The Adventures of Bayou Billy (1988)

Gevarieerd spelletje..

De beat 'em up stukken zijn cool, je gaat zelfs de strijd aan met krokodillen. Je beweegt alleen echt veel te houterig en daar5door ben je niet echt een gevaar voor je tegenstanders. Ze slaan je al snel helemaal verrot en dan moet je weer opnieuw beginnen. De aanvalspatronen van de vijanden staan ook niet vast, soms lopen ze zelfs random gewoon een beetje rond. Je moet mazzel hebben om heelhuids uit deze stukken te komen...

Het racen werkt aardig en je kan zelfs handgranaten gooien en auto's met kogels tot ontploffing brengen. Geeft je een lekker Steven Seagal gevoel . Helaas is een enkele hit al genoeg om je om zeep te helpen. Beetje lomp als je het mij vraagt... Als weerloze moerasrat kan je flink wat steken en klappen verdragen, in een grote jeep is een enkele aanvaring met een paaltje al genoeg om je te laten exploderen...

Het schieten met de zapper blijft het leukste. Lekker mensen tussen het struikgewas bestoken met kogels en aankomende raketten elimineren met een welgemikt schot. Jammer dat de andere twee speelstijlen veel minder zijn. De combinatie had een prachtgame kunnen leveren. Maar toch is dit spel je tijd waard

*3,0

Ik ben er best negatief over. Ik kon me in mijn jeugdjaren geen frustrerender spelletje voorstellen dan Bayou Billy die in Japan bekend was als Mad City. Natuurlijk was het een easycashgame die probeerde mee te liften op de bekendheid van Crocodile Dundee. De lightgun en racing levels waren aardig, dat geef ik toe, maar om daar te komen moest je je wel even door barbaarse double dragon achtige levels werken. En Billy is daarin zo'n ongelovelijk mietje dat je na een paar klappen al dood bent. Iedereen is daarin veel sterker dan jij, betere bereik, kan sneller lopen en gewapend met vuurwapens. En het frustreert me nog steeds dat zo'n klote duiker die de hele tijd maar onder water zit jou kennelijk zo hard kon slaan. De tegenstanders waren ook ordinaire palette swaps van dezelfde sprites. En ik vraag me af waarom ik eigenlijk nog moeite wilde doen, kijk, double dragon 2 was voor de NES al veel leuker. Zelfs Bad Dudes vond ik beter. Dan ga ik dit toch niet spelen zeker.

Dit spel staat bekend als "de game die je ass kicked in het eerste level". En daar is niet veel van gelogen. De eerste keer dat je dit spel speelt, merk je dat het zeer moeilijk is. De tegenstanders gaan niet zomaar dood: je hebt er letterlijk en figuurlijk je handen vol aan!

Overigens, in Japan kwam dit spel uit als "Mad City" en interessant is dat die versie juist veel makkelijker is: de tegenstanders gaan duidelijk veel sneller dood etc.

Los daarvan is dit zeker een gevarieerd spelletje: beat'em up, first person shooter en autorijden. Het schieten deed (en doe) ik altijd met een joystick (eentje voor de NES) en dat werkt heel goed. De rest kan met de joypad.

Voor 1988 (ik dacht dat het spel uit 1989 was maar goed) zag dit spel er leuk uit qua graphics en ook het geluid viel niet tegen. Er is maar 1 moeilijkheidsgraad en die is zoals bij veel NES-games: moeilijk! Dit spel staat zeker niet te boek als een makkelijk NES-spelletje, sterker nog: het staat in menig top 10 van de moeilijkste NES-games!
Ik zeg altijd: de playstation-generatie heeft de makkelijke games, de 16 en vooral 8-bit generatie weet wat moeilijke games zijn!

Het beat'em up deel is even uitvogelen wat werkt maar een tip is, zoals bij al deze games: hou je tegenstanders allemaal aan 1 kant van jezelf. Raak je ingesloten dan ben je kansloos.

Het autorijden is op zich niet heel moeilijk maar 1x geraakt worden en je bent een leven armer: oeps! Gelukkig kom je onderweg in ieder level wel een keer een power-up tegen om je energiemeter aan te vullen. Dit altijd op vaste momenten/plaatsen.

Cruciaal is op de goede momenten het juiste wapen gebruiken (zweep/pistool etc.) Doe je dat niet, dan is rondspelen een onmogelijke opgave. Doe je dat wel, dan heb je echt een leuke maar pittige game met in principe niet veel levels maar dat zegt bij dit spel niet zo veel...

In het NES genre: 4 sterren.

Bij vlagen zo goed als onspeelbaar.

Maar toch wel lachen.

En dat bekende sentiment weer. Dit waren de games waar het voor mij allemaal mee begon.