Life is Strange (2015)

Ik ben echt helemaal verslaafd, ook Episode 3 al uitgespeeld. Misschien wel de eerste keer in mijn gamersleven dat ik echt naar van een beslissing die ik in een spel maakte werd. Ik gooide de sleutels van Chloe's vader weg, waardoor hij niet dood gaat, maar de consequentie is een verlamde Chloe die nu volledige verzorging nodig heeft. Kreeg gewoon kippenvel van de laatste seconden van dit stuk. Vraag me af of ik niet een hele verkeerde keuze heb gemaakt, zou als ik alles wist zoals nu de andere keuze hebben gemaakt. Ik mag Chloe wel, ze is gewoon een slachtoffer van een beroerde jeugd.

Leuk om oude berichten na te lezen (tot zover ik ben in de game althans, ik let goed op haha). Wilde hier wel op reageren. Wat betreft je eerste spoiler, ik vond dat juist wel een mooie karakterontwikkeling. Max en Chloe hebben zo'n diepe band van lang geleden al en beiden zijn ook op een leeftijd dat ze van alles ontdekken aan zichzelf. Dat zoenen deed me een beetje qua vibe denken aan de film Fucking Åmål (1998) - MovieMeter.nl. Mocht je hem nog niet hebben gezien, een enorme aanrader. En wat betreft je tweede spoiler, dat butterfly effect gevoel heb ik ook enorm. Maar dat is ook niet zo gek, de game hint daar ook wel erg naar. Als je een actie onderneemt die het verhaal wijzigt, dan krijg je nota bene een vlinder in beeld

Episode 4 was ook sterk, maar ook wel een tikje too much.

Mijn keuzes:

1 Ik heb Chloe niet laten sterven, kon dat niet over mijn hart verkrijgen en Max verdient zo'n schuldgevoel niet. Gevolg is wel een wederom veranderde toekomst waarin iedereen nog steeds ongelukkig is.

2 Ik heb Warren Nathan helemaal in elkaar laten slaan. Nog geen grote gevolgen van gezien, maar dat komt nog wel.

3 Bij de confrontatie met Frank de dealer en zijn agressieve hond schoot Chloe hen beiden eerst dood, maar dat heb ik teruggedraaid en uiteindelijk leeft iedereen nog.

4 Misschien mijn grote fout, maar ik waarschuwde Victoria, die ik echt naar vind, niet voor de ondergrondse kelder van Nathan. Ik vermoed een hele domme fout, want uiteindelijk is Chloe vermoord op de vuilnisbelt door Mr Jefferson. Dat was heftig, maar ik moet toegeven dat het me nu minder deed dan wanneer ik haar verlamd in een rolstoel zag eind Episode 3. Ze moet soms wel heel veel gestuurd en gered worden, maar ik baal wel, want ik mocht haar (bijna alle keuzes die ik maakte waren pro Chloe in deze game) en de band die ze met Max had.

Merk wel dat mijn handen jeuken om de game nog eens opnieuw te spelen, maar met hele andere keuzes.

Shit, dat is de gedachte die ik had voor aan half uur na het uitspelen hiervan. En nog steeds trouwens. Bijzonder hoe games je zo ongelofelijk diep kunnen raken.

Ik had nooit echt interesse maar heb de gratis eerste episode recent toch even opgepakt. Na die uitgespeeld te hebben was ik meteen verliefd op de personage's, hoe cliche ze soms ook zijn. Dus toen de rest van de game in de sale kwam te staan heb ik meteen alles opgepakt. En dat is de beste €5 die ik ooit heb uitgegeven.

In de afgelopen dagen de overige episodes doorgespeeld en de tweede en derde kwamen toch goed binnen. De zelfmoord van Kate is een bijzonder zwaar thema (ik heb haar trouwens behoed van springen). Ook de cliff-hanger van de derde episode hakte er hard in. Ik had al het vermoede dat het redden van William slecht nieuws betekende. Maar om Chloe zo te zien deed mij toch meer dan gedacht. Dat toont ook meteen de krach van de game. De personage's zijn zo ongelofelijk gaan leven dat de gebeurtenissen, mij tenminste, echt raken.

Episode vier begon erg intens en kwam al vrij snel met een vrijwel onmogelijke keuze. Een keuze om je beste vriendin/liefde haar laatste wens te vervullen door haar feitelijk te vermoorden of haar in pijn langzaam te laten sterven. Een haast onmogelijke keuze om te maken die ik helaas van dichtbij heb meegemaakt en dat maakte dat deze keuze erg hard binnenkwam. Heb ervoor gekozen om haar wens te vervullen om daarna nog even een pauze in te lassen. Daar blijft het niet bij, de rest van de episode wordt flink duister. En dat voor een game die zo ongelofelijk cliché begint. De cliffhanger van Jefferson had ik trouwens niet verwacht, hoewel die achteraf niet bijzonder gek is. Maar goed achteraf zijn de hints makkelijk te zien.

Episode vijf is een lastige, omdat het de laatste is weet je dat er zware keuzes komen. Tegelijkertijd is dit het laatste moment dat je met de personage's meemaakt en na al die tijd wil ik nog veel meer met hun meemaken, maar mag het niet zo zijn. We hebben de gebruikelijke badguy die alles uitgebreid uitlegt. Daarna wat heen en weer gereis in tijd wat voor een heleboel gerommel zorgt. Tegelijkertijd wordt duidelijk dat alles wat je doet het resultaat constant erger maakt. Wat volgt is een bijzondere trip door een nachtmerrie. En dan kom je bij het eind. Why damnit, why. Wat een ongelofelijk klote moment en dat puur omdat beide opties totaal niet wenselijk zijn. Of Chloe opnieuw moeten zien doodgaan en verliezen of haar redden en de hele stad verwoest zien worden. Ik ben hier voor Chloe gegaan, kon het simpelweg niet verdragen om haar nog eens te verliezen.
Daarna heb ik het andere einde gedaan en wat was dat een ongelofelijk emotionele trip. Het opofferen van Chloe is toch wel het einde wat bij de game hoort, hoe hartverscheurend het ook is.


Met elke episode werd ik er meer en meer ingezogen. Tot het punt dat ik zo om de personage's geef dat ze bijna echt worden. En dat maakte de laatste episode ook zo ongelofelijk pijnlijk.
Het is bizar hoe ik ben gaan meeleven met de personage's, iets wat ik vooraf nooit bedacht had.

De game zit vol met cliche's, pacing issues in de laatste twee episode's en irritatie opwekkende dialogen. Maar behandeld ondertussen zware thema's en laat zien dat keuzes, consequenties, pijn en verdriet onderdeel zijn van het leven. Keuzes zijn lang niet altijd makkelijk maar ze zijn er voor een reden. En dat is wat Life is Strange zo mooi en realistisch maakt.

Life is Strange heeft mij zwaar verrast en heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen.

"I wish I could stay in this moment forever. I guess I actually can now, but then it wouldn’t be a moment."

Tijd voor de review!

Tot een dikke week geleden kende ik Life is Strange alleen van naam, wist dat het een interactieve game was, maar had verder geen idee wat het was en of het iets voor mij was. Maar voor 5 Euro in de Steam summer sale kan je best een gokje wagen, mede ook door de hoge scores hier. Ik durf wel te stellen dat het mijn best geïnvesteerde 5 Euro ooit is geworden. Binnen enkele dagen was ik door de 5 intensieve Episodes heen en had ik ruim 15 uur op de klok staan en zat een werkelijke unieke, aangrijpende game-ervaring erop.

Het komt maar zelden voor dat een game me echt volledig bij de keel pakt en weer los laat bij de allerlaatste credits, maar Life is Strange heeft dit wel voor elkaar gekregen. De game is gewoon erg tof om te spelen, persoonlijk wilde ik overal rondneuzen en alles aanklikken. Elk detail kon bijdragen aan het plot of om extra informatie te verkrijgen om later nog eens iets mee te doen. Het systeem zit er goed in elkaar, zeker als je met een controller speelt. Ik heb de PC versie gespeeld met een aangesloten XBox One controller en dan ga je toch wel erg intuïtief door de vele dialogen en ruimtes waar wat te bekijken valt heen. De eerste Episode speelde ik nog wel met toetsenbord en muis, maar het werd wel wat vermoeiend om elk antwoord persoonlijk aan te klikken.

Maar de werkelijke reden dat dit echt een sublieme game is geworden is doordat ik er compleet door geraakt werd. Max Caulfeld is een ontzettend leuke hoofdpersonage. Sympathiek, sociaal, schattig, maar zeker ook fel, duidelijk en pittig als het moet. Ze krijgt te maken met diverse puberproblemen, maar later ook natuurlijk met haar tijd-krachten en een best wel heftige verhaallijn waar ze zich in moet redden. Maar ook de andere personages voelen zo echt aan. Beste vriendin Chloe lijkt een bitchy type, maar toen ik haar verhaal echt begon te begrijpen voelde ik vooral medelijden en wilde ik haar hoe dan ook helpen. Want dat is wat je nogal vaak moet doen, op allerlei gebieden. Maar daar zo meer over. De game zit ieder geval vol met personages waar je om geeft. Of waar je echt een bloedhekel aan krijgt. Mede door voortreffelijke stemmen komen ze heel overtuigend over. Visueel had het beter gekund, door een gebrek aan goede lip-sync, wat best wel matig was. Maar dit compenseert de game door de prachtige tekenstijl vol detail en met ongelooflijk mooie muziek. Zoveel scenes die echt ontzettend krachtig over kwamen daardoor.

Maar het allergrootste pluspunt van de game is dat je keuzes moet maken. Kleine keuzes, keuzes die de verhaallijn beeninvloeden en extreme keuzes die gewoon soms echt choquerend en bijna onmogelijk om te maken waren. Elke Episode heeft wel zulke ongelofelijke momenten. Denk aan het wel of niet kunnen redden van Kate die zelfmoord pleegt of het wel of niet weggooien van de sleutels van Chloe's vader waardoor hij blijft leven, maar de alternatieve toekomst nog gruwelijker werd met een verlamde Chloe. De scene dat je haar verlamd in een rolstoel in de deuropening ziet staan leverde me echt een brok in de keel en kippenvel op. Daarover gesproken, in Episode 4 krijg je de hartverscheurende optie om haar te laten sterven op haar wijze of dat ze verlamd door het leven moet gaan. Wat ik al eerder aan gaf, je moet Chloe vrij vaak redden, op elke wijze die mogelijk is. Maar daardoor groeit wel een ontzettend emotionele band tussen de oude hartsvriendinnen. De uiteindelijk laatste keuze, kiezen voor Chloe's leven of voor het redden van Arcadia Bay vond ik weer niet zo lastig, omdat Chloe's verhaal gewoon verteld was en het wel erg onmenselijk zou zijn om zoveel goede mensen op te offeren. De slotscène die volgt was echt zo intens, als je weer terug keert naar de toiletten op je school waar Chloe ditmaal wel sterft. Duidelijk dat de makers dit einde ook voor ogen hadden, want ik heb het nog eens overgespeeld en de andere keuze gekozen en dat voelde gewoon niet goed, ook al zijn Chloe en Max een goed team. Overigens kent de game wel een aantal hele bijzondere plotwendingen, waarbij uiteindelijk niemand is wie je dacht dat 'ie was. Erg knap gedaan.

Ik zou geen enkele Episode de volle 5* geven, maar ik geef de complete game op dit moment wel deze score. Puur omdat ik enorm ben geraakt door het verhaal, de keuzes en de impact die de karakters op me hebben gemaakt. De game gaat ook in mijn top 10 belanden. Het was oprecht jammer om dit uit te spelen, had graag nog even doorgespeeld. De waarde van het opnieuw spelen van de game is er zeker wel, doordat je dan hele andere keuzes kan maken, maar anderzijds is het hoofdplot me wel duidelijk en een nieuwe speelbeurt zou die impact wel verkleinen.

Iedereen met een interesse in dit soort verhalende games zou dit niet mogen laten liggen.

5*

Mooie reviews/verhalen/ervaringen hier de laatste dagen! Ergens ben ik jaloers hoe jullie de game hebben ervaren, zelf werd ik na elke episode steeds wat minder enthousiast en was ik uiteindelijk blij dat ik 'klaar' met de game was. Max/Cloe vond ik af en toe maar irritante pubers en het verhaal deed me niet heel erg veel waardoor de keuzes/consequenties me ook minder boeiden. Wel een prima game verder, vandaar een 3.5*, maar voor mij helaas geen absolute topper.

Ik heb precies hetzelfde als jij mrdig. Ik ben ook een beetje jaloers op de mensen die dit als memorabel hebben ervaren. Er is niets mis met mijn empathie, maar ik kon hier niet helemaal in meegaan. Goede game dat sowieso en wat ik al eerder zei: ik baalde ook een beetje van het feit dat ik niet kon rennen i.v.m. een slecht functionerende R2.

Mijn voorkeur gaat toch meer uit naar de Telltale games... Binnenkort Guardians of The Galaxy maar eens proberen.

Tssk, wat jullie hart niet een paar keer gebroken bij de zware keuzes die je maakt en de volgen daarvan? Stelletje emotielozen

Ik heb de game heel erg vergevingsgezind gespeeld. En bij mij is Kate niet gesprongen en daar was ik best wel trots op. Wat mij wel echt raakte was de verlamde Chloe en haar sterf wens.

Wel erg interessant om te zien trouwens wat de keuzes en resultaten van andere spelers waren.

P.S. Deel 2 ga ik natuurlijk gewoon spelen.

Ook ik kocht deze vorige week voor 5 euro in de steam nadat ik al veel eerder het eerste deel had gespeeld, dat gratis was.

Dit is normaal gesproken totaal niet mijn type spel om te spelen maar was toch behoorlijk onder de indruk van het eerste deel. De delen 2 t/m 5 heb ik toch in een rap tempo, voor mijn gevoel, achterelkaar doorgespeeld. Stond hier zelf ook van te kijken. Normaal begin ik niet eens aan dit soort klik spelletjes met eindeloze keuzes en dialogen maar toch wist dit me van begin tot eind te boeien.

Dus ik deel de mening van Ajax&Litmanen voor het grootste deel. Een 5* kan ik er niet voor geven maar een 4,5 doet dit spel wel recht aan.

Haha nee niet echt. Ok ik geef toe, een heel klein beetje toen Kate van het dak sprong en dat Chloe in een rolstoel terecht kwam. Ori was eigenlijk de laatste game waarbij er echt emoties loskwamen (de intro alleen al). Ook bij Child of Light

Geruststellend dat er nog medestanders zijn zoals JacoBaco.

Nog steeds geen nieuwe controleur.

Confusie Jawel, ik heb Life is Strange in januari uitgespeeld en niet lang daarna een nieuwe controleur gekocht. Maar ik vertel er graag over zoals je ziet.

Het is ook zo'n bizar probleem. Life is Strange, Mad Max, Watch Dogs 2 om er maar een paar te noemen. En dan met Metal Gear Solid: Ground Zeroes werkte de knop ook niet terwijl bij de The Phantom Pain juist wel.

Ik deel in de pijn.

Het zijn geen al te geinige grollen.

Gelukkig dat mijn nieuwe nu al langer functioneel opereert dan de vorige ooit deed, dus misschien was het gewoon de eerste lichting.

Laten we het hopen, want er zijn leukere dingen om te kopen.

Leukere dingen dan een nieuwe controleur.

Dat het voor jou niet zo memorabel was betekend toch niet dat er iets mis zou zijn met je empathie? Als het je niet grijpt dan kan je er weinig aan doen. Ik heb dit vaak met films, dus herken het wel.

trouwens het 'rennen' is niet zoveel sneller dus daar mis je niet veel aan.


Ik was eerst bang dat dit een kloon zou zijn van de Telltale games, gelukkig is dat niet zo. Ik mis daar dus juist de binding. Ach voor ieder wat wils

legian Er staat dat er niets mis is met mijn empathie.

Een (recente) game die mij trouwens wel erg raakte, is Firewatch.

Ik kreeg het idee dat dat je begon te twijfelen of je empathie wel goed zou zitten. Vandaar.

Firewatch is inderdaad ook een geweldige game.

Een weekje na dato spookt het nog dagelijks door mijn hoofd. Echt een hele bijzondere, pakkende game.

Was het ook wel, ik was alleen in m;n 1ste playthrough Max nog een beetje richting Warren aan't sturen... Ik wilde naar die planet of the Apes marathon dammit!

Fucking Amal ook gezien, goed, maar Tillsammans van diezelfde regisseur mijn favoriet.


Idd, door chars, het verhaal, en die perfecte sfeer (mede door de soundtrack), is de game meer als zomaar z'n parts en echt een ervaring geworden.


Leuke play-by-play, cool dat je er ook zo van genoten hebt .

Mijn eerste kennismaking met Life is Strange, alweer bijna twee jaar geleden, begon met dat prachtige hoofdmenu. Wat een serene sfeer roept het gelijk al op met de rustig tokkelende muziek en het schitterende uitzicht op Arcadia Bay, getekend in zo'n al even laidback aquarel-stijl. Ik was alweer minuten verder voor ik aan het daadwerkelijke spel begon. Arcadia Bay is zo'n prachtig Twin Peaks-achtig Amerikaans stadje, en een groot deel van het spel heb ik vooral op mijn gemakje rondgelopen en genoten van de sfeervolle locaties.

Life is Strange is geen spel dat je uitdaagt met de gameplay. Het is een adventure, maar de puzzels zijn zo makkelijk dat ik het spel ook iedereen die geen gamer is zo aan zou raden. Eigenlijk hoef je alleen maar van goede tv-series of mini-series te houden, want feitelijk is Life is Strange gewoon een grote interactieve serie. En wat voor een. De montage aan het eind van de eerste episode was het moment waarop ik definitief wist dat ik echt verslaafd was en meer wilde weten over het verloop van het verhaal en het lot van al die personages.

Verder moet het ook gezegd dat het spel weliswaar een heel relaxte sfeer heeft, maar het is vooral ook een enorm ontroerend verhaal. Wat van de dramatische hoogtepunten in het verhaal komen aan als een mokerslag. Het spel heeft daarmee de afgelopen jaren echt een bepaalde reputatie verworven. Ik durf misschien zelfs wel te zeggen dat geen verhaal in een serie, film of boek mij zo geraakt heeft. Wat het spel vooral zo goed maakt is dat het op een tamelijk briljante manier een coming of age-verhaal vertelt.

Het verhaal zit vol spanning en mysterie, maar het is vooral de zo geslaagde melancholische toon die zo ontzettend overheerst. Het is een slimme zet om je als speler de vriendschap van Max en Chloe zelf te laten voelen en ervaren. Scènes als die met het nachtelijke zwemavontuur en het ontwaken de volgende ochtend bij Chloe thuis zijn magische momenten, hoogtepunten van een vriendschap die zich niet voort kan zetten, omdat de bitterzoete werkelijkheid nou eenmaal is dat je als je aan een nieuw hoofdstuk in je leven begint je vaak ook een hoop achter zal laten. En Max is een aanvankelijk kleurloos persoon die je gaandeweg het verhaal meer uit haar schulp ziet kruipen.

De meeste belangrijke personages zijn ook erg interessant. Ze maken een mooie karakterontwikkeling door of blijken anders dan je aanvankelijk dacht. Op zijn minst heb je wel een sterke mening over ze, en vaak ligt hun lot min of meer in jouw handen. Het is leuk om te experimenteren met de verschillende keuzemogelijkheden. Een van de meest gehoorde punten van kritiek op het spel is dat je keuzes uiteindelijk niet zoveel uitmaken, maar ik weet niet of ik het daar wel mee eens ben. Waarom zou je overal per se invloed op moeten hebben? Misschien is het ook wel een punt van de spelmakers dat je dit niet kan.

Wat mijn favoriete episodes en momenten betreft, terugkijkend is episode 2 direct al een serieuze kandidaat. Het heeft de beste muzikale opener en afsluiter (alt-J -Something Good en Local Natives -Mt. Washington), ook heel fraaie muziek in de busrit (José González -Crosses), de vriendschap tussen Max en Chloe krijgt weer vorm en de personages krijgen wat meer vlees op hun botten. We zien bijvoorbeeld een andere kant van Jefferson en Nathan, en Kate, toch al een van mijn favorieten, krijgt lekker veel aandacht. Het einde van de aflevering komt aan als een mokerslag. Heel krachtig gedaan hoe je de hoek om loopt en dan ineens Kate op het dak ziet staan.

Maar episode 3 is ook al zo super. Heel spannend dat speurwerk en inbreken midden in de nacht, en dan natuurlijk ook besloten door het magische moment in het zwembad. En het einde is absoluut krankzinnig, als Max zich opeens in een andere tijdlijn begeeft, ze Chloe bezoekt en die zwaar gehandicapt blijkt te zijn.

Episode 4 bouwt hier op voort met een droevig en onwennig begin. De gesprekken tussen Chloe en Max zijn zo ongemakkelijk. En alles is een opbouw naar een ongelofelijk dilemma. De keuze die je helemaal op het einde van het spel moet maken (Chloe of Arcadia Bay redden) is ook een heftige, maar hier is het overduidelijk dat Max moet kiezen voor Arcadia Bay. En hoe pijnlijk die keuze ook was, ik vond hem niet moeilijk om te maken. Dat was wel anders bij Chloes euthanasieverzoek. Dit was echt een keuze waar ik lang over na heb moeten denken.

Maar het is vooral het einde dat de episode zo sterk maakt. De ontdekking van de bunker is echt schokkend, en het echte emotionele hoogtepunt van de aflevering is als Max en Chloe Rachels graf vinden op de stortplaats. Vooral dat moment is een van mijn grote favorieten van de serie, mede dankzij de weer fantastische muziek. En het slotstuk met dat feest is ook zo goed qua sfeer en geeft de episode echt de urgentie van het finalestuk van het verhaal mee. De twist dat de seriemoordenaar Mark Jefferson is deed me eigenlijk nog niet eens zoveel, maar het is in elk geval geen goedkope twist waarvan de voortekenen er niet waren.

Episode 5 is een waardige slotaflevering, lekker griezelig en tripachtig. Erg mooi dat David Madsen uiteindelijk een goedzak blijkt, en wat een creep is Jefferson. Het is ook nog echt ontroerend om Max voor even haar vleugels in de volwassen wereld te zien uitslaan in San Francisco, waarna ze ervoor kiest Chloe en de rest in Arcadia Bay te redden. Ik moet dan ook nog even een van mijn andere absoluut favoriete momenten van het spel noemen, en een die ik in tegenstelling tot de anderen niet vaak genoemd zie worden: de voicemail van Nathan. Zo goed geacteerd opeens. Dat moment brak echt mijn hart. En wederom zulke goed gekozen muziek. Echt kippenvel.

En dan is er natuurlijk nog het einde, met de keuze waar het hele spel naar toe werd gewerkt. Bij de montage die je ziet na de wat mij betreft enige juiste keuze om niet Chloe maar Arcadia Bay te redden kan je me elke keer weer opvegen. Enorm krachtig met al die foto's van herkenbare speciale momenten die je dan ziet verbranden, en daarna Max die door haar keuze de nachtmerrie moet ondergaan Chloe opnieuw te horen sterven, gevolgd door de begrafenis. Spanish Sahara maakt het ook zo groots. De perfecte afsluiter wat mij betreft.

Het spel heeft nog best wel zwakke punten natuurlijk, zoals slechte lipsynchronisatie, bepaalde chatgesprekken en graffiti etc, maar wat verhaal, emoties en sfeer betreft is het een ongelofelijk spel, en de collectibles vond ik ook nog wel leuk dankzij de handige aparte spelmodus. En erg leuk dat je al je keuzes met die van anderen kan vergelijken. Ik ga de prequel en het vervolg ook vast nog spelen, ook al verwacht ik van in elk geval de prequel niet zoveel op basis van wat er tot nu toe is onthuld. 4.0*.

Mijn favoriete nummer van de soundtrack (coole clip ook), en ook gelijk m'n fav episode!

Idd, vond ik ook een coole arc, begon al licht te twijfelen na hem aangegeven te hebben...

Als ik het me goed herinner kan je als je in episode 2 wakker wordt met alt-J ook er voor kiezen nog even te blijven liggen. Echt typisch voor het spel dat er af en toe van die momentjes zijn waarop je gewoon kan zitten om naar muziek te luisteren of op je gitaar te spelen, of zomaar wat te zitten en om je heen te kijken.

Het spel voert inderdaad ook mooi meerdere verdachte personen op. Ik denk dat ik die wat aparte conciërge als eerste serieuze verdachte zag, ook al lag dat misschien wat voor de hand. Ik heb episode 1 trouwens als enige niet echt apart genoemd, maar ook die vond ik echt al geweldig. Die intro als je de klas uitstapt is erg tof. En het is natuurlijk je kennismaking met dat mooie herfstige campussfeertje.

:) Ik was ook nog even blijven liggen... My thoughts exactly:
Werkte erg sfeerverhogend, even tokkelen, chillen en overpeinzen...

Gestopt met lezen nadat Covenant als goede Sci-Fi werd aangeraden .

Hoe in hemelsnaam heb ik niets geplaatst over LIS terwijl ik het in 2015 had uitgespeeld. Dit is een game dat straalt van de sfeer en een boeiend verhaal vertelt.

Foto's maken voor je plakboek en lekker semi-exploren in een wat lineaire omgevingen.
Dat geldt ook voor de episodische interactieve formule die ze gebruiken. Vele van mijn maten prefereren dit systeem (waar geen tijdslimiet qua antwoordkeuzes zit) dan bij Telltale Games.

Bij Telltale zag ik er nooit problemen mee, maar k ben wel blij dat Donttnod dit niet heeft gedaan.

4,5 ster.

Heel leuk spel maar na het einde toe toch wel intens en depressief hoor. Lang geleden dat een game me zo heeft weten te raken. Normaal gezien ben ik niet zo voor interactieve story games , maar deze wist me toch van begin tot het einde te boeien. In de toekomst zeker de sequel gaan halen.

4,5* , zou een dikke 5* (en een top 10 notering!) hebben gehaald moest de laatste episode net dat tikkeltje interessanter zijn geweest.

Wat beviel er niet aan de laatste episode? Te voorspelbaar?

Rechtlijniger dan de voorgaande episodes vond ik.

Overgewaardeerde game waar maar geen eind aan lijkt te komen. Heeft het niveau van een b serie gericht op tienermeisjes alleen dan niet met b acteurs, maar met slechte lipsync van hele lelijke poppetjes die lijken te zijn weggelopen uit een simsgame.

Het begin was nog best veelbelovend, maar echt iets bijzonders wordt er niet gedaan met het tijdreizen en steeds meer lijken de keuzes een illusie te zijn net als bij de Teltalle games. Het verhaal en de personages zijn ook best oké, maar
het lijkt wel alsof ze materiaal hadden voor 2 of 3 episodes, maar ze het geforceerd hebben zitten rekken voor het verkopen van meerdere episodes. Veel momenten zijn zinloos en helemaal frustrerend zijn de momenten dat je ingrediënten of flesjes moet gaan zoeken. Dat hadden ze helemaal eruit mogen laten.

Ik begrijp wel dat mensen dit soort games goed vinden, zeker als je wat van de minder uitdagende verhalende games houdt, maar er wordt hier met 4,5 en 5 gestrooid alsof we te maken hebben met een van de grootste games ooit.