Het deel die de middelvinger gaf naar beginners, of ervaren Doa spelers die een milde uitdaging wilde, en je in het vuur gooide. Doa4 heeft alleen de keuze uit normal mode of hoger, maar zelfs normal mode voelt als very hard van deel 2 of 3: CPU’s doen goede combo’s, wurmen altijd uit je combo-throws, doen de sterkste combo-throws zonder dat jij eruit kunt, weten jou verder te comboen als je op de grond valt en ze weten altijd direct op te staan om jou grond aanvallen te voorkomen. De enige dingen die effectief tegen deze CPU werken is dat ze je aanvallen meestal niet juist counteren en je kunt ze baiten door een charge aanval te doen. Hierdoor, ondanks dat je vaak genoeg afgeslacht word, had ik altijd redelijke kansen. Gewoon doorzetten en geduld hebben.
Buiten de moeilijkere vijanden staat dit deel ook bekend om zijn bullshit sterke eindbaas. Ja.. deze kon ik meestal niet zonder cheese technieken verslaan. Alpha-152 kan jou met 2-4 combo’s doden, tenzij je precies weet waar te holden tijdens haar combo’s. Zelfs dan teleporteert ze overal en is het lastig om haar te counteren door de hoge snelheid van haar aanvallen. Dit maakte Doa4 enigszins meer frustrerend dan zijn voorgangers, maar daardoor ook heel bevredigend. Ik wist bij gevechten nooit of het mij de eerste poging ging lukken, de eerste 5 of dat ik 20+ keer nodig had. Maar ik verloor nooit zo dusdanig veel dat de lol er vanaf ging. De CPU heeft in de regel een bepaald patroon wat je kunt volgen, waardoor het makkelijker is om in te schatten welke counter aanval je moet gebruiken, en de snelheid van het spel is zo hoog dat je makkelijk 10 potjes achter elkaar kunt doen zonder het idee lang bezig te zijn.
Doa4 speelt erg smooth. Het tempo is hoger en combo’s worden meer aangemoedigd, maar het is nog bij te houden op mijn niveau. De nieuwe characters zijn leuke toevoegingen aan de vechters (zelfs een vrouwelijke Halo soldaat) en het heeft de leukste ending cimenatics die de reeks ooit heeft gehad. Dat mis ik wel: waar zijn toch die fighting games gebleven die originele, high quality eindes had voor als je arcade uitspeelde? Dat maakte het juist zo leuk om ieder character af te gaan. Tegenwoordig zie je vaker één grote story mode waarin je beperkt bent tot een vaste selectie en waar je veel korter mee bezig bent.
Zelfs als je story mode met alle characters hebt gedaan dan is er nog time attack om met alle characters te doen, zodat je Tengu vrijspeelt. Hierdoor bied Doa4 de langste ervaring voor de single players die alle characters willen vrijspelen. Theoretisch gezien kun je ook alle kostuums vrijspelen, maar dat is alleen belonend als de game nieuw is en je veel online/multiplayer speelt.
Het heeft dan wel een hogere moeilijkheidsgraad, maar qua single player modes heeft het de fijnste modes. Bovendien oogt het goed, bestuurt het heerlijk klinkt het prettig. Gewoon een sterk deel in de Doa reeks en daarvoor een welverdiende:
4*