NieR: Automata (2017)

Eerste (gameplay)trailer (klik) ziet er zeer veelbelovend uit. Deze gaat direct op mijn wishlist! Net als 't eerste deel trouwens, welke ik nog altijd niet heb kunnen spelen.

Vet! Looks like die samenwerking met Platinum paid off big time !

Deel 1 zou ik idd ok nog proberen te scoren, ondanks flaws echt mega van genoten.
En zo te zien zijn al een hoop van die flaws in dit 2de deel gladgestreken.

Must have. Eerste deel nog steeds hier liggen, maar loop zo ongelofelijk ver achter dat ik gewoon niet meer weet waar ik moet beginnen. Allicht maar in aanloop naar deze volgend jaar?

Afwisselende en aparte game,maar helaas geen geslaagd avontuur voor mij
Uiteindelijk na 10 uur spelen ben ik gestopt,al zijn er wel degelijk ook positieve zaken te melden.
Zo vind ik het vecht systeem goed werken en het is weer eens wat anders.
Er vliegt constant een drone met je mee die je je vijanden tot pulp laat schieten,terwijl jij er nog even vrolijk op in hakt met je katana,heerlijk
Ook is het wel grappig dat je overal kan vissen in de wereld,leuk hoor

Maar dan die zelfde wereld...die voelt leeg aan,en ziet er ook nog eens flets uit.
Verder is de muziek inderdaad prachtig maar ook weer niet zo baanbrekend,dat ik er een game voor aanschaf.
Wat mij ook stoorde was de omslachtige manier om je te genezen,ik heb heel wat gevloekt
Dit in combinatie met het feit dat de wereld mij maar niet kan boeien,leid tot deze ietwat trieste eind conclusie.
Kunstzinnige en unieke rpg maar zeker niet voor iedereen weggelegd,een krappe voldoende

Ik kan er in komen dat de wereld - vooral in het begin - nog al leeg aan kan voelen. Maar dat heeft natuurlijk ook zijn reden - de setting is immers de aarde die is overgenomen door machines. Zelf ben ik er ook even door afgehaakt na een uurtje of vijf, omdat de game me op dat moment nog niet echt 'te pakken' had. Maar ik ben er al vrij snel mee door gegaan, en de game heeft zich daarna geuit als één van de meest bijzondere narratieve mindf-cks die ik recentelijk heb gespeeld. Maar om daar te komen moet je eigenlijk tot de derde playthrough geraken. Ik zou de eerste en tweede playthrough (ending A en B) bijna 'pre-game' willen noemen. De game is nog niet begonnen om met je brein te knoeien tot na die tweede playthrough...

Tot hoe ver ben je geraakt in je eerste playthrough? Want die is geloof ik binnen een uurtje of tien wel uit te spelen. Afhankelijk of dat je een beetje door rammelt of aan het sidequesten slaat natuurlijk. Als je na je eerste playthrough niet in de wereld kunt geraken, dan wil ik je er zeker niet toe zetten. Ieder zijn voorkeuren natuurlijk. Maar weet dat doorspelen - op narratief vlak - de moeite waard gaat zijn.

Mocht je je er ooit weer eens aan willen wagen; om je van de healing -ongemakken af te helpen, kun je trouwens diverse plug-in chips installeren om automatisch een healing item te gebruiken wanneer je health onder een bepaald percentage zakt.

Hallo Winkelwagentje

Fijn om te lezen dat jij je er in ieder geval mee vermaakt.
Ik zal echt tegen het einde hebben gezeten,al deed ik wel veel sidequests.
Het is zoals ik al aan gaf een zeer apart spel en dat bedoel ik ook positief.
Vooral het vechten werkt subliem en voelt verfrissend aan

Maar uiteindelijk is de sfeer van de wereld zeer bepalend voor mij,en daar haak ik toch echt af.
Tevens dat van die healing chips klopt,maar... je kunt ze alleen gebruiken als je op easy speelt
En ik weiger een game op easy te spelen

Ik ben dus wel klaar met deze game,maar toch blijf ik mild in mijn mening,have fun!!

Ik had ongeveer dezelfde ervaring. Op basis van de leuke demo direct gekocht destijds. Helaas lijkt het spel na het deel van de demo te veranderen in een saaie open world game. Het lukte me niet om hier doorheen te komen, om te zien wat de game nog meer allemaal te bieden had.

Bedankt voor je bericht Jordy
Open world games kunnen ook echt goed zijn zoals : GTA,Far Cry,Fall out,Elder Scrolls etc.
Maar op een of andere manier is het moeilijk binden in de wereld van Nier Automata
Ik ben momenteel trouwens met The Witcher 3 bezig.
Wat een fantastische RPG is dit nu al voor mij,binnenkort de review !!!

Nier: Automata komt ook eindelijk naar de One: Become as Gods Edition.

Ja mooi zo!
En dit is van Platinum games en Square Enix! dit moet wel goed zijn..
Maar wat is dit voor een soort spel? heeft het weg van Final fantasy of een Xenoblade?
Of iets totaal anders..

Toch best anders. Het is een hack n slash game, gemixt met bullet hell shooter, in een open world RPG frame. Dus buiten de actievolle main story missions veel old-school fetch-quests, en een upgrade systeem met lekker veel vrijheid. Meer Zelda-esque dan FF'ig, met lekker hyper Platinum combat.

Dat klinkt heerlijk Squall Lionheart.. verplichte kost maar weer he..

Je heb van die spellen, ik althans, die aanvankelijk wat twijfelachtig beginnen, dan ineens even heel tof lijken om uiteindelijk alsnog finaal als slappe hap in elkaar te zakken.

Bevind mij met dit nu in de tweede fase van dit proces, de stille hoop is natuurlijk dat dit met ik ditmaal hier mag blijven. Zou wel weer eens echt ingenomen met een spel willen raken en zelfs zo geboeid blijven dat ik deze in een weekje of vier uit heb. Laatste keer dat dit exact was kan ik me niet eens herinneren.

Voor nu lijkt de vraag wat dit betreft vooral of koekblik hakken het soort ontspanning was waar je naar verlangde, chopt wel lekker weg tot dusver in ieder geval.

Ook positief valt op hoofdpersoon 2B, haar openingsmonoloog alvast kneiterhard en verder weet ze zich met andere snedige opmerkingen eveneens positief in de kijker te spelen, kan vooralsnog zeker nog wat worden allemaal.

Met de voortdurende zoektocht naar weer eens een echt kek spel.

Een zoektocht die me niet al te lang geleden ook wist te leiden langs het afgrijselijke Kingdom Hearts III, dus ik ben wat voorzichtig met mijn aannames zal je begrijpen.

Beetje net als het meisje dat het allemaal al eens eerder heeft gehoord.

Ben ik ook wel zo af en toe.

Alleen maar verstandig in deze wereld van teleurstellingen en soms ook wel leuke dingen.

Maakt tot zo ver in ieder geval wel schijnbaar blijvende indruk als redelijk te gek spel wel.

Lekker kek.

Slashet en mept het toch best een end verrekte lekker weg.

Moet ik zeggen.

Strak gestileerd zoals ik dat altijd graag zie.

Muziekske.

Natuurlijk alles al vernomen over hoe op een bepaalde manier meerdere keren uitspelen vereist zou zijn voor de totale ervaring, vandaag de dag een enkele keer ergens het einde bereiken al een behoorlijke kluif dus ben benieuwd.

Hoe het zich nog allemaal tonen zal en gaat ontvouwen ergens binnenin het nabije toekomen.

Wel redelijk op het randje nu met die twee wit harige relnichten en wat die zoal te melden hebben.

Waar doet me dat ook alweer aan denken.

Een enigszins geestdodend save systeem, plukte ik de vruchten van, voor zover zoiets ooit zijn bestaansvorm kon vinden.

Blijkbaar.

Maar al met al voor nu allemaal nog net boeiend genoeg, vermoed ik.

“God is dead; but given the way of man, there may still be caves for a thousand of years in which his shadow will be shown. “............Friedrich Nietzsche.

Nog niet eerder was ik zo erg geïnteresseerd in een spel. Ik leerde Yoko Taro kennen door Drakengard. Het spel kocht ik eens op goed geluk als een actiespel voor regenachtige zondagen. De heftige thematiek maakte indruk op me, maar de repetitieve gameplay staat me nog steeds tegen. Het was daarom tof dat Platinum- een gamestudio die bekend staat om de interessante gameplay- ging samenwerken met Taro. Het leek mij het beste van beide werelden. Ik zat bepaald niet mis met mijn verwachtingen.

De combat is namelijk erg sterk in dit spel. De game heeft wat lichte RPG-elementen door de verschillende wapens, Pod-abilities en allerhande chips die invloed hebben op de stats. Dit geeft de gevechten variatie. Het spel speelt in ieder geval soepel. Verder maakt NieR: Automata goed gebruik van een open-worldstructuur, ofschoon het spel naar mijn gevoel iets te veel fetch-quests heeft. Daarentegen is het een enorm groot pluspunt dat de side stories thematisch overeenkomen met het hoofdverhaal. Het merendeel voelde daardoor nuttig aan.

De thematiek van NieR: Automata is daarenboven het grootste pluspunt. Het verhaal kijkt naar zingeving in een wereld waar dit niet meer gegrond kan worden in de wil van een god of althans een maker. In het spel is de maker de mensheid die zou leven op de maan, hoewel al snel duidelijk wordt dat dit een leugen is. Dit gebrek aan een grondslag voor zingeving creëert existentiële crisissen. Het sterkst komt dit naar boven in de bossbattles. Dit spel heeft op zijn minst drie van de beste bossbattles die ik tot nu toe heb gespeeld, met name omdat ze zo goed gebruik maken van de thematiek. Ik doel dan op: Simone, Adam en Ko-Shi. & Ro-Shi. De godsgruwelijk goede soundtrack voegt daarnaast veel toe aan de impact van deze gevechten.

Over het geheel genomen is NieR: Automata een schot in de roos. Een aantal kleine minpuntjes heb ik echter wel. Hoewel de thematiek sterk is, voelt het derde gedeelte (na de dood van 2B ) mij iets te afgeraffeld aan. De open wereld had verder van mij iets gevarieerder en uitgebreider mogen zijn. Het zijn nochtans kleine punten ten opzichte van een memorabele ervaring.

Al met al denk ik zelfs dat dit spel een moderne klassieker is. Goede gameplay, toffe boss battles, maar vooral filosofische thematiek die dieper graaft dan menig videogame.

“I often think about the god who blessed us with this cryptic puzzle… and wonder if we’ll ever get the chance to kill him.”

Ik blijf dit een heel vreemd onaangenaam spel vinden met een kille sfeer..
Het enige wat me op de been houd is het vecht en schiet mechanisme dat werk gewoon heel fijn.
Ik zit nog maar op 5 uur spelen maar ik wacht nog op het moment dat dit wat voor mij gaat worden.

Vandaag ook eindelijk eens begonnen met NieR: Automata nadat hij zeker al een jaar in mijn digitale catalogus stond. Tot nu toe vermaak ik me er prima mee en de gelijkenissen met NieR: Gestalt zijn echt meteen duidelijk. De manier waarop de quests werken, de positionering van vijanden in de wereld en de energieballen die vijanden op je afschieten brachten me gelijk weer terug. De muziek is, van de paar nummers die ik tot nu toe heb gehoord, ook weer van een zeer hoog niveau. Dit was iets dat Gestalt ook al zo goed deed.

Een tijd terug eindes A t/m E voorbij zien komen en alle achievements gehaald. Eigenlijk is NieR: Automata in alle opzichten een verbetering op NieR: Gestalt. De combat is beter, quests zijn interessanter en de muziek is van een nog hoger niveau. Bij mij zijn veel games van Japanse makelij hit or miss en dit is een game die klikt bij mij.

Op een of andere manier weet NieR: Automata, net zoals NieR: Gestalt, me te intrigeren met zijn eigenzinnig vertelling en wereld. Ik was constant benieuwd naar wat er zou gaan gebeuren en hoe alles precies in elkaar zat. Toch vind ik het lastig om specifiek te duiden waarom ik dat zo voel. Misschien is dat wel het unieke aan de wereld van NieR.

Ik kan echter ook begrijpen waarom iemand deze game niet kan waarderen. Vooral de manier waarop je bij de tweede helft van de game komt, is vrij onconventioneel en ietwat herhalend. Hierbij helpt het niet dat de gameplay de tweede keer ook radicaal anders is. Zelf had ik hier geen moeite mee, omdat het wederom bijdraagt aan het unieke aspect van NieR.

De manier waarop alles wordt gepresenteerd, is alleen mogelijk in een game. NieR: Automata bewijst nogmaals dat games een plek verdienen als een groot en uniek entertainmentmedium.

Helaas geen meesterwerk. Een sexy vrouwelijke androïde met een enorm zwaard en je haast continu haar witte slip ziet en dan is het ook nog zo'n typische Hema slip. En dit in combinatie met een diepgaand, filosofisch, deprimerend en serieus verhaal. En dan haar collega die eruit ziet als een schooljongen van 17. Gekleed in een korte broek met hoge sokken maken het er ook niet beter op. De wereld zelf vind ik om de één of andere reden net geen voldoening geven. En dan de sidequests. Mwa. Leuk, maar niet gedenkwaardig.

Maar de (afwisselende) gameplay, de muziek, het vechten en het verhaal zijn werkelijk subliem! De muziek is erg apart, maar het klinkt prachtig en betoverend. En solidKevin zegt het al. Met dit soort (Japanse) games moet je echt een klik hebben, want anders is het zonde van je tijd.

NieR: Automata. Een game die alleen door Japanners gemaakt kan worden. En zo nu en dan zijn ze dus ook zeer welkom! Oja, en dan is dit een game die het mogelijk maakt om trofeeën te kopen met (in-game) geld. Tja, toch maar gretig gebruik van gemaakt hè.

Een dikke 4,0*

Phoef… dit blijkt mijn grootste controversiële uitschieter te zijn geworden op videogame gebied. Liefhebbers van NieR: Automata, lees niet verder als je deze game niet afgekraakt wilt zien worden want ik ga alle frustratie-remmen losgooien. Er is een TLDR onderaan geplaatst.

NieR behandeld nihilistische thema’s die voornamelijk geïnspireerd zijn door de filosofie van Nietzsche. Dit zijn echter thema’s waar ik het met een brandende passie mee oneens ben (ik heb nog nooit een zinnige Nietzsche uitspraak gehoord), en ik kan het totaal niet waarderen wanneer deze thema’s in grote mate worden voorgeschoteld in entertainment (Rick And Morty en Bojack Horseman hebben hier ook een handje vol van). Voornamelijk rond de laatste 3e werd de boodschap zo op de neus gedrukt dat het kotsverwekkend walgelijk werd. Ik wou dat ik de personages in elkaar kon schudden en ze gewoon kon vertellen dat de zweverige thema’s als “zin” en “doel” dingen zijn die vanuit jezelf komen, en beslist niet noodzakelijk van voorafbepaalde / externe bronnen zoals een schepper moeten komen. Er zaten wel degelijk dingen in die ik kon waarderen zoals de robot carnaval, het vredige robot dorpje of de androïden die rouge zijn gegaan, maar het gemiddelde niveau (vooral de laatste sequentie) kon ik echt niet uitstaan.

Verhaal is verre van alles, want er is ook veel te beleven op gameplay gebied. Hier ben ik echter ook niet over te spreken, al ligt dat niet aan slordige besturing oid. De gameplay voelt namelijk heerlijk aan: een strak RPG hack and slash systeem ala Final Fantasy XV / Final Fantasy VII Remake, met vlotte besturing waarin ik totale controle had. Dit hack and slash systeem wordt veel afgewisseld met een Asteroid-achtige minigame die op allerlei manieren wordt toegepast. Mijn probleem hiermee is dat deze gameplay niet werkt voor de 25+ uur die je in het spel moet steken, maar eerder past in een kortere 5-10 uur game. Voor mijn gevoel heb ik wel 10.000 keer die Asteroid minigame moeten doen, waardoor ik het op gegeven moment strontzat was. Ze hadden deze minigame echt aanzienlijk minder moeten toepassen, of je een upgrade geven om lvl 1 hacks automatisch te kunnen doen zonder deze minigame te spelen.
Ondanks dat de combat fijn bestuurd is (op normal mode) het zwaardvechten zo dusdanig eenvoudig dat het eerder als hersendood button mashen voelde dan dat ik reflexen of techniek gebruikte. Zelfs bij grote bosses kwam ik weg met button mashen en mijn 200+ healing items spammen. Het hielp niet dat je dezelfde kleine selectie aan robots keer op keer op keer op keer op keer op keer op keer op ke- “GENOEG MET DIEZELFDE 5 ROBOTS. IK VECHT AL DIT HELE SPEL TEGEN ZE”, moest bevechten. Meer afwisseling in de vijanden, meer afwisseling in de wapens, een streng limiet op je healing items of een kortere game had echt gemogen. Qua gameplay is dit één van de meest onnodig uitgerekte, repetitieve games die ik in een tijd heb gespeeld.

Om meer positief te zijn: de graphics zijn erg prettig om naar te kijken, met mooie natuurgebieden of sfeervolle grauwe spooksteden. Voornamelijk de designs van de characters zijn origineel; Ik ken geen robots die ogen en klinken zoals de figuren hier. Maar voor mij was het hoogtepunt van NieR de ijzersterke soundtrack die een mooie mengeling vond tussen mysterieus, somber, episch en hoopvol.

De missie structuur is helaas ook niet leuk gedaan. Of in ieder geval, een aardig deel van de hoofdmissies en vrijwel alle side missions. De wereld bestaat uit een relatief klein speelveld waarin je constant heen en weer moet rennen tussen gebieden die je steeds blijft bezoeken. Het duurt niet lang voor je alles hebt gezien, en eenmaal alles gezien worden er weinig nieuwe dingen geïntroduceerd. Geen coole optionele bosses, geen vette cutscenes met leuk uitgedachte bonus characters zoals GTA 5 dat zo goed deed (buiten lappen teksten moeten lezen van NPCs die hun verhaal uitleggen, maar nooit laten zien), geen verborgen nieuwe gebieden, geen plekken waar extra pittige enemies zitten of nuttige rare items etc. Verkennen wordt totaal niet aangemoedigd en de side missies bestaan allemaal dingen die je al zoveel doet voor de hoofdmissies; qua missies is dit het minimale wat er van een open world game verwacht is, een groot copy-paste fest. Ook het rondlopen over dit speelveld, steeds heen en weer scheuren tussen fast travel punten en bestemmingen, kwam mij op gegeven moment de neus uit. Ik begon eigenlijk na einde A al erop uitgekeken te raken. Over de “eindes” gesproken:

“Nier heeft verschillende eindes en om alles mee te maken wordt aangeraden om de game meerdere keren te spelen”…. Is wat er wordt beweerd. Nou, dat is dus bullshit. Nier heeft geen verschillende eindes: het stopt halverwege het verhaal abrupt en laat je vervolgens de eerste helft opnieuw doen met een ander karakter, die geen nieuwe (belangrijke) dingen meemaakt. Je kunt heel run B eruit halen en geen drol missen (dat niet gewoon met een langere run A te fixen viel). Dit is één van de luiste manieren om een game uit te rekken die ik ooit heb gezien en het voegde 0 toe aan het verhaal of de gameplay. Ik hoop dat ze niet van je verwachten om de 2e helft ook opnieuw te doen om einde D te kunnen zien (ik stopte bij het eindgevecht voor einde C). NieR Automata heeft één compleet duidelijk verhaal met een begin, midden en einde, dat ze zonder goede reden in stukken is gehakt. Dit systeem is slecht ontworpen en ik hoop het nergens anders tegen te komen.

Kan er niet veel positiefs over zeggen. De dingen die werken verliezen bijna allemaal hun charme na verloop van tijd en namen plaats voor hersendoodheid en frustratie. De dingen die niet werkte waren te langdradig, eentonig of vond ik ronduit walgelijk om aan te moeten zien. Na Sonic Adventure 2 is dit de enige geprezen game waar ik ten oprechte een hekel aan heb en vind dat het meer kritiek verdiend dan het gemiddeld krijgt.

1,5*

TLDR: mooie muziek, sfeervolle gebieden en originele character designs. Het verhaal behandeld over het algemeen thema’s die ik te walgelijk vind om het leuk of goed te noemen. De gameplay bestuurt heerlijk op het eerste gezicht, maar het komt veel te veel neer op dezelfde dingen waardoor ik rond de 25 uur helemaal hersendood was en allang geen plezier meer beleefde. Op normal kom je ook weg met button mashen en healing items spammen, dus speel het op hard als je zoekt naar een uitdaging. Deze game had een stuk korter gemogen, meer afwisseling in de vijanden, weg met het verschillende einde systeem, betere moeilijkheidsgraad en meer redenen de open world te verkennen.

Een fantastisch, zeer boeiend en sfeervol spel, maar uiteindelijk net geen meesterwerk.

Vooraf had ik mijn twijfels over dit spel: RPG's zijn altijd een vraagteken bij mij (zo heb ik onlangs een refund van Skyrim aangevraagd omdat ik er weinig plezier aan beleefde), en vanwege de drie "routes" (wat eigenlijk meer hoofdstukken van één verhaal zijn) vergt NieR: Automata een hoop tijd en (vanwege de vele herhaling) geduld. Maar uiteindelijk maakte ik me voor niets zorgen, want NieR was van begin tot eind een plezier om te spelen. De gameplay - een mismash van hack and slash, third person shooter, shoot 'em up en twin stick shooter - is strak en gevarieerd, en hoewel het zelden echt uitmuntend is vermaakte het prima: de combat heeft een lekker hoog tempo, en de vijanden (hoewel aan de simpele kant) zijn altijd leuk om te verslaan. Voor mij is sterke gameplay altijd het fundament van een goed spel, en in dat opzicht scoort NieR dus prima.

Maar wat dit spel echt naar een hoger niveau tilt zijn de sfeer en het verhaal. Om te beginnen met de sfeer: de desolate, uitgestorven omgevingen zetten al goed de toon, maar wat de sfeer echt maakt is de fenomenale soundtrack, één van de beste die ik gehoord heb. Daardoor hebben zelfs in andere opzichten redelijk lege, saaie gebieden (zoals de woestijn) echt een eigen identiteit en heeft het hele spel een melancholische maar hoopvolle toon die niet alleen zeer memorabel is maar ook perfect past bij de wereld van NieR. En ook die wereld is zeer boeiend: in tegenstelling tot Fonzzz002 vond ik de filosofische thema's die NieR behandelt - robots/androids die, zonder de biologische instincten van mensen, hun eigen pad moeten zoeken in de wereld, en daarbij (net als mensen) worstelen om betekenis te vinden; en de bekende vraag wat de morele status is van kunstmatige intelligentie wordt ook volop bekeken - wel erg interessant, waarbij verschillende personages ieder hun eigen antwoord vinden. En het verhaal dat rondom die thema's wordt verteld vond ik persoonlijk ook erg sterk: 2B en (vooral) 9S zijn boeiende personages, en vooral in de eerste helft van route C zitten een aantal fantastische twists (vooral de val van de androids, en even later de val van Pascal's dorpje) die het verhaal echt naar een hoger niveau tillen.

Maar - ja, hier komt de "maar" dan eindelijk - uiteindelijk mist het spel net een paar puzzelstukjes die het echt tot een meesterwerk zouden hebben gemaakt. Het grootste probleem in dat opzicht was voor mij de conclusie van het spel, die het voor elkaar kreeg om na meer dan 40 uur toch nog erg onaf en overhaast aan te voelen. De karakterontwikkeling van 2B en 9S zijn (grotendeels) uitstekend (hoewel latere ontwikkelingen - 2B heeft 9S blijkbaar meerdere keren moeten vermoorden omdat hij de waarheid had ontdekt - hun relatie enorm compliceren en het perspectief van 2B daarop volledig ontbreekt), maar dat kan ik helaas niet zeggen over het derde hoofdpersonage, A2. Met 2B en 9S breng je tientallen uren door, maar A2 moet het met een vijftal uren doen, en in die tijd blijft haar verleden zeer schimmig en voelt de ontwikkeling die ze doormaakt een beetje als een herhaling van zetten (net als 2B en 9S leert ze dat machines complexer zijn dan gedacht, en dat is het dan wel zo'n beetje), waardoor ze meer aanvoelt als een chagrijnigere versie van 2B dan een eigen personage. Maar ook daarbuiten blijven er talloze vragen open: wat was precies het plan van de mensen? Hoeveel wist de commander, hoe was het voor haar om decennia lang alle android te misleiden, en wat was haar ultieme lot? Hebben alle machines complexe emoties en individualiteit, of was dat de uitzondering? Hoe leven ze van dag tot dag, en wat is hun erfenis van de aliens (nu lijken ze alleen van mensen te hebben geleerd)? En over die aliens gesproken, daar kom je helemaal niets over te weten. Daardoor voelt de wereld uiteindelijk een beetje als het verhaal van 2B en 9S: de rest van de wereld wordt amper uitgewerkt, en vragen die je daarover hebt worden zelden sluitend beantwoord. En dat is een gemiste kans voor een wereld met zoveel potentieel.

Naast het verhaal stelt de finale overigens ook wat betreft gameplay zeer teleur: het gebied waarin het plaatsvindt is waarschijnlijk het minst interessante van het spel (hoewel conceptueel passend), en de baasgevechten zijn behoorlijk ongeïnspireerd en (vooral) voor een eindbaas veel te makkelijk. Ik ben in dat laatste gebied volgens mij geen enkele keer gestorven en met de eindconfrontatie was ik in een minuut alweer klaar (ik zat boven de level 60, maar om de een of andere reden zat mijn tegenstander - A2 of S9 - op level 50, dus dat was een makkie - vooral S9 was absurd makkelijk, met alleen wat simpele hacks om je zorgen over te maken), waardoor de finale me weinig bevrediging bezorgde. Opnieuw een gemiste kans dus. En hetzelfde geldt in zekere mate voor de filosofische thema's van het spel: hoe boeiend die namelijk ook zijn, de manier waarop ze behandeld worden is zelden echt prikkelend. De antwoorden die de bazen vinden op de "zinvraag" zijn zelden erg interessant (de twee grote bazen van route A en B voelen vooral als edgy pubers, en de eindbaas van route C is vooral erg blij met zichzelf), en de status van AI wordt aangestipt maar door geen van de personages met veel diepgang doordacht. In vergelijking met spellen als SOMA en The Talos Principle (die filosofische kwesties wél met enige diepgang behandelen) komt NieR daardoor dus helaas enigszins tekort: de thematiek is interessant, maar de uitwerking redelijk oppervlakkig.

En ten slotte dan de gameplay: hoewel ik een stuk positiever sta ten opzichte van dit spel dan Fonzzz002 ben ik het met veel van zijn kritiek helemaal eens. Het spel in route B grotendeels opnieuw moeten spelen (er zijn verschillen - in de compositie van vijanden, en een aantal nieuwe cutscenes - waardoor het zelden écht verveelde, maar toch) is een absurde keuze (en ook daarbuiten zit er na route A, op het hacken na, weinig innovatie in de locaties en gameplay), en de side quests zijn over het algemeen ontzettend ongeïnspireerd: veelal simpele fetch quests, en zelden uitdagend. Ik speelde onlangs CrossCode, waar side quests vaak unieke bazen en uitdagingen boden, maar hier zijn die echt in de minderheid. En daarnaast is het spel door de absurde hoeveelheid healing items die je met je mee kan dragen inderdaad zeer aan de makkelijke kant (tenzij je snel achter elkaar door meerdere aanvallen wordt geraakt voordat je kunt healen ga je vrijwel nooit dood, zeker als je later in het spel chips kan installeren waardoor het verslaan of verwonden van vijanden je health vult) en is de gameplay erg simplistisch: speciale aanvallen of combo's zijn er amper waardoor het vechten vooral veel button mashen en simpel schieten van een afstandje is (plus een beetje hacken), en de patronen van vijanden zijn vaak redelijk doorzichtig (en zoveel verschillende vijanden zijn er niet), waardoor je weinig hoeft na te denken. Is het vermakelijk? Zeker. Maar echt uitmuntend is het zelden.

Ondanks al mijn kritiek heb ik me over het algemeen echter uitstekend vermaakt met NieR: de sfeer is (vooral vanwege de fenomenale soundtrack) uitmuntend, de gameplay gevarieerd en lekker snel, en de existentiële thematiek, de wereld en haar personages erg boeiend. Maar de gameplay is te simplistisch, makkelijk en repetitief om écht indruk te maken, en op de hoofdpersonages na is de uitwerking van de wereld en thema's vaak behoorlijk oppervlakkig, waardoor het spel ook in dat opzicht haar potentie niet helemaal waarmaakt. En daarnaast is de finale mijns inziens ondermaats, waardoor je met een enigszins onbevredigd gevoel achterblijft. Net geen meesterwerk dus, maar wel een erg goed spel. Een dikke 4*.

Voor alle mensen die denken dat de Switch versie onderdoet aan alle andere versies die hebben het mis..

Nier: Automata Review - GameSpot
Een 9

Ik heb dit spel gespeelt op de X-box One en in het begin beviel het me wel, maar ik vond daarna al snel dat de levels kaal waren en de sfeer steriel overkwam maar ik zal hem weer eens gaan spelen. Misschien wel op de Switch als de prijs een beetje normaal is.

Zoals ik al eerder had aangegeven vind ik het vaak bij games moeilijk te bepalen wanneer ik het als uitgespeeld kan beschouwen. Voornamelijk JRPG's spelen het klaar je eindcredits te tonen, lang voordat je alles of tenminste het beste einde gezien hebt.

Bij een DQ XI heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik de post-credit content niet nodig heb, maar ik denk dat dit een spel is waar je volmondig kunt zeggen dat je het niet hebt uitgespeeld na het eerste einde.

Wat is jullie mening?

Ik ben iig van plan het "opnieuw" te spelen. Het valt me al op dat het "new game" al diect met heel andere content begint. Zo controleer je voor het eerst 9S.

Bij dit spel is het blijkbaar ook echt de bedoeling het meerdere keren te spelen zoals ik een vriend het hoorde vertellen onlangs, om het hele verhaal te krijgen. Hij nam ook aan dat hij het dus helemaal uitgespeeld had, tot zijn zoon hem aangaf om toch echt overnieuw ermee beginnen.

Ik moet hem nog aanschaffen. Zal wellicht die recente Switch Editie worden met alle DLC.

Dit is een spel dat je toch best op een Xbox of PS4 speelt, zelfs op de PS5 zijn er nog wat performance probleempjes zoals pop-ups. Op de switch kan ik me moeilijk voorstellen dat je vlot spelplezier krijgt.

Nou blijkbaar is het een uitstekende port. Het zal wel kleine downgrades becatten, maar de een speelde het op een normale console, de ander op de Switch en ze waren er verbijsterd over hoe goed de overzetting was. Net zoals meerdere van de reviews overigens. Dus ik kijk het eventjes aan, waar ik de goedkoopste versie (volledige) van kan scoren.

Was ik toch even benieuwd hoe het er zelf allemaal uitzag en ben ik eens even op youtube gaan kijken naar wat vergelijkingen en de Digital Foundry bespreking:

Switch vs PS4
Switch vs PS5
Nier Automata Digital Foundry review

...en ik moet zeggen dat het in mijn ogen toch een behoorlijke port is geworden - ook al loopt het dan op 30FPS ipv 60FPS. Er zijn ook grafisch wat aanpassingen gemaakt, resolutie is wat minder en blijkbaar zijn ook hier wel wat een paar probleempjes zoals pop-ups en zo af en toe een FPS drop - maar ik blijf het toch nog altijd wel indrukwekkend vinden dat ze het op de Switch op een dergelijke, zeer acceptabele manier aan het draaien weten te krijgen.

Zeker als je niet zo fanatiek naar het grafische aspect kijkt vind ik dat de vergelijking met de last gens in ieder geval nog best meevalt. Ik weet zelf in ieder geval niet zeker of ik de Xbox One versie meteen zou prefereren over de Switch versie. (uitgaande van de video's natuurlijk. Heb het spel nog nooit op welke console dan ook gespeeld - maar als ik bijvoorbeeld kijk naar het feit dan de Anti-Aliasing op de Switch beter is dan de Xbox-One - ziet dat er wel weer netter uit dan op de xbox).

Hoe dan ook staat het spel op mijn lijstje voor ooit ergens op te halen.

Bij NieR: Automata zit het zo in elkaar: je speelt hetzelfde deel van de game twee keer door. De eerste keer als 2B (het 'A' einde) en de tweede keer exact hetzelfde verhaal maar dan via het perspectief van 9S (het 'B' einde).

Vervolgens gaat de game verder na het einde in 'A'/'B' en moet je op het einde een keuze maken die leidt tot einde 'C' of einde 'D'. Tenslotte is er nog het 'E' einde dat je pas krijgt als je alle vier de eerdergenoemde eindes één keer hebt gezien. Dit is het ware einde.

Of je het waard vindt om bij dit punt te geraken, ligt er een beetje aan of de game je blijft boeien. De B-route vond ik zelf niet zo denderend en wat onnodig, maar wat daarna kwam was wel weer de moeite.

Moet je dan het spel 3 keer uitspelen om einde E te halen, of kun je dat via een save of anderszijds te skippen? Liefst geen spoilers als het kan

Minstens 3 keer ja. Er is een chapter select in NieR Automata. Als je het 'C' einde hebt gehaald, kun je naar of dichtbij het keuzemoment skippen voor 'D' en vervolgens dit herhalen voor 'E'.

Dit was en is een zeer interessant spel, en ik vermoed terecht een klassieker in wording. Maar ik snap ook dat niet iedereen hier mee warm wordt. Maar ik ben toch erg positief over het spel, om te beginnen al met de enorme afwisseling die het spel biedt. De fantastische muziek is ook een heel groot selling-point van het spel, maar je moet dan natuurlijk van de melancholische, theatrale en vaak bombastische stijl houden.
Ik vermoed dat ik nog minstens 1 einde moet vrij spelen, en met 45 uren op de teller moet ik dit spel minstens een score van 4* geven. Ik twijfel nog over een 4.5*.

Voor nu 4 sterren. Ik heb de Switch versie gespeeld en die draait zowel in handheld als docked hartstikke prima. Heb één playthrough afgerond in 12 uurtjes maar begrijp dat de game zich pas echt openbaart naar meerdere doorspeel sessies. Dit zal ik bewaren voor een andere keer maar ik kom er zeker nog eens bij terug. Combat voelt zoals het Platinum betaamd erg goed en het chip systeem vind ik ook erg leuk uitgewerkt. Het gebrek aan autosave was op sommige punten enigzins vervelend maar ik ben nou eenmaal een verwende gamer die niet houdt van hele stukken opnieuw spelen. Was geen onoverkomelijk issue uiteindelijk. Hele toffe setting ook met een interessant verhaal.

4*