiddels heb ik het verhaal uitgespeeld en ben ik een redelijk eind met alle side quests. Met alleen Chains of Olympus en deel 3 als ervaring, had ik deze game niet heel erg in het vizier. Na alle lovende kritieken was ik wel benieuwd en is dit de eerste game in jaren die ik voor de volledige mep in de winkel kocht.

Allereerst alle lof voor het verhaalelement en de personages van dit deel. Het voelde allemaal veel volwassener aan dan de voorgaande delen, zonder de over the top actie te verliezen. Ik ben groot liefhebber van de Griekse mythes, maar de Noorse mythologie komt in God of War veel beter tot zijn recht.

De gameplay is weer top. Ik heb het eerste kwartier van het soel besteed met het wegsmijten en terug laten keren van mijn bijl. Een tof wapen. Net als het begint te vervelen, geeft de game je halverwege iets waarmee het weer fris is. Als enige minpunt vind ik de eindbazen, die ik toch veel minder spectaculair en veelzijdig vind dan in deel 3.

Heb mijzelf er wel mee vermaakt. Het verhaal was groots opgezet en ook in de wereld leek dat het geval te zijn alleen dat vond ik heel erg de illusie binnen het gebeuren. Het wekt namelijk de illusie dat je heel erg vrij bent en dat het een grote open wereld is alleen uiteindelijk ben je toch nog het uitgestippelde pad aan het volgen met wat zijpaadje's her en der die uitlopen op plekken waar wat kistjes staan en dat is het dan wel. Het verhaal is erg groots opgezet en de band tussen Kratos en Atreus is goed in beeld gebracht. Het probleem dat ik alleen met deze game heb is dat de game na een bepaald aantal uur spelen ongelooflijk eentonig werd. Vond het op een gegeven moment maar een beetje simpel hakken en het verhaal werd veel te lang opgerekt waardoor het enorm langdradig werd, er kwam echt geen einde aan leek het wel. Heb het idee dat ik honderd uur bezig ben geweest met het verhaal en misschien denk je nu van; 'gast wat zeur je?' maar een game kan in mijn ogen ook te lang zijn en dat had ik dus heel erg bij deze God of War, het werd op een gegeven moment teveel van hetzelfde, dat backtracken vond ik ook helemaal niks, heb daar zelfs een gruwelijke hekel aan laat ik het zo zeggen. Werd daardoor compleet uit het tempo van de game gehaald waardoor het ook erg lang duurde voordat ik deze game had uitgespeeld, het duurde voor mijn gevoel echt een eeuwigheid.

Het is niet dat ik het een slechte game vind want de actie is ongelofelijk gaaf en bruut waardoor ik sowieso al door wilde blijven spelen alleen bovenstaande verpeste het voor mij gewoon een beetje. Ik snap heel goed dat Sony een breder publiek wilt aanspreken door er een groots avontuur van te maken alleen had ik zelf liever zo'n ouderwetse God of War game willen zien, al begrijp ik dat dat niet meer echt van deze tijd is.

Na een lange, uitputtende strijd deze game gisteravond uitgespeeld. Tja, wat moet ik er van zeggen? Laten we beginnen met het positieve, want dat is deze game zeker waard.

De productiewaarde is echt ongekend hoog. Alles klopt in deze game. Echt een pluspunt voor de kwalitatief hoge graphics en geluiden, de combinatie van deze 2 maken echt het spel. Hierdoor leeft de game echt en knalt je huiskamer binnen. Het verhaal bouwt zich goed op en de characters gaan hier in mee, de ontwikkeling tussen de 2 is grandioos. Ook een dikke plus voor de gameplay, deze is soepel en zelfs als je een leek bent, leer je de combo's na een paar uur uit je hoofd.

En hoewel alles zo goed aan deze game is, zijn er ook een paar dingen die me best wel hebben gestoord. Ten eerste is daar het werkelijk onlogische menu. Ik snap niet dat zelfs de maker hier een logica in heeft kunnen vinden. Het is zo onduidelijk allemaal, dat ik er op het laatst mee gestopt ben om hier naar te kijken. Echt zoveel menu's en submenu's en lichte en zware runen die weer ergens geplaatst moeten worden. Je wordt er echt duizelig van. Hetzelfde geldt voor de map, dit heeft werkelijk geen enkel nut en is ook veel te onoverzichtelijk en rommelig opgebouwd.

Wat me ook stoorde, is dat het zeg maar semi-openwereld is gemaakt. Met name in Midgaard, heb je soms geen idee waar je heenmoet. Ja, ik weet, er is een marker, maar juist omdat het soms open-wereld is, en de kaart echt ruk is, heb je geen idee waar je heen moet. Het langst zat ik vast in Alfheim, wat heb ik me daar geïrriteerd aan de omgeving. Je hebt het idee alsof je in rondjes loopt en 1.000 x langs hetzelfde punt komt, je vindt werkelijk waar geen uitweg.

Dan het grootste minpunt (wat mij betreft); de (omgevings-)puzzels. Man man, wat was dit een spelbreker. Het haalt zó de pace uit de game als je weer eens vastzat. Heb wel 100 keer op Youtube op moeten zoeken waar je heen moest of hoe je de puzzel moest oplossen. Ook sommige waar onder stond 'zeer onlogisch, zonder youtube was je hier nooit opgekomen' - of iets in die strekking. De game speelt zó lekker, maar deze momenten (en dat zijn er flink wat) zoog voor mij alle plezier en ritme uit de game.

Conclusie is dus dat het een goede game is met een onmogelijk ingewikkeld menu, en als het lineair en met betere/mindere puzzels gedaan was, het zeker een dikke voldoende bij mij had gescoord. Nu was het meer lekker gamen, tussen het irriteren in. Jammer!

3*

"Boy!"

Deze reeks speel ik al sinds de PS2 en met uitzondering van 'Ascension' en de PSP titels heb ik geen deel gemist. Naar aanleiding van de hype was ik dan ook zeer benieuwd hoe deze soft reboot zou uitpakken.

In dit vervolg zie je hoe Kratos samen met zijn zoon op reis gaat om de as uit te strooien van zijn vrouw. Een reis waarvan je op voorhand eigenlijk mag verwachten dat het weer lekker episch zal zijn, maar dat valt nog vies tegen. Hoewel de ingeslagen pad richting de Noorse mythologie zeker interessant is te noemen.

Santa Monica kiest ditmaal voor een semi open wereld structuur overgoten met een RPG sausje. De wijze waarop de gebieden in elkaar steken is knap, maar het merendeel is niet echt memorabel. Met alle collectibles, zijmissies en dergelijke is de speelduur kunstmatig verlengd. Hierdoor voelt het aan alsof je ellenlang hiermee bezig bent; veel van hetzelfde.

Ik mis simpelweg de brute, rauwe Kratos uit de vorige delen. Deze 'God of War' is meer een softe versie van zichzelf geworden. De epische gevechten van weleer zijn ingeruild voor gerecyclede vijanden waar je alsmaar hetzelfde kunstje op moet voeren. Weliswaar oogt de game prachtig en is het geluid heerlijk, echter kijk je daar als fan van het eerste uur zo doorheen. Het slot spreekt boekdelen.

Al met al is dit een degelijk deel geworden, maar de vele loftuitingen dat dit één van de beste games ooit op de PS4 zou zijn, is tamelijk overdreven.

3,5 Sterren.

Een 2e recensie voor Dad Of Boy (een maat van me noemde de game ooit zo. Sinds dien krijg ik het niet uit mijn hoofd).

Deze game met de voorgaande GOW games vergelijken is als appels met peren vergelijken. Ik ken mensen die geen belangstelling bij de voorgaande delen hadden, maar dit een gaaf spel vonden en fans van de originele reeks die dit deel niet zo bijzonder vonden. Toch voelt dit als een hele gepaste manier om nieuw leven in de reeks te blazen. Er waren immers 6 delen die ongeveer hetzelfde deden, waardoor vernieuwing welkom was.

Er is een compleet veranderd vechtsysteem, een open world ipv lineaire levels, de Griekse mythologie is vervangen met Noorse en er is geen jonge Kratos meer die uit is op wraak. Dit deel focust zich op een gepensioneerde Kratos die gewoon een vredig leven wil houden, weg van de bloederige gevechten en de tragedie van het verleden. Dit voelt als een natuurlijke groei van het personage en er is voldoende terug te herkennen van Kratos z’n koude persoonlijkheid: een strikte, harde, humorloze vader die onder zijn hardheid het beste met zijn zoon voorheeft.
"This path you walk.. vengeance. You will find no peace. I know"

In de oude games werd er een groot punt gemaakt van hoe erg Kratos onder het verlies van zijn familie leed, maar zijn familie heb je nooit leren kennen waardoor je minder goed meeleeft met zijn verlies. In dit deel maak je daadwerkelijk de tijd tussen Kratos en zijn zoon mee waardoor ik veel meer om hem gaf, zelfs hard in de paniek schoot als dingen tegen zaten. Het is niet een verhaal dat draait om een grote vijand te verslaan, maar juist om een persoonlijke reis. Dit werkt erg goed; ik was van begin tot eind geboeid door de dialogen en alle zijpersonages die je tegenkomt.

Het beste hoe ik de combat kan omschrijven is dat het "een soort combo-heavy Dark Souls is": je bekijkt Kratos in een 3rd person perspectief en je hebt een dodgeroll of guard knop. De grote verschillen zitten vooral in dat Kratos er langdurig op los kan rammen met combo’s, magische aanvallen of door Atreus op de vijanden te laten schieten. Er zitten bijzonder veel lagen aan dit combat systeem, waar volop gebruik van gebruik maakt word. Combineer dat met alle nieuwe gevarieerde vijanden en gru-we-lijk goede boss battles en dit vormt een fantastisch vechtsysteem.

Qua beeld en geluid is het één van de meest hoogstaande games die de PS4 te bieden heeft. Ieder gebied is adembenemend mooi vormgegeven qua kleuren, designs en het algehele oog voor detail. De soundtrack past perfect bij deze Noorse setting en weet de nodige punch toe te voegen aan de scenes. Zelfs een paar ijzersterke tracks die ik buiten de game weleens luister zoals de Main Theme of Ashes.

De open world zit boordevol met kleinigheden om je aan te moedigen alle hoeken te verkennen voor puzzels, treasures of leuke optionele gevechten. Het merendeel van de optionele taken vraagt van je om naar gebieden te gaan die je anders niet zult zien. Hier komt wel mijn kritiek met deze game kijken: als je daadwerkelijk voor 100% wilt gaan dan moet je teveel grinden en backtracken. Ik hield ervan om gewoon eilanden af te gaan, losse paden te verkennen of draken te bevrijden, zolang het maar draaide om nieuwe gebieden verkennen. Op en neer rennen tussen stukken die je al vaker bewandeld hebt voor optionele quests is minder boeiend (Niflheim en Muspelheim bv. Deze werelden waren oorspronkelijk ook een belangrijke reden waarom ik het geen 5* wilde geven).

Eerst vond ik dat alles moest meetellen in mijn eindoordeel, maar nu wil ik de game oordelen voor hoe het is om de hoofdcampaign te doen; zolang wat verplicht is om de game uit te spelen ijzersterk is dan ben ik tevreden. Niflheim en Muspelheim kun je compleet negeren zonder iets tekort te komen en zijn een prima toevoeging voor de fans die een extra uitdaging zoeken, evenals de spirts helpen of alle vogels vinden. Deze game draagt een paar van mijn favo gamemomenten uit de laatste paar jaar zoals het openingsgevecht met Baldur, scene waar Kratos de blades weer ophaalt of de epische finale met Freya en Baldur. Vond het al een fantastisch spel maar het is bij het herspelen zelfs beter geworden. Echt een waar meesterwerk die in mijn Top 10 favo games is gekomen en het krijgt daarvoor een welverdiende:

5*

Ik druk me nog bescheiden uit, als ik zeg dat het me wenkbrauwen deed fronsen toen ik hoorde dat de Griekse Mythologie vervangen zou worden voor de Noorse. Nou draag ik zowel de Griekse als Noorse mythologie een warm hart toe(op gym na was geschiedenis me favoriete schoolvak) , maar dat ik het verrassende en gewaagde keuze vond maakte ik destijds geen publiekelijk geheim van.
Toen later bekend werd gemaakt dat Kratos samen met zijn zoon dit avontuur beleefd zorgde dat voor nog meer twijfels en vraagtekens. Ik bedoel hoe tof waren de bosses waarin je op meeste gruwelijke wijze het halve Griekse godennrijk richting de eeuwige jachtvelden stuurde. Ook vroeg ik mezelf af of zijn zoontje geen afbreuk zou doen aan zijn killer imago.
Zoals je aan de score kunt aflezen , allemaal voorbarige conclusies.
Nu ik een ps5 in bezit heb met daarop Rägnarok.
Voelde het als een verplicht nummertje om eerst diens voorganger te doorlopen voordat Rågnarok überhaupt in aanmerking mag komen


In het begin van het spel wordt duidelijk dat de vrouw van Kratos (moeder van Atreus) is overleden.
Haar laatste wens is , dat haar as uitgestrooid wordt over de grootste berg van.. op het moment dat Atreus daar klaar voor gestoomd is.
Terwijl Kratos in Midgard zijn verleden achter zich heeft gelaten en in rust verder lijkt te leven. Blijkt later dat niets is dan wat het lijkt. Uit het niets worden hij en zijn zoontje aangevallen. Na een zeer heftig gevecht waarin hij zijn blades noodgedwongen moest gebruiken( iets wat hij afgezworen had). Bestaat er nog maar 1 mogelijkheid en dat is de reis vervroegd beginnen, met de wetenschap dat Atreus er alles behalve klaar voor is. Meer van het prachtige verhaallijn wil ik niet kwijt , elk woord wat ik teveel zou zeggen zou zonde zijn. Waar ik wel wat over kwijt wil , is de dynamiek tussen vader en zoon die indrukwekkend in beeld gebracht word. De cast is sowieso van enorm hoog niveau , elk personage voegt wat toe en geen eén wordt teveel of valt uit zijn rol. Vooral de conforsaties/gesprekken op de boot staan qua interacties op eenzame hoogte in de gameindustrie.


Dat dit spel grafisch een voortreffelijke performance op de mat weet te leggen mag geen verrassing zijn aangezien het al schitterend eruit zag op de ps4. Maar hoe soepel het weet draaien op de ps5 is masterclass , tijdens me gehele speelsessie heb ik geen happening weten te spotten. Ook de muziek die op de achtergrond voor begeleiding zorgen , weet zich in positieve zin te onderscheiden.


Wat ik Persoonlijk de twee knapste punten vind aan deze rebooth zijn:

1 Dat het van thema verwisselt en meegroeit met gameplay van nu, zonder dat het zijn eigen gezicht verliest. Zo blijft Kratos bruut wanneer die boos word en zie je hem nog steeds op genadeloze wijze organen uit lichaam trekken en ook de liters bloed die je gewend ben uit vorige delen. Nieuw daarintegen is dat je niet alleen Kratos bestuurd maar ook Atreus. Kratos voor het fijnere hakwerk en Atreus voor de magische spreuken.
Ook bevat het lichte RPG elementen
In de vorm van upgrades qua armor en wapens. Verwacht geen ingewikkeld systeem of een hele waslijst aan mogelijkheden of statistieken. Wel zorgt het voor net wat beetje diepgang.


Ook een enorm pluspunt vond ik de flow waarin het spel je liet komen. Het balans en timing van de gameplay is fantastisch. Op het iets wat uitgerekte stukje vlak voor het einde na , wist het spel constant prima te zorgen voor afwisseling. Nooit heb ik het gevoel gehad dat er teveel puzzels , gevechten of verhaal achter elkaar gepresenteerd werd. Hierdoor heeft de verveling nooit toegeslagen en wist het me tot het eind aan toe te boeien.
De enige twee punten van kritiek zijn het iets opgerekte stuk richting het einde toe(hoewel het spel een geweldig einde heeft) en ook de wat inspiratieloze graphics rond datzelfde einde waren onnodig zeker omdat het spel gedurende de hele rit , betoverende en memorabele locaties uit de hoge hoed weet te toveren.


Zoals je uit de vorige alinea's wel kan opmaken ben ik zeer te spreken over deze titel en redt het net niet het hoogst haalbare cijfer. Na het spelen van deze topper ben ik wel tot de conclusie gekomen dat Rägnarok van goede huizen moet komen wil het dit deel evenaren of zelfs overtreffen. Een ondankbare en vrijwel onmogelijke taak.

4.5