Final Fantasy IX (2000)

Het blijft een mooi avontuur, maar traditionele RPG's grijpen me nu veel minder dan vroeger. Het gaat in deze spellen met name mis bij het tempo, dat na het 16bit-tijdperk steeds lager is komen te liggen, en bij de afwisseling, waarbij deze spellen eigenlijk altijd al voorspelbaar zijn geweest. Het spelverloop, waarin verhalende scènes en speurtochten (de ene keer ontspannen (in steden) en dan weer gejaagd (in kerkers)) elkaar opvolgen, is van begin tot einde uit te tekenen. Het is ook helemaal geen fijne manier van vertellen: de verhalende scènes worden soms uren onderbroken door trektochten, waarna je in korte tijd opeens weer een hele lading plotwendingen te verwerken krijgt. Ironisch genoeg hebben ook de graphics geleden bij de overstap van 2D naar 3D: de animaties duren te lang, waarmee ze de snelheid uit met name de gevechten halen, en de omgevingen zijn door het detail onoverzichtelijk geworden.

Maar het blijft een mooi avontuur. Met name de designs van de karakters zijn echt sterk. Ook de ontwerpen van omgevingen zijn erg knap. De min of meer middeleeuwse setting is niet zo origineel, maar steden en gebouwen vol radarwerken en stoomturbines blijven het hier goed doen. Het maakt het de moeite zeker waard.

3*

Stem verhoogd naar 5*
Dit is gewoon een juweeltje van een game. Hij doet bijna niks onder voor deel 7. Het verhaal is goed. De training is leuk bedacht en het is echt zo'n verhaal waarbij je wel door moet spelen omdat je steeds benieuwd bent naar wat voor gekke gebeurtenis er nu weer zal gebeuren.

Tien jaar na de release heb ik dan eindelijk Final Fantasy IX uitgespeeld. Final Fantasy is één van mijn favoriete series maar op de een of andere manier heb ik deze altijd laten liggen. Dit deel staat onder de meeste FF fans niet zo heel hoog aangeschreven dus misschien heeft het daar wat mee te maken. Ik vind echter dat deze game zeker niet onder doet voor de legendarische delen VII en VIII.

De stijl van de game is beduidend anders dan bij zijn voorgangers. De characters zijn een stuk koddiger en meer cartoony, en er zit vooral veel meer humor in. De toon is zeker op de eerste twee discs een stuk luchtiger dan we gewend zijn van FF. Dit is misschien ook de reden dat veel mensen de game bekritiseren met het argument dat het verhaal vergeleken met VII en VIII minder diepgaand is en de characters oppervlakkiger zijn. Ik kon het echter wel waarderen. De Japanse dramatiek waar FF bekend om staat wordt hier perfect aangevuld met een flinke dosis humor, waardoor het een stuk gebalanceerder overkomt en vrijwel nergens vervalt in ellenlang zweverig gezeik over alle problemen in het dagelijks leven (al kan ik dat als JRPG fan ook zeker waarderen ).

Deze wisselwerking tussen humor en dramatiek zie je ook terug in de personages. Neem bijvoorbeeld Freya en Amarant. Dit zijn twee behoorlijk serieuze figuren die alles behalve vrolijk door het leven gaan. En vergelijk dit dan met de superkomische vreetzak Quina, die zelfs in de meest bedreigende situaties alleen maar aan eten blijft denken. Voor mij is Quina echt het meest hilarische personage van de hele FF serie. Regelmatig moest ik hardop lachen om zijn (of is het haar?) slechte taalgebruik en droge opmerkingen. Hij heeft ook een geweldige levensfilosofie: ''The world only has two things, things you can eat and things you no can eat''
Ik kan me echter goed voorstellen dat mensen deze personages te oppervlakkig vinden voor een FF game, want dat zijn ze ook. Maar zo iemand als Quina vult het reisgezelschap voor mijn gevoel perfect aan met de nodige luchtigheid.

Voor meer diepgang moeten we bij de andere personages zijn, zoals Vivi. Hij is een schattig ventje dat op een gegeven moment echt in een soort identiteitscrisis raakt als hij meer te weten komt over zijn oorsprong. Hij ziet het op een gegeven moment heel somber in en gaat op zoek naar de betekenis van zijn leven. Naast deze drama en ellende zien we bij hem de humor terug in zijn extreme onhandigheid omdat hij constant over van alles en nog wat struikelt. Ook de rokkenjager Zidane vond ik een leuk personage en erg geschikt als protagonist omdat ik me goed met hem kon identificeren. Zijn persoonlijkheid maakt gedurende de game ook een mooie ontwikkeling door.

Deze bonte verzameling van personages maakt een intrigerend avontuur mee. Het begint nog allemaal vrij standaard (prinses ontvoerd, twee naties op de rand van oorlog enz. enz.) maar hoe anders wordt dit vanaf de derde disc. De toon wordt dan opeens een stuk serieuzer en allerlei filosofische thema's komen aan bod. Onderwerpen als de zin en oorsprong van het leven, buitenaardse wezens en de scheiding tussen leven en dood komen hier veelvuldig aan de orde, maar ik zou te veel verklappen als ik hier verder op in ga. Laat ik het zo stellen dat de game in de tweede helft verrassend diepgaand wordt met interessante plotwendingen. Het einde was ook prachtig.

Nu heb ik het nog helemaal niet gehad over de gameplay, maar daarover kan ik een stuk korter zijn. Die is namelijk weer ouderwets in orde, met de nadruk op ouderwets. De tactische turnbased combat is namelijk weer erg vermakelijk, maar niet echt vernieuwend. Het enige vernieuwende is het feit dat je nu nieuwe abilities moet leren via wapens en armour. Elk stukje equipment is gekoppeld aan een paar passieve of actieve abilities, en zodra een personage iets equiped leert hij automatisch deze vaardigheden. Het is een systeem dat best leuk en makkelijk werkt. Wat ik ook een groot pluspunt vond ten opzichte van de voorgaande delen was het feit dat het speltempo behoorlijk hoog ligt. Dit komt omdat de dungeons nooit frustrerend lang zijn en omdat de characters lekker snel uplevelen. Je hoeft dus nooit lang te grinden.

Tot slot ook nog een dikke pluim voor de muziek. Nobuo Uematsu heeft zichzelf weer overtroffen met al die toepasselijke magische deuntjes.
Final Fantasy IX is in mijn ogen gewoon een waardig FF deel en doet helemaal niets onder voor de andere delen, wat dus betekent dat het weer een magistraal kunstwerkje is.

4,5*

Na 82 uur rest alleen Ozma nog, maar wat een overweldigende hernieuwde kennismaking was dit. Na circa 15 jaar was ik het grootste deel van het spel vergeten en het is stukken beter dan ik had verwacht. Een ode aan de klassieke Final Fantasy, met fantastische muziek, voor die tijd ontzettende goeie graphics en bovenal een erg goed verhaal, leuke personages en goede character development wat het einde de juiste emotionele lading geeft. Tel daarbij de erg prettige gameplay op en je hebt misschien wel de beste Final Fantasy van de PlayStation te pakken. 5*