Bloodborne: The Old Hunters (2015)

Denk met de DS3 DLC dat hij dringend zijn lijst eens moet aanpassen Sister Friede, Gael, Darkeater Midir .... man man man. Ik denk dat die drie tot de moeilijkste souls bazen behoren. Vooral bij die laatste heb ik het rechtstreeks opgegeven.

Sister Friede.. Ja, dat is tot nu toe de enige die ik niet verslagen heb! Ga ik ooit nog wel doen natuurlijk! Maar ik heb slechts Bloodborne, The Old Hunters en DS3 gespeeld

Voor uitleg over waarom Bloodborne een van mijn favoriete games is, verwijs ik naar die review. Waarom Bloodborne: The Old Hunters een van de beste DLC's van From ooit is, leg ik hier graag uit.

Iedere keer als ik opnieuw met Bloodborne begin, voel ik me zenuwachtig om de Hunter's Nightmare in te gaan. Voor een speed run (en een oneerlijke voorsprong in de main game) is het fantastisch om even snel naar binnen te rennen om de upgrades te pakken, maar als je de ultieme ervaring wil (en alle vijanden in je pad om zeep probeert te helpen) blijft iedere keer duidelijk dat ik nooit echt 'klaar' lijk te zijn om hier zonder problemen doorheen te gaan. De bloeddorstige jagers en reuzen vereisen al je concentratie, omdat iedere fout leidt tot een vroegtijdige dood omdat deze wezens zo verdomd veel schade doen, dat er geen hoeveelheid blood vials tegenin te brengen is om even casual de eerste gedeeltes door te slenteren.

Het verhaal is superintrigerend en voelt (mede door de eindsetting in het vissersdorp) nog meer Lovecraftiaans aan dan de main game doet. Daar komt ook nog eens bij dat de DLC een hoeveelheid nieuwe wapens, creatures en bossfights produceert om u tegen te zeggen. Iedereen die deze game speelt, zal Orphan of Kos ervaren als een van de meest verschrikkelijke dingen die From op ons heeft afgevuurd. Ik denk dat alleen Darkeater Midir uit Dark Souls 3 me meer frustratie heeft opgeleverd, maar dat wil niet zeggen dat deze battle niet verschrikkelijk goed en intens is. Uiteindelijk is de eerste fase, waarin Orphan best goed te parryen is, niet de grootste ramp, maar zodra zijn vleugels ontspruiten en het locken geen zin meer heeft, slaat de waanzin toe. Mijn favoriete boss blijft echter Ludwig, die het meest fantastische design heeft van alle From games.

Waanzin spant gedurende de hele DLC de kroon. De meest verschrikkelijke gebeurtenissen en experimenten hebben plaats gevonden en als character moet je constant op je hoede zijn. Tussendoor zijn er echter ook machtige momenten waarop stil staan en de camera rond te draaien absolute verplichtingen zijn om de genialiteit van de designs compleet mee te krijgen. Ik doe mijn hoge hoed af voor deze weergaloze uitbreiding die een fantastisch spel praktisch perfect maakt.

Blijft een prachtige DLC. De eerste spelbeurt is bij Soulsborne games altijd onovertroffen, maar onlangs heb ik deze beproeving eens een tweede keer doorstaan (deze keer een paar bosses met een vriend via co-op, wat een ervaring op zich is), en ook bij een tweede keer blijft het genieten.

Ludwig is enorm episch, en heb ik gek genoeg ook nooit erg veel moeite mee gehad. Wat een boss en wat een cutscene! Het niveau van de DCL is hiermee gezet. Maria en vooral Kos zijn ook pareltjes. Wat heb ik bij die laatste een frustratie doorstaan. De moeilijkheidsgraad van de DLC ligt over het algemeen wel een niveautje of twee, drie hoger dan de base game; maar uiteindelijk is dat wel wat we zoeken in deze spellen. Uitdaging, frustratie en uiteindelijk dat heerlijke gevoel van overwinning. Qua regio's (drie nieuwe gebieden) is het ook weer om je vingers bij af te likken. The Old Hunters legt de focus meer op het kosmische dan op de gothic horror, maar beide stijlen werken toch prima in Bloodborne.

Waarom niet de volle 5*? Laurence (die wel optioneel is, maar toch) vind ik echt een enorme k*tboss. Daar heb ik onnodig lang bij afgezien de eerste keer, z'n patroon laat geen ruimte voor het kleinste foutje en z'n HP bar is belachelijk groot. Drie fases dan ook nog. Neen, de boss waar ik het minste plezier en voldoening aan heb beleefd. Tweede 'minpuntje': de DLC is wel kort. Als je je er echt voor zet (en je hebt geluk met de bosses) doe je hier niet al te lang over. Maar bon, dat meer terzijde, dat tel ik niet mee in m'n score.

Sterke uitbreiding op Bloodborne met, zoals we dat van From Software gewend zijn, de beste bosses. Veel moeite had ik er niet mee, omdat mijn level (155) nogal hoog was voor een eerste playthrough. Hierdoor had ik de meeste vijanden in twee aanvallen neer en kon ik alle bosses in één poging neerhalen. De uitzondering was Orphan of Kos. Die moest ik twee keer doen.

Persoonlijk vind ik Lady Maria of the Astral Clocktower de beste boss in Bloodborne en een van de beste uit de hele serie. Het is een heel mooi en intiem gevecht. Het gevecht met Orphan of Kos en Ludwig the Accursed/Holy Blade was ook zeer de moeite. De Living Failures zijn precies wat de naam zegt en Laurence, the First Vicar is technisch gezien een moeilijkere versie van de Cleric Beast. Daar sta ik wat onverschillig tegenover.

Gewoon een zeer vermakelijke DLC. 4*

En dan de Old Hunters DLC. Alle bazen verslagen maar ik ben gestrand bij de laatste baas. Het lukt gewoon echt niet. Volgens velen op internet ook de moeilijkste From Software baas die er is. Dit moet ik een keer co-open.

Maar an sich is het gewoon meer Bloodborne en dat is zeker welkom.

Gelukkig realiseerde ik me net op tijd dat ik the Old Hunters vóór de eindbaas van de basisgame moest opstarten, anders had ik dikke pech gehad. En dan had ik ook echt iets moois gemist want ik denk dat ik The Hunters Nightmare het tofste gebied vn heel Bloodborne vind. Ontzettend lastige vijanden maar echt een prachtig gebied om doorheen te lopen.

En dan de bosses... Mijn absolute nachtmerrie was Laurence the First Vicar, de allermoeilijkste die ik ben tegengekomen in heel Bloodborne. Toen ik hem na 2 uur eindelijk neerhad, stond ik letterlijk te trillen op mijn benen van de opgekropte spanning. Zoiets heb ik echt nog nooit gehad bij een game, het lijkt me ook niet echt gezond eerlijk gezegd....

Gek genoeg viel de allerlaatste Boss me juist mee. Orphan of Kos wordt over het algemeen gezien als één van de moeilijkste bosses van From Software games, maar tot mijn verbazing was het bij de derde poging al gedaan met hem. Wel een enorm toffe boss om tegen te vechten, maar uiteindelijk dus toch 'een makkie' .

Maar het is een ontzettend goede toevoeging aan de basisgame met hele vette bossfights. Jammer dat het avontuur er nu op zit.