menu

Life is Strange (2015)

Alternatieve titels: Life is Strange: Remastered | Life is Strange: Arcadia Bay

mijn stem
4,18 (81)
81 stemmen

PC / PlayStation 3 / PlayStation 4 / Xbox 360 / Xbox One / Macintosh / Apple iOS / Android / Nintendo Switch / Google Stadia
Adventure
single player

Ontwikkeld door Dontnod
Uitgegeven door Square Enix

Na meer dan een jaar van afwezigheid keert Maxine Caulfeld, studente fotografie, terug naar haar geboorteplaats Arcadia Bay, Oregon. Daar herenigt ze zich met haar voormalige beste vriendin, Chloe Price. Het contact tussen Max en Chloe is tijdens haar studie echter verwaterd. En pas bij haar terugkeer ontdekt ze dat Chloe's vader tijdens haar afwezigheid is overleden. Tijdens deze zware tijd heeft Chloe steun gevonden bij een ander meisje, Rachel Amber genaamd. Maar sinds kort ontbreekt van Rachel ieder spoor. Hierop besluit Max om samen met Chloe op onderzoek uit te gaan.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=YznXuKwJtMg

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van Squall Lionheart
4,5
Squall Lionheart (moderator)
Helemaal mee eens!

De 1ste episode nu doorlopen en erg mooi sfeervol gamepje. Leuke karakters en een dromerige nostalgische vibe, die voor een groot deel van de goed gekozen muziek komt (hoewel Chloe's punk toch wat te poppy was imo). Verhaal een beetje cliché, met lichte invloeden van oa Twin Peaks en Brick, maar genoeg eigen stijl om het toch fris te houden. Wel af en toe wat te geforceerd hip, mede door de soms wat overdreven 'jeugdige' dialogen, maar is maar een klein smetje op een verder hella magisch avontuur.

De rewind mechanic in de gameplay werkt erg tof. Ben sowieso een gamer die vaak reload om de verschillende opties te checken, dus voor mij is dit systeem perfect. En ondanks de keuze mogelijkheid, blijven alle opties toch interessant en twijfel je idd (meer als bij Telltale) toch aan elke uitkomst.

Grafisch niet al te high-tech, vooral de intro/droom voelt wat onafgewerkt, maar wederom vaak erg sfeervol. Enige echte minpuntje vind ik het ontbreken van fatsoenlijke lip-synching. Maar de game is intrigerend genoeg om hier al snel voorbij te kijken, zit nu rond de vier sterren, maar potentie tot verhoging.

Kan niet wachten op de volgende eps en ben erg benieuwd welke kant het verhaal uitgaat.

avatar van dave
4,0
Gekocht omwille van de lage prijs, de werkelijk waanzinnig goede Steam reviews en de argeloze drang om alle Steam spelletjes te bezitten. Achteraf gezien niet echt een bijster slimme zet. Ik kreeg namelijk direct te maken met een 'Gone Home' vibe van heb ik jou daar, een 'spel' dat me ook weinig kon bekoren.

'Life is Strange' behoort tot het type spelletjes dat tracht een reeks alledaagse gebeurtenissen om te toveren in iets waar wij, als alledaagse en ordinaire consumenten, om zouden moeten geven. Het probleem hier is dat de hele geschiedenis zich ontrafelt vanuit het standpunt van de meest kleurloze, truttige en schaamte opwekkende tiener die ze maar konden bedenken. Wie kan, nee wie WIL zich in Godsnaam identificeren met zo'n oninteressante protagonist? Haar geforceerd 'hippe' taalgebruik alleen al doet me in elkaar krimpen.

Het verhaal zelf strompelt langzaam voort en ik zie eerlijk gezegd niet hoe het nog op iets opmerkenswaardig kan uitdraaien. Toegegeven, er is een 'fantasy'-aspect dat misschien een halve wenkbrauw kan doen fronsen, maar de focus ligt op dit moment tamelijk sterk op de relaties tussen een klein hoopje duffe, deprimerende snotneuzen. Het feit dat je de tijd kan terugspoelen en eventueel je acties ongedaan kan maken geeft wel een extra dimensie aan het verhaaltje, maar echt veel wordt er vooralsnog niet mee gedaan. Of de keuzes die je hebt gemaakt van belang gaan zijn, valt ook nog te bezien. Welke impact zou het wel of niet wateren van een plant bijvoorbeeld kunnen hebben?

Ik weet zeker dat dit soort spelletjes veel beter kunnen zijn. Het blijft wachten op iets of iemand die in de voetsporen kan treden van 'The Wolf Among Us' en een memorabel verhaal kan vertellen op deze interactieve manier.

1.50

avatar van Fonzzz002
4,5
Fonzzz002 (crew)
Life is Strange is een interactive-drama game van DONTNOD. In Life is Strange speel je een jonge meid, genaamd Max, die de gave krijgt om tijd terug te draaien. Vanaf het moment dat ze deze kracht krijgt staat haar leven op de kop. Door de omgeving te onderzoeken voor bruikbare objecten en door het maken van morele keuzes bouw je een weg door de 5 episodes.

Life is Strange is een prachtervaring om gespeeld te hebben. De personages zijn erg sterk en ik merkte volop met ze mee te leven, het verhaal is ontzettend spannend en het verhaal houd voldoende mysteries vast om me merendeels van de tijd op het puntje van me stoel te houden, daarnaast zijn de graphics kleurrijk, de designs van de personages leuk en is de muziek passend. Ik merkte zo geboeid te zijn door het verhaal dat ik urenlang kon spelen zonder verveling en zodra ik thuis kwam van werk deed ik gelijk de game aan, omdat ik persé wou weten hoe het verderging. Deze ervaring zorgde voor het eerste (en enige) moment in een game dat ik een traantje moest weghalen. Wat het verhaal zo sterk maakt is dat de personages interessant & herkenbaar zijn. Ik heb mensen als Kate, Victoria, Nathan, Warren en Chloe ontmoet. Het zijn menselijke personages, met hun sterktes & zwaktes wat hun geloofwaardig maakt. Ze zijn geromantiseerd, ik zou het niet de meest realistische neerzettingen van studenten die je ooit zult zien noemen, maar naar mijn idee week het nooit te ver van de realiteit af.
De tijdsbeheersing-mechanic van de game werkt goed in de game zijn voordeel waardoor het zich voldoende onderscheid van andere interactive-drama games. Ik was bang dat het tijdreizen volledig de spanning van het keuzes maken zou ontnemen, maar integendeel: weten wat je hebt voorkomen kan een extra grote bevrediging geven, in sommige gevallen paste het zelfs mijn kijk op een personage aan omdat ik een andere kant van het personage te zien kreeg. Je kunt maar een korte hoeveelheid tijd terugdraaien en soms moet je zware keuzes maken op basis van hoe het op lange termijn uitspeelt, waardoor naar mijn idee de spanning van het keuzes maken niet ontnomen werd.

Wat minder is aan Life is Strange is dat de gezichten niet altijd emoties uitstralen en dat de lippen niet altijd goed meebewegen met de audio. Het is niet een kleine misschieter die eens in de zoveel tijd voorbijkomt, nee, het is een probleem wat van begin tot eind aanwezig is. Er waren momenten dat personages boos werden terwijl de gezichten zo dusdanig neutraal bleven dat het eerder grappig werd. Telltale games zijn misschien minder gedetailleerd in hun vormgeving maar de Telltale personages kunnen goed emoties uitstralen, wat bij een interactive-drama games een pre is. Verder zijn er kleine hinderen zoals dat ik bepaalde bonusactiviteiten makkelijk over het hoofd zag. Zelfs wanneer ik deze activiteiten deed kreeg ik niet een beloning, anders dan een groen vinkje die zei dat je de bonusactiviteit gedaan hebt.

Als je mij, na het spelen van de eerste 4 episodes, had gevraagd welk cijfer ik vind dat Life is Strange verdiend dan had ik gezegd het een 5* te willen geven, op basis van gevoel althans (een 4,5* op basis van een kritische blik). Onlangs dat de gezicht-animaties & lip-animaties niet altijd goed zijn, en de bonusactiviteiten niet veel toevoegde, merkte ik zo verwikkeld te zijn in het verhaal dat ik de minpunten niet merkte. Episode 5, daarentegen, bied misschien de meest teleurstellende game-ervaring die ik ooit heb gehad en het haalt de gehele game omlaag. Om het zo spoilervrij mogelijk te verwoorden: Life is Strange heeft meerdere verhaallijnen. Naar mijn idee had de game een perfect einde gehad rond het begin van episode 5, maar omdat de game meerdere verhaallijnen heeft werd de game een paar uur uitgerekt. De laatste paar uur waren overbodig en ik merkte niet half zoveel spanning te voelen als in de andere episodes. Ik denk dat de game beter af was het in 4 episodes te doen. Niet dat ik het slecht vond, er zaten goede elementen in verwerkt, maar in vergelijking met het torenhoge niveau dat de eerste 4 episodes hadden merkte ik teleurgesteld te zijn. Ook heb ik wisselvallige meningen over het einde. Het heeft goede elementen erin maar ik merkte niet de bevredigende afsluiter te zijn waar ik op hoopte omdat het, naar mijn idee, het verhaal tegensprak waardoor ik met een onprettig gevoel eindigde.
De game had het beste kunnen eindigen bij de kunsttentoonstelling of één extra scene toevoegen waarin het verhaal werd afgerond. De hoofdfocus is het geheim van de Prescotts (met de geniale plottwist van Jefferson), en dat verhaal werd afgerond rond het begin van episode 5. Het gehele verhaal van de tornado heeft niets te maken met de game. Je zou het eruit kunnen knippen en niks missen, maar het is deze subplot die de game in ander licht zet. Ik moet eerlijk zeggen erg ontevreden te zijn met de "verklaring" waar het einde mee aankomt. Max krijgt te horen dat haar krachten de oorzaak zijn van de tornado. Dat tijdreizen vanaf het begin fout was en dat ze het niet had moeten doen. Als dat zo is: wat is dan het nut van de gehele game? Wat heeft Max moeten leren van deze plotwending? Dat mensen helpen fout is? Het is niet dat vanaf moment A duidelijk was dat tijdreizen slechte gevolgen voor de stad had of dat Max met opzet een tornado creëerde. Als het al die tijd de bedoeling was dat Max geen gebruik maakte van tijdreizen, waarom heeft ze dan die gave gekregen?
Het einde gaf me het gevoel alsof niets binnen het verhaal waarde had. Alle personages waar ik om ging geven, alle keuzes die ik had gemaakt, het voelde allemaal voor niks. Voor een game waarin het verhaal de essentie is was dit een erg slechte toon om op te eindigen.


Als je een liefhebber bent van interactive-drama dan is Life is Strange een must om geprobeerd te hebben. Ik hield van de personages, het verhaal, de keuze momenten en de levendige wereld. De gezicht-animaties & lip-animaties waren minder goed dan nodig is. Hoeveel ik ook van de eerste 4 episodes hield, onlangs sommige tekortkomingen, de laatste episode was naar mijn idee compleet overbodig en het einde sprak de gehele game tegen.

4*

avatar van 3bdelilah
4,0
~ Life is... weird. ~

Disclaimer: ik speel normaal gesproken geen interactieve games, ben er geen fan van. Maar ik heb Life is Strange als cadeau van een vriend gekregen, dus het minste wat ik kon doen was er eens doorheen te gaan. En ik moet zeggen, dat was me wel een bijzondere ervaring zeg. Ik kan misschien niet zeggen dat ik plotseling fan van het genre ben, maar Life is Strange lijkt de lat voor mij wat dat betreft wel erg hoog gelegd te hebben. De grootste pluspunten liggen zonder twijfel bij de vele soorten keuzes die je kunt maken, en daarmee ook de consequenties die daarbij horen. Zelfs de op het eerste oog kleinste en meest nietszeggende keuzes lijken - al dan niet in een wat kleinere vorm - uitgewerkt te zijn in latere episodes. Erg tof om te zien hoe de personages erdoor beïnvloed worden en hoe zij er op reageren. Dat draagt allemaal bij aan de hoge replay value die Life is Strange weet te bieden. Het verhaal zelf vind ik misschien niet per se heel interessant, maar de personages zijn leuk, vooral de chemie tussen Max en Chloe die oprecht aanvoelt, met een bevredigend einde (waarbij ik ervoor koos om Chloe op te offeren, het andere einde voelde erg misplaatst).

Aan de andere kant heb ik een controversiële uitspraak. Het terugdraaien van de tijd vind ik eigenlijk een beetje afbreuk doen aan de uitstekende keuzes en consequenties. Bij lange na niet een slechte keuze natuurlijk, maar ik heb het gevoel dat Life is Strange misschien zelfs nog beter zou kunnen zijn als je de tijd niet kon terugdraaien. Enerzijds zou dit dan helaas wel betekenen dat een paar toffe segmenten niet zouden bestaan, maar anderzijds zouden die keuzes en consequenties een nog hardere impact hebben. Kijk alleen naar de keuzes die je moet maken waarbij je de tijd juist niet kunt terugdraaien (zoals - in mijn geval - de zelfmoord van Kate). Die consequentie heeft bij mij een veel hogere impact gehad dan de meeste andere keuzes waarbij je de tijd wel gewoon terug kon draaien. Zo erg zelfs dat ik serieus aan het overwegen was om de episode opnieuw te starten. Meer van zulke permanente keuzes zou fantastisch geweest zijn.

Daarnaast is de gameplay - afgezien van het terugdraaien van tijd - niet echt heel bijzonder. Voor het grotendeel gewoon wat lopen en amateurspeurwerk. De echte kracht zit 'm zoals gezegd in de keuzes en consequenties, en hoe dat de memorabele personages om je heen kan beïnvloeden. Ten slotte is het een klein minpuntje dat het beeld er soms niet altijd even netjes en scherp uit ziet, vooral te wijten aan het overmatige gebruik van motion blur en chromatic aberration. Juist van de PC-versie zou je verwachten dat je dit uit kunt schakelen, maar dat kan dus helaas niet.

+ Veel verschillende keuzes om te maken.
+ Veel keuzes hebben diverse en soms verstrekkende gevolgen.
+ Om die reden hoogstwaarschijnlijk een hoge replay value.
+ Leuke personages, vooral de chemie tussen Max en Chloe.
+ Mooie soundtrack, past goed bij de sfeer.
+ Spannende plotwending.

- Misschien controversieel, maar het terugdraaien van tijd is een beetje jammer.
- Afgezien van die tijd gimmick is de gameplay niet zo bijzonder.
- Overmatig gebruik van motion blur/CA.

avatar van Shinobi
3,5
"I don't have time."

Aan de ene kant snap ik de lyrische berichten, maar dit is een type game die je moet liggen.

'Life is Strange' is een typische verhalende game in de trant van wat Telltale al jaren doet, met als grootste opmerking dat de keuzes die je maakt ook daadwerkelijk invloed hebben op het verloop. Helaas is het verhaal zelf niet bijster interessant, vooral niet vanwege de meest clichématige figuren die je tegenkomt; de protagonist heeft er ook een handje van met haar hipster gedrag. Desondanks geven de onderlinge relaties stof tot nadenken.

Centraal staat uiteraard de mogelijkheid om de tijd terug te draaien en alsmede andere uitkomsten te creëren. Hoewel dit in de meeste gevallen iets te makkelijk is, omdat de impact niet aankomt. Naargelang de game vordert, lijkt men zelf de regels te bedenken zonder een bepaalde logica in acht te nemen. Hierdoor is met name het einde onbevredigend te noemen, aangezien je het lot van mensen niet kan veranderen.

De stemmencast is goed, alleen is het jammer dat de lip-sync niet naar behoren werkt, ondanks dat Dontnod hier na de eerste aflevering meer werk in heeft gestoken. Op deze manier komt het gebeuren niet overtuigend over. Grafisch is het ook niet je van het, maar daar valt mee te leven. Het leukste blijft dan nog de soundtrack die de sfeer meermaals verhoogt, zeker tegen het einde van elke episode.

Al met al een vermakelijke game, maar niet echt baanbrekend.

3,5 Sterren.

avatar van Miszmi
4,0
Genoten van dit spel en de keuzes die je moest maken. Wat deze game anders maakt dan alle anderen, is dat je je keuzes in de meeste gevallen terug kan draaien als je tot de conclusie komt dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt.

De 'puzzels' in dit spel heb ik gemengde gevoelens bij. Een aantal keren vond ik ze daadwerkelijk lastig en moest ik even goed nadenken wat ik het beste kon gaan doen. Als voorbeeld de flessen zoeken op de vuilnisbelt, ik had ze vrij snel allemaal gevonden, maar heb er gigantisch lang over gedaan om uit te vinden hoe ik op de boot moest komen. Daar tegenover staan weer puzzels als het zoeken van eieren en spek, wat ik allemaal een beetje kinderachtig vond.

Het verhaal zelf vond ik in veel gevallen interessant en ook in dit spel kan je je eigen einde kiezen. Ik heb het andere einde ook gezien en toen tot de conclusie gekomen dat ik het verkeerde eind heb gekozen. Gelukkig heb ik het andere eind ook kunnen zien en doet het er niet meer zoveel toe.

Ik had al langere tijd gemengde gevoelens over Mr. Jefferson en had al vrij snel door dat David waarschijnlijk best een goede man was. Uiteindelijk werd dan ook duidelijk dat mijn gevoel het bij het rechte eind had. Prima uitwerking, met soms spannende stukken in het spel.

5,0
nuf
Ik voelde me echt heel betrokken bij het verhaal, de personages. Veel personen waar ik om ben gaan geven (met name kate). De high school experience vond ik bij het begin nog wel een beetje irritant. De populaire praat, de wat stereotypen bitch, jock, stoner/skater enz. Maar naarmate ik de karakters (soms met maar een minime rol) tot uiting kwamen ben ik ze meer gaan waarderen. Warren, Kate, David, die congierge, Jefferson, Victoria. Allemaal spelen ze een wezenlijke rol in de wereld van Life is Strange.

Op één na. En dat is dan ook gelijk een van de hoofdpersonages. *trommelgeroffel*. Chloe. Wat een walgelijk, egoïstisch mens. Ze doet alsof haar leven kut is terwijl ze het er zelf van maakt. Als ze nou 14 was, ala, maar ze is 18. Gedraag je niet als een door hormonen op hol geslagen puber met een identiteitscrisis. Ik merkte al gelijk op dat ik bij alle keuzes neigde naar de optie om het haar zo kut mogelijk te maken. Ik was dan ook blij dat ik de mogelijkheid leek te hebben d'r te laten overrijden door een trein, na een veel te lang slepende scene op de schroothoop. Het saaiste en vervelendste gedeelte van het spel. Maar Helaas. Die dood, dat duurde nog wel effe.

Hoewel ze zo irritant is naar mijn mening, spelen zij en haar gezin een wezenlijke rol. Daarom kon ik haar ook wel verdragen. Naar mate het verhaal vordert wordt ze ook iets minder irritant.

Het verhaal draait allemaal om twee dingen: Ene Rachel Amber, goede vriendin van Chloe, is vermist. Je speelt het hoofdpersonage, de neutrale Max(ine) die aan het begin van het spel ontdekt dat ze de tijd terug kan draaien.

De eerste episode was een soort introductie van de meeste personages. Vrij lange introductie (20% van het spel) wat mij betreft. Het leert je de tijd terug te draaien en de mogeijkheden te ontdekken. Je kunt gesprekken voeren, de tijd terugdraaien om zo de informatie die je zojuist heb gewonnen in je voordeel gebruiken. Op het schoolplein leer je spelen met de kracht.

Rond de helft van het spel komt het verhaal pas echt op stoom. Inmiddels voelde ik me emotioneel betrokken bij het hele verhaal. Anders dan in een film. Je kan je vrij bewegen, de tijd nemen om alle spullen in een ruimte te bekijken met de gedachten van Max. Heerlijk vind ik dat.

Af en toe zijn er kleine puzzels. Hoe krijg je die kluis open? Touw aan het slot, groot object van boven pakken, omhoog klimmen, tijd terugdraaien om het grote object terug te krijgen, touw aan het slot. Etc. Soms even doordenken, maar soms ook wel érg simpel. Bij een aantal puzzels is er maar één optie nodig. Namelijk: eerst de fout maken, dan pas is er de mogelijkheid om iets aan te passen, zodat het wel lukt. Voor het gemak denkt Max ook nog even 'oei ik moet nu wel de tijd terugdraaien'. Kan niet fout gaan dus. Bij andere puzzels is er een tijdslimiet (je kunt niet ongelimiteerd de tijd terugdraaien).

Als er een keuze wordt gemaakt met consequenties verschijnt er een vlindertje in beeld. Er zijn kleine keuzemogelijkheden en grote. Per episode zijn er 4 of 5 'grote' keuzes. Voorbeeld van een grote: je bent ergens waar je niet mag zijn. Ga je je verstoppen? Zo ja, bemoei je je met het geen wat gebeurd terwijl je verstopt bent, zodra dat uit de hand loopt?

Het zijn ethische vraagstukken (behalve bij Chloe in mijn geval.. want.. fuck haar). Die bitch, geef je haar een koekje van eigen deeg zodra de gelegenheid zich voordoet? Of hou je de eer aan jezelf?

De game wordt écht goed in de laatste twee episodes (4 en 5). Dan komen langzaamaan de puzzelstukjes op zijn plaats. Het spel, wat begint als een onschuldig high school drama, wordt donker en grauw. Ook ontdek je dat er gevolgen zijn aan het gebruiken van je kracht. Ik wil er niet te veel over loslaten, maar het heeft mij op meerdere momenten echt geraakt. Na zo'n 12 uur met de karakters in het spel te hebben doorgebracht, en er écht creepy, ernstige dingen gebeuren. Episode 5 brengt het geheel op een geheel nieuw level. Met een plot twist van heb ik jou daar (hoewel ik lees dat anderen 'm eerder doorhadden..)

Het grootste nadeel, qua gameplay dan, iets waar ik pas na een lange tijd spelen achterkwam. Je keuzes: ze maken vrij weinig uit. De verhaallijn loopt zoals die loopt, en sommige keuzes hebben slechts een kleine aanpassing in dialogen tot gevolg. Zelfs de 'grote' keuzes geven het verhaal nauwelijks een andere wending. Ze kunnen zorgen voor een iets voordelige uitkomst bij latere gesprekken (bijvoorbeeld: je hebt iemand geholpen, die je later makkelijk kan overhalen om jou weer te helpen).

En zo gaat dat in telltale games. Ik vraag mij echt af of er eens een spel komt waar daadwerkelijk de verhaallijnen sterk te beïnvloeden zijn. Waar er 10 verschillende grote verhaallijnen mogelijk zijn, bijvoorbeeld.

Ik moest ook denken aan de game The Stanley Parable, die op een grappige manier laat zien dat keuzes in games, eigenlijk geen keuzes zijn. Je wordt onder controle gehouden, het is een illusie. Maar zou dat altijd zo moeten zijn? Wanneer krijgen we de eerste telltale game met daadwerkelijk replay waarde?

Al met al, dikke 4,5. Ik ben fan van dit type game (zie Heavy Rain en Fahrenheit in mijn top 10). Ik kan me voorstellen dat het verhaal of de setting je niet aanstaat. Maar voor mij was het een betrokken en meeslepende (uiteindelijk zelfs emotionele) ervaring. Net als bij eerder genoemde games die nog beter zijn.

avatar van legian
4,5
Shit, dat is de gedachte die ik had voor aan half uur na het uitspelen hiervan. En nog steeds trouwens. Bijzonder hoe games je zo ongelofelijk diep kunnen raken.

Ik had nooit echt interesse maar heb de gratis eerste episode recent toch even opgepakt. Na die uitgespeeld te hebben was ik meteen verliefd op de personage's, hoe cliche ze soms ook zijn. Dus toen de rest van de game in de sale kwam te staan heb ik meteen alles opgepakt. En dat is de beste €5 die ik ooit heb uitgegeven.

In de afgelopen dagen de overige episodes doorgespeeld en de tweede en derde kwamen toch goed binnen. De zelfmoord van Kate is een bijzonder zwaar thema (ik heb haar trouwens behoed van springen). Ook de cliff-hanger van de derde episode hakte er hard in. Ik had al het vermoede dat het redden van William slecht nieuws betekende. Maar om Chloe zo te zien deed mij toch meer dan gedacht. Dat toont ook meteen de krach van de game. De personage's zijn zo ongelofelijk gaan leven dat de gebeurtenissen, mij tenminste, echt raken.

Episode vier begon erg intens en kwam al vrij snel met een vrijwel onmogelijke keuze. Een keuze om je beste vriendin/liefde haar laatste wens te vervullen door haar feitelijk te vermoorden of haar in pijn langzaam te laten sterven. Een haast onmogelijke keuze om te maken die ik helaas van dichtbij heb meegemaakt en dat maakte dat deze keuze erg hard binnenkwam. Heb ervoor gekozen om haar wens te vervullen om daarna nog even een pauze in te lassen. Daar blijft het niet bij, de rest van de episode wordt flink duister. En dat voor een game die zo ongelofelijk cliché begint. De cliffhanger van Jefferson had ik trouwens niet verwacht, hoewel die achteraf niet bijzonder gek is. Maar goed achteraf zijn de hints makkelijk te zien.

Episode vijf is een lastige, omdat het de laatste is weet je dat er zware keuzes komen. Tegelijkertijd is dit het laatste moment dat je met de personage's meemaakt en na al die tijd wil ik nog veel meer met hun meemaken, maar mag het niet zo zijn. We hebben de gebruikelijke badguy die alles uitgebreid uitlegt. Daarna wat heen en weer gereis in tijd wat voor een heleboel gerommel zorgt. Tegelijkertijd wordt duidelijk dat alles wat je doet het resultaat constant erger maakt. Wat volgt is een bijzondere trip door een nachtmerrie. En dan kom je bij het eind. Why damnit, why. Wat een ongelofelijk klote moment en dat puur omdat beide opties totaal niet wenselijk zijn. Of Chloe opnieuw moeten zien doodgaan en verliezen of haar redden en de hele stad verwoest zien worden. Ik ben hier voor Chloe gegaan, kon het simpelweg niet verdragen om haar nog eens te verliezen.
Daarna heb ik het andere einde gedaan en wat was dat een ongelofelijk emotionele trip. Het opofferen van Chloe is toch wel het einde wat bij de game hoort, hoe hartverscheurend het ook is.


Met elke episode werd ik er meer en meer ingezogen. Tot het punt dat ik zo om de personage's geef dat ze bijna echt worden. En dat maakte de laatste episode ook zo ongelofelijk pijnlijk.
Het is bizar hoe ik ben gaan meeleven met de personage's, iets wat ik vooraf nooit bedacht had.

De game zit vol met cliche's, pacing issues in de laatste twee episode's en irritatie opwekkende dialogen. Maar behandeld ondertussen zware thema's en laat zien dat keuzes, consequenties, pijn en verdriet onderdeel zijn van het leven. Keuzes zijn lang niet altijd makkelijk maar ze zijn er voor een reden. En dat is wat Life is Strange zo mooi en realistisch maakt.

Life is Strange heeft mij zwaar verrast en heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen.

avatar van Manny Calavera
5,0
"I wish I could stay in this moment forever. I guess I actually can now, but then it wouldn’t be a moment."

Tijd voor de review!

Tot een dikke week geleden kende ik Life is Strange alleen van naam, wist dat het een interactieve game was, maar had verder geen idee wat het was en of het iets voor mij was. Maar voor 5 Euro in de Steam summer sale kan je best een gokje wagen, mede ook door de hoge scores hier. Ik durf wel te stellen dat het mijn best geïnvesteerde 5 Euro ooit is geworden. Binnen enkele dagen was ik door de 5 intensieve Episodes heen en had ik ruim 15 uur op de klok staan en zat een werkelijke unieke, aangrijpende game-ervaring erop.

Het komt maar zelden voor dat een game me echt volledig bij de keel pakt en weer los laat bij de allerlaatste credits, maar Life is Strange heeft dit wel voor elkaar gekregen. De game is gewoon erg tof om te spelen, persoonlijk wilde ik overal rondneuzen en alles aanklikken. Elk detail kon bijdragen aan het plot of om extra informatie te verkrijgen om later nog eens iets mee te doen. Het systeem zit er goed in elkaar, zeker als je met een controller speelt. Ik heb de PC versie gespeeld met een aangesloten XBox One controller en dan ga je toch wel erg intuïtief door de vele dialogen en ruimtes waar wat te bekijken valt heen. De eerste Episode speelde ik nog wel met toetsenbord en muis, maar het werd wel wat vermoeiend om elk antwoord persoonlijk aan te klikken.

Maar de werkelijke reden dat dit echt een sublieme game is geworden is doordat ik er compleet door geraakt werd. Max Caulfeld is een ontzettend leuke hoofdpersonage. Sympathiek, sociaal, schattig, maar zeker ook fel, duidelijk en pittig als het moet. Ze krijgt te maken met diverse puberproblemen, maar later ook natuurlijk met haar tijd-krachten en een best wel heftige verhaallijn waar ze zich in moet redden. Maar ook de andere personages voelen zo echt aan. Beste vriendin Chloe lijkt een bitchy type, maar toen ik haar verhaal echt begon te begrijpen voelde ik vooral medelijden en wilde ik haar hoe dan ook helpen. Want dat is wat je nogal vaak moet doen, op allerlei gebieden. Maar daar zo meer over. De game zit ieder geval vol met personages waar je om geeft. Of waar je echt een bloedhekel aan krijgt. Mede door voortreffelijke stemmen komen ze heel overtuigend over. Visueel had het beter gekund, door een gebrek aan goede lip-sync, wat best wel matig was. Maar dit compenseert de game door de prachtige tekenstijl vol detail en met ongelooflijk mooie muziek. Zoveel scenes die echt ontzettend krachtig over kwamen daardoor.

Maar het allergrootste pluspunt van de game is dat je keuzes moet maken. Kleine keuzes, keuzes die de verhaallijn beeninvloeden en extreme keuzes die gewoon soms echt choquerend en bijna onmogelijk om te maken waren. Elke Episode heeft wel zulke ongelofelijke momenten. Denk aan het wel of niet kunnen redden van Kate die zelfmoord pleegt of het wel of niet weggooien van de sleutels van Chloe's vader waardoor hij blijft leven, maar de alternatieve toekomst nog gruwelijker werd met een verlamde Chloe. De scene dat je haar verlamd in een rolstoel in de deuropening ziet staan leverde me echt een brok in de keel en kippenvel op. Daarover gesproken, in Episode 4 krijg je de hartverscheurende optie om haar te laten sterven op haar wijze of dat ze verlamd door het leven moet gaan. Wat ik al eerder aan gaf, je moet Chloe vrij vaak redden, op elke wijze die mogelijk is. Maar daardoor groeit wel een ontzettend emotionele band tussen de oude hartsvriendinnen. De uiteindelijk laatste keuze, kiezen voor Chloe's leven of voor het redden van Arcadia Bay vond ik weer niet zo lastig, omdat Chloe's verhaal gewoon verteld was en het wel erg onmenselijk zou zijn om zoveel goede mensen op te offeren. De slotscène die volgt was echt zo intens, als je weer terug keert naar de toiletten op je school waar Chloe ditmaal wel sterft. Duidelijk dat de makers dit einde ook voor ogen hadden, want ik heb het nog eens overgespeeld en de andere keuze gekozen en dat voelde gewoon niet goed, ook al zijn Chloe en Max een goed team. Overigens kent de game wel een aantal hele bijzondere plotwendingen, waarbij uiteindelijk niemand is wie je dacht dat 'ie was. Erg knap gedaan.

Ik zou geen enkele Episode de volle 5* geven, maar ik geef de complete game op dit moment wel deze score. Puur omdat ik enorm ben geraakt door het verhaal, de keuzes en de impact die de karakters op me hebben gemaakt. De game gaat ook in mijn top 10 belanden. Het was oprecht jammer om dit uit te spelen, had graag nog even doorgespeeld. De waarde van het opnieuw spelen van de game is er zeker wel, doordat je dan hele andere keuzes kan maken, maar anderzijds is het hoofdplot me wel duidelijk en een nieuwe speelbeurt zou die impact wel verkleinen.

Iedereen met een interesse in dit soort verhalende games zou dit niet mogen laten liggen.

5*

2,5
Overgewaardeerde game waar maar geen eind aan lijkt te komen. Heeft het niveau van een b serie gericht op tienermeisjes alleen dan niet met b acteurs, maar met slechte lipsync van hele lelijke poppetjes die lijken te zijn weggelopen uit een simsgame.

Het begin was nog best veelbelovend, maar echt iets bijzonders wordt er niet gedaan met het tijdreizen en steeds meer lijken de keuzes een illusie te zijn net als bij de Teltalle games. Het verhaal en de personages zijn ook best oké, maar
het lijkt wel alsof ze materiaal hadden voor 2 of 3 episodes, maar ze het geforceerd hebben zitten rekken voor het verkopen van meerdere episodes. Veel momenten zijn zinloos en helemaal frustrerend zijn de momenten dat je ingrediënten of flesjes moet gaan zoeken. Dat hadden ze helemaal eruit mogen laten.

Ik begrijp wel dat mensen dit soort games goed vinden, zeker als je wat van de minder uitdagende verhalende games houdt, maar er wordt hier met 4,5 en 5 gestrooid alsof we te maken hebben met een van de grootste games ooit.

avatar van centurion81
4,0
centurion81 (moderator)
Toffe game, de keuzes hadden vaak enige betekenis en bij sommige keuzes werd je daadwerkelijk voor een moreel dilemma geplaatst, wat vervolgens ook zijn uitwerking had. Het verhaal pakt, de graphics zijn mooi, maar vooral de soundtrack is memorabel.

Dan de minpuntjes: De graphics laten wel hier en daar hun leeftijd zien (Engine is UE3 ook nog) en de lip sync liet het af en toe afweten. Grootste minpunt voor mij was echter wat ik ook bij Oxenfree had: 38 yrs old me trekt de teen-drama niet altijd.... noch de dialogen, noch Max dr contemplaties...Zaten aantal cringeworthy-momentjes bij. Ook vond ik Episode 3 en 4 duidelijk minder dan 1,2 en 5. Ik zat na 4 in m'n hoofd op een 3,5* maar Ep. 5 maakt er toch een 4* game van voor mij!

avatar van Miss.Blonde
3,0
Al heel lang op het oog om te spelen, maar het voldoet niet helemaal qua verwachtingen helaas.

Het is een leuk spel! Daar is geen twijfel over mogelijk. De beleving is mooi gedaan, erg filmisch, het zit goed in elkaar en het verhaal is interessant te noemen. Alleen het pakt me niet helemaal. Het terugdraaien en doorspoelen van de tijd vond ik erg eentonig en op sommige momenten erg vervelend. Soms is het nodig om dit meerdere keren te herhalen om tot een volgende stap te komen of om meer informatie te verzamelen. Hierdoor krijg je soms steeds hetzelfde gesprekje te horen en dat hoef ik niet 4 keer achter elkaar te zien. Nu weet ik wel wat hij toen heeft gezegd. Ook het keerpunt in het spel dat je de vader van Chloe kan redden en ze hierdoor in een andere werkelijkheid komt vond ik niet helemaal geslaagd. Ik snap het idee erachter en de emotie, maar het haalt je helemaal uit het oorspronkelijke verhaal. Ook zit er een bug in het spel als je David zijn computer wil doorzoeken. Als de laptop eenmaal geblokkeerd is kan je geen kant meer op en moet je het spel herladen.

Visueel ziet het erg heel slecht uit eigenlijk. Ik zie dat het een spel is uit 2015, maar dan verwacht je echt veel meer. Ik dacht eerst dat het een spel was uit 2007 - 2009 ofzo. Het leken wel Sims 2 of 3 poppetjes.

De leuke kanten? Warren bijvoorbeeld (echt een schatje). Het tienerverhaaltje dat me aanspreekt op de universiteit enzovoorts. De keuzes die je kan maken hebben naar mijn idee wel grote invloed op het verloop van het spel.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:31 uur

geplaatst: vandaag om 23:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.