Persona 5 (2016)
PlayStation 3 / PlayStation 4 / PlayStation 5 / PC / Nintendo Switch / Xbox One / Xbox Series X/S
RPG
single player
Ontwikkeld door Atlus
Uitgegeven door Atlus en Deep Silver
Je verhuist naar Tokio waar je intrekt bij een kennis van je ouders. Op je nieuwe school, Shujin High School, ontmoet je al snel twee medestudenten waar je het goed mee kunt vinden. Samen met hen, en een bijzondere, van gedaante veranderde kat, ga je 's nachts op dievenpad onder de schuilnaam 'The Phantom Thieves'. Het duurt echter niet lang voor je verzeild raakt in een wereld die in het teken staat van vreemde, bovennatuurlijke, fenomenen.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=qKZtJmt85ns
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.
In de tussentijd nog maar een keer P4G spelen.
Hoe dan ook vrees ik voor een gelijktijdige release met de VS.
Echt? Daar vrees je voor? Ik zou daar dolgelukkig van worden, maar betwijfel ten zeerste of het zo is. Met Persona 4 moesten we hier in Europa volgens mij ook nog een half jaar wachten na de Amerikaanse release.
Deze net gezien bij de bekende speelgoedketen die onlangs ons aller Bart Smit heeft verdrukt.
Mooie steelbook voor zestig eurootjes.
Eigenlijk besloten om geen full price meer te doen en al heel het jaar niet gedaan, wacht liever tot zij een beetje cheaper en ik nog wat skraler.
Maar.
De algehele verkrijgbaarheid hiervan roept wel enkele vragen bij mij op. Op internet zie ik namelijk dat hij nauwelijks te bestellen is, bij alle bekende instanties schijnt hij uitverkocht en dan gaat het doorgaans ook nog eens om een duurdere speciale editie.
Tot in hoeverre is dit eigenlijk gewoon retail verkrijgbaar hier?
Op de achterkant van de steelboek zag ik gewoon Nederlandse tekst.
Is het een bijzonderheid dat deze zomaar bij een speelgoedzaak ligt en is deze straks ook nog gewoon volop te krijgen.
Kortom, tot in hoeverre zou dit een kans kunnen zijn die ik nu moet grijpen, of kan ik ook gewoon nog even wachten.
?
Als iemand dit zou willen beantwoorden:
En het zijn meestal de duurdere speciale edities die uitverkocht geraken, tenminste als ze limited zijn. Is volgens mij zelfs een goed teken voor de verkoop van de normale editie, want ik hoop dat deze enorm goed gaat scoren.
Of zoiets.
Zo'n mooi dooske kon ik toch moeilijk weerstaan, al heb ik overigens ook wel de indruk inmiddels dat ie gewoon overal ligt. En die 'limited' editie blijkt een paar jaar later toch ook weer niet heel gelimiteerd.
Zal nu ook vast weer zo zijn.
Maar hoe dan ook.
Wilde 'm nu.
En de beginselen van de opstartfase lijken goed weer te geven waarom. De kleurrijke crea knalt van het scherm. Lekker gekke muziekskes. Hier was ik echt eens aan toe.
Zoals we wel vaker zien bij Japanse titels heeft lang niet alles voice acting maar wat er in zit is opvallend sterk. Waar ik overigens wel aan moet toevoegen dat ik gewoon in het Engels speel. De redelijk unieke vibe komt voor mij zeker tot leven. Echt eens wat anders. Lekkohr.
Het verhaal is enerzijds makkelijk te linken aan problemen in de echte wereld, anderzijds wordt er soms zo extreem emotioneel gereageerd op alles dat ik het ook best komisch vind.
Relax.
Eindelijk Kamoshida oftewel de eerste baas verslagen.
Niet dat ik er heel lang mee bezig ben geweest of vele pogingen heb ondernomen.
Pittige turnbased bossfights zijn niet direct mijn favoriete activiteit dus had 'm na de eerste poging een tijd weggelegd met weinig zin om er nog aan te beginnen, eens moest ik er echter toch maar weer eens mee door. Want afgezien van enkele doorbijt delen blijft het in grote lijnen natuurlijk een strak gestileerd kunstjuweeltje, dit alles.
Fijn dat ik nu met een frisse impuls weer door kan.
Erg vlot raas ik er misschien niet doorheen, maar, wie wat bewaart:
Die heeft dus nog altijd wat.
En dat is dat.
Het dagelijks leven, de band die je opbouwt met de characters en het verhaal dat over het leven en de wereld doet nadenken is zo mooi en overtuigend gepresenteerd dat ik er geen genoeg van krijg en gewoon nog een keer begin.
Er zijn dit jaar een hoop topgames uitgekomen, het is natuurlijk appels met peren vergelijken om te zeggen welke ik het beste vind, maar dit is voor mij toch zeker de meest memorabele.
Had even wat moeite om in het verhaal te komen bij de eerste case. Maar de verslaving heeft nu wel hard toegeslagen.
Al twijfel ik er inmiddels wel aan of het me nog gaat lukken om deze game dit jaar nog uit te spelen. Ik ga er voor mijn gevoel erg langzaam doorheen. Nu een kleine 40 uur op de teller en zit nu zo'n beetje middenin de derde case. Ik schat ook dat ik tot nu toe een derde van mijn tijd heb doorgebracht in Mementos.
Heerlijk spel, waar ik normaal nooit zo van de eindeloze cutscenes en dialogen ben, word ik er hier compleet ingezogen.
Ik moet nog wel onwijs wennen aan alle mogelijkheden van het spel en de combat. Ik weiger 'm op easy te zetten (speel nu op Normal), maar heb tot op heden al moeite met palace 1. Maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik alle mogelijkheden nog aan het ontdekken ben. Met name rond de persona's: het fusen en verzamelen ('praatoptie' tijdens combat).
Alsof de Phantom Thieves een projekje van ‘m hadden gemaakt wat hem uiteindelijk ertoe dwong een filmpje van zichzelf te schieten en alles op te biechten.
Met alle ongemakkelijke gevolgen van dien.
Bizar eigenlijk dat ik dit toch alweer een tijdje heb liggen, met al aardig wat uren erin toch pas met de tweede palace bezig.
Hoe dan ook een prachtspel en zou het nog steeds graag eens uitspelen.
Of dat er ooit van komt echter blijft nog eventjes een tweede.
Haha inderdaad, Dotan zou zo in deze game kunnen figureren.
Ik heb exact hetzelfde als jij verder. Ben hier ooit aan begonnen, vind het megavet en ben in de tweede palace. En toch... heb ik het al een tijdje niet aangeraakt en ben ik nu met God of War bezig bijvoorbeeld. Misschien is het ook wel de lange speelduur die me afschrikt ofzo, begreep dat dit wel richting of over de 100 uur gaat.
Zo'n palace is bijna een game op zich.
Ja, voor mij is het toch ook wel erg moeilijk om zo lang bij hetzelfde te blijven hangen.
De verleiding van iets nieuws altijd op de loer.
Maar binnenkort toch maar weer eens oppakken.
Proberen.
Ook qua turn based is het wel een van de interessantere en meer vermakelijke systemen die ik ben tegengekomen.
Nee, doe rustig aan...
Wel enige bewondering voor dergelijke toewijding.
Sommigen van ons mochten willen dat het zo kon.
Kwam er zo nu dan misschien toch net wat minder hard een leuk zakcentje vanuit mijn broek naarbuiten gefietst.
Bijna door m'n 2de pleethru met de Japanse voices...
Dat is commitment! Mijn eerste playthrough duurde al bijna een jaar - ik liep wat dagen betreft in-game zo'n beetje één of één als in real-life. Dus mijn tweede playthrough laat ik nog even gaan.
Met stip de beste Persona game van de hele reeks. Niet m'n favo verhaal, noch m'n favoriete characters, zelfs niet de beste OST... Maar absoluut de beste game. Alles is zo tot in de puntjes afgewerkt en verzorgd dat het idd de nieuwe golden standard is voor JRPG's.
Echt elke selectie en button press voelt dynamisch en schmoove. De sfeer druipt constant van 't scherm af, of je nou in het equip menu'tje zit, of battle commands aan't kiezen bent. Alles vloeit en swoopt en spat zo lekker dat zelfs de turn-based gevechten je het gevoel geven intensief acrobatisch bezig te zijn. Ook heerlijk dat alle knoppen worden gebruikt en voor elke aktie lekker snelle shortcuts zijn. L1 om de weakness te checken swoosh, driehoekje voor Persona menu swish, X om de juiste skill te kiezen flash, klaar voor een all-out attack ka-pling! Waarop het victory screen het beeld in knalt en het loot-menu vlekkeloos terug zwiept naar het dungeon screen. Echt super stijlvol allemaal.
Ook te gek hoe actueel de game is, niet alleen in de onderwerpen (van SJW's en anonymous tot alt-right politiek populisme), maar ook in de grote aandacht voor social media, phone-interactie en internet culture in general. Alle hedendaagse issues komen langs met een mooi gebalanceerde blik op de gebeurtenissen. Ook de kritiek op religie is aanweziger als ooit. Te gek dat de eindfight dit keer de meest letterlijke versie is van de aloude RPG trope God killen met de power of friendship to save christmas... by summoning Satan to shoot 'm in the face! En hoewel de Jungian archetypes dit keer iets minder in het verhaal verweven zijn (ipv je shadow te confronten, of figuurlijk zelfmoord te plegen, is dit keer injustice rage de motivator), blijft het een geweldig gegeven die het high-school drama een extra laag geeft en het geheel een lekker groots spiritueel-kosmisch tintje meegeeft.
Het overkoepelend verhaal van youth in revolt en de drang naar true justice is erg goed uitgevoerd, kon ik me weer vlekkeloos inleven in de anger en angst van deze jongeren. Fuck those corrupt old farts! Nog sterker is het feit dat dit alles niet als te zwart-wit wordt gebracht (hoewel de badguys behoorlijk karikaturaal waren), maar elk thema een objectief kantje kent, wat het meer humanistisch maakt dan ideologisch. Ook cool dat op 't eind de game een stuk meer richting Shin Megami grootsheid gaat dan de andere Persona's.
Ook de humor, luchtigheid en lifesimming is nimmer afwezig, zonder te clashen met de psychologische en filosofische inhoud. Zo zijn je antwoordmogelijkheden dit keer een stuk grappiger en veelzijdiger. Ook de vele verschillende mini-games en side activities zijn te gek en verlichten de boel enorm, Burger Challenge accepted! Ook de constante aanwezigheid en commentaar van je kat Mona leuken het enorm op, hoewel sometines...
En dan nog het beste van dit deel, de dungeons. Niet alleen is er de old-school random soort, maar ook krijgt iedere boss, gebaseerd op een van de zeven doodzonden, een unieke eigen dungeon. Niet alleen zijn ze verbazend lang, maar ook nog eens onderverdeeld over super sfeervolle gebiedjes, die het idd bijna tot eigen gamepjes maken op zich. Ook de omlijsting van het verhaal, waarin je de hele game in flashback vertelt, is erg cool, en zorgt met de mission stijl voor een lekkere drive elke keer. Ook te gek dat de gesprekjes terug zijn, demonen geld afkloppen never gets old!
Kortom, erg mooi design, mega lekkere turn-based feel, een gigant van 'n verhaal met menselijkere chars dan ooit tevoren, tonnen sfeer, mega veel side leuks en amazing dungeons. Dit was voor mij de reden om een PS4 aan te schaffen en alleen deze game heeft de aankoop al dubbeldik gerechtvaardigd.
Oh, en Makoto best girl!
De grootste kracht van Persona 5, en tevens de hoofdfocus van de game, zit in het verhaal: de personages die je tegenkomt zijn goed onderbouwde figuren die ik graag volgde. Je maakt samen met hun allerlei intense dingen mee zoals corrupte misdadigers, getraumatiseerde slachtoffers of confrontaties met vreemde monsters. Of je kunt juist urenlang bezig zijn met gezellig rondhangen als vrienden, zonder je in problemen te mengen. Ik beleefde veel plezier aan het afspreken met mensen om te zien hoe het verhaal met hun ging verlopen, of omdat ik het gewoon leuk vond hun reacties op verschillende situaties te zien. Door de game heen zitten er veel personages die ieder hun eigen verhaal hebben om te volgen, als je ervoor kiest tijd met ze te besteden. Maar ook qua gameplay kreeg je meestal handige beloningen voor tijd met ze besteden (handige effecten voor tijdens de gevechten): hoe beter de relatie, hoe groter de beloning. Hierdoor voelde ik extra motivatie om zoveel mogelijk plekken te bezoeken, dingen te doen en personages te ontmoeten. Het spelen van Persona voelde alsof ik een soort interactieve serie aan het volgen was, met een paar sterke turn based RPG sequenties ertussenin.
De hoofdverhaallijn, hoewel het op bepaalde punten wat inkakte, zit ook sterk in elkaar. Het hele concept van “het veranderen van harten bij criminelen” is een gaaf idee. De wereld zou in het echt Phantom Thieves goed kunnen gebruiken. Het merendeels van de criminelen die je benaderd zijn sterk uitgewerkte, intimiderende figuren die ieder een geheel ander level bieden. Deze criminelen vormde niet alleen een obstakel voor de gameplay, maar ze speelde meestal een belangrijke rol in de ontwikkeling van de personages. Vaak wou ik ze bevechten vanwege het verhaal, en niet alleen omdat ze goede uitdagingen konden vormen.
Een probleem wat Rockstar en Bethesda games verpest is dat je constant langdurig moet lopen om missies te beginnen of af te ronden. Persona 5 is zo'n verschrikkelijke opluchting ten opzichte van die games: als je ergens bent geweest kun je met een fast-travel knop in 1x naar de juiste locatie teleporteren. Niet eerst een stukje naar fast travel punten lopen etc. Gewoon R1 inklikken en binnen 5 tellen ben je op de locatie waar je wilt zijn. Dit maakte Persona 5 to-the-point en het zorgte ervoor dat de game nooit te langzaam ging aanvoelen.
Over positieve dingen gesproken: Persona 5 heeft bij verre verte het beste HUD design die ik ooit heb gezien. Je zou zeggen dat menu’s en interfaces een 2e plaats horen te krijgen qua prioriteit in een game. Bij Persona 5 lijkt het minstens zo’n hoge prioriteit te hebben gekregen als de inhoud zelf. Ieder menu, ieder stukje 2D dat je te zien krijgt, is met originaliteit en passie vormgegeven. Het geeft de game een fijne visuele identiteit die het onderscheid van alle andere games die ik gespeeld heb. Niet alleen is de HUD heel goed vormgegeven, maar de monster designs zijn ook één van de betere die ik in de afgelopen paar jaar heb gezien. Het gebeurde regelmatig dat ik hardop “what the fuck!?” zei wegens de vreemdheid, intimidatie of de pure absurdheid van de monsters die je tegenkomt. Dit gaf de monsters een extra graadje persoonlijkheid en het maakte nieuwe monsters tegenkomen extra prettig om te doen.
De game koste me rond de 90 uur om te halen en het moest combat tot het einde interessant houden. Hier zijn ze verrassend goed in geslaagd door veel diepgang aan het systeem toe te voegen. Ik zou niet in het kort kunnen uitleggen wat er allemaal prettig aan is, maar de hoofdkracht zat in het feit dat iedere vijand z'n eigen zwaktes/krachten heeft. Je krijgt regelmatig nieuwe monsters op je pad, of een nieuwe combinatie aan monsters, waardoor ik nooit dezelfde techniek langdurig kon gebruiken. Sommige monsters konden bv goed tegen fysieke aanvallen waardoor mijn teamgenoten, of Persona’s, die vooral op fysieke aanvallen gefocust zijn niet handig meer waren. Ik moest regelmatig nieuwe Persona’s maken, van teamgenoten switchen of nieuwe aanvallen aanleren om goed opgewassen te zijn tegen de verschillende soorten vijanden. Als je een monster voor het eerst ziet dan is het ook niet duidelijk waar ie zwak voor is, waardoor ik zoveel mogelijk verschillende aanvallen op onbekende vijanden wou gebruiken. Er komt natuurlijk veel meer kijken bij de combat, maar dit is qua basislijnen hetgeen wat ervoor zorgde dat ik het prettigste vond tot het einde toe.
Qua nadelen vond ik dat het verhaal op bepaalde punten wat inkakte. Zeker 10% van de dialogen skipte ik door omdat ze niet belangrijk voelde. Vooral de eerste paar uur, waar je een overweldigend lange uitleg-dump krijgt, en de laatste paar uur merkte ik minder enthousiast te zijn dan bij de rest van de game. Elke keer wanneer ik dacht het einde te benaderen kwam er weer een lang stuk, nog een gevecht of nog een reden om het verhaal uit te rekken. Tegen de tijd dat de aftiteling in beeld kwam dacht ik eerder “hèhè. Eindelijk!” dan dat ik het jammer vond of dat elders het einde bevredigend was. Ik zou ook liegen als ik zou zeggen precies te snappen wat er rond het einde allemaal gebeurde. Het word wel uitgelegd, maar ik merkte moeite te hebben de logica precies te snappen. Uiteindelijk maakte het niet uit omdat ik de personages goed vond en wou weten hoe het met hun zou verlopen. Hier en daar een palace dat minder sterk is, of er waren wat momenten dat er iets te lang dezelfde selectie aan monsters op je afkwamen, maar deze minpunten hinderde uiteindelijk weinig.
Op papier klinkt de muziek als een minpunt. Het is fijne muziek die zich goed bij de game aansluit, maar je krijgt wel dezelfde tracks uren en uren te horen. Je kunt de zin "You'll never it comiiiingggg" niet meer wegdenken zodra je klaar bent met Persona. Maar tot mijn verbazing kwam nooit het punt dat ik me begon te storen aan de muziek. Bij de meeste andere games, die in deze mate dezelfde tracks laten langskomen, vind ik het wel een hinder. In Persona 5 wisten ze een fijne middenweg te vinden waar de tracks wel veel voorbij kwamen, maar het afgewisseld werd op de momenten dat ze teveel konden worden. Het zijn iig sfeervolle tracks die ik mezelf nog zie luisteren buiten de game.
Ik ben erg blij me, ondanks vermoedens dat het niet mijn type game zou zijn, te hebben gewaagd aan Persona. Wat begon als “een paar uur per week” veranderde op gegeven moment naar 80% van mijn vrije tijd aan de lopende band doorgamen. Ik heb meerdere keren tot 02:00 in de nacht doorgegamed terwijl ik de dag erna moest werken omdat ik totaal mijn besef van tijd verloor, en ik heb nergens spijt van. Misschien ga ik binnenkort maar eens New Game+ doen om de dingen te doen waar ik voorheen geen tijd voor vrijmaakte.
4/4,5*
Speelt onwaarschijnlijk soepel, ondanks dat er zeker in de eerste uren veel op je afkomt is het nergens onduidelijk, je gaat helemaal mee met de flow hoewel er regelmatig stevig over the top gegaan wordt. Visueel ziet het er prachtig uit, tot het opstart gedeelte en de menu's toe. Zit vol met boeiende characters main of side die allemaal echt wel wat te vertellen hebben. Combat verloopt zeer vlot doch uitgebreid. Muziek past ook gewoon wonderwel, in se zijn het niet veel meer dan wat generische pop achtige deuntjes maar toch nemen ze je meteen van bij de opstart mee in de unieke wereld die de wereld in persona toch wel is.
Ik heb voor het eerst sinds lang spijt dat ik mijn PS2 niet meer in bezit heb.
Ik ga me niet slechts aansluiten bij de persoon boven me, ik ga een stukje aanpassen en concluderen: Voor mij was Persona één van de meest onverwachtse goede game-ervaringen, ooit.