menu

Owlboy (2016)

mijn stem
3,62 (4)
4 stemmen

Macintosh / Nintendo Switch / PC / Xbox One / PlayStation 4
Action / Adventure
single player

Ontwikkeld door D-Pad
Uitgegeven door D-Pad

Otus vindt het leven zwaar. Als stomme uil worstelt hij met de verwachtingen die bij het uilenbestaan horen. Als dan ook nog luchtpiraten ten tonele verschijnen, komt er een grote verantwoordelijkheid op zijn vleugels te liggen. Verzamel een groep vrienden en zuiver het land van de vele misdadigers en monsters, op deze reis door besmette ruïnes, veranderende bossen en gevaarlijke velden.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=p9VwGaycmCQ

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van Sinner
Zat (zit) in de Humble Bundle 18, en een half uurtje opgehad tot nog toe. Erg charmant spel. Ik ga niet het MetroidVania grapje dat zo populair was een tijd terug herhalen maar...idd...het is dat soort spel, maar met het verschil dat je karakter Otus kan vliegen en er dus relatief weinig platformen bij te pas komt. Echter heb je verschillende karaktertjes (je vrienden) die je kan oppikken en die eigenschappen hebben om je te helpen (of althans tot nog toe heb ik er eentje - die kan schieten - iets wat Otus zelf niet kan). Binnenkort me maar eens 'serieus' erachter zetten. De pixel-art is trouwens bij het mooiste wat ik tot nog toe gezien heb in dit stijltje. Werkelijk prachtig om naar te kijken en ontzettend gedetailleerd.

avatar van Fonzzz002
4,0
Fonzzz002 (crew)
Owlboy is een game die in 2007 al is aangekondigd door een klein indie-team, maar het is pas in 2016 verschenen. Er kwam namelijk een hel kijken bij het maakproces: programmeur die ervandoor ging, software die verouderd was, familieleden van belangrijke teamleden die overleden waardoor depressies ontstonden en burn-out klachten van andere werknemers. Met zoveel tegenslagen zou je zeggen dat het eindproduct er sterk onder moet lijden, maar dit is verrassend genoeg niet het geval geweest. Owlboy zit namelijk heel verzorgd in elkaar. Daarmee is het één van de weinige games die sterk uit een zogeheten “development hell” is gekomen.

Het eerste wat me opviel is hoe adembenemend mooi de sprite-art is! Ik heb zelden zoveel detail gezien in sprites voor een videogame. De levels zijn gevarieerd en creatief vormgegeven. Maar de leuke designs van de characters, die levendige animaties hebben, mogen er ook zeker wezen. De soundtrack wekte het idee een epische avonturenfilm te kijken. Het ene moment verkende ik rustgevende natuurgebieden met ontspannende muziek op de achtergrond, het andere moment zat je met bombastische muziek in gevecht met piraten. Qua presentatie is Owlboy in ieder geval van hoog niveau.

De gameplay is niet helemaal gericht naar mij omdat ik geen belangstelling voor 2D shooter gameplay heb, maar Owlboy weet dit type gameplay toch op een leuke manier in te vullen. Je voert namelijk nooit langdurig dezelfde taken uit; ieder level introduceert iets nieuws om de gameplay vers te houden. Soms komen er vijanden die nieuwe technieken vragen, dan krijg je een gadget die je geheel anders gebieden laat doorspelen, het andere moment krijg je geheel nieuwe obstakels waar ik even bij stil moest staan om uit te vogelen wat te doen. Deze afwisseling tussen platforming, mini-puzzel momenten en vijanden bevechten zorgde dat ik me goed met de gameplay vermaakte, ondanks dat ik normaal gesproken geen belangstelling voor 2D shooter mechanics heb.
(Overigens wil ik opmerken dat dit niet een Metroidvania game is, zoals ik het weleens omschreven zie worden. Tenminste, niet op de wijze zoals de meeste dat zijn. Ja, je kunt terug naar oude gebieden, maar dit is altijd optioneel. Minus het hoofddorp bezoek je altijd nieuwe gebieden die lineair in elkaar zitten. Als je wilt kun je oude gebieden bezoeken voor secrets, maar als je alleen de hoofdlijn doet lijkt het haast een lineaire ervaring.)

Het verhaal heeft aardig wat fantasy clichés erin verwerkt: het hoofdpersonage maakt het typische underdog-becomes-hero verhaal mee, terwijl de vijand een soort Thanos zonder motivatie is (een grote spierbundel die op zoek is naar “artifacts” die hem ultieme kracht geven. Zeker na pas Endgame gezien te hebben was het moeilijk geen vergelijking met de Infinity Stones te maken). Maar ik heb inmiddels geleerd dat een hoog cliché gehalte niet gelijk staat aan een slecht verhaal, want Owlboy haalt veel charme in zijn levendige personages die goede onderbouwing hebben. Ik wou Otus sterker zien worden omdat hij een sympathiek character is die ik graag volgde, en ik wou de vijand ten onder zien gaan door de nare dingen die hij deed.
Owlboy weet een fijne balans te vinden tussen de luchtige, komische momenten en tussen de serieuzere drama momenten waarin de oorlog met de piraten centraal word gezet. De game is niet bang om de hoofdpersonages soms een harde klap te geven. Er zijn in dat opzicht elementen die vergelijkbaar zijn met Last Airbender of Ghibli (al moet ik toegeven dat dit een vergezochte vergelijking is).

Het verhaal eindigt redelijk abrupt met een aantal grote, onbeantwoorde vragen. Het verhaal kaart "The Loop" aan: een gebeurtenis die de aanleiding van al het ellende vormde. Er word echter niet uitgelegd wat The Loop precies is en waarom er iets aan gedaan zou moeten worden. Ikzelf kreeg de indruk dat dit (soortgelijk als in een Futurama aflevering, van alle gelijkenissen..) te maken had met dat de realiteit zich altijd herhaalt, om de zoveel miljoen jaar. Misschien wouden de uilen deze "loop" breken om nieuwe paden voor hun volk te creëren in de toekomst oid. Dit is puur een gok aan de hand van de info die ze prijsgaven. Misschien zit ik er compleet naast. Het had mij iig fijn geleken als ze hier meer over zeiden om met een meer bevredigende conclusie te komen. Ik vond het vooral jammer dat de eindbaas een makkelijk, anti-climax gevecht was, terwijl je de hoofdvijand nooit bevecht. Alsof er een paar happen uit het einde waren genomen.

Een goede indie-titel! Hoogstaande sprite graphics, originele designs met een goed verhaal, gameplay die voldoende uitdaging en afwisseling bood. Alleen het einde viel een beetje tegen

4*

avatar van Animosh
3,5
Mooie pixel art, matige gameplay.

Al ligt dat ook voor een deel aan mijzelf. Mijn belangrijkste kritiekpunt - dat de besturing, en vooral het schieten, vaak ontzettend houterig en onprecies aanvoelde - bleek (zo ontdekte ik tegen het einde) namelijk een heel makkelijke oplossing te hebben: speel het spel met een keyboard en muis in plaats van met een controller. Ik speel platformers meestal met een controller, en zo ook dit spel (al is het eigenlijk meer een shoot 'em up dan een platformer), maar hier was dat echt een verkeerde keuze. Met een controller kun je namelijk ontzettend moeilijk richten, waardoor je je altijd precies naast, onder of boven een vijand moet plaatsen om hem goed te kunnen raken, wat de combat zeer houterig en ongemakkelijk doet aanvoelen (de enige uitzondering hierop is de shotgun, omdat je daarmee minder precies hoeft te richten, maar die heeft dan weer als nadeel een lange herlaadtijd en beperkte reikwijdte). Maar vlak voor de eindbaas zag ik toevallig een walkthrough waarin de speler in kwestie wél heel precies kon richten, waardoor ik besloot om het eens te gaan proberen met muis en keyboard, en toen ging het richten opeens veel makkelijker: met de muis kun je gewoon de cursor plaatsen op je doelwit, waardoor je vanuit iedere positie vijanden makkelijk kan raken, en dat maakt het vechten meteen een stuk dynamischer (en het wisselen tussen personages - het hoofdpersonage, Otus, kan verschillende personages, met verschillende wapens, dragen - gaat ook makkelijker, met het muiswiel of de cijfertoetsen). En het belangrijkste voordeel van een controller (preciezere beweging) heeft bij dit spel niet heel veel waarde, want het aantal platformsecties waarbij veel precisie is vereist is op één hand te tellen. Kortom: speel (als je die mogelijkheid hebt) dit spel met een keyboard en muis, en je bespaart jezelf een hoop ongemak.

Ook los van die zelfopgelegde belemmering is de gameplay echter weinig opzienbarend: Fonzzz002 heeft gelijk dat er genoeg variatie (tussen gebieden, en tussen het schieten, puzzelen en platformen) in het spel zit om het van het begin tot het einde fris te houden, maar hoewel het spel zelden "slecht" is, is het ook vrijwel nergens uitmuntend. De combat is oké - er zit genoeg variatie tussen vijanden en wapens om verveling te voorkomen - maar voelt zelden echt fijn (al komt dat deels dus omdat ik het spel met een controller speelde) of intens; en het puzzelen en platformen zijn over het algemeen veel te makkelijk om echt een bevredigend gevoel achter te laten (de enige uitzondering is het kanon-minispel, maar de besturing daarbij is zo onhandig dat dat mij meer ergernis dan plezier bezorgde). Een recensie die ik op YouTube zag omschreef de gameplay als "going through the motions", en daar ben ik het eigenlijk wel mee eens: het is adequaat voor een spel in dit genre, en goed genoeg om je aandacht vast te houden, maar zelden echt memorabel.

En ten slotte is er dan nog het verhaal, wat voor het grootste deel best oké is (de typische cast van charmante underdogs die tegen de verwachtingen van iedereen in de wereld redden) maar tegen het einde (zoals Fonzzz002 hierboven al schreef) stort het een beetje in elkaar, met een typische Gainax/Trigger-twist (het plot gaat naar de ruimte!) die redelijk uit het niets komt (het hele piratensubplot verdwijnt ineens volledig naar de achtergrond, verdrongen door de plotse komst van de apocalyps) en in zekere zin al het harde werk van de personages ondermijnt (want dat eindbaasgevecht was niet alleen volstrekt nutteloos - Solus had immers goede bedoelingen: hij uitte zich alleen niet goed - maar betekent ook dat als de hoofdpersonages rustig achterover hadden geleund in Vellie de wereld nog steeds gewoon gered zou zijn geweest, dus het enige wat ze in feite gedaan hebben is voortdurend achter de feiten aan rennen).

Wat er dan overblijft zijn de pixel art en de soundtrack, en die zijn inderdaad van zeer hoge kwaliteit: de pixel art barst van de kleur en details, en in combinatie met de orkestrale soundtrack zorgt dat voor een levendige sfeer die zonder twijfel het sterkste punt van het spel is. Ook in dat opzicht is het zeker niet onovertroffen binnen dit genre - de serieuzere, minder cartooneske sfeer van spellen als Hollow Knight en Ori spreekt mij persoonlijk meer aan - maar het is niettemin erg goed gedaan en geeft het spel echt een eigen identiteit.

Kortom: Owlboy heeft uitstekende pixel art die het spel een fijn, avontuurlijk sfeertje geeft, en een eigen identiteit tussen de vele andere metroidvanias (al is dat label inderdaad een beetje dubieus bij dit spel, maar vooruit), maar de gameplay (hoewel degelijk) is te matig en ongeïnspireerd voor een hoog cijfer. 3.5*

Gast
geplaatst: vandaag om 17:27 uur

geplaatst: vandaag om 17:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.