Little Nightmares (2017)

Net uitgespeeld. Met slechts 3 uurtjes op de teller was het maar een korte ervaring. Maar wél eentje die indruk maakte. Dit is een van de akeligste games die ik tot nu toe heb gespeeld. Little Nightmares is inderdaad een kleine nachtmerrie. De camera deint ziekelijk heen en weer. Muffige, eikenhouten meubels, bruine koffers, viezig-groen behang, plakkerige keukens en zompige toiletten vormen de hoofdmoot waardoor je het iele, kabouter-achtige meisje Six moet navigeren. Het is veel te makkelijk om Tim Burton er maar weer eens bij te halen als vergelijkingsmateriaal. De vrolijke zonnetjes uit het Zweedse Malmö hebben hun inspiratie volgens mij voornamelijk uit het vroegere werk van Jean-Pierre Jeunet gehaald.

Gehuld in een gele regenjas en bewapend met slechts een kleine aansteker om een héél klein beetje licht in de duisternis te brengen trotseer je de nachtmerries van ieder kind. Veel kun je niet - je kunt springen, rennen, bepaalde dingen oppakken, verslepen en duwen, en dat was het wel zo'n beetje. Een verhaal wordt amper verteld - de beelden spreken voor zich en zodoende ontvouwt zich het hoe en waarom. (In zowat iedere andere review wordt de naam Playdead genoemd, maar dat doe ik in de mijne lekker niet.)

Het gevaar komt van bloedzuiger-achtige wormpjes, een conciërge met héle lange armen, een stel groteske chefkoks en volgevreten dikke mensen, die je allemaal moet zien te ontwijken. Soms is verstoppen de beste optie, en soms ben je genoodzaakt om in het volle zicht weg te rennen terwijl je obstakels en grijpgrage handen ontwijkt. Vooral dat laatste is om kriebelig van te worden. De muziek draagt ook geregeld bij aan de nervositeit: vooral op de momenten waarop je achtervolgt of ontdekt wordt zijn de hartkloppingen op de soundtrack aanstekelijk.

Little Nightmares is qua puzzelen héél eenvoudig. Ik zou bijna zo ver willen gaan om de game meer een interactieve ervaring te noemen. (Ik geloof dat ontwikkelaar Tarsier ook deze omschrijving hanteert.) Er zit wel enige vorm van uitdaging in, maar het mag eigenlijk geen naam hebben. Het speelt allemaal aardig vlot, al zijn sommige platformelementen wat onbeholpen. Vaak spring je nét naast een platform een kille dood tegemoet, puur en alleen omdat de camera het moeilijk maakt je sprong in te schatten. Ook komt er heel af en toe wat trial & error om de hoek kijken.

Maar dat zijn echt hele spaarzame momenten en verpesten de game allerminst. Ik heb me enorm vermaakt hiermee. Tegen het einde van de game bedacht ik me dat het nu eigenlijk moest stoppen. En dat deed het ook. Het is precies lang genoeg. Of je daar op dit moment €20 voor neer wilt tellen, dat is aan jou. Maar ach. We hebben allemaal wel eens voor hetzelfde geld een dvd'tje gekocht waar we twee uurtjes plezier mee hadden, nietwaar?

Mijn introductie aan Little Nightmares ging als volgt: ik zag een stream voorbij komen van een let’s player die ik leuk vind. Vrijwel direct wist het met zijn sfeervolle beelden mijn interesse te prikellen, en na nog geen 20 seconden van de gameplay te hebben gezien was ik overtuigd de stream te stoppen en de game te kopen.

Little Nightmares is een perfect voorbeeld van kwaliteit boven kwantiteit. De game is kort, maar ik zat iedere minuut geboeid te spelen en het wist een bevredigende afsluiter te geven. Vanaf het begin heeft de game een eigenaardige sfeer: je krijgt een kind-achtig figuur te zien, iets dat je in de regel associeert met vrolijkere platformgames, maar er was iets donkers en sombers aan de stemming. Dingen als donkere gebieden waarbij pikzwart regelmatig het grootste deel van het scherm in beslag nam, grauwige vieze omgevingen, horror muziek, niet weten wat er aan de hand is of wat je te wachten staat zijn aan de orde. Dit onzekere gevoel zorgde ervoor dat ik ieder nieuw gebied vol spanning betrad, afvragend wat de game nu op me bord ging gooien.
Persoonlijk zou ik de game niet zozeer angstaanjagend noemen. Het kan op bepaalde punten de rillingen geven, maar wanneer duidelijk is met wat voor vijand je in dat level te maken gaat krijgen is de game geneigd deze vijand vaak te laten terugkomen, waardoor de angstfactor van de betreffende vijand minder word. Ik zou de game eerder spannend en onvoorspelbaar noemen. Dit heeft echter geen negatieve invloed op de gameplay want iedere confrontatie vraagde een andere aanpak van je, waardoor ze leuk bleven om te doen. De grote uitzondering voor het gemiddeld lage angstgehalte is het laatste level, waarin de game alles uit de kast leek te halen je de stuipen op het lijf te jagen. Er kwam iets dat zo dusdanig eng was dat ik moeite had de volgende kamer in te gaan en op bepaalde punten goed schrok. Wat de laatste confrontatie zo eng maakte is dat het subtieler was in zijn opbouw. De andere vijanden zijn vanaf moment A al agressief en monsterlijk, terwijl het laatste monster een rustgevende opbouw had: een opgeruimde omgeving, een neuriënde vrouw die er van achter heel menselijk uitzag en een mooie stem had. Binnen een andere context had dit juist een mooie scene kunnen zijn, maar door zo'n dergelijk figuur binnen deze grauwe context tegen te komen werd het plots een angstaanjagend contrast met wat je zou verwachten van een nieuw monster.

De game is niet schandalig makkelijk en niet onnodig moeilijk. Hier en daar moet je een stuk opnieuw doen, maar niets zo frustrerend om de haren uit je hoofd te willen trekken. Ieder level bestaat uit het achterhalen hoe je de ruimte uitkomt. Dit kan door out-of-the-box thinking, vijanden ontlopen of kleine platformstukken doen. Door de levels heen zijn er geheimen verborgen zoals beeldjes die je kunt breken of verborgen beesten die je kunt vinden. Het is niet duidelijk wat deze objecten vinden voor invloed heeft, maar persoonlijk vond ik dit juist fijn: het is zo’n mysterieuze game dat ik serieus twijfels begon te krijgen of ik de beesten wel wou vinden en de vazen wel wou breken. Ik zocht niet naar de objecten wegens een trophy die voor me klaarstond, maar voor brandende nieuwsgierigheid naar wat dit zou bijdragen in het verhaal.
Over het verhaal gesproken: het sterke aan het narratief is dat het zich afspeelt in een mysterieuze fantasie setting en er worden je redelijk wat puzzelstukken toegewezen om zelf een conclusie trekken. Deze onvoorspelbaarheid wekte het idee op een soort ontdekkingsreis in het onbekende te zijn. Het mindere is dat de puzzelstukken voor mij niet genoeg waren om een duidelijke conclusie te kunnen trekken,waardoor bepaalde stukken in het verhaal niet de impact maakte waar de game op hoopte. Verder, en mijn hoofdreden het net niet een 4,5* te geven, had ik regelmatig problemen met afstanden inschatten: door het perspectief kan het lastig zijn te zeggen wanneer je de sprongen moet timen of welke richting je precies moet springen. Het gebeurde regelmatig dat ik op een object wou springen om vervolgens straal naast het object te landen en een aardige klim opnieuw moest doen om het een 2e keer te proberen.

Een aanrader waar ik veel plezier aan beleefd heb! Spannende confrontaties, leuke platform/puzzel-achtige sequenties, verhaal dat voldoende mysterie erin hield me aan het denken te houden. Het verhaal geeft echter geen concrete antwoorden waardoor niet alle scenes even sterk werken en het kon lastig zijn sprongen in te schatten wat iets te vaak voor frustraties zorgde.

4/4,5*

Ik was eigenlijk een beetje bang dat ik 'm tegen zou vinden vallen, vooral omdat ik niet zo hou van trial en error platformers a la Limbo, maar hier ontzettend van genoten. De moeilijkheid ligt imo precies goed en de controls vond ik erg lekker. Six bestuurt best wiebelig en skittish, maar voelt precies goed voor het type game wat mij betreft. Vooral door de goede feeling van gewicht en tastbaarheid.

Het enige puntje dat mij echt ervan weerhoudt de volle score te geven is toch te kort. Jammer, ik had graag nog wat langer in de Maw vertoefd. En de aanwezige mechanics nodigen uit om wat meer mee te experimenteren. Puzzels en exploratie blijven nu best sumier.

Een ander klein puntje van kritiek is dat het iets te veel doet denken aan Sen to Chihiro meets La Cité des Enfants Perdus by way of Jan Svankmajer. Een paar scene's en settings zijn bijna een-op-een. Maar er zijn ergere vergelijkingen denkbaar.

Dat gezegd hebbende, het stijltje en de sfeer zijn echt enorm goed gelukt, precies de juiste mix tussen creepy vies en freaky surreal. Erg mooi die stop-motion poppenhuis look en feel. Vet sounddesign ook, effecten en muziek die onmerkbaar in elkaar overgaan. En dus die moeilijkheidsgraad precies goed, niet te veel trial en error. Zelfs met veel plezier de speedrun trophy gehaald.

Een lekker luguber sprookje dat door zijn unieke design zich met z'n inspiratiebronnen kan meten.

En grappig er komt komend jaar een TV serie van. De eerste ep zal worden geregisseerd door animator extraordinaire Henry Selick, lijkt me een perfect fit!

Vorige week uitgespeeld in 3 sessies en was wel aangenaam verrast! Heb deze met een meekijker gespeeld (mijn vriendin) en we zaten er best wel in. Echt zeer fraaie vormgeving en leuke puzzels, soms best even lastig (vonden wij dan) of gewoon echt niet te vinden (die tv bij die kok op die slaapkamer bijvoorbeeld, echt niet te doen). Maar dan pakken we Youtube er gewoon even bij.

De controls, zoals hierboven ook al gezegd wordt, waren niet echt denderend. Maar dat had meer te maken met het 2,5D platformen, dat je niet zo goed ziet waar je staat of springt. Dit had één keer echt invloed (een stukje 15 x over moeten doen), maar vaak is het ook niet erg.

Enige puntje wat ons nog (negatief) opviel was dat het einde zo snel (afgeraffeld?) ging. We gingen nog eens goed voor het laatste level zitten en ineens was het afgelopen. Ook wel jammer dat er weinig tot geen verhaal/verklaring in zit, al hoefde dat voor mij ook niet zo.

4*

Kleine nachtmerries.

Op voorhand had ik best hoge verwachtingen, maar deze worden jammer genoeg niet ingelost.

'Little Nightmares' kun je vergelijken met de games van Playdead. Ook hier bestuur je een zwijgzame protagonist die zich een weg moet banen door een vijandige omgeving. In deze opzet speel je met Six, een klein meisje gehuld in een gele regenjas en slechts bewapend met een aansteker.

Op het mysterieuze zeevaartuig(?) zijn alle objecten vele malen groter, waardoor je zelf nietig lijkt. En daarbovenop zijn er allerlei gevaren aanwezig waarvoor je op je hoede moet zijn. In combinatie met de groezelige omgeving en de onheilspellende score wordt er zo een heerlijk duister sfeertje gecreëerd.

Van de semi-2D was ik niet zo een fan, omdat ik hier en daar te pletter viel en/of vast kwam te zitten. Het scheelt dat de puzzels niet dermate lastig zijn en daarbij zijn er meer dan voldoende checkpoints aanwezig. Wel had ik iets meer willen exploreren, want voordat je er erg in hebt is de game alweer afgelopen; het einde voelt enigszins afgeraffeld aan.

Al met al een vermakelijke game voor tussendoor. Ik hoop alleen wel dat deel twee meer vlees op de botten heeft.

3,5 Sterren.

Ik gooide is een uitgebreide blik op mijn collectie , en vond dit verborgen pareltje tussen de eindeloze lijst met spellen . Heb hem al een tijdje in bezit en besloot hem twee dagen geleden toch de kans te geven als tussendoortje. Mede door de positieve beoordelingen op deze site


Je speelt als meisje gekleed in een gele regenjas. Veel kan je niet , een combat systeem zit er bijvoorbeeld niet in. Je kan objecten oppakken, je kan rennen en springen en je heb een aansteker op zak. Dit maak je erg kwetsbaar. Het hoe en waarom hoe je in deze lugubere wereld terecht bent gekomen is mij een raadsel


Het spel beschrijft zich het beste als een mix tussen een platformer en puzzelgame
Met een vleugje horror en Stealth elementen erin verwerkt
Zo zul je vaak puzzels op moeten lossen , waarbij slim gebruik word gemaakt van de omgeving.
De puzzels zijn niet te makkelijk maar ook zeker niet te moeilijk , wat mogelijk frustratie voorkomt
Ook zul je sluipend langs nare wezens moeten kruipen (of wegrennen indien je betrapt wordt)

Verder hebben de makers een enorm sfeervolle wereld neer weten te zetten. Op sommige momenten kreeg ik er zelfs een claustrofobische gevoel van. De spanning die je voelt , zie ik als een enorm groot pluspunt
Toch heeft het spel een paar mankementen. Zo is de besturing niet geheel gepolijst en is de stand van de camera bij tijd en wijlen ook niet altijd even handig

Toch als je door de zure appel heen weet te bijten , krijg je er een geweldige ervaring voor terug.
Zal wat te twijfelen tussen een 4 en een 4,5. Na wat wikken en weg ben ik toch voor de 4,5 gegaan.
Binnenkort deel 2 eens op de kop tikken

Kleine teleurstelling toch.

Visueel is het netjes. Mooie stijl, sfeervolle setting en een paar coole vijanden. Maar dat is eigenlijk ook het enige selling point. Ofwel had het spel nog méér moeten inzetten op sfeer, ofwel had de gameplay echt wel wat getweaked mogen worden. Dit was een beetje vis noch vlees.

Grootste irritatie waren de lange wachttijden tussen het sterven en opnieuw beginnen. Je gaat nogal eens dood zonder dat het voelt alsof je er echt veel controle over had, en dan zich je echt bijna 30 seconden naar een zwart scherm te staren. Zo fancy is het spel nu ook weer niet.

Verder vond ik de besturing ook redelijk log en was het vaak wat gissen naar wat wel/niet bruikbaar was om puzzels op te lossen. Toch een groot verschil met een Luigi's Mansion bijvoorbeeld. Zo eng is het verder ook niet, en hoewel het miniplotje wel een leuk einde kent, weet het verder ook niet echt te begeesteren.

DLC is aardig, maar niet meer dan een nieuw avontuur in dezelfde setting. Het spel heeft zo zijn momenten, maar de irritatie overheerste uiteindelijk iets te veel.

2.5*