Gisteren na ca. 50 uur uitgespeeld. Ik ben daarna direct begonnen aan een replay van het origineel en dan pas valt op hoeveel Square heeft toevoegd aan content. En dan ben ik pas bij Wall Market aangekomen.
Alhoewel sommige dingen echt als filler aanvoelen, met name de 24 (of 26) quests vind ik het verder nergens storend. Gevoelsmatig krijgt het verhaal en de personages nu écht de ruimte om te ademen. Het origineel voelt bijna als een speedrun, of samenvatting. Logisch ook, vanwege de (technische) beperkingen destijds moesten ze haast wel een compromis sluiten, zeker in Midgar.
De voorbeelden zijn legio. Waar je in het origineel bij wijze van spreken twee trappen af moet dalen om bij de reactor core te komen, duurt dat in de remake veel langer (logisch ook, zo'n ding is natuurlijk gigantisch), zónder dat het langdradig wordt.
Ook de weg naar Mako Reactor 5 is langer gemaakt, je klautert over onderdekse platformen, die duidelijk niet gebruikt worden om je via een conventionele weg toegang te bieden aan de reactor. Het voelt veel meer als spionage/infiltrage. Ook de weg terug is langer, door haast eindeloze gangen met onderweg stations waar je Air Buster kunt saboteren.
Dan de val door het dak van de kerk in sector 5. Daar is een extra gevecht tegevoegd met Reno. En waar de weg vanaf de kerk naar de slums in het origineel één scherm verderop is, moet je hier écht een omweg nemen. Of de weg naar en de tour door Wall Market. Grappig genoeg is daar de zoektocht naar de jurk, parfum en ondergoed omgezet naar diverse sidequests met een leuke knipoog naar het origineel, van de kniebuigingen tot de kotsende persoon op de WC.
Al met al voel ik veel meer betrokkenheid bij de personages. Ook vind ik hoe Cloud zich aansluit bij Avalanche veel overtuigender gedaan. Hij is duidelijk een ingehuurde 'merc' die het alleen voor het geld doet en dat botst regelamatig met Barret. Maar waar Barret Cloud in het origineel vrijwel in zijn armen sluit (bij het missen van de trein al, lijkt het), duurt dat hier veel langer. Ook is duidelijk dat Wedge, Biggs, Jessie en Barret een heckte club vormen (waar in het origineel Wedge en Biggs ook ingehuurde krachten lijken).
En zo zal de lijst nog wel even door kunnen gaan, maar zoals gezegd ben ik pas bij Wall Market in het origineel.
Wat mij betreft maakt de remake de torenhoge verwachtingen meer dan waar. Waar de reboot van Ratchet & Clank volgens sommigen veel diepgang en story arc verwijderde, lijkt hier de omgekeerde route bewandeld. Je leert de personages veel beter kennen, hun motivatie, de onderlinge verhoudingen, maar ook de omvang van een stad als Midgar.
Ik verlang echt naar het volgende deel. Persoonlijk verwacht ik dat daar relatief meer in zal zitten van het origineel. No way dat ze dan weer 5 a 6 uur gameplay oprekken naar 40 a 50 uur. De episode in Midgar ging ook misschien wel té snel in het origineel, veel zaken werden als 'for granted' afgedaan. Dat is nu goedgemaakt. De basis is gelegd en de verwachting misschien nog wel hoger.
Waarom dan toch geen 5*? Op medium is het niveau goed, de boos fights zijn uitdagend en vereisen enige tactiek (met alleen maar button mashen kom je er echt niet). Maar wat dan enorm storend is, is dat je wat betreft de overige continu aan het handje wordt gehouden. Prima bij een game als Ratchet & Clank, maar op een gegeven moment hoef ik niet meer te horen dan ik het andere team moet bellen als ik in de Shinra building ben, bijvoorbeeld. Je krijgt amper de tijd om dingen zelf uit te vogelen of het wordt alweer verklapt.
Dan zijn er nog de trophies. Op hard speel je dus zonder items. Leuk voor een fan-made challenge/speed run, maar wat mij betreft te extreem om een trophy aan te hangen, zeker omdat ook nog eens alle monsters en bosses een hoger level zijn. En daaraan zitten weer tal van andere trophies gekoppeld, zoals het maxen van een wapen, alle enemy skills leren. Of bijvorbeeld de Biker Boy trophy and de 9 jurken die je moet verzamelen. Ik heb niks tegen grinden, maar niet op deze manier, zelfs al kun je de hoofdstukken los spelen. Dat maakt dat ik me totaal niet gemotiveerd voel om platimum te halen, en dat is al een poosje geleden (FFX met de 200 bliksems en de chocobo race met broken controls).
Voor dat laatste vind ik het wat flauw om punten af te trekken, immers betreft het 'extra' content, maar mijn eerste punt van kritiek zorgt toch echt wel voor wat aftrek.
Zonde, want dit spel doet echt wel heel veel goed. Het battle systeem zit dynamisch in elkaar, normale aanvallen kun je altijd plegen, speciale aanvallen moeten worden 'opgeladen'. Ik vind het wel een gemiste kans dat materia dat gemasterd is zichzelf niet cloont, maar ja.
Grafisch is het spel een plaatje (al zijn de mondbewegingen van NPC's wat raar), de soundtrack is een eerbetoon aan het origineel én het heeft een flinke upgrade gehad. En dan de voice acting. Die is ook spot on. Barret zal daarbij de grootste uitdaging zijn geweest, voor je het weet heb je met een veredelde Mr. T te maken, maar de ruwe bolster met blanke pit wordt overtuigend gebracht, evenals de happy go lucky mentaliteit van Aerith en de stoicijnse Cloud. Of Wedge, de klungel met een hart van goud.
Eén ding vraag ik me wel af, wie is nou in die 'flashback' op het eind die kerel met het zwarte haar en het Buster Sword die Cloud naar Midgar draagt? Is dat Sephiroth in zijn jongere jaren? Of gewoon een random SOLDIER?