The Beginner's Guide (2015)

Moeilijk om te beoordelen.

The Beginner's Guide is pretentieus - erg pretentieus. De gameplay is vergelijkbaar met The Stanley Parable (in de zin dat gameplay volledig ondergeschikt is aan het plot, waar je doorheen wordt geleid door een voice-over), maar waar The Stanley Parable zo leuk was vanwege haar gevoel voor humor en omdat het speelde met je verwachtingen is dit een veel emotioneler en veel persoonlijker spel.

Het kan op meerdere manieren worden geïnterpreteerd, maar op zijn minst gaat dit spel over de innerlijke strijd van de ontwikkelaar (Davey), over de noodzaak die hij voelt om erkend te worden, en hoe hij dat aspect van zichzelf tegelijkertijd veracht. En dat maakt het spel heel persoonlijk, alsof je zijn dagboek aan het lezen bent. Dat is enerzijds interessant, maar anderzijds voel ik me er nooit helemaal prettig bij, en het idee dat jij naar zijn persoonlijke zorgen moet luisteren voelt een beetje pretentieus.

Ik weet dus nog niet helemaal wat ik ervan moet vinden. The Beginner's Guide is een bijzonder spel, net als The Stanley Parable, en bij momenten is het behoorlijk fascinerend en sfeervol, mede vanwege de sterke muziekkeuze. Maar het is ook erg persoonlijk en pretentieus, en dat staat me een beetje tegen.

Tja, inderdaad erg lastig om te beoordelen. Aan de ene kant erg pretentieus inderdaad, maar aan de andere kant kan ik het ook wel weer waarderen; The beginner's Guide is een erg mooi maar controversieel gebaar tegenover Coda. Het behandeld vele filosofische vraagstukken, maar geeft ook een dieper kijkje in de indie dev. wereld. Natuurlijk zullen betekenissen en achtergrond gedachten van games verschillen per game, en wellicht is het niet relevant, maar het zet een aantal dingen mooi in perspectief.

Moet zeggen dat ik de prison games erg interessant vind, en hoewel ik er persoonlijk geen diepere gedachte bij heb, heeft dit deel van de game mij bijzonder weten te boeien.

Het spel kan op meerdere manier geïnterpreteerd worden, maar de gangbare interpretatie is dat Coda niet bestaat. Zie wikipedia voor een goed overzicht van een aantal interpretaties.

Dat kan natuurlijk ook, al maakt dat het gebaar er natuurlijk niet minder om. Nu is dat uiteraard ook niet direct het punt van de game, maar absoluut interessant om even door de theorieën heen te bladeren inderdaad. Dank, was me nog niet opgevallen.

Ik vind het een heel mooi spel, al kan ik het ook begrijpen als je dat niet vindt. Het is enigszins pretentieus, en er is niet zo veel te spelen. Bij The Stanley Parable was er nog de mogelijkheid om allemaal hoekjes te ontdekken die precies niet waren waar de verteller je naartoe wilde sturen, maar hier wordt er nauwelijks gereageerd als je het voor de hand liggende pad niet volgt. Toch vind ik hem wel goed vanwege het verhaal wat wordt verteld.

Even voor interpretatie: Coda bestaat niet. Dat kan eigenlijk ook niet anders, want dan zou Wreden heel gauw een rechtszaak aan zijn broek hebben gekregen voor het zonder toestemming verspreiden van iemand anders' content. De Davey Wreden in de game is ook niet dezelfde als de echte Davey Wreden die het spel heeft gemaakt. Het verhaal dat verteld wordt, is fictief.

Natuurlijk doet het spel er wel alles aan om je te doen geloven dat het echt is. Davey spreekt het zelf in, herinnert je aan The Stanley Parable, en geeft je zelfs zijn emailadres. Ik weet niet of iemand ook echt heeft geprobeerd dat te bereiken, of dat het pure bluf was. Daarna vertelt hij het verhaal van Coda, via de games die Coda maakte. Het zijn kleine, wel grappige games met een aantal terugkerende mechaniekjes zoals de puzzel met de twee deuren. Langzaamaan worden de games steeds donkerder van toon en vertelt Davey dat Coda depressief leek te worden. Maar dan blijkt aan het eind dat Davey eigenlijk degene met de problemen is, en dat hij die op Coda projecteert. Hij zoekt constant waardering van anderen, omdat hij uit zichzelf niet gelukkig kan zijn, en doet dit eigenlijk door met Coda's veren te pronken.

Zoals met elke goede twist merk je bij een replay allemaal kleine hints op die zich voordeden voordat de twist onthuld werd. In het level met de lange trap, kun je achter een van de torens gaan staan, waarop Davey zegt dat er daar niets is. In werkelijkheid is er wel iets, namelijk een onheilspellende soundtrack die je pas kunt horen als je op die plek gaat staan. In het "huishoud-spel" verdwijnen de ramen en deuren van het huis uiteindelijk, en Davey legt de "diepere betekenis" uit: Je kunt niet te lang op één plek blijven, je moet altijd door. Maar later geeft hij toe dat hij dat einde zelf in de game gemod heeft, en dat het spel oorspronkelijk alleen maar huishoudelijk werk was.

Wat is dan eigenlijk het punt van The Beginner's Guide? Het is een waarschuwing, dat je niet moet denken dat je iemand als persoon kent als je alleen het werk kent wat ze maken. Davey dacht Coda veel beter te kennen dan eigenlijk zo was, omdat hij dacht Coda's mentale toestand af te kunnen lezen aan zijn games. En wanneer hij iets tegenkwam in die games wat hij niet kon begrijpen, veranderde hij de game zodat die wel klopte met zijn eigen idee. In een van de eerste levels zit bijvoorbeeld een doolhof, maar Davey is daar niet in geïnteresseerd en slaat het zomaar over.

Coda's boodschap aan Davey in het "Tower" level, is eigenlijk het omgekeerde van wat heel veel zogenaamde 'influencers' doen - die doen alsof ze hun volgers hun echte leven laten zien, terwijl het in werkelijkheid een zorgvuldig geconstrueerde schijnwerkelijkheid is. In dit geval wil Coda dat juist niet, maar Davey denkt het toch te kunnen zien. Waarmee ik niet wil zeggen dat dat bedoeld is als boodschap van het spel. Gewoon een observatie die anderen ook al gemaakt hadden.