Voor mij was Persona één van de meest onverwachtse goede game-ervaringen die ik in tijden heb gehad. Normaal gesproken hou ik helemaal niet van single player games die tientallen / honderden uren van je vragen. In de regel vind ik ze maar traag en repetitief. Turn based RPG’s zijn voor mij ook hit and miss geweest: in slechte turn based games kun je constant de sterkste aanvallen gebruiken om ieder gevecht te winnen, of je moet juist urenlang grinden voordat je een kans maakt tegen de latere vijanden, wat het plezier uit de combat zoog. Persona bewijst een goede uitzondering in de 80+ uur gametak te zijn en het liep niet tegen de drempels aan waar slechte RPG’s last van hebben.
De grootste kracht van Persona 5, en tevens de hoofdfocus van de game, zit in het verhaal: de personages die je tegenkomt zijn goed onderbouwde figuren die ik graag volgde. Je maakt samen met hun allerlei intense dingen mee zoals corrupte misdadigers, getraumatiseerde slachtoffers of confrontaties met vreemde monsters. Of je kunt juist urenlang bezig zijn met gezellig rondhangen als vrienden, zonder je in problemen te mengen. Ik beleefde veel plezier aan het afspreken met mensen om te zien hoe het verhaal met hun ging verlopen, of omdat ik het gewoon leuk vond hun reacties op verschillende situaties te zien. Door de game heen zitten er veel personages die ieder hun eigen verhaal hebben om te volgen, als je ervoor kiest tijd met ze te besteden. Maar ook qua gameplay kreeg je meestal handige beloningen voor tijd met ze besteden (handige effecten voor tijdens de gevechten): hoe beter de relatie, hoe groter de beloning. Hierdoor voelde ik extra motivatie om zoveel mogelijk plekken te bezoeken, dingen te doen en personages te ontmoeten. Het spelen van Persona voelde alsof ik een soort interactieve serie aan het volgen was, met een paar sterke turn based RPG sequenties ertussenin.
De hoofdverhaallijn, hoewel het op bepaalde punten wat inkakte, zit ook sterk in elkaar. Het hele concept van “het veranderen van harten bij criminelen” is een gaaf idee. De wereld zou in het echt Phantom Thieves goed kunnen gebruiken. Het merendeels van de criminelen die je benaderd zijn sterk uitgewerkte, intimiderende figuren die ieder een geheel ander level bieden. Deze criminelen vormde niet alleen een obstakel voor de gameplay, maar ze speelde meestal een belangrijke rol in de ontwikkeling van de personages. Vaak wou ik ze bevechten vanwege het verhaal, en niet alleen omdat ze goede uitdagingen konden vormen.
Een probleem wat Rockstar en Bethesda games verpest is dat je constant langdurig moet lopen om missies te beginnen of af te ronden. Persona 5 is zo'n verschrikkelijke opluchting ten opzichte van die games: als je ergens bent geweest kun je met een fast-travel knop in 1x naar de juiste locatie teleporteren. Niet eerst een stukje naar fast travel punten lopen etc. Gewoon R1 inklikken en binnen 5 tellen ben je op de locatie waar je wilt zijn. Dit maakte Persona 5 to-the-point en het zorgte ervoor dat de game nooit te langzaam ging aanvoelen.
Over positieve dingen gesproken: Persona 5 heeft bij verre verte het beste HUD design die ik ooit heb gezien. Je zou zeggen dat menu’s en interfaces een 2e plaats horen te krijgen qua prioriteit in een game. Bij Persona 5 lijkt het minstens zo’n hoge prioriteit te hebben gekregen als de inhoud zelf. Ieder menu, ieder stukje 2D dat je te zien krijgt, is met originaliteit en passie vormgegeven. Het geeft de game een fijne visuele identiteit die het onderscheid van alle andere games die ik gespeeld heb. Niet alleen is de HUD heel goed vormgegeven, maar de monster designs zijn ook één van de betere die ik in de afgelopen paar jaar heb gezien. Het gebeurde regelmatig dat ik hardop “what the fuck!?” zei wegens de vreemdheid, intimidatie of de pure absurdheid van de monsters die je tegenkomt. Dit gaf de monsters een extra graadje persoonlijkheid en het maakte nieuwe monsters tegenkomen extra prettig om te doen.
De game koste me rond de 90 uur om te halen en het moest combat tot het einde interessant houden. Hier zijn ze verrassend goed in geslaagd door veel diepgang aan het systeem toe te voegen. Ik zou niet in het kort kunnen uitleggen wat er allemaal prettig aan is, maar de hoofdkracht zat in het feit dat iedere vijand z'n eigen zwaktes/krachten heeft. Je krijgt regelmatig nieuwe monsters op je pad, of een nieuwe combinatie aan monsters, waardoor ik nooit dezelfde techniek langdurig kon gebruiken. Sommige monsters konden bv goed tegen fysieke aanvallen waardoor mijn teamgenoten, of Persona’s, die vooral op fysieke aanvallen gefocust zijn niet handig meer waren. Ik moest regelmatig nieuwe Persona’s maken, van teamgenoten switchen of nieuwe aanvallen aanleren om goed opgewassen te zijn tegen de verschillende soorten vijanden. Als je een monster voor het eerst ziet dan is het ook niet duidelijk waar ie zwak voor is, waardoor ik zoveel mogelijk verschillende aanvallen op onbekende vijanden wou gebruiken. Er komt natuurlijk veel meer kijken bij de combat, maar dit is qua basislijnen hetgeen wat ervoor zorgde dat ik het prettigste vond tot het einde toe.
Qua nadelen vond ik dat het verhaal op bepaalde punten wat inkakte. Zeker 10% van de dialogen skipte ik door omdat ze niet belangrijk voelde. Vooral de eerste paar uur, waar je een overweldigend lange uitleg-dump krijgt, en de laatste paar uur merkte ik minder enthousiast te zijn dan bij de rest van de game. Elke keer wanneer ik dacht het einde te benaderen kwam er weer een lang stuk, nog een gevecht of nog een reden om het verhaal uit te rekken. Tegen de tijd dat de aftiteling in beeld kwam dacht ik eerder “hèhè. Eindelijk!” dan dat ik het jammer vond of dat elders het einde bevredigend was. Ik zou ook liegen als ik zou zeggen precies te snappen wat er rond het einde allemaal gebeurde. Het word wel uitgelegd, maar ik merkte moeite te hebben de logica precies te snappen. Uiteindelijk maakte het niet uit omdat ik de personages goed vond en wou weten hoe het met hun zou verlopen. Hier en daar een palace dat minder sterk is, of er waren wat momenten dat er iets te lang dezelfde selectie aan monsters op je afkwamen, maar deze minpunten hinderde uiteindelijk weinig.
Op papier klinkt de muziek als een minpunt. Het is fijne muziek die zich goed bij de game aansluit, maar je krijgt wel dezelfde tracks uren en uren te horen. Je kunt de zin "You'll never it comiiiingggg" niet meer wegdenken zodra je klaar bent met Persona. Maar tot mijn verbazing kwam nooit het punt dat ik me begon te storen aan de muziek. Bij de meeste andere games, die in deze mate dezelfde tracks laten langskomen, vind ik het wel een hinder. In Persona 5 wisten ze een fijne middenweg te vinden waar de tracks wel veel voorbij kwamen, maar het afgewisseld werd op de momenten dat ze teveel konden worden. Het zijn iig sfeervolle tracks die ik mezelf nog zie luisteren buiten de game.
Ik ben erg blij me, ondanks vermoedens dat het niet mijn type game zou zijn, te hebben gewaagd aan Persona. Wat begon als “een paar uur per week” veranderde op gegeven moment naar 80% van mijn vrije tijd aan de lopende band doorgamen. Ik heb meerdere keren tot 02:00 in de nacht doorgegamed terwijl ik de dag erna moest werken omdat ik totaal mijn besef van tijd verloor, en ik heb nergens spijt van. Misschien ga ik binnenkort maar eens New Game+ doen om de dingen te doen waar ik voorheen geen tijd voor vrijmaakte.
4/4,5*