Super Mario Bros. 2 (1988)

Ik ga deze toch een onvoldoende geven. Ik ben niet ver in het spel maar deze lijkt verreweg niet op 1 van de andere Super Mario Bros. Het hele "opakken en weggooien" systeem werkt lang niet zo lekker als gewoon op de vijand springen. Ook vond ik dat het beeld soms niet goed meewerkt, bijvoorbeeld als je naar beneden viel en het beeld eerst een hele tijd stil moest staan.

Makkelijker dan de ander bros spellen behalve de eindbazen. Die zijn veel minder simpel en leuker dan de ander bros-spellen.

Voor de grap weer even gespeeld op de SNES-All Stars cassette en blijft toch best een tof spelletje. Speel elk level met Peach omdat zij hierin toch veruit het beste karakter is, gek genoeg. Weet iemand overigens hoe lang het duurt? Zit nu in world 5 en had er eerst wel weer even genoeg van, maar moet dit de komende dagen toch maar eens (voor het eerst) uitspelen.

Buitenbeentje in de mario serie. Wel leuk ook. Al vond ik de originele formuler die met Mario 3 en Mario world werd geoptimaliseerd beter.

Ik vind dit wel een makkelijk spel Ben hem beginnen spelen om 10u30 en het is al uit

Het zwarte schaap in de serie. Super Mario Bros 2 is eigenlijk niet echt het vervolg op de orginele SNES klassieker. Origineel is het gebaseerd op Doki Doki Panic, waarin hetzelfde leveldesign wordt gebruikt. Het originele vervolg is bij ons uitgebracht als Super Mario Bros; The Lost Levels wat eigenlijk een exacte kopie van de eerste Super Mario Bros is met één verschil ... Het is veel moeilijker.

Maar we laten The Lost Levels voor wat het is en concentreren ons op dit hier. Helemaal niet slecht naar mijn mening. In mijn herinnering was dit altijd mijn favoriete Mario-game omdat dit het enige deel was dat ik kon uitspelen. Qua aanpak is het natuurlijk totaal anders dan zijn voorganger en daarom wordt het door sommige de hel ingestuurd (op Youtube heb je een gast The Irate Gamer of iets in die aard en zegt waarom hij dit het minste deel vindt).

Maar wat maakt deze game nu anders? Allereerst begint het spel met een introductie van vier personages. Je kan kiezen uit Mario (de average speler), Luigi (een onhandige speler die wel hoog kan springen), Toadstool (kan het snelste graven/plukken) en Peach (de prinses die eventjes kan zweven --> mijn favoriet). Graven? Plukken? Ja je hoort het goed in Super Mario Bros 2 gaan de vijanden niet zomaar dood door op het hoofd te springen. Je moet namelijk een groente uit de grond plukken en werpen naar de tegenstander. Een andere optie is om op een tegenstander te staan, deze op te vangen en te werpen naar een medevijand. De techniek is dus helemaal anders. Verder zitten er in de grond ook 1UPS, schilden, bommen en POWER blokken die alle vijanden in de omgeving kunnen doden in één klap.

Vergeet turtles, gumba's en zelfs King Koopa (alias Bowser). De vijanden hebben een totale metamorfose doorgemaakt. We maken kennis met Shy guys, vogels, bewegende bommen, kanonspuwende wezentjes en verschillende eindbazen. Wat ik wel geslaagd vindt van Nintendo is dat ze deze mannetjes zijn blijven gebruiken doorheen de series. Aangezien dat je de prinses speelt moet je ze deze keer niet redden. De formule is helemaal geschrapt. Wat je moet doen is mij nog steeds onduidelijk (iets met feetjes ofzoiets).

Wat met paddenstoelen/bloemen/sterren? Schrap ze maar, althans de eerste twee. Je begint als speler met twee hartjes en je hebt een groot mannetje tot je beschikking. Als je geraakt wordt, verlies je een hartje en ben je klein. Je kan een hartje bijkrijgen door een hoeveelheid vijanden te verslaan. De ster zit nog steeds in de game. Naargelang je een hoeveelheid kersjes verzamelt komt er opeens op het scherm een ster tevoorschijn. Als je die neemt bent je voor bepaalde tijd onsterfelijk.

Is er dan geen ene connectie met het origineel buiten de personages? Wel het spel is ook weer ingedeeld in werelden (deze keer 7 werelden met elk drie levels, buiten de laatste wereld die krijgt er vreemd genoeg maar twee).
Er is één bepaalde scène die je ook nostalgie doet krijgen. Soms vind je in de grond namelijk flessen met een soort rode toverdrank in. Als je die gooit verschijnt er een deur. Als je in die deur gaat wordt alles donker (dit is een soort van bonus) en kan je muntjes rapen/paddestoel rapen voor extra leven. Dit gebeurt met het originele Mariotheme. Ach, nostalgie ...

Maar slecht is deze game niet. Het is ééns iets anders. Ik vind het een zeer verfrissende aanpak. Ookal komt de muziek vaak terug, is het deuntje enorm catchy en brengt dit je meteen in het spel. Ook de eindbazen zijn zeer vermakelijk en uitdagender. De grote eindbaas (een groene kikker) is ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.

Qua moeilijkheidsgraad is deze game gemiddeld. Ik vond het best een eenvoudig spel, maar ik gebruik ook altijd de prinses. Met een ander personage is het denk ik iets moeilijker. Maar het is overduidelijk uitdagender dan het vorige Mario spel.

Wat ik wel nutteloos vond was die slotmachine voor extra levens te behalen. Als je negen muntjes hebt geraapt in de bonuslevel moet je negen keer die slotmachine spelen. Dit haalt je helemaal uit het spel. Blij dat ze dat anders hebben aangepakt in Super Mario 3.

3.5*

Goede review

Dit spel haalt het niet bij Super Mario Bros 3. Dit is 3x niks. Heb Super Mario Advance,en daar staat deze op,samen met een Arcade Super Mario 1.

Na een jaar toch weer herzien, maar het is echt een topspel! Nog steeds minder dan 1 en 3 imo, maar nog steeds erg goed! 4.0*

De vreemde eend in de bijt in de Bros-serie. Niettemin vind ik hem niet onderdoen aan de andere twee, de drie spellen zijn enorm verschillend maar op hun eigen manier gewoon goed. De moeilijkheidsgraad, originaliteit in levels, controls en puzzels zijn allemaal van top NES niveau.
De enige twee dingen die aan te merken zijn: Het spel is met peach net weer iets te makkelijk, ik kies haar altijd. Ik weet niet of de poging was om levels te designen per character, maar elke keer als ik een ander koos ging ik toch weer terug naar peach. En... waar is de 2-player mode!?

Ik heb de laatste eindbaas net niet gehaald, had nog twéé levens en haalde het niet. Je had me moeten horen

Hehe blijven proberen

Ik had het einde van de game vroeger als kind anders geïnterpreteerd trouwens Het is algemeen bekend dat Mario eigenlijk alles droomt , ik dacht als kind altijd dat hij droomde over wat hij daarvoor allemaal heeft meegemaakt , dus dat het avontuur echt was Vond het ook altijd tof dat ze op het einde van dit spel al de vijanden nog eens laten zien. Iets wat in de Donkey Kong Country games ook werd gedaan

Ik ben bezig met de klassieke 2D Mario’s nog eens weer te spelen en na een heerlijke eerste game was nu Super Mario Bros. 2 aan de beurt. Met het opstarten ben je alweer gelijk in de stemming door het kleurrijke hoofdmenu en de iconische muziek. Niks mis mee. Maar dan… World 1-1.

Meteen merk je als speler dat dit nog maar voor een beetje lijkt op de voorganger, want plots kan Mario niet meer op vijanden stampen en ze daarmee verslaan. Nee, je moet groenten uit de grond trekken en ermee gooien. Ook mag je door de grond heen graven en zink je weg in woestijnzand. What the fuck denk je dan zeg. Het moge duidelijk zijn dat dit echt even wennen was want ik was deze game eigenlijk aardig vergeten. Nou herinnerde ik me wel weer dat hier een verhaal aan vast zat, die je hier kan bekijken voor een complete uitleg. Dit is dus de Amerikaanse versie van Mario Bros. 2, niet de Japanse. Japan had een versie die als veel te moeilijk werd gezien (later alsnog uitgebracht als The Lost Levels) en daardoor moest Nintendo wat bedenken om de Amerikaanse markt ook blij te krijgen. Ze nemen de layout van de game Doki Doki Panic over, veranderden de hoofdpersonages naar de bekende Nintendo karakers en vulden dit verder aan met bekende activiteiten en vijanden, maar ondanks dat voel je gewoon dat je iets speelt dat niet echt Super Mario is. Als ik eerlijk ben, dit is gewoon vele malen minder leuk. Het is niet slecht en er is genoeg te doen maar ik wil gewoon op Goomba’s springen en Bowser verslaan, niet met fruit gooien en tig keer de eieren van Birdo terug smijten en een gekke Kikker verslaan. Er zitten gewoon teveel irritaties in de gameplay en het verveelt soms ook. Positief is wel weer dat we hier voor het eerst kennis maken met de Shy Guys. Die vind ik echt altijd zo tof.

Visueel is de game wel echt een stuk mooier dan de voorganger met veel meer kleur, grote gebouwen, hoogteverschillen en diversiteit in gameplay. Ook de muziek is ontzettend fijn en classic Mario. En het bevalt ook wel dat je kan kiezen per level of je met Mario, Luigi, Toad of Peach speelt. Allemaal hebben ze sterktes en zwaktes. Zo springt Luigi hoger maar controleer je hem weer moeilijker. Ik vond Peach wel het fijnste personage, omdat ze een beetje kan blijven zweven.

Uiteindelijk heb ik wel kunnen wennen aan de gameplay en me er ook best mee vermaakt, maar ik had toch telkens heimwee naar andere Mario-titels. Blij dat ik hierna aan Mario Bros. 3 kan beginnen, die weer terug naar de basics ging.

3,5*