Ik zal eerlijk zeggen dat DreadOut: Keepers of the Dark de meest angstaanjagende game is die ik ooit heb gespeeld. Ik speel horrorgames s ’avonds, in het donker als ik alleen ben. Onder deze omstandigheden heb ik meerdere malen de game na 30 minuten uitgezet omdat de spanning teveel werd. Het voelt alsof de horrorgame special naar mij toe is gemaakt, ieder level voelt als een nachtmerrie. Ieder level heeft nieuwe monsters die een andere techniek vragen om ze te verslaan, daarom was DreadOut spelen voor mij zenuwslopend, ik nooit wist wat het spel op me af ging gooien. Ieder moment kon er een geest achter me staan, of het kon tientallen minuten duren voordat er gevaar was.
Maar als ik de game vanuit een kritisch oogpunt moet bekijken dan zou ik zeggen dat het niet voor iedereen is weggelegd, zelfs niet voor horrorgame liefhebbers. Dit is één van de horrorgames waarbij, als je het niet eng vind, de game weinig te bieden heeft om je interesse elders te prikken. Het verhaal is broodmager, je word zonder pardon in deze situatie gegooid en geziene het hoofdpersonage niet groeit binnen het verhaal heeft het narratief niet iets te bieden wat de moeite waard is. Ook houd de game je hand niet vast waardoor het een tijd kan duren voordat je doorhebt wat je moet doen. Mij stoorde dit niet omdat ik de game (tot zover) eng vind maar dit heeft ervoor gezorgd dat DreadOut wisselvallige reacties heeft ontvangen. Ik ben de game nog niet lang genoeg gespeeld voor een recensie, maar mijn eerste indruk is positief als ik kijk naar het hoge angstgehalte.