Fenix Rage (2014)
Alternatieve titel: Fenix Furia
mijn stem
1 stem
PC / PlayStation 4 / PlayStation Vita / Macintosh / Xbox One
Platform
single player
Ontwikkeld door Green Lava
Uitgegeven door Reverb
Fenix Rage is een hectische en uitdagende 2D-platformer. In dit spel speel je als Fenix, een schattig maar woest wezen. Hij is woedend omdat zijn dorp vernietigd is door een enorme explosie, die slechts hij en Oktarus, een mysterieus individu, hebben overleefd. Om te ontdekken wat er precies gebeurd is achtervolg je Oktarus door vele werelden, waarin alles en iedereen Fenix lijkt te willen doden.
1
geplaatst: 17 oktober 2014, 16:49 uur
Een combinatie van Super Meat Boy en Flappy Bird.
Zo wordt dit spel overal omschreven, en niet zonder reden want die omschrijving is helemaal correct. Maar wel met de volgende voetnoot: dit spel is 99% Super Meat Boy en 1% Flappy Bird. Het heeft de mechanics van Flappy Bird (het "flappen": infinite jump), plus een vermogen om naar links of rechts te dashen, maar voor de rest is dit een structurele kopie van Super Meat Boy. De levels zijn kort maar pittig, de besturing is zeer aangenaam, de obstakels zijn gebaseerd op patroonherkenning, de sfeer is opgewekt, het spel is zeer geschikt voor het speedrunnen van levels en er zijn zelfs weer (een soort van) warpzones.
Origineel is het dus niet bepaald. Maar dat maakt me persoonlijk vrij weinig uit. Wat ik belangrijker vind is of dit spel het niveau van Super Meat Boy benadert. En dat doet het mijns inziens zeker. In sommige opzichten is Super Meat Boy duidelijk beter. De levels en personages zien er een stuk beter uit in dat spel, maar belangrijker is de muziek. Super Meat Boy had mijns inziens erg leuke muziek (vooral de muziek in Cotton Alley vond ik geweldig), maar de soundtrack van dit spel is matig op zijn best. En dat (in combinatie met de mindere stijl) zorgt ervoor dat de sfeer van Fenix Rage me een stuk minder pakte.
Die mindere sfeer zorgt ervoor dat Fenix Rage het niveau van Super Meat Boy niet haalt. Maar op het gebied van gameplay doet het spel mijns inziens zeer weinig voor Super Meat Boy onder. De levels zijn strak ontworpen, fast-paced en tough but fair, en net als Super Meat Boy wordt het ondanks de hoge moeilijkheidsgraad zelden frustrerend (het is overigens wel iets makkelijker dan Super Meat Boy denk ik, al scheelt het niet veel). En de sfeer, hoewel matig, vond ik ook zelden vervelend. Alles bij elkaar heb ik me kortom uitstekend met dit spel vermaakt, en een kleine 4.5* heb ik er dus wel voor over.
(Ik ben trouwens - na het halen van alle cookies, al heb ik nog niet alle warp zones gevonden - 2733 keer doodgegaan. Om jullie even een idee te geven wat voor soort spel je te wachten staat.
)
Zo wordt dit spel overal omschreven, en niet zonder reden want die omschrijving is helemaal correct. Maar wel met de volgende voetnoot: dit spel is 99% Super Meat Boy en 1% Flappy Bird. Het heeft de mechanics van Flappy Bird (het "flappen": infinite jump), plus een vermogen om naar links of rechts te dashen, maar voor de rest is dit een structurele kopie van Super Meat Boy. De levels zijn kort maar pittig, de besturing is zeer aangenaam, de obstakels zijn gebaseerd op patroonherkenning, de sfeer is opgewekt, het spel is zeer geschikt voor het speedrunnen van levels en er zijn zelfs weer (een soort van) warpzones.
Origineel is het dus niet bepaald. Maar dat maakt me persoonlijk vrij weinig uit. Wat ik belangrijker vind is of dit spel het niveau van Super Meat Boy benadert. En dat doet het mijns inziens zeker. In sommige opzichten is Super Meat Boy duidelijk beter. De levels en personages zien er een stuk beter uit in dat spel, maar belangrijker is de muziek. Super Meat Boy had mijns inziens erg leuke muziek (vooral de muziek in Cotton Alley vond ik geweldig), maar de soundtrack van dit spel is matig op zijn best. En dat (in combinatie met de mindere stijl) zorgt ervoor dat de sfeer van Fenix Rage me een stuk minder pakte.
Die mindere sfeer zorgt ervoor dat Fenix Rage het niveau van Super Meat Boy niet haalt. Maar op het gebied van gameplay doet het spel mijns inziens zeer weinig voor Super Meat Boy onder. De levels zijn strak ontworpen, fast-paced en tough but fair, en net als Super Meat Boy wordt het ondanks de hoge moeilijkheidsgraad zelden frustrerend (het is overigens wel iets makkelijker dan Super Meat Boy denk ik, al scheelt het niet veel). En de sfeer, hoewel matig, vond ik ook zelden vervelend. Alles bij elkaar heb ik me kortom uitstekend met dit spel vermaakt, en een kleine 4.5* heb ik er dus wel voor over.
(Ik ben trouwens - na het halen van alle cookies, al heb ik nog niet alle warp zones gevonden - 2733 keer doodgegaan. Om jullie even een idee te geven wat voor soort spel je te wachten staat.
)
0
geplaatst: 19 oktober 2014, 21:49 uur
Na ook alle warp zones te hebben gehaald en voor ieder level een speedrun-ster te hebben verkregen is dit spel alleen maar in mijn waardering gestegen (vooral het speedrunnen was erg leuk). De sfeer blijft weinig bijzonder (wel prima verder), maar de gameplay is 300% mijn ding. De rode en blauwe sterren laat ik echter voor wat ze zijn. De rode sterren krijg je als je een level in een gegeven aantal flaps en dashes haalt, en dat vind ik te beperkend om lang leuk te zijn. En de blauwe sterren verdien je in een "god mode" door alle vijanden in een level in een bepaalde tijd te verslaan (ze worden vernietigd bij aanraking). Dat is op zich wel aardig, maar de tijd is enorm strikt en het idee verliest snel haar aantrekkingskracht. De mini-games die je met de speedrun-sterren kunt vrijspelen zijn ten slotte wel aardig, maar niet meer dan dat.
(De teller staat trouwens ondertussen op 4685 keer sterven!)
(De teller staat trouwens ondertussen op 4685 keer sterven!)
* denotes required fields.
* denotes required fields.