Plezier met een boel frustratie. Crash Bandicoot is altijd een prettige platformreeks geweest: soepele besturing (voor het grootste gedeelte), korte levels die je gemakkelijk tussendoor kan doen, niet te makkelijk of te moeilijk. Beginners kunnen er plezier aan beleven door de gebalanceerde moeilijkheidsgraad van een standaard level, maar probeer alle dozen te raken of andere optionele items te verzamelen, en plots word het heel uitdagend voor de ervaren platformspeler. In principe hoef je alleen te springen en aan te vallen om door een level heen te komen, maar de games weten je telkens met iets nieuws uit te dagen. Dit kan door vijanden met ander gedrag, nieuwe obstakels, nieuwe stage gimmicks of (wat in de vervolgen voorkomt) nieuwe moves. Hierdoor voelde geen 1 level hetzelfde en brachten ze altijd voldoende vernieuwing met de vervolgen.
De grootste verbeterpunten (buiten graphics) zitten geheid in het eerste deel. Ditmaal is het save systeem aanzienlijk verbeterd en de besturing zit over het algemeen prettiger in de vingers. Waar ik bij het origineel opgaf kon ik hier motivatie vinden om door te blijven spelen. Verder ziet de game er kleurrijk uit met energieke animaties, goede mixen van catchy tunes en zelfs 2 pittige extra levels om oude spelers iets nieuws te bieden. Dit maakt de N. Sane Trilogy zonder twijfel de beste manier om deze games te spelen.
Toch zit het allemaal minder prettig in de vingers dan ik me herinner. Diepte inschatten kan een serieus probleem zijn door de camera en de stage gimmicks waren eerder irritant dan een leuke toevoeging: de jetpack, ijs levels, waterscooter levels, motor levels.. de besturing werkt gewoon niet prettig meer zodra je Crash van zijn gebruikelijke platforming weghaalt. Hoe het mensen lukt om time trial te halen op de waterscooter, zonder door te draaien, is mij een raadsel.
Een ander aspect dat me stoort is hoe je optionele items verzameld: je moet alle dozen breken in een level, maar dit is in een aardig deel van de levels niet mogelijk. Het kon heel vervelend zijn om voor alle dozen te gaan, allerlei levens te verliezen in een poging ze te breken, om vervolgens te zien dat een zijpad nog niet vrij is. Je speelt de zijpaden vrij door alle dozen te breken in andere levels, maar er is nergens een indicatie van waar je moet zijn (of in welk level je paden vrijspeelt als je wel alle dozen vind). Nu word er van je verwacht om levels meerdere keren door te spelen in de hoop dat de extra paden wel toegankelijk zijn.
In sommige levels heb je de keuze tussen 2 paden, maar je moet wel de dozen breken in beiden paden om de extra items te halen. Om dit te doen moet je op een onpraktische wijze de game spelen zoals ie niet bedoeld is: via het andere pad proberen terug te lopen.
Het gebeurde te vaak dat ik plezier had, waarna het omsloeg in frustratie vanwege één van de genoemde minpunten. Crash werkt het beste als hij gewoon op de grond aan het springen is, van beneden naar boven of links naar rechts. Die momenten houden nog goed stand en die zou ik, los van de rest, een 4* willen geven. De andere aspecten waren iets te overheersend waardoor het cijfer lager eindigt.
3,5*