Alice in A Fucked Up Wonderland..
Niet een game voor wie slecht tegen blood and gore kan, maar als je zoekt naar goede psychologische horror (of gewoon een creatieve fantasy point-and-click game) dan is deze zeker aan te raden. Fran Bow is een hele goede adventure game met een paar van de meest creatieve, gory horrorbeelden die ik in een tijd heb gezien. Maar het is niet simpele torture-porn die het vooral van bloed moet hebben, want de beelden gaan hand in hand met de psychologische, mindfuck horror van het verhaal. Fran is een onschuldig meisje die constant aan gruweldingen bloot word gesteld, maar sterk probeert te blijven door alles wat ze meemaakt.De game begint met een duidelijk contrast tussen realiteit en waan, maar gaandeweg wordt dit contrast steeds vager totdat ik niet meer wist wat de realiteit was. Dit maakt de game een soort Alice in Wonderland / Wizard of Oz-achtig verhaal die volledig los ging met zijn vreemde ideeën.
Het verhaal is verrassend sterk. Gaandeweg ging ik me steeds meer afvragen wat er precies aan de hand was, waardoor ik altijd geboeid was naar waar het volgende level mee ging komen. In de eerste instantie speelde ik Fran Bow omdat ik zocht naar puur horror, maar gaandeweg begon ik het als drama fantasy-roadtrip goed te waarderen en de horror-elementen werden eerder een leuke bijzaak. Er is veel persoonlijkheid verwerkt in de reacties die Fran heeft op alle objecten of figuren die ze tegenkomt, wat ervoor zorgde dat ik geboeid de reacties door ging lezen. Het einde was echter abrupt en het viel tegen; er waren iets teveel losse draden om met een tevreden gevoel de aftiteling tegemoet te gaan. Binnenkort maar eens me verdiepen in theorieën.
De tekenstijl geeft Fran Bow een duidelijke eigen visuele identiteit. Qua complexiteit / tekenvaardigheden is de tekenstijl niet bijzonder hoogstaand (ik heb Game Design gestudeerd en de complexiteit komt erg overeen met het niveau dat door jonge studenten werd vastgehouden), maar het zijn de creatieve designs van alle figuren/gebieden die je tegenkomt, en hoe alles samenkomt, die het een fijn ogend eindproduct maken. Een goed voorbeeld waarom uitzonderlijke tekenvaardigheden niet cruciaal zijn voor een sfeervolle stijl.
Tijdens het spelen schommelde mijn cijfer steeds tussen de 4* en 4,5*. De gameplay is waar teveel frustratie bij kwam kijken: het gebeurde regelmatig dat ik een guide erbij moest halen, totdat ik op gegeven moment standaard de guide bij de hand had. Soms lag dit aan blunders van mijn kant door te vergeten van realiteit te wisselen voor een puzzel of niet een logische connectie maken tussen de items. Echter, zeker 70% van de tijd lag het aan een object dat te goed in de achtergrond verwerkt zat of dat het antwoord niet geheel logisch voelde. Er zitten gebieden waarin de ruimtes vol met objecten zitten waar je interactie mee kunt hebben. Door ieder object af te moeten gaan in beiden realiteiten werd het soms lastig om overzicht te houden over wat je wel/niet nodig hebt, of wat er puur voor de sier staat.
Goede adventuregame. Hoewel “angst” niet op de voorgrond zat voor de totaalervaring zaten er wel degelijk een aantal spannende, akelige momenten die de rillingen gaven. Buiten de angstmomenten kon ik goed genieten van de creatieve roadtrip en het spannende verhaal. Ben benieuwd naar Little Misfortune!
4*