Hellblade: Senua's Sacrifice (2017)

"Do not mourn the waves, the leaves and the clouds. Because even in darkness the wonder and beauty of the world never leaves. It's always there, just waiting to be seen again."

Ninja Theory ken ik nog goed van 'Heavenly Sword' en in eerste instantie dacht ik dat dit een spirituele opvolger was, maar deze titel is totaal iets anders.

Als gamer word je gelijk in het diepe gegooid en volg je Senua die de ziel van haar geliefde moet redden door letterlijk naar de onderwereld af te reizen. Het is een duistere reis gevuld met de nodige gevaren, hevig geïnspireerd op de Noorse mythologie.

Het valt gelijk op hoe angstig Senua is, maar desondanks blijft ploeteren om haar missie te voltooien. Het bijzondere is namelijk dat zij te maken heeft met psychische problemen, wat zich veelal uit in de vele stemmen die je geregeld hoort. Deze stemmen zijn erg grillig; ze helpen je, zetten je voor gek, maar zijn ook bang. Mede door de sterke performance van Melina Juergens gaat dit op hectische momenten echt onder je huid zitten. Het zorgt voor een ongemakkelijke ervaring die je nooit ofte nimmer loslaat.

Aan de basis is 'Hellblade: Senua's Sacrifice' eigenlijk een rechtlijnige game. Vaak kun je maar één pad volgen, er zijn wat puzzels en er is een basis vechtsysteem aanwezig. Vrij conventionele gameplay dus, die af en toe herhalend kan overkomen. Ik heb het niet als vervelend ervaren, omdat de mechanieken simpelweg solide zijn. Daarbij is het audiovisueel lekker intens.

Al met al heeft Ninja Theory een intrigerende taboe doorbrekende game uitgebracht die uniek is in zijn soort. Eén die ongetwijfeld de moeite waard is om te spelen, alleen al om de helse psychotische ervaring.

4,0 Sterren.

Waar is dit spel tekoop?

Je kan hem vinden op Steam.

Ik zie deze game ook nergens te koop. Zelfs niet op Amazon.
Ik zoek hem voor de PS4

Als je hem voor de PS4 wilt kopen zul je hem volgens mij via de PS Store moeten aanschaffen.

Ik koop zo min mogelijk via de store. Echter, in dit geval zit er niets anders op. Ik ging er trouwens blind vanuit dat de game in de store €60 kost en toch wel minimaal 40GB vraagt. Maar het valt mee! Slechts €30 en er wordt minimaal 15GB gevraagd.

Ik stond werkelijk versteld van deze game. Hellblade is niet alleen één van de beste games van 2017, maar één van de meest indrukwekkende game ervaringen die ik in de afgelopen paar jaar heb gehad, en het verdiend zeker meer herkenning dan het momenteel krijgt. Ik kan Hellblade met niets anders vergelijken dat ik gespeeld heb, met uitzondering van bepaalde gameplay aspecten (zoals het zwaardgevecht systeem). Wanneer een game begint met de nadrukkelijke melding dat depressie een belangrijk thema is, ze meerdere experts op dit gebied hebben gevraagd om het onderwerp zo sterk mogelijk te laten werken en het de bedoeling is met een koptelefoon te gamen, weet je dat Hellblade geen lichte zit gaat worden. Vroeg nadat je de game begonnen bent word je begroet met een melding die zegt “als je te vaak verliest dan zal Senua overgenomen worden door de duisternis, waardoor je de game verliest en je save file verwijderd word”. Deze waarschuwing schudde mij wakker en vanaf dat moment werd ieder stuk waar ik mogelijk kon sterven zenuwslopend.

Het meest unieke aan Hellblade is de wijze hoe het depressie aankaart. Door de game heen word Senua geconfronteerd met “the darkness”, wat duidelijk een metafoor is voor de pijn, ellende, verdriet en angst die bij een depressie komt kijken. De game wist me op allerlei dwaalsporen te brengen, waardoor ik niet meer kon zeggen of ik naar dingen keek die zich in haar hoofd afspeelde of de dingen er daadwerkelijk waren. Je kijkt niet op een afstand naar haar depressie toe zoals je bijvoorbeeld bij Beyond Two Souls deed, maar je wordt in haar schoenen gegooid en ervaart de wereld zoals zij het ziet. Dit zorgde voor meerdere heftige sequenties die je bij de keel grepen en je niet meer loslieten tot het besloot je een adempauze te geven, die overigens erg welkom waren als ze kwamen. Voornamelijk met koptelefoon kon het een sterke immersie creëren (zoals dat je, net als haar, constant stemmen in je hoofd hoorde die commentaar gaf op wat Senua aan het doen was).

Ik moet zeggen dat Hellblade één van de mooist uitziende games is die ik in tijden heb gespeeld, misschien wel de mooiste. Dan heb ik het niet alleen over het prachtige sfeervolle kleurgebruik, de mooie omgevingen of indrukwekkende personage modellen, maar vooral om hoe de game besluit deze dingen in beeld te brengen. Qua compositie en storyboard is dit een hele originele, artistieke ervaring die tussen alle games uitsprong die ik gespeeld heb. Regelmatig stond ik met open mond te kijken “wat er nou weer ging gebeuren”. In plaats van je met polygonen en grote landschappen proberen onder de indruk te maken kon Hellblade het juist beperkt houden tot de personages: er waren meerdere sequenties waarin je dicht op Senua zit en alle emotie van haar gezicht kan aflezen, terwijl er één ander verschijnsel in de achtergrond zichtbaar is, waardoor alle aandacht daarop gefocust werd.
Niet alleen de artistieke composities, maar ook het design van de monsters sprong ertussenuit. De figuren die Senua tegenkwam waren intimiderend, origineel en soms zelfs angstaanjagend. Het is een game waarin ik niet kon voorspellen waar het mee ging komen, waardoor iedere nieuwe monster of nieuwe omgeving mijn volle interesse had. Voornamelijk de boss battles hadden een hoog spektakel gehalte. Kun je nagaan dat dit door een klein team is gemaakt. Ik kon het niet geloven toen ik dat voor het eerst hoorde, maar inderdaad: een kleine groep aan getalenteerde gamedesigners, die weleens aan AAA games hebben gewerkt, zijn verantwoordelijk voor dit spel. Hellblade is een project van passie waar de makers alles in hebben gestoken, in plaats van een big budget cash-grab. Jammer dat merendeels van de grote AAA bedrijven niet dezelfde risico's durven te nemen als Team Ninja heeft gedaan.

Als ik zou zeggen het verhaal van Hellblade volledig te snappen dan zou ik liegen. Dit is een vaag narratief waarbij het regelmatig gebeurde dat ik niet snapte wat er gebeurde, zeker vanwege het hoge mindfuck gehalte. Toch kon ik genoeg uit de basislijn halen om te volgen wat er ongeveer gebeurde en ik raakte juist geïnteresseerd om research te doen naar de stukken die ik niet begreep. Het verhaal begint als een cliché “save the princess” idee, wat dood is gebruikt in videogames, maar dit word op zo’n uitzonderlijk sterke wijze uitgewerkt dat ik durf te zeggen dat het de beste uitwerking van dit cliché is. In tegenstelling tot iets als Shadow of the Colossus of Legend Of Zelfa had ik dit keer een goede band met het hoofdpersonage. Zij is niet een stil figuur die “zomaar” uit is om iemand te redden, maar de game gaat diep in op wat voor persoon zij is, hoe haar leven is geweest en waarom ze deze reis maakt. Ik merkte veel om haar te geven en hard voor haar missie te juichen, wat ik niet vaak bij dit cliché ben tegen gekomen. Zoals het depressieve thema suggereert staat er geen happy ending voor je klaar. Sterker zelfs, elke keer wanneer je denkt dat er een happy moment komt rukt de game dit van je weg, soortgelijk als een depressie kan ervaren worden. Maar dat is precies waarom het verhaal van Hellblade zo effectief is: het deed compleet het tegenovergestelde van wat ik verwachte dat het zou doen, aan de hand van hoe andere games deze clichés behandelde.

Qua gameplay valt er niet denderend veel op te merken, moet ik toegeven. Als je Hellblade wilt oppakken voor leuke hack-and-slash gevechten ala God Of War of Ninja Gaiden dan ga je teleurgesteld zijn. Het grootste gedeelte ben je op relatief langzaam tempo aan het voortbewegen om naar het volgende gebied te komen. Soms een puzzel, soms een kleine zoekmissie, soms een gevecht of soms een kort bonus verhaal aanhoren. Hoewel de puzzels bijna allemaal aan de makkelijke kant waren deed de game zijn best om afwisseling te geven, wat ervoor zorgde dat ze leuk bleven. Wat begint als een “loop een klein stuk” kan veranderen naar een “ren voor je leven terwijl je ook nog een doolhof moet doorzoeken” sequentie. De hoogtepunten in de gameplay zijn de zwaardgevechten: deze bestuurde vloeiend, waren leuk om te doen en ze konden bevredigend werken indien je een moeilijk gevecht haalde. Het is vergelijkbaar met Dark Souls, hoewel de vijanden langzamer bewegen waardoor hun moves makkelijker zijn om in te schatten en de counter is makkelijker om uit te voeren. Niet te makkelijk, niet te moeijlijk. Ik ben wel degelijk weleens doodgegaan bij gevechten. Het feit dat je niet te vaak dood mag gaan zorgde ervoor dat blunders maken in gevechten extra stressvol waren, maar heel belonend zodra het lukte. Wat mij voornamelijk beviel aan de zwaardgevechten is de impact van aanvallen: ik had het idee dat een mep van mijn zwaard hard aankwam bij de monsters, of wanneer Senua geraakt werd door een aanval voelde je de impact van de klap. Het gaf haar een bepaalde kwetsbaarheid en het vechten kreeg een bepaald gewicht erachter die ik niet vaak in games ben tegengekomen.

Wanneer ik denk aan alle dingen die goed zijn dan vind ik dat Hellblade een 5* verdiend, maar dat zou iets te vergevend zijn. De missies waarbij je de omgeving moet doorzoeken voor vormen komen te vaak voor en ze zijn te makkelijk om goed te noemen. Ik merkte rond de 2e helft dat ik ze steeds minder interessant begon te vinden, met uitzondering van wanneer ze er een draai aan gaven. Ook kon je naar optionele verhalen luisteren, maar deze vond ik persoonlijk niet zo interessant en ze voelde niet relevant voor het verhaal van Senua. Zoals gezegd is het verhaal aan de vage kant waardoor het even duurde voordat ik inkwam, maar eenmaal ingekomen zat ik vastgenageld.

Zoals je misschien al doorhad: ik ben nogal weg van deze game. Voor zijn originele benadering van een duister thema, grijpend verhaal, originele composities, sfeervolle vormgeving, mooie muziek, spectaculaire boss battles en leuke gevechten is Hellblade Senua’s Sacrafice één van de beste games die ik in de afgelopen paar jaar heb gespeeld. De zoek en puzzel minigames zijn niet altijd even interessant en het verhaal is soms te vaag, maar de dingen die goed zijn maakte dat zeker de moeite waard.

4,5/5*

...en volgens geruchten eindelijk op weg naar de Xbox One. Dat zou me heel erg plezieren aangezien mijn PC dit niet draait en ik het al sinds verschijning echt graag wil spelen...

...en ja hoor. 4 april is het zover. Dus een geheide aankoop voor mij in de maand april of mei.

Hellblade komt op 11 april uit voor Xbox One

11 april dus, volgens mijn collega moet ik dit spelen. Hmmm

Weekje later. Ook prima. Iedereen is er positief over en de gameplay die ik bij een vriend zag was ook bijzonder sfeervol...en aangezien het maar 30 euro is of zoiets...

Cool cool. Gaat zeker gespeeld worden.