Inside (2016)

Kort geleden met veel plezier Limbo doorlopen, maar met Inside heeft Playdead dat spel op alle fronten overtroffen. Hier geen zwarte humor maar een verstikkend donkere sfeer, die net als de betere horrorfilm enorm onder je huid gaat zitten – in tegenstelling tot Limbo is doodgaan in Inside geen enkele keer grappig, maar altijd afschuwelijk. Gelukkig gebeurt het minder, dankzij puzzels en uitdagingen die vergeleken met Limbo duidelijker voorgesteld worden en logischer, meer voor de hand liggende oplossingen vragen.
Inside legt net als Limbo bijna niets uit, maar reikt veel meer aan om je gedachten op los te laten. Het is duidelijk dat je een onderzoekscomplex infiltreert, maar wie je bent en waarom je dat doet wordt grotendeels in het midden gelaten, om over de bizarre gebeurtenissen aan het einde nog maar te zwijgen. Tijdens mijn tweede playthrough voelde het als een soort omgekeerde reis, waarbij je de fabrieksklare zombies stapsgewijs teruggebracht ziet tot voorlopers met alleen maar de contouren van hun uiteindelijke vorm, en je tenslotte de tank, waar de wetenschappers hun lichaamsdelen vandaan lijken te halen, onschadelijk maakt. Maar ik moet zeggen dat er veel interessantere interpretaties zijn, onder andere besproken in deze podcast (door ontwikkelaars van Firewatch - vanaf 14:24).
Hoewel dit spel op veel fronten tot het beste behoort wat ik in computerspellen heb gezien, zijn er twee kritiekpunten. Het eerste is het ritme: waar je in de meeste verhalen met een duidelijk begin en eind wel weet waar je je op een bepaald moment bevindt (vaak intuïtief, soms omdat bijvoorbeeld een boek nog maar drie hoofdstukken heeft), had ik in Inside geen idee van m’n vorderingen. Omdat je zo weinig informatie krijgt kan iedere nieuwe omgeving het einde van het spel betekenen, maar kun je ook net zo goed nog uren te gaan hebben. Dat speelt niet lekker. Tenslotte het einde. Het is gedurfd, spectaculair, technisch ontzettend knap, maar emotioneel deed het me niet veel. Voor een spel waarbij ik van begin tot eind op het puntje van m’n stoel zat toch een kleine teleurstelling. 4*

Een sfeervolle puzzel platformer. Het is duidelijk dat dit door dezelfde breinen van Limbo is, want qua gameplay voelt het als een soort Limbo deel 2: de besturing is exact hetzelfde en de puzzels voer je op een soortgelijke manier uit. Het is de setting, stijl en de context waar Inside zich sterk onderscheid van Limbo. Ergens deed Inside mij ook denken aan Little Nightmares: een puzzel platformer waarin een weerloos kind in een gevaarlijke, mysterieuze fantasiewereld probeert te overleven. Inside weet geheel zijn eigen dingen te doen met dit concept door een unieke wereld te schetsen, een paar goede puzzel momenten te hebben (waar de oplossing nooit te dik op je neus word gezet), en een verhaal vertellen dat ik met niets anders kan vergelijken dat ik heb gezien. Het is daarom een game die ik kan aanraden om eens te bekijken mits je Little Nightmares kunt waarderen.

Het sterkste aan de game is het verkennen van deze mysterieuze wereld. Het lijkt op het eerste gezicht een realistische setting te zijn, maar gaandeweg kom je steeds vreemdere dingen tegen, afvragend wat er aan de hand is. Ik kon nooit voorspellen met wat voor wezens, of mysterieuze plekken, de game ging aankomen en ik werd regelmatig verrast door de creativiteit. Echter, het is mij niet duidelijk waar het verhaal nou precies over ging. De levels bestonden voornamelijk uit het verkennen van vreemde plekken die geen logische samenhang leken te hebben. Pas rond het einde werden er een paar connecties gecreëerd, al was ik niet geheel in staat te zeggen wat het betekende. Ik vond het interessant om de wereld te verkennen wegens de uniekheid en het onvoorspelbare karakter, maar qua verhaal zag ik geen echte reden benieuwd te zijn naar het volgende level omdat het te lang duurde voordat de game je de nodige informatie gaf. Ik was wel van plan om me eens te verdiepen in wat het verhaal betekend, voor het geval ik details miste of het verkeerd interpreteerde.

Grafisch is Inside een sfeervolle game. Het oogt simplistisch geziene de mensen gezichtsloze paspoppen zijn en het merendeel van de omgevingen bestaan uit grote, verlaten gebieden. Maar het is de is de manier hoe ieder gebied in beeld is gebracht die de vormgeving sterkt maakt. De game oogt donker, kleurloos, grauw en somber. Voornamelijk de akelige stilte die door het merendeel van de game heerst was sterk. Je voelde je echt als een weerloos figuur in een grote, duistere wereld zonder een graadje aan hoop. De momenten wanneer kleur of belichting een grote rol hebben vallen daardoor extra op. Meestal geven kleur of licht aan wat je nodig hebt voor puzzels, of om aan te geven dat bepaalde figuren/objecten een belangrijkere rol hebben in het verhaal.
De puzzels zijn leuk om te doen. Nergens breinkrakers waar je langdurig bij vast zult lopen, maar bij een game als dit zou dat niet passen omdat het teveel van het verhaal zou ontnemen. Inside weet in de moeilijkheidsgraad een fijne balans te vinden door me regelmatig stil te laten staan om af te vragen wat te doen, maar de oplossing was nooit te ver gezocht of te dik op mijn neus gezet.

Een goede indie game die heeft laten zien dat Playdead niet een eendagsvlieg was, maar prima in staat is meer kwaliteit games te kunnen doen. Ik ben in ieder geval heel benieuwd naar een eventueel volgend project!

4*

Wat een supergame is dit zeg... Enorm veel sfeer en superoriginele puzzels, echt van genoten om deze in het donker met koptelefoon door te lopen. Op sommige punten ook angstaanjagend, lekker duister.

Ook de physics zijn van een ongekend niveau, de game leunt daar ook wel sterk op, maar het is geweldig uitgewerkt. Vooral de levels onder water zijn heel origineel.

Het einde, tja daar snapt denk ik niemand wat van, maar mocht voor mij niet echt de pret drukken. Had van mij nog wel uren mogen duren. Had alleen wat zoekwerk bij de 'grotere' puzzels, die haalden ook een beetje de pace uit de game. Verder topgame en veel beter en veelomvattender (en grafisch beter) dan Limbo.

Opnieuw een schot in de roos voor Playdead.

'Limbo' blies mij al omver en deze spirituele opvolger doet daar zeker niet voor onder.

Wederom bestuur je een zwijgzaam jongetje dat zich door allerlei gevaren moet manoeuvreren. Zonder enige voorkennis is het aan jou om deze dystopische wereld te ontdekken. Ondertussen val je gaandeweg van de ene verbazing in de andere.

Tijdens het verkennen van deze wereld krijg je weer een aantal puzzels voorgeschoteld. Deze zijn niet al te moeilijk en voegen zelfs een extra laag toe aan het verhaal, met name het mind control device is interessant te noemen. Het zorgt er in ieder geval voor dat je spelenderwijs meer geïnvesteerd raakt in de game.

De sfeer is echt ongekend. Ditmaal maakt de zwart-wit tint plaats voor een grijstint, met hier en daar opvallende kleurcontrasten. De ambient score en de prachtige visuals tillen het geheel naar een hoger niveau. Dit alles komt mooi samen in een verbluffend slot waar ik letterlijk met mijn mond open zat te spelen, terwijl ik niet kon geloven wat er allemaal gebeurde op mijn beeldscherm.

Al met al levert Playdead met 'Inside' opnieuw een meesterwerk af. Dit is niet zomaar een game, maar een ervaring die je volledig onderdompelt in een andere dimensie.

4,5 Sterren.