Mooie pixel art, matige gameplay.
Al ligt dat ook voor een deel aan mijzelf. Mijn belangrijkste kritiekpunt - dat de besturing, en vooral het schieten, vaak ontzettend houterig en onprecies aanvoelde - bleek (zo ontdekte ik tegen het einde) namelijk een heel makkelijke oplossing te hebben: speel het spel met een keyboard en muis in plaats van met een controller. Ik speel platformers meestal met een controller, en zo ook dit spel (al is het eigenlijk meer een shoot 'em up dan een platformer), maar hier was dat echt een verkeerde keuze. Met een controller kun je namelijk ontzettend moeilijk richten, waardoor je je altijd precies naast, onder of boven een vijand moet plaatsen om hem goed te kunnen raken, wat de combat zeer houterig en ongemakkelijk doet aanvoelen (de enige uitzondering hierop is de shotgun, omdat je daarmee minder precies hoeft te richten, maar die heeft dan weer als nadeel een lange herlaadtijd en beperkte reikwijdte). Maar vlak voor de eindbaas zag ik toevallig een walkthrough waarin de speler in kwestie wél heel precies kon richten, waardoor ik besloot om het eens te gaan proberen met muis en keyboard, en toen ging het richten opeens veel makkelijker: met de muis kun je gewoon de cursor plaatsen op je doelwit, waardoor je vanuit iedere positie vijanden makkelijk kan raken, en dat maakt het vechten meteen een stuk dynamischer (en het wisselen tussen personages - het hoofdpersonage, Otus, kan verschillende personages, met verschillende wapens, dragen - gaat ook makkelijker, met het muiswiel of de cijfertoetsen). En het belangrijkste voordeel van een controller (preciezere beweging) heeft bij dit spel niet heel veel waarde, want het aantal platformsecties waarbij veel precisie is vereist is op één hand te tellen. Kortom: speel (als je die mogelijkheid hebt) dit spel met een keyboard en muis, en je bespaart jezelf een hoop ongemak.
Ook los van die zelfopgelegde belemmering is de gameplay echter weinig opzienbarend:
Fonzzz002 heeft gelijk dat er genoeg variatie (tussen gebieden, en tussen het schieten, puzzelen en platformen) in het spel zit om het van het begin tot het einde fris te houden, maar hoewel het spel zelden "slecht" is, is het ook vrijwel nergens uitmuntend. De combat is oké - er zit genoeg variatie tussen vijanden en wapens om verveling te voorkomen - maar voelt zelden echt fijn (al komt dat deels dus omdat ik het spel met een controller speelde) of intens; en het puzzelen en platformen zijn over het algemeen veel te makkelijk om echt een bevredigend gevoel achter te laten (de enige uitzondering is het kanon-minispel, maar de besturing daarbij is zo onhandig dat dat mij meer ergernis dan plezier bezorgde).
Een recensie die ik op YouTube zag omschreef de gameplay als "going through the motions", en daar ben ik het eigenlijk wel mee eens: het is adequaat voor een spel in dit genre, en goed genoeg om je aandacht vast te houden, maar zelden echt memorabel.
En ten slotte is er dan nog het verhaal, wat voor het grootste deel best oké is (de typische cast van charmante underdogs die tegen de verwachtingen van iedereen in de wereld redden) maar tegen het einde (zoals Fonzzz002 hierboven al schreef) stort het een beetje in elkaar, met een typische
Gainax/Trigger-twist
(het plot gaat naar de ruimte!) die redelijk uit het niets komt
(het hele piratensubplot verdwijnt ineens volledig naar de achtergrond, verdrongen door de plotse komst van de apocalyps) en in zekere zin al het harde werk van de personages ondermijnt
(want dat eindbaasgevecht was niet alleen volstrekt nutteloos - Solus had immers goede bedoelingen: hij uitte zich alleen niet goed - maar betekent ook dat als de hoofdpersonages rustig achterover hadden geleund in Vellie de wereld nog steeds gewoon gered zou zijn geweest, dus het enige wat ze in feite gedaan hebben is voortdurend achter de feiten aan rennen).
Wat er dan overblijft zijn de pixel art en de soundtrack, en die zijn inderdaad van zeer hoge kwaliteit: de pixel art barst van de kleur en details, en in combinatie met de orkestrale soundtrack zorgt dat voor een levendige sfeer die zonder twijfel het sterkste punt van het spel is. Ook in dat opzicht is het zeker niet onovertroffen binnen dit genre - de serieuzere, minder cartooneske sfeer van spellen als Hollow Knight en Ori spreekt mij persoonlijk meer aan - maar het is niettemin erg goed gedaan en geeft het spel echt een eigen identiteit.
Kortom: Owlboy heeft uitstekende pixel art die het spel een fijn, avontuurlijk sfeertje geeft, en een eigen identiteit tussen de vele andere metroidvanias (al is dat label inderdaad een beetje dubieus bij dit spel, maar vooruit), maar de gameplay (hoewel degelijk) is te matig en ongeïnspireerd voor een hoog cijfer. 3.5*