Spider-Man (2018)

4 sterren... elke keer als ik dit spel weer eens speel denk ik dit blijft een geweldig spel!.
Maar na 60 keer de politie geholpen te hebben met schurken opruimen, 20 duiven heb gevangen, weer van die vervelende draai puzzels heb gemaakt, en nou komt het van die hele vervelende milieu schoonmaak opdrachten moeten doen.. dan ben ik het zat. Herhaling en herhaling van die vervelende klussen is geen 4 sterren waard en dan zet ik hem maar weer op 3.5 ster maar het kan ook zo maar weer veranderen.

Ik voel je helemaal. Ik ben voor de platinum gegaan en vooral de crimes waren tergend repetitief op een gegeven moment. Werkelijk honderden moet je er hebben gedaan. Dat aspect hebben ze in Miles Morales een stuk beter gedaan.

Spider-Man: Miles Morales is er ook nog inderdaad maar ik weet niet of ik wel een 2de Spider-Man wil spelen heel misschien .

Zeer geslaagd spelletje en zeker de beste Spiderman game die ik gespeeld heb. Nog nooit heb ik spidey op zo,n soepele manier door de stad kunnen beginnen. Het verhaal wist ik me ook wel te boeien. Ook vond ik het leuk om te spelen met Pete Parker. Helaas vond ik de side quest nier varierend genoeg. Best jammer dar weerhoud me om dit spel een nog hogere score te geven.

Batman: Arkham maar dan Spider-Manhattan (heeft iemand die woordgrap al gemaakt?).

In het begin had ik het niet echt naar m'n zin hiermee, maar het is nu toch een beetje gaan klikken. Door de stad heen slingeren verveelt zelden, vooral met de upgrades, en ik betrap mezelf erop dat ik de side quests zelfs 'leuk' ben gaan vinden. Op de crimes na zijn het op zich wel leuke side quests, vooral het vangen van die duiven is leuk tijdverdrijf. Althans, leuker dan het hoofdverhaal. Dat heeft er grotendeels mee te maken dat je met de side quests vooral slingert, terwijl je in het hoofdverhaal vooral vecht. En dat vechten is toch een stuk minder leuk. Beetje het free-flow gevechtssysteem van de Batman: Arkham reeks, maar dan niet altijd even vloeiend en hier en daar best glitchy.

Geen idee of het hoofdverhaal überhaupt nog vormkrijgt, gisteren Stakeout afgerond waarin je Black Cat ontmoet, maar tot nu toe gaat het echt nergens over. Het zijn constant willekeurige gebeurtenissen die nog niet echt ergens naartoe leiden. Verhaaltechnisch is het allemaal zo mak en op automatisch piloot dat het hoofdverhaal mij gestolen kan worden, maar dat is gek genoeg niet erg, want qua gameplay vermaak ik me nog prima.

Maar we gaan het zien.

Afgezien van dat het een superhelden game is valt de vergelijking met Arkham juist wel mee.

Vind je? Naast het superheldenthema heb je in de kern met de freeflow combat, gevechten met de respectievelijke rogue galleries, en het slingeren/glijden door Manhattan/Gotham toch al vier directe overeenkomsten te pakken. Niet dat daarmee Spider-Man een aftreksel van Arkham is ofzo, maar de inspiratie is overduidelijk.

Meest kenmerkend aan de Arkham serie is toch wel het vechtsysteem volgens mij, een aantal games hebben het sindsdien gekopieerd, dit is er niet een van in die zin vind ik het wel een onderscheidende beleving ja.

Nou, inmiddels 100% uitgespeeld en ik moet zeggen dat - richting het einde - mijn eerdere ervaringen nu gek genoeg andersom zijn. Verhaaltechnisch is het allemaal veel interessanter, leuker en gevarieerder geworden. Sterker nog, zo'n beetje precies na de missie waar ik het de vorige keer over had, begon de bal pas echt te rollen. Bij nader inzien was ik toen pas aan het einde van Act 1, terwijl er in totaal 3 zijn, dus ja. Niet dat Spider-Man opeens een literair meesterwerk is geworden, maar het sprak me allemaal veel meer aan.

Aan de andere kant werd ik juist een beetje vermoeid door hetgeen ik eerder juist wél zo positief over is. Richting het einde wordt je namelijk doodgegooid met allerlei extra nieuwe side quests, waarvan de laatste twee type misdaden (vier in totaal!) wel het meest vermoeid waren. Nou heb ik geen OCD ofzo, God verhoede, maar ik heb wel de stomme neiging dat ik wanneer iets onafgemaakt op de map zie of plotseling een nieuwe prompt krijg, dat ik daar dan ook gelijk mee bezig wil zijn.

Al met al is Spider-Man een superleuk tijdverdrijf waar ik met redelijk veel plezier zo'n 25 uur aan heb besteed, maar een nieuw hoogtepunt in de gamewereld is het ook niet. Eigenlijk was mijn plan nu de CTNS-missies te doen, en daarna Miles Morales te spelen, maar ik merk dat ik nu een beetje Spider-Man-moe ben. Wellicht over een paar maanden dan.

Berichten verplaatst naar Spider-Man 2 (2023)

Vanavond uitgespeeld dus tijd voor de review!

Wat een heerlijke adrenaline-rush is deze Spider-Man geworden zeg. De game maakt alles waar wat ik hoopte, al is het een tikje jammer (en eigen schuld) dat ik eerst Miles Morales speelde en toen pas deze, waardoor de absolute WOW-factor er misschien niet was. Die momenten had ik dus bij Miles Morales, slingerend door Manhattan heen. Wat dat is en blijft zo ongelofelijk fantastisch om te doen. Ik gebruikte in beide games de fast travel optie nooit, het was veel te leuk om dit zelf te doen. Maar dit gevoel had ik dus nu ook weer.

Dit is gelukkig wel de betere game van de twee, waardoor ik gelukkig alsnog enorm heb genoten. Beide games doen wel hetzelfde, namelijk een episch verhaal vertellen vol spektakel, bekende vijanden en met Manhattan als gigantische speeltuin gebruiken. Toch is deze eerste Spider-Man op dat gebied veel leuker, omdat ik gewoon meer met karakters als Peter Parker, MJ en Aunt May heb. Zij maken voor mij de wereld van Spider-Man, samen met iconische vijanden waarvan je er hier een flink stel ontmoet. Goddank begint de game niet met je overleden oom Ben, student Peter, een spinnenbeet en dat ‘’with great power comes great responsibility’’ gedoe, want dat ken ik nu al wel van tig films. We zijn al jaren verder en zowel May als Peter zijn verder gegaan met hun leven. Peter werkt in een onderzoekslab en is al een succesvolle misdaadbestrijder. Fijn om meteen hier te starten hoor. Het levert wel een ontzettend boeiend verhaal op dat even wat aanlooptijd nodig had maar al snel een gigantisch toffe achtbaanrit is met krankzinnig vette actiemomenten en met cut-scènes die echt uit Hollywood lijken te komen, zo enorm mooi en gedetailleerd ogen ze. Helemaal voor een game die toch alweer ruim vier jaar oud is vind ik het indrukwekkend. Ook is de stemmencast geweldig en straalt de klasse van deze beelden af. Zeker rondom de bossfights haalt de game alles uit de cast op visueel en filmisch gebied. En de game raakt regelmatig de gevoelige snaar met emotionele momenten, zoals het sterke eind waar ik wel even op mijn lip moest bijten hoor.

Maar zoals gezegd is de open speeltuin die ze Manhattan noemen hier het allerbelangrijkste. Dit gaat zo heerlijk soepel en oogt zo mooi dat het tot het einde toe leuk blijft om te doen. De map zit vol met activiteiten en daar wil ik dan nog wel iets over kwijt als minpunt. Want het hoofdplot is gaaf en ook de side-missions zijn heel behoorlijk, maar wie haalt er nou echt plezier uit duiven vangen, tientallen rugzakken zoeken, honderden bendes in elkaar rammen en voor de zoveelste keer achter een auto vol criminelen aan? Je kan als game ook overdrijven met het kunstmatig rekken van de speeltijd. Met een uur of 20 heb ik de verhaallijn en de side-missions uitgespeeld en ook nog wel de nodige dingen verzameld, maar ik heb echt 0 interesse om de game 100 procent uit te spelen. Anderzijds zijn het ook gelukkig extra’s en ben je niks verplicht, dat scheelt. En ik werd moe van die Ubisoft-achtige gameplay met torens unlocken. Echt, hou die flauwekul lekker bij Ubisoft en vermoei me er niet mee. Dat je af en toe met andere personages speelde vond ik overigens wel weer een leuke gameplaysoort, omdat je even heel anders speelde dan wanneer je Spider-Man zou bedienen.

Het knokken en beuken gaat gelukkig ook lekker intuïtief, maar met skill-points kun je uiteraard je kwaliteiten en specialisaties uitbreiden. Het houdt je bezig, zonder dat zulke dingen me echt boeien. Maar ik heb er ook weinig op tegen. Ik miste eigenlijk wel een beetje de venom-krachten die Miles Morales in zijn game wel bezit, maar Peter Parker ramt ook een aardig eind in het rond. Het verschil tussen de Spider-Man games en de Batman Arkham games is qua vechten toch wel dat je als Spider-Man minder krachtig bent, maar wel veel wendbaarder en sneller doordat je makkelijk rond kan slingeren. Het maakt de gameplay van de Spider-Mans net wat leuker. En Manhattan is ook toffer dan Gotham City.

Kortom, wereldgame. Dit soort titels zijn de reden waarom ik een PS5 heb gehaald, dit soort blockbustertitels zijn echt mijn ding. Ik kan dan ook niet wachten op Spider-Man 2 die dit najaar gaat verschijnen. Er zijn nog voldoende verhalen te vertellen en deze game liet ook op het einde genoeg ruimte open om te speculeren op wat nog zal komen. Kom maar op.

4,5*

Tof spel. Veel variatie, een simpel maar effectief verhaal, en visueel indrukwekkend. Slingeren door Manhattan gaat niet snel vergeten. De zij-missies beginnen op een gegeven moment wel repeterend en saai te worden, maar gelukkig zijn deze missies niet noodzakelijk. Gewoon snel weer het hoofdverhaal oppakken.

Tsja. Dit was alweer de derde keer dat ik aan het spel begon, maar ditmaal vastberaden om het volledig uit te spelen (ook alle challenges, side missions etc) en blijf toch met een nare nasmaak zitten. Vooral omdat de game zó extreem wordt geprezen. De combat is prima, maar véél te weinig opties om het naar eigen smaak te spelen. De missies (main story) ook degelijk, maar zowel de MJ als Miles stukjes zijn tergend slappe filler. Soort glorified cutscenes. Uiteraard wel érg satisfying om door de stad te slingeren - dat zijn de momenten waar het echt op z'n aller best is. Maar als ik eerlijk ben.... dan heb ik mij meer vermaakt met het zwaar bekritiseerde Suicide Squad: Kill the Justice League (2024) . Dat is deels het gevolg van de hoge verwachtingen bij de ene, wat lagere bij de andere... maar nadat ik ze beide heb uitgespeeld (incl. side content), zou ik eerder nog eens terug gaan naar Suicide Squad.