Dark Souls III (2016)

Zo, na 42 uur zit het er alweer op! Eenmaal bezig, was ik niet meer te stoppen en ik heb vorig weekend zo'n beetje niets anders gedaan dan Dark Souls 3 spelen! Alleen al in dat weekend er dik 25 uur ingestoken.

Maar laat ik maar meteen beginnen met zeggen dat ik Bloodborne wel wat beter vind. Waarom? Ten eerste omdat het mijn eerste kennismaking met de Souls serie was. Ook al hoort hij er niet echt bij? Maar ik speelde ineens weer een game die intens moeilijk is, de game is gericht op de aanval, geen verhaal wat je wordt opgedrongen, gigantische boss fights, de Gotische en Romaanse architectuur, het donkere, de sfeer, overal was extra aandacht aan gegeven leek wel en dan ook nog de heerlijke game play! In Dark Souls 3 zijn het vooral wat meer standaard kastelen en ruïnes. Daarnaast nog wel wat andere locaties zoals een moeras, maar daar erger ik me juist aan vanwege het trage voortbewegen soms. En verder soms wat kale en saaie gebieden. Jammer! En in Dark Souls is verdediging een belangrijk onderdeel. Je schild! Maar ik heb toch iets liever de manier van spelen in Bloodborne.

Een groot onderdeel in Bloodborne en in -dit geval alleen even- Dark Souls 3 zijn natuurlijk toch die enorme brute uitdagende boss fights en ik heb echt heel veel respect voor de makers dat ik echt een uitdaging krijg. Je moet leren en hoe onmogelijk het soms ook lijkt, je kunt hem of haar uiteindelijk toch hebben! Knap dat ze mij over het algemeen het gevoel geven dat het m'n eigen domme schuld is wanneer ik doodga en niet omdat zo'n boss gewoon niet te halen is. Patronen leren, timing (bijv. met wegrollen), geduld en concentratie zijn essentieel!

Met de eerste 5 (incl. de tutorial boss) had ik relatief gezien niet zo heel veel moeite. Ja, ik koos als eerste een Assassin en ik had meteen de grootste moeite met Iudex Gundyr. Maar daarna probeerde ik het met The Warrior en bam binnen 3 min had ik hem!

De bosses

Vordt of the Boreal Valley: Groot, intimiderend, maar kreeg hem vrij snel neer.
Curse-rotted Greatwood: Ik voelde mij kansloos, maar zodra ik wist wat ik moet doen, best easy!
Crystal Sage: De truc, vol in de aanval en niet te veel afwachten dit keer. Ook vrij snel verslagen dus.
Deacons of the Deep: Ehhh.. Ja, ik ging de eerste keer dood, maar dit is met stip de makkelijkste!
Abyss Watchers: Mijn eerste echte grote uitdaging!
High Lord Wolnir: Na Deacons of the Deep en Curse-rotted Greatwood het minst moeilijk!
Old Demon King (optioneel): Hij is groot en traag en ik had toch wel moeite met hem.
Pontiff Sulyvahn: Damn, dit was een gevecht met hartkloppingen en zweethanden!!
Aldrich, Devourer of Gods: Hoewel ik de patronen 100% doorhad, was ik toch een tijdje bezig!
Yhorm the Giant : Met het oplaad zwaard is hij snel neer.
Dancer of the Boreal Valley: Gewoon een taai gevecht! Ja, veel moeite mee gehad.
Dragonslayer Armour: Wederom een intense uitdaging. Veel moeten rollen!
Oceiros, Consumed King (optioneel): Mwa.. goed te doen!
Champion Gundyr: Een heerlijk uitdagend gevecht! Moeilijk, maar had hem vrij goed onder controle.
Lorian, Elder Prince and Lothric, Younger Prince: En ja hoor, voor mij de moeilijkste boss in DS3!!
Nameless King (optioneel): 2 fases waarvan de eerste de moeilijkste is vanwege die klote camera!
Soul of Cinder: Final boss. De locatie, de moeilijkheid, zijn uiterlijk, alles is dik in orde hier! Genoten!

Top 5 moeilijkste bosses:
1. Lorian, Elder Prince & Lothric, Younger Prince: Langst mee bezig geweest en kreeg amper controle!
2. Pontiff Sulyvahn: Mijn probleem. Zijn lange combo's en snelheid.
3. Dancer of the Boreal Valley: Doet veel schade en ik vind hem vrij onvoorspelbaar!
4. Aldrich, Devourer of Gods: Voorspelbaar, maar ik vond weinig openingen om hem vaak te raken!
5. Nameless King... Vooral frustrerend moeilijk vanwege de camera problemen in de eerste fase!

Mijn letterlijke hoogtepunt in Dark Souls 3 was in het optionele Archdragon Peak. Jammer, want dit mag eigenlijk niemand missen! Daar staat ineens zo'n enorme draak voor je neus! Zijn tenen aanvallen heeft geen zin, want dan ben je 1,5 uur bezig om hem te verslaan. Wegrennen dan maar? Ja, wegrennen!! Maar er moet toch een manier zijn? Ja, die is er ook! Vecht je een weg omhoog en uiteindelijk sta je boven de draak en kun je van bovenaf een aanval uitvoeren waarmee je de draak in 1x dood hebt! Maar echt fantastisch! De hele aanloop er naartoe en dan die ene fatale aanval! Maar ook de final battle was voor mij een zeer bevredigend gevecht! En hij staat gewoon op de cover van de game!

Maar ik kan wel de hele dag, nee de hele week lullen over Dark Souls 3! Bloodborne krijgt 5 sterren en heeft een plaats in mijn top 10. Dark Souls 3 moet het helaas doen met 4,5*!

Laat die Dark Souls games maar komen,want ik eet ze als zoete koek
Wederom een geslaagd deel,met prachtige locaties,sublieme sfeer,en ultieme game play.
De weg die je bewandeld in deze game is uniek,en oogstrelend mooi.
Kortom Dark Souls 3 is een heerlijk speelbaar onvergetelijk avontuur

De maker/director van deze serie heeft ook problemen met het woord moeilijk. Hij wou helemaal geen serie maken die bekend stond om zijn moeilijkheidsgraad. Hij maakte deze games ook niet met de gedachte van 'Ok dit wordt lekker moeilijk voor de gamers'. Het is gewoon een feit dat de games hoe hij ze heeft ontwikkeld wel vrij pittig kunnen zijn.

De enige Souls game die niet ontwikkeld is door Miyazaki is Dark Souls II. Er is daar trouwens een opgepoetste versie van; Scholar Of The First Sin. SOFTS is Dark Souls II zoals de makers het eigenlijk wilden. Deze game is het zwarte schaap van de serie en niet alleen omdat Miyazaki deze niet heeft ontwikkeld, maar omdat het WEL is gemaakt met de gedachte van 'laten we het hier lekker moeilijk maken'. Dat zie je namelijk terug in goedkope trucjes zoals horde vijanden die op je af komen, of het vechten van ijzeren vijanden met een grote knuppel in een gang waar je alleen achteruit kunt rollen.
OM maar niet te spreken van de meest vreselijke en bullshit area ooit... Frigid Outskirts.. YouTube dit maar eens... echt walgelijk.

In Dark Souls 1 , Bloodborne en Dark Souls 3 zijn de vijanden goed geplaatst en heb je veel minder van die bullshit momenten. Je moet het gewoon rustig aanpakken. In elke game ga je toch wel eens dood. In deze games ook en omdat je de spelwereld nog gewoon moet worden uiteraard meer dan 1 keer. Maar als je op een punt bent gekomen dat je deze games echt wel in je zakken hebt dan gaat alles lekker soepel en vlot. Mensen moeten zich altijd wat aanpassen aan nieuwe situaties. De één kan dat al wat sneller dan de ander.

Veel plezier! Alhoewel ik je eigenlijk aanraad om dit spel nu zo snel mogelijk stop te zetten en eerst het eerste deel te spelen. Dan komt het derde deel zooo veel beter uit de verf.

Beste van beide werelden

Het level design en lore van het eerste Dark Souls gecombineerd met de gepolijste gameplay van het tweede deel. Dat is wat ik vooraf verwachtte van dit deel en dat is precies wat ik gekregen heb. Niks meer en niks minder. Dat er ook nog eens een lekker Bloodborne sausje over het visuele design heen is gegoten, maakt het geheel alleen maar lekkerder.

Dat is in een kleine alinea hoe je Dark Souls III het best kunt samenvatten. En, uhm, dat was 't zo'n beetje. Daarmee is alles eigenlijk gezegd. Want in dat opzichte doet Dark Souls III niet heel veel nieuwe dingen, waarschijnlijk zelfs het minst originele en minst inventieve deel als geheel bekeken. Maar daar tegenover staat wel dat de dingen die DS3 goed doet, ook meteen erg goed zijn. Vooral omdat de meeste minpunten uit de eerdere delen hier vrijwel allemaal zijn gladgestreken. Om die reden heeft Dark Souls III eigenlijk geen dieptepunten, iets wat de voorgaande delen tot op zekere hoogte absoluut wel hadden (denk bijvoorbeeld aan Tomb of the Giants en Lost Izalith in deel 1, en aardig wat gebieden in deel 2). Verder is hier de trademark Souls gameplay weer uitermate goed aanwezig, heerlijk ontdekkingsgevoel in een heerlijk sfeervolle vijandige wereld. Lekker vloeiende combat, sneller dan Demon's/Dark Souls en wat meer calculerend dan Bloodborne.

Dus ja, Dark Souls III is eigenlijk een mix van alle voorgaande delen. En ondanks dit deel gelukkig geen grote dieptepunten kent, zijn er hier en daar wel wat minder goede zaken. Over het algemeen relatief kleine puntjes, maar toch. De lore leunt bijvoorbeeld iets te veel op het eerste deel. In het tweede deel gebeurde dat soms ook wel eens met subtiele verwijzingen, maar hier gebeurt dat nogal on the nose. Nou is dat niet echt een voor- of nadeel, maar een van de charmes van de Souls spellen vind ik juist dat je telkens met een nieuwe wereld begint, nieuwe lore en een nieuwe geschiedenis.

Wel jammer zijn een paar matig uitgevoerde gameplay uitwerkingen. Ten eerste is poise ronduit matig, en op momenten heb ik getwijfeld of er wel überhaupt poise in zat. De nummers lijken zeg maar niet te kloppen, met Havel's Armor wordt je bijvoorbeeld gauw gestunned door relatief zachte klappen. Ik heb begrepen dat het in het begin nog erger was en dat daar een patch voor is geweest, maar zelfs nu lijkt het nergens op. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het toen was.

Zo nu en dan heb ik ook het gevoel gehad dat sommige bazen nogal goedkoop aanvoelden. Met name bij Pontiff Sulyvahn had ik dat gevoel, want die gast lijkt unlimited stamina te hebben terwijl je ook nog 's helemaal uit elkaar gehaald wordt door zijn combo's. Ontwijken lukt prima, totdat je eigen stamina leeg is en dan krijg je alsnog rake klappen. Ten slotte, en dit is nogal mierenneuken, is de weapon durability er eigenlijk voor niks. De cijfers zijn vaak net zo hoog als in het eerste Dark Souls, en wanneer je rust bij bonfires wordt alles automatisch gerepareerd zoals Dark Souls II. Dus ik heb in mijn 55 uur letterlijk nog nooit mijn wapens hoeven te repareren, lijkt me dus onnodig om dat er überhaupt bij te hebben. In Dark Souls II waren de cijfers tenminste dusdanig laag dat het automatisch repareren bij bonfires nog gerechtvaardigd was.

Dat gezegd hebbende:

+ Schitterend visueel design
+ Gameplay is weer geweldig
+ Tempo ligt hoger + veel content
+ Bazen zijn intenser en agressiever
+ Verkenningsgevoel ligt weer torenhoog
+ Fantastische soundtrack
+ Online is beter en leuker

- Leunt qua lore iets te veel op het eerste deel
- Weapon durability is letterlijk onnodig
- Sommige bazen voelen cheap
- Poise (of het gebrek daarvan)

Episch als de vorige delen, nu 31 uur intens gespeeld.. en denk pas 1/3 van de game te zitten..
Nog dwalend in the swamp net de deur naar het bos en bossfight ondekt met de verschillende ridders tegelijk.. pff moeilijkmoeilijk..
Iemand een tip, tot deze plek waar je goed kan farmen, heb nog geen large titanite shards gevonden.. ook nog niet veel twinkeling shards, 3 pas

Game onn !!

Na een kleine 50u zit Dark souls 3 erop, en het was na Bloodborne weer een aardig avontuur. Bloodborne had me tegen m'n eigen verwachtingen in helemaal verrast en is momenteel één van m'n favoriete games ooit; een prachtig meesterwerk. Het logische vervolg was om de Souls serie eens uit te testen; en qua vergelijking kan ik hier kort in zijn: Dark souls 3 is een geweldig spel, maar komt naar mijn mening niet in de buurt van Bloodborne, en is nergens een briljant spel.

De combat is hier een stukje trager, meer gericht op verdediging. In Bloodborne was de aanval meestal de beste verdediging en voelde het aanvallen gewoon veel soepeler en sneller. Ik heb begrepen dat de combat in vorige Souls spellen nog veel trager is, maar toch moest ik er een tijdje aan wennen en vind ik de combat van Bloodborne superieur. Ik merkte dat ik bij sommige bosses (Dragonslayer Armour, de Twin Princes,..) mijn schild gewoon aan de kant gooide en vertrouwde op dodgen; door Bloodborne te spelen was dat gewoon meer mijn speelstijl. Voor de rest is het verder ook niet té verschillend trouwens, de meeste mechanics voelden lekker vertrouwd aan.

Mijn grootste minpunt is dat Dark souls 3 een stuk meer lineair is. De meeste area's staan niet zo ingenieus met elkaar in verbinding en ik had ook betrekkelijk weinig 'aha-momentjes' als je weer via een shortcut ergens uitkwam waar je al was geweest. Daarom is Cathedral of the Deep qua level design mijn favoriete regio; lekker groot met meerdere shortcuts. Qua visueel design waren natuurlijk wel alle regio's meer dan top; de moerassen, Anor Londo, etc. Visueel is het spel top, vooral de bosses waren vaak visueel echt prachtig. De variatie in verschillende soorten bosses is ook echt heel groot; in Bloodborne zijn het grotendeels Hunters of beesten, hier heb je zoveel meer, en de meeste zijn stuk voor stuk episch om tegen te vechten. De Abyss Watchers en Dancer of the Boreal Valley waren mn favoriet, de Twin princes, Soul of Cinder en the Nameless King vond ik persoonlijk de drie moeilijkste.

Als er naast de bosses nog een punt is waarbij dit spel Bloodborne overstijgt is het het aantal interessante npc's, die in grote getalen aanwezig zijn. Vooral Siegward's questline was schitterend om te spelen. Qua lore is het weer lekker vaag allemaal, zodat je weer veel ruimte hebt om alles zelf te ontdekken en uit te vogelen (of het te bekijken in mooie lore video's).

In z'n geheel een geweldig spel, en ik vermoed dat ik het zelfs nog beter had gevonden als ik deze had gespeeld voor Bloodborne. Aangezien ik echter laatstgenoemde als vergelijkingspunt had, leed DS3 daar af en toe toch wel onder.

4.5*

Mooie editie, deze Dark Souls 3. Zowel qua beeld in de vorm van de grauwe, troosteloze omgevingen en enkele geweldige boss-designs, als qua soundtrack. Behoorlijk pittig ook, dit 3e deel. Waar ik in Dark Souls 1 het parryen aardig onder de knie had, vond ik veel vijanden hier te snel en het parryen wat traag. Heb er uiteindelijk geen gebruik van gemaakt en meer vertrouwd op backstappen of reguliere combat. Ook dit backstappen was vaak een stuk moeilijker uit te voeren, doordat vijanden een stuk slimmer zijn dan in het eerste deel. Dikwijls hebben ze een schild o.i.d. die ze inzetten als je achter ze probeert te rollen. In tegenstelling tot de andere from software games had ik op een of andere manier nergens het gevoel het spel ‘meester’ te zijn. Dat vond ik wel jammer.

Hoef alleen DS2 nog te spelen en dan heb ik alle From titels uitgespeeld die op de PS4 zijn verschenen. Welke de moeilijkste is vind ik lastig. De boss fights waar ik het meest moeite mee had, waren de gevechten die mij het meest frustreerden, niet zozeer degene waar ik het vaakst ‘dood’ ging.

Dark Souls 3 perfectioneert veel van wat de vorige Dark Souls games probeerde en als resultaat is het op veel vlakken de beste van de series.
(hierin tel ik Bloodborne niet mee, want die heb ik nog niet gespeeld)

Dark Souls 3 speelt en voelt bijna precies als de vorige twee games, alleen dan wat beter gefinetuned. Toch maakt dat in zo'n games toch een enorm verschil, omdat je alleen maar bezig bent met het vechten tegen verschillende soorten uitdagingen. Van wat ik weet is deze game een mix tussen de wat langzamere gameplay van Dark Souls 1 en 2 en van de snellere gameplay van Bloodborne. Dit zorgt ervoor dat de gameplay snel is terwijl er ook soms nog mogelijkheden zijn om je te verbergen achter een schild als het wat te gevaarlijk wordt.

qua atmosfeer is het naar mijn mening misschien wel het minste van de 3. Veel stukken van de wereld lijken op die van vorige games, op een paar na. Daarbij heb je ook gewoon weer het fast-travel element bij de bonfire net zoals in Dark Souls 2 wat ervoor zorgt dat de wereld veel minder levend voelde omdat je gewoon van het ene punt naar het andere punt kan gaan. De eerste game deed dit heel anders omdat je helemaal geen fast-travel had tot later in de game waardoor je echt een heimwee gevoel krijgt als je verder de onbekende wereld in gaat. Dark Souls 2 en 3 laten je gewoon op elk moment terug teleporteren naar bekend gebied waardoor je nooit echt vast zit op onbekend gebied wat juist zo'n grote rol heeft in de hele atmosfeer van Dark Souls.

Je kan niet teleporteren in Dark Souls 1 voor een groot gedeelte van het spel en daardoor moet het spel zelf maar shortcuts maken zodat je terug kan naar de Firelink Shrine zonder het hele zelfde pad terug te hoeven lopen. Daardoor is de wereld zo connected dat het net een doolhof wordt met de paden die ervoor zorgen dat je niet helemaal terug hoeft en zo weer een snellere weg hebt om naar bekend gebied te gaan. Dit maakte Dark Souls 1 ook zo goed. De wereld waarin het zich allemaal afspeelt. Dark Souls 1 heeft wel andere problemen die Dark Souls 3 oplost met vooral de gameplay en combat, maar Dark Souls 3 mist deze levende wereld wat Dark Souls 1 zo mooi en uniek maakte buiten de gameplay.

Dark Souls staat vooral bekend om de bosses en Dark Souls 3 doet die het beste van ze allemaal.
Dark Souls 1 had veel goede bosses maar sommige waren gewoon teleurstellend zoals Pinwheel die niet eens de kans krijgt om iets te doen voordat die dood is en Bed of Chaos die gewoon heel erg vervelend is met de grond die onder je weg valt. Dark Souls 2 had heel veel bosses waarvan sommige goed waren maar veel ook gewoon slecht. Dark Souls 3 heeft misschien één boss die gewoon echt teleurstellend was en dat waren de deacons of the deep. Voor de rest waren ze bijna allemaal gewoon heel erg goed.

Een ander punt waar Dark Souls natuurlijk bekend om staat is de moeilijkheidsgraad.
Dark Souls 1 was naar mijn mening best te doen omdat je vaak gewoon achter je schild kon schuilen en kon wachten totdat je de kans kreeg om te slaan. Dark Souls 2 was lastiger, maar vaak ook gewoon omdat de hitboxes echt heel slecht konden zijn. Dark Souls 3 is naar mijn mening wel de lastigste van de 3. Het gaat allemaal een stuk sneller en sommige vijanden krijgen je dood voordat je überhaupt weet wat er aan de hand is. Toch voelt het altijd eerlijk hier. Waarbij ik bij Dark Souls 2 soms twijfelde of ik die aanval wel echt kon zien aankomen of dat monster me nou echt raakt.

Dark Souls 3 doet de gameplay het best van de drie games, maar mist wat elementen die Dark Souls 1 had die de game zo onvergetelijk maakte. Voor mij blijft Dark Souls 1 toch beter maar Dark Souls 3 komt heel erg in de buurt.