Red Dead Redemption 2 (2018)

John Milton

De x-factor is voor mij de vaststelling dat ik nooit eerder een game speelde waarin de wereld zo lééft.

Onder het motto, beter laat dan nooit heb ik nu bijna 3 jaar na de officiele release de game gekocht. Hij was deze week on sale voor 25 euro. Dat heb ik wel over voor de op één na best verkochte game aller tijden.
Ben nu een paar uur onderweg maar de game bevalt me uitermate. Heb al een aantal gave missies achter de rug en de graphics zijn waanzinnig mooi. Het vele rijden ter paard kan op een gegeven moment wel een ding worden. Ik denk wel dat ik hier nog heel lang zoet mee zal zijn. Ben nu bij chapter II, heb er iets van 5 uur opzitten en zit pas op 6%. Maar tot zover bevalt het me.

I Gave You All I Had.



Vandaag, heb ik deze prachtige game nogmaals uitgespeeld. Ditmaal, op PC. Met betere graphic en FPS, en mijn god. Hij beviel nog beter dan de eerste keer!

RDR2 is zoals iedereen inmiddels weet een erg slow-paced game. Je kunt het beetje vergelijken met de tv-show “The Wire” die ook heel erg rustig de tijd neemt, om alle pionnetjes rustig neer te zetten. Dat geldt idem dito voor RDR2.

Voor RDR 2 is echt alleen het beste van stal gehaald. Story-Wise schaart het zich in de top 5 beste stories in games. Het personage Arthur Morgan mag je in top 3 beste game-personages zetten, grafisch en details in open-world, mag het zich scharen in de top 10 van het afgelopen decennia en qua dialogen het beste wat ik tot nu toe in een game heb gezien.

Verder, heb ik over deze game al eens een review geplaatst, dus zal er niet teveel meer op in gaan. Ik wil alleen nog er aan toevoegen dat voor de 2e keer dit pracht spel te spelen Het verhaal nog meer indruk op mij heeft achtergelaten.

Ik kan moeilijk onder woorden brengen wat ik nu echt van de game vind. Het heeft net teveel last van dieptepunten om echt een compleet meesterwerk te zijn. Het zit er wel in, maar het haalt het niet.

De graphics, details, de wereld en de atmosfeer zijn van een echt ongekend niveau. Dat is zo een genot en heeft me dan ook voornamelijk door alles heen gesleept.

Het verhaal kent helaas teveel dalen om echt meeslepend genoemd te worden. De tweede helft van de chapters en de tweede helft van de epiloog waren sterk, maar beginnen allebei enorm langdradig. Het mag er allemaal erbij horen, feit blijft wel dat je gewoon complete filler aan het tonen bent. Dat mag, maar niet uren en uren en uren achter elkaar. Dan vertel je gewoon geen goed verhaal. En dan ineens grijpt het je en laat het je niet meer los. Om vervolgens met een vrij abrupt einde te komen dat geen echte closure geeft voor de hoofdpersoon. Ook al was het allemaal meeslepend. Arthur als persoon is namelijk een geweldig personage. Desondanks is het allemaal wel zeer bovengemiddeld en onderhoudend, maar gewoon geen meesterwerk.

Ten slotte de controls. Zelfs na 80 uur ofzo is het gewoon nog steeds niet helemaal lekker in de vingers. Tevens heb ik nog niet eerder zoveel kramp ervaren door het spelen van een game. Het is achterhaald en ouderwets.

Maar, al met al, een ervaring dat ik zeker niet had willen missen en zeker tof is.

Waar had je dan last van? Zeker met de slowmotion opties had ik nergens last van qua schieten en mikken.

Het enige wat me stoorde is dat je constant op A moest drukken om je paard in een flink tempo te houden. Als je de knop ingedrukt hield, dan was het een kalm galopje en dat was niet zo fijn want soms wil je gewoon een locatie bereiken.

Ik moet bekennen dat ik geen een keer slow motion heb gebruikt, behalve dan als het spel dat zelf inzette. De kramp kwam inderdaad door de hele tijd X te "rammen". Zeker niet meteen hoor, maar bij langere speelsessies vooral. Het kalme galopje was een stuk aangenamer, maar inderdaad door de vele afstanden ben je al gauw geneigd weer snel te tikken.

Ehm, waarom gebruik je geen slowmotion? Dat is veruit het bruutste wat er is qua actie in deze game. Enorm bevredigend om er 5 aan te kruisen en die dan achter elkaar overhoop te knallen. Het maakt de game ook beter te spelen, want anders is het echt heel moeilijk soms.

Ja geen idee eigenlijk. Het is ook helemaal niet bewust gegaan. Ik vond de game sowieso niet moeilijk eigenlijk, soms wat stukken die wat lastiger waren maar nu je het zegt had dat zeker wel geholpen om slow-mo te gebruiken.

En uitgespeeld met een 65 uur op de teller. Wel met nog een hoop bounties en een groot aantal van de stranger quest's die openstaan / stonden (geen idee of die laatste nog toegankelijk zijn nadat je door de storymode heen bent?).

En ook ik kan zeggen dat ik hier heel erg van heb genoten. Qua sfeer en graphics en het grootste deel van de personages vond ik het spel heel erg sterk. De shoot-outs vond ik gewoon prima, daar heb ik echt niet over te klagen, zoals ik al ergens eerder vermelde heb ik ook nooit gebruik gemaakt van fast-travel, aangezien ik in dit soort games het te paard (of auto in andere games) reizen gewoon een lekker relaxed momentje vind. Draagt gewoon toe tot de algehele beleving. Ook de Epiloog vond ik prima gebracht en mooi gevonden om beide delen aan elkaar te koppelen en zo het lot van diverse personages nog even in beeld te brengen (ook al duurt het best wel lang...ik denk dat de die hele epiloog langer duurt dan de gemiddelde Call of Duty campaign...).

Wat me wel opviel...hoe gigantisch slecht mensen ter been waren in het wilde westen Op een gegeven moment had ik echt iets van 'als ik zometeen nog iemand hoor klagen over zijn been en dat hij of zij hulp nodig heeft knal ik hem regelrecht door zijn kop'.

En....eerlijk is eerlijk. Ik denk dat ik het eerste deel qua verhaal beter vond. RDR was een uitstekende game, speelde prima en zag (en klonk) uitstekend, maar op een gegeven moment vond ik het wel heel erg bevreemdend worden hoe iedereen ondanks hun twijfels en het overduidelijk falen van Dutch als leider gewoon als een bende makke schapen achter hem aan bleef lopen. Want eerlijk is eerlijk...werkelijk alles wat hij plande vanaf minuut 1 liep mis. Ik denk niet dat ik ooit een slechtere leider ben tegengekomen in een game.. Maar goed dat is maar een miniscuul puntje van kritiek en iets persoonlijks.

Als geheel pakket denk ik dat ik het gewoon op een 4,5 houd. Een beetje zoals deel 1 (waar ik nog geen score op heb geplakt - maar wel met de nota dat ik deel 1 net wat beter vind dan deel 2). Maar beide games zijn wat mij betreft echter wel het beste wat Rockstar heeft uitgebracht als volledige ervaring.

Volgens mij blijven de random sidemissions open staan. Ik zou ze wel spelen, ze zijn bijna allemaal enorm grappig of boeiend. Heb je het kannibalen-kamp al gevonden? Dat was nasty haha.

Er zijn een paar side-missions die je enkel met Arthur kan doen.

Ok. Ik neem aan voornamelijk degene die te maken hebben met zijn verleden. Thx.



Ja die heb ik gedaan. Vond ik overigens een van de leukere als horror fan net omdat het weer wat nastier was.

Bedankt voor de antwoorden beiden. Weet ik dat ik in ieder geval nog voor bepaalde missies terug kan gaan.

Dit is werkelijk de beste game die ik ooit gespeeld heb. Heb hem al vanaf de release, paar jaar gespeeld op de xbox one x, eerst de story mode en daarna veel online met een vriend samen. En nu al een paar maanden op de PC.
Alles is zó goed uitgewerkt.
Ik vind Far Cry en Assassin's Creed ook goede series, maar qua detail kan niets op tegen RDR2, het jagen, de side missions, het looten, het vissen, en vooral het hoofdverhaal zijn van uitzonderlijke kwaliteit.

de standaard wat betreft open werelden betreft...deze wereld LEEFT

Heb de game net uitgespeeld. Wat me ook het meest is bijgebleven is de dialog uit de cutscene 'Had a Goddamn Plan'. Toen John Marston Mary-Beth terug bracht naar het camp bij dat grot. Dat was niet de bedoeling volgens Dutch...Ik haat hem.

Morgan zegt tegen Dutch "Well i geuss we'll have another fight on our hands''.

Na een aantal vermoedens was dit voor mij wel een bevestiging, maar tegelijkertijd ook meteen teleurstelling, want wat ik verdiende ging de helft in de collect box. Wist eigenlijk niet echt wat ik met dat geld ging kopen, maar dat terzijde

Ik ben een oude bok en een liefhebber van games, maar heb nog nooit tranen in me ogen gehad van games. De emotionele gezichtsuitdrukkingen en zijn lichaamstaal gedurende verhaal van Arthur Morgan is echt PRICELESS! Emmy Award waardig geacteerd of beter gezegd geanimeerd.

Personages Morgan en John Marston, met in combinatie door het geweldige soundtrack werd ik emotioneel van. Cutscenes zoals: Morgan ging terug naar Mrs Downes om geld te eisen die haar man was verschuldigd, die ik in begin tegen mij natuur flink pak rammel had gegeven. Je zag dat kleine jongen naar zijn vader rennen. Nu ik teug ben en zie ik een volwassen jongeman die geen vader meer heeft...wie zou dat arme man wat doen? Dat was één en al schaamte bij het terugzien. Ook haal ik voldoening uit Build a House, waar ze met z'n drieën huis gingen bouwen. Er zijn natuurlijk meer oa Treinstation waar Morgan een Zuster tegen komt en verteld over zijn ziekte en dat hij dood gaat. Maar de kroon tranentrekkende cutscene was voor mij wel dat Arthur paard aan het rijden was met de soundtrack 'That's the way it is' op de achtergrond. Hier hoor je ook de flashback gesprekken tussendoor uit het verleden. Hier ging ik helemaal los.

....X Skip Hell No!

Edit: De makers van deze game zijn denk ik geïnspireerd door de film regisseur Sergio Leone (Western movies) en muziek componist Ennio Morricone.