Een aardig 3e seizoen van Telltale’s The Walking Dead, maar Telltale zou meer hun best moeten doen te innoveren om een hoog niveau te kunnen bereiken. Toen ik voor het eerst een Telltale game speelde, The Walking Dead Season 1, was ik van mijn stoel geblazen omdat ik nog nooit zoiets dergelijks had gezien (met uitzondering van Heavy Rain). Zombies waren mij onbekend dus het was interessant om eens een verhaal te zien die daar meer op inging. Wat Telltale goed deed was dat de personages driedimensionaal voelde en de keuzes waren moeilijk om te maken. Nu, een aantal jaar later, komen zombies mij vierkant de strot uit wegens het hoge cliché gehalte. Ook Telltale lijkt meer geneigd te zijn het truckje van de eerste game te herhalen dan het zombiecliché in een nieuwe richting te nemen. Weer volg je een ander groepje mensen, weer heeft het verhaal geen bevredigend begin of einde en weer maken je keuzes weinig uit. Ik was tevreden met mijn keuze voor het einde in Seizoen 2, maar Telltale koos ervoor dat einde uit het raam te gooien en mij niet duidelijk te laten maken wat er tussen de seizoenen heeft afgespeeld. Als ik weet dat mijn keuze voor dat einde er niet toe deed dan gaat het moeilijk worden om mij wel voor de keuze momenten uit dit deel over te halen.
Dat terzijde, eenmaal een tijdje bezig met spelen en ik kon de game waarderen voor zijn verhaal. Zodra ik bekend was met het leven van Javier werd het leuker om keuzes te maken voor hem. Wat me opviel is dat je in Telltale gesprekken altijd keuze hebt tussen een boze, blije of neutrale reactie. Je mag dan weinig invloed hebben op de gebeurtenissen, maar het gedrag van het hoofdpersonage besturen, daarmee ook hoe de zijpersonages op hem reageren en de algehele emotionele toon van de gesprekken, zorgt wel degelijk voor een aantal bevredigende keuze momenten. Er waren gesprekken waarin ik de optie had boos te worden, maar ik het persoonlijk fijner vond om juist begripvol en aardig te reageren. Des te fijner een positieve reactie van een zijpersonage was.
De reden dat ik A New Frontier ging spelen is omdat ik wou weten hoe het verder zou gaan met Clementine. Je hebt haar immers groot zien worden tijdens de eerste 2 seizoenen. Hier is waar de grootste kracht in de game ook ligt: je krijgt een duidelijk beeld van wie Clementine geworden is, wat het contrast in vergelijking met hoe ze in de eerste game was des te opmerkelijker maakt.
Zoals alle Telltale games is de voice acting van hoog niveau. Ondanks dat de grafische kwaliteit niet hoogstaand is weten ze veel emoties in de gezichten uit te drukken, voldoende om het verhaal te laten werken. Wel vind ik de korte gameplay sequenties jammer. Ze zijn simpelweg te makkelijk en je krijgt geen straf als ze fout gaan. Dit haalt alle spanning uit de gameplay en voor mij voelde het eerder alsof het verhaal pauzeerde dan dat het een leuke afwisseling was. Overigens is mijn game maar liefst 6 keer gecrasht tijdens mijn playtrough en ik had 2 grote glitches in Episode 3 die de immersie volledig verbraken. Soortgelijk als Telltale's Batman voelde A New Frontier nog niet klaar genoeg om op de markt te brengen.
Aardig, maar wisselvallig. De kracht zit in het verhaal met een paar interessante personages, vooral Clementine. Ze moeten echter wel met een originele draai komen, meer invloed in je keuzes en betere gameplay stukken dan ze nu hebben.
3*