menu

Persona 5 (2016)

mijn stem
4,27 (22)
22 stemmen

PlayStation 3 / PlayStation 4 / PlayStation 5 / PC / Nintendo Switch / Xbox One / Xbox Series X/S
RPG
single player

Ontwikkeld door Atlus
Uitgegeven door Atlus en Deep Silver

Je verhuist naar Tokio waar je intrekt bij een kennis van je ouders. Op je nieuwe school, Shujin High School, ontmoet je al snel twee medestudenten waar je het goed mee kunt vinden. Samen met hen, en een bijzondere, van gedaante veranderde kat, ga je 's nachts op dievenpad onder de schuilnaam 'The Phantom Thieves'. Het duurt echter niet lang voor je verzeild raakt in een wereld die in het teken staat van vreemde, bovennatuurlijke, fenomenen.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=qKZtJmt85ns

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van Squall Lionheart
5,0
Squall Lionheart (moderator)
Na 2½ x uitgespeeld te hebben en meer dan 300 uur op de klok, toch maar even tijd voor een mening:

Met stip de beste Persona game van de hele reeks. Niet m'n favo verhaal, noch m'n favoriete characters, zelfs niet de beste OST... Maar absoluut de beste game. Alles is zo tot in de puntjes afgewerkt en verzorgd dat het idd de nieuwe golden standard is voor JRPG's.

Echt elke selectie en button press voelt dynamisch en schmoove. De sfeer druipt constant van 't scherm af, of je nou in het equip menu'tje zit, of battle commands aan't kiezen bent. Alles vloeit en swoopt en spat zo lekker dat zelfs de turn-based gevechten je het gevoel geven intensief acrobatisch bezig te zijn. Ook heerlijk dat alle knoppen worden gebruikt en voor elke aktie lekker snelle shortcuts zijn. L1 om de weakness te checken swoosh, driehoekje voor Persona menu swish, X om de juiste skill te kiezen flash, klaar voor een all-out attack ka-pling! Waarop het victory screen het beeld in knalt en het loot-menu vlekkeloos terug zwiept naar het dungeon screen. Echt super stijlvol allemaal.

Ook te gek hoe actueel de game is, niet alleen in de onderwerpen (van SJW's en anonymous tot alt-right politiek populisme), maar ook in de grote aandacht voor social media, phone-interactie en internet culture in general. Alle hedendaagse issues komen langs met een mooi gebalanceerde blik op de gebeurtenissen. Ook de kritiek op religie is aanweziger als ooit. Te gek dat de eindfight dit keer de meest letterlijke versie is van de aloude RPG trope God killen met de power of friendship to save christmas... by summoning Satan to shoot 'm in the face! En hoewel de Jungian archetypes dit keer iets minder in het verhaal verweven zijn (ipv je shadow te confronten, of figuurlijk zelfmoord te plegen, is dit keer injustice rage de motivator), blijft het een geweldig gegeven die het high-school drama een extra laag geeft en het geheel een lekker groots spiritueel-kosmisch tintje meegeeft.

Het overkoepelend verhaal van youth in revolt en de drang naar true justice is erg goed uitgevoerd, kon ik me weer vlekkeloos inleven in de anger en angst van deze jongeren. Fuck those corrupt old farts! Nog sterker is het feit dat dit alles niet als te zwart-wit wordt gebracht (hoewel de badguys behoorlijk karikaturaal waren), maar elk thema een objectief kantje kent, wat het meer humanistisch maakt dan ideologisch. Ook cool dat op 't eind de game een stuk meer richting Shin Megami grootsheid gaat dan de andere Persona's.

Ook de humor, luchtigheid en lifesimming is nimmer afwezig, zonder te clashen met de psychologische en filosofische inhoud. Zo zijn je antwoordmogelijkheden dit keer een stuk grappiger en veelzijdiger. Ook de vele verschillende mini-games en side activities zijn te gek en verlichten de boel enorm, Burger Challenge accepted! Ook de constante aanwezigheid en commentaar van je kat Mona leuken het enorm op, hoewel sometines...

En dan nog het beste van dit deel, de dungeons. Niet alleen is er de old-school random soort, maar ook krijgt iedere boss, gebaseerd op een van de zeven doodzonden, een unieke eigen dungeon. Niet alleen zijn ze verbazend lang, maar ook nog eens onderverdeeld over super sfeervolle gebiedjes, die het idd bijna tot eigen gamepjes maken op zich. Ook de omlijsting van het verhaal, waarin je de hele game in flashback vertelt, is erg cool, en zorgt met de mission stijl voor een lekkere drive elke keer. Ook te gek dat de gesprekjes terug zijn, demonen geld afkloppen never gets old!

Kortom, erg mooi design, mega lekkere turn-based feel, een gigant van 'n verhaal met menselijkere chars dan ooit tevoren, tonnen sfeer, mega veel side leuks en amazing dungeons. Dit was voor mij de reden om een PS4 aan te schaffen en alleen deze game heeft de aankoop al dubbeldik gerechtvaardigd.

Oh, en Makoto best girl!

avatar van Fonzzz002
4,5
Fonzzz002 (crew)
Voor mij was Persona één van de meest onverwachtse goede game-ervaringen die ik in tijden heb gehad. Normaal gesproken hou ik helemaal niet van single player games die tientallen / honderden uren van je vragen. In de regel vind ik ze maar traag en repetitief. Turn based RPG’s zijn voor mij ook hit and miss geweest: in slechte turn based games kun je constant de sterkste aanvallen gebruiken om ieder gevecht te winnen, of je moet juist urenlang grinden voordat je een kans maakt tegen de latere vijanden, wat het plezier uit de combat zoog. Persona bewijst een goede uitzondering in de 80+ uur gametak te zijn en het liep niet tegen de drempels aan waar slechte RPG’s last van hebben.

De grootste kracht van Persona 5, en tevens de hoofdfocus van de game, zit in het verhaal: de personages die je tegenkomt zijn goed onderbouwde figuren die ik graag volgde. Je maakt samen met hun allerlei intense dingen mee zoals corrupte misdadigers, getraumatiseerde slachtoffers of confrontaties met vreemde monsters. Of je kunt juist urenlang bezig zijn met gezellig rondhangen als vrienden, zonder je in problemen te mengen. Ik beleefde veel plezier aan het afspreken met mensen om te zien hoe het verhaal met hun ging verlopen, of omdat ik het gewoon leuk vond hun reacties op verschillende situaties te zien. Door de game heen zitten er veel personages die ieder hun eigen verhaal hebben om te volgen, als je ervoor kiest tijd met ze te besteden. Maar ook qua gameplay kreeg je meestal handige beloningen voor tijd met ze besteden (handige effecten voor tijdens de gevechten): hoe beter de relatie, hoe groter de beloning. Hierdoor voelde ik extra motivatie om zoveel mogelijk plekken te bezoeken, dingen te doen en personages te ontmoeten. Het spelen van Persona voelde alsof ik een soort interactieve serie aan het volgen was, met een paar sterke turn based RPG sequenties ertussenin.
De hoofdverhaallijn, hoewel het op bepaalde punten wat inkakte, zit ook sterk in elkaar. Het hele concept van “het veranderen van harten bij criminelen” is een gaaf idee. De wereld zou in het echt Phantom Thieves goed kunnen gebruiken. Het merendeels van de criminelen die je benaderd zijn sterk uitgewerkte, intimiderende figuren die ieder een geheel ander level bieden. Deze criminelen vormde niet alleen een obstakel voor de gameplay, maar ze speelde meestal een belangrijke rol in de ontwikkeling van de personages. Vaak wou ik ze bevechten vanwege het verhaal, en niet alleen omdat ze goede uitdagingen konden vormen.

Een probleem wat Rockstar en Bethesda games verpest is dat je constant langdurig moet lopen om missies te beginnen of af te ronden. Persona 5 is zo'n verschrikkelijke opluchting ten opzichte van die games: als je ergens bent geweest kun je met een fast-travel knop in 1x naar de juiste locatie teleporteren. Niet eerst een stukje naar fast travel punten lopen etc. Gewoon R1 inklikken en binnen 5 tellen ben je op de locatie waar je wilt zijn. Dit maakte Persona 5 to-the-point en het zorgte ervoor dat de game nooit te langzaam ging aanvoelen.
Over positieve dingen gesproken: Persona 5 heeft bij verre verte het beste HUD design die ik ooit heb gezien. Je zou zeggen dat menu’s en interfaces een 2e plaats horen te krijgen qua prioriteit in een game. Bij Persona 5 lijkt het minstens zo’n hoge prioriteit te hebben gekregen als de inhoud zelf. Ieder menu, ieder stukje 2D dat je te zien krijgt, is met originaliteit en passie vormgegeven. Het geeft de game een fijne visuele identiteit die het onderscheid van alle andere games die ik gespeeld heb. Niet alleen is de HUD heel goed vormgegeven, maar de monster designs zijn ook één van de betere die ik in de afgelopen paar jaar heb gezien. Het gebeurde regelmatig dat ik hardop “what the fuck!?” zei wegens de vreemdheid, intimidatie of de pure absurdheid van de monsters die je tegenkomt. Dit gaf de monsters een extra graadje persoonlijkheid en het maakte nieuwe monsters tegenkomen extra prettig om te doen.

De game koste me rond de 90 uur om te halen en het moest combat tot het einde interessant houden. Hier zijn ze verrassend goed in geslaagd door veel diepgang aan het systeem toe te voegen. Ik zou niet in het kort kunnen uitleggen wat er allemaal prettig aan is, maar de hoofdkracht zat in het feit dat iedere vijand z'n eigen zwaktes/krachten heeft. Je krijgt regelmatig nieuwe monsters op je pad, of een nieuwe combinatie aan monsters, waardoor ik nooit dezelfde techniek langdurig kon gebruiken. Sommige monsters konden bv goed tegen fysieke aanvallen waardoor mijn teamgenoten, of Persona’s, die vooral op fysieke aanvallen gefocust zijn niet handig meer waren. Ik moest regelmatig nieuwe Persona’s maken, van teamgenoten switchen of nieuwe aanvallen aanleren om goed opgewassen te zijn tegen de verschillende soorten vijanden. Als je een monster voor het eerst ziet dan is het ook niet duidelijk waar ie zwak voor is, waardoor ik zoveel mogelijk verschillende aanvallen op onbekende vijanden wou gebruiken. Er komt natuurlijk veel meer kijken bij de combat, maar dit is qua basislijnen hetgeen wat ervoor zorgde dat ik het prettigste vond tot het einde toe.

Qua nadelen vond ik dat het verhaal op bepaalde punten wat inkakte. Zeker 10% van de dialogen skipte ik door omdat ze niet belangrijk voelde. Vooral de eerste paar uur, waar je een overweldigend lange uitleg-dump krijgt, en de laatste paar uur merkte ik minder enthousiast te zijn dan bij de rest van de game. Elke keer wanneer ik dacht het einde te benaderen kwam er weer een lang stuk, nog een gevecht of nog een reden om het verhaal uit te rekken. Tegen de tijd dat de aftiteling in beeld kwam dacht ik eerder “hèhè. Eindelijk!” dan dat ik het jammer vond of dat elders het einde bevredigend was. Ik zou ook liegen als ik zou zeggen precies te snappen wat er rond het einde allemaal gebeurde. Het word wel uitgelegd, maar ik merkte moeite te hebben de logica precies te snappen. Uiteindelijk maakte het niet uit omdat ik de personages goed vond en wou weten hoe het met hun zou verlopen. Hier en daar een palace dat minder sterk is, of er waren wat momenten dat er iets te lang dezelfde selectie aan monsters op je afkwamen, maar deze minpunten hinderde uiteindelijk weinig.

Op papier klinkt de muziek als een minpunt. Het is fijne muziek die zich goed bij de game aansluit, maar je krijgt wel dezelfde tracks uren en uren te horen. Je kunt de zin "You'll never it comiiiingggg" niet meer wegdenken zodra je klaar bent met Persona. Maar tot mijn verbazing kwam nooit het punt dat ik me begon te storen aan de muziek. Bij de meeste andere games, die in deze mate dezelfde tracks laten langskomen, vind ik het wel een hinder. In Persona 5 wisten ze een fijne middenweg te vinden waar de tracks wel veel voorbij kwamen, maar het afgewisseld werd op de momenten dat ze teveel konden worden. Het zijn iig sfeervolle tracks die ik mezelf nog zie luisteren buiten de game.

Ik ben erg blij me, ondanks vermoedens dat het niet mijn type game zou zijn, te hebben gewaagd aan Persona. Wat begon als “een paar uur per week” veranderde op gegeven moment naar 80% van mijn vrije tijd aan de lopende band doorgamen. Ik heb meerdere keren tot 02:00 in de nacht doorgegamed terwijl ik de dag erna moest werken omdat ik totaal mijn besef van tijd verloor, en ik heb nergens spijt van. Misschien ga ik binnenkort maar eens New Game+ doen om de dingen te doen waar ik voorheen geen tijd voor vrijmaakte.

4/4,5*

5,0
Ik sluit mij aan bij de persoon boven mij: Voor mij was Persona één van de meest onverwachtse goede game-ervaringen die ik in tijden heb gehad.

Speelt onwaarschijnlijk soepel, ondanks dat er zeker in de eerste uren veel op je afkomt is het nergens onduidelijk, je gaat helemaal mee met de flow hoewel er regelmatig stevig over the top gegaan wordt. Visueel ziet het er prachtig uit, tot het opstart gedeelte en de menu's toe. Zit vol met boeiende characters main of side die allemaal echt wel wat te vertellen hebben. Combat verloopt zeer vlot doch uitgebreid. Muziek past ook gewoon wonderwel, in se zijn het niet veel meer dan wat generische pop achtige deuntjes maar toch nemen ze je meteen van bij de opstart mee in de unieke wereld die de wereld in persona toch wel is.

Ik heb voor het eerst sinds lang spijt dat ik mijn PS2 niet meer in bezit heb.

Ik ga me niet slechts aansluiten bij de persoon boven me, ik ga een stukje aanpassen en concluderen: Voor mij was Persona één van de meest onverwachtse goede game-ervaringen, ooit.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:47 uur

geplaatst: vandaag om 09:47 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.