Deemo: The Last Recital (2013)

Nu al één van mijn favoriete rhythm games op de Vita! De gameplay is ogenschijnlijk eenvoudig - de gameplay is volledig touch based en er zijn slechts twee verschillende muzieknoten (een tap en een slide). Maar in tegenstelling tot soortgelijke touch based rhythm games, zoals Technika Tune en Superbeat Xonic, raakt deze game niet verstrikt in zijn eigen controls. Waar voorgenoemde op hoge moeilijkheidsniveaus nog amper te spelen zijn met de Vita in de hand (op tafel leggen is toch bijna een vereiste, zeker bij Technika Tune!), is daar bij Deemo geen sprake van. Aanraakgevoelige besturing kan soms de nodige frustratie oproepen, door bijv. vette vingers of scherm. Alleen daarom verkiest ik bij Xonic al de buttons. Maar de eenvoud werkt Deemo in het voordeel. Aan enkel je duimen heb je genoeg. En met drie verschillende niveau's die ook in snelheid nog eens zeer nauwkeurig te fine-tunen zijn, valt er zowel voor de casual als ervaren rhythm game speler voldoende te halen.

De soundtrack en fantastische visuals maken het helemaal af. De game is bijzonder sfeervol. Een duistere setting die nog het meest te vergelijken is met The Firefly Diary (al is dat ook een vrij niche game op de Vita). Het spel vertelt het verhaal tussen een sprookjesachtig, zwart wezen genaamd Deemo en een jong meisje. De Vita versie (een upgrade van de mobile versie) bevat prachtig geanimeerde cutscene's die het 'verhaal' (tussen aanhalingstekens, want het is meer het neerzetten van een sfeer) verder uit de doeken doen. Enkel dat is al een reden om verder te spelen.

Deze scenes speel je vrij door een boom te doen groeien. En dit doe je weer door liedjes te voltooien. Je eindscore is tevens het aantal centimeter dat de boom groeit, en voor het voltooien van nieuwe liedjes en het behalen van perfecte scores verdien je extra centimeters. Het bijzondere van Deemo is, is dat het naast een rhythm game, ook een hidden object (in de meest ruime zin van het woord dan wel) is! Jawel, een zeer eigenaardige combinatie, maar het is toch echt zo. Tussen het spelen van liedjes door kun je een soort (kleine) hub-wereld verkennen, waarin Deemo en zijn lotgenoten leven. Hier kun je op verschillende voorwerpen en personages klikken. En hier moet je teven op zoek naar verborgen liedjes, welke enkel vrij te spelen zijn nadat je boom een bepaalde hoogte heeft bereikt. Waarschijnlijk de meest eigenaardige wijze voor het vrijspelen van nummers in een rhythm game die ik heb gezien.

Er zijn gelukkig ook een hoop nummers op 'normale' wijze vrij te spelen, nl. gewoon door het voltooien van liedjes. Van alle liedjes die ik het vrijgespeeld geldt het tot nu toe voor alle nummers uit de Volume I -playlist (tussen de tien en vijftien liedjes). En voor een enkel nummer uit de Volume II -playlist. Hoeveel nummers er uiteindelijk vrij te spelen zijn weet ik niet. Maar na een uurtje of twee spelen zit m'n boom aan een hoogte van ruim tien meter, en ik heb zeker nog niet de helft. Bij een stiekeme sneak-peek op 't web zag ik al dat je boom zeker de 50 meter moet halen voor het vrijspelen van alle cutscene's. Dus daar ben ik nog wel even zoet mee!

De Vita versie is overigens volledig in het Engels. Ook al heeft deze (nog) geen Westerse release gehad. Mogelijk het resultaat van de mobile port, maar desalniettemin een erg fijne bijkomstigheid!

en ook deze komt naar PS4, of beter PS-VR!
Deemo Reborn for PlayStation 4 (PSVR)

Vandaag het einde gezien van de main-story en het was een fijn muziek-ritme-game, maar bij verre niet het beste in het genre, voor mij. Dat zijn nog steeds de Persona-ritme games.

De muziek in dit spel is zijn beste troef, en dat is natuurlijk erg belangrijk voor een ritme game, maar waar het in mijn ogen aan short, is het spel zelf. Dat is wel makkelijk te verstaan maar er schuilt weinig uitdaging in. Ik heb geen enkel lied gefaald, en dat is uitzonderlijk voor dit type games. Maar anderszijds is het ook onmogelijk om een song perfect te spelen, daarvoor moet je namelijk elke noot in een welbepaald venster en tijdstip treffen, en om een of andere reden blijven er altijd een paar noten achter die ik blijkbaar niet goed getroffen had, wat erg ondoorzichtig is. Ook faal je soms een noot zonder zelf te beseffen wat je fout hebt gedaan.

Het omvattende verhaal is heel nostalgisch verteld, maar komt slechts af en toe om de hoek, namelijk als je een van de raar gedefinieerde doelen behaalt. Meestal gaat het daarbij om de groei van een boom of trap. Dat gaat in de eerste uren erg vlot, ook omdat je steeds nieuwe liedjes aan het ontdekken bent. Maar eens halverwege, als je bijna alle liedjes un-locked hebt, wordt het plots een grind van jewelste, en vergt verderkomen in het verhaal het eindeloos herspelen van liedjes.

Samen met het soortgelijke Lanota (2016) uit de Switch kerstsale gevist en tot nog toe zeker niet ontevreden. Eigenlijk de eerste keer dat ik dit soort specifieke ritme spellen speel en dat was wel heel even wennen (in tegenstelling tot bvb Theatrhythm Final Fantasy: Curtain Call met de Stylus of de hele rockband / guitar hero games.

Beter - het duurde even voor ik mijn draai vond - ik moest werkelijk de joycons loskoppelen en de Switch op een kussen op mijn knieen leggen (of op de bank voor me en op mijn buik spelen) om enigszins een degelijk resultaat te halen met mijn wijsvingers, anders was er geen beginnen aan. Zelfs niet met beide joycons los en mijn duimen (dus in de hand houdend). Sowieso krijg ik dit enkel in stukjes van een half uurtje of zo gespeeld voor mijn handen pijn beginnen doen, maar het is het wel waard. Presentatie en soundtrack - en gewoon ook het spelplezier (ik probeer toch minstens elke track tussen de 75 - 80% te halen) zijn het tot nog toe meer dan waard. En wel ideaal om even in een verloren kwartiertje of half uurtje dus uit de kast te trekken.