Bloodborne (2015)

Iemand tips voor the One Reborn? Eerste keer dat ik echt vast zit, en overigens mijn eerste ragequit. Alle tutorials gezien maar ik krijg hem echt niet kapot. Volgens het internet en youtube de gemakkelijkste boss in Bloodborne? Ja fuck you! Wat doe ik verkeerd? Ik gebruik de Ludwig 9+. De 6 mages leg ik nog makkelijk neer maar vanaf ik hem probeer te raken maakt hij me bijna altijd kapot in 1 of 2 slagen. Terwijl in alle youtube vids hij heel passief en traag beweegt. Is deze boss soms gepatched?

Lang geleden alweer voor mij, maar ik kan mij herinneren dat ik steeds heel erg dichtbij bleef.. Nou, hier heb je ook niet veel aan hè? En mijn Battle Axe was heel erg sterk.

Ik speel dit spel nu op mijn eigen playstation 4. Heb er eentje aangeschaft puur voor deze game (en andere exclusives). Ik was al jaren jaloers op mijn broer en ook hij zit nog steeds te genieten van deze game. Het begon gewoon te jeuken, vooral na het herspelen van het derde telg in de Souls serie. En aangezien ik toch honderden uren aan elke Souls game heb gespendeerd dacht ik... ach ja het is zijn geld wel waard.

Ik heb deze game een keertje gespeeld op de ps4 van mijn broer en ik mijn playthrough was een regelrechte ramp. Ik vond de game zelf gaaf met prachtige Lore , machtige details en een super interessante wereld. Bloodborne combineert de dingen die Dark souls 1 en 3 zo geweldig maken (Sorry Dark Souls 2, ik hou nog steeds van jou hoor). Het heeft dat verslavende effect van Dark Souls 3 mede door de vloeiende gameplay, leuke kostuums, lekkere combatmogelijkheden met wapens ; en het heeft het prachtige leveldesign van Dark Souls 1 (denk maar aan de vijanden die goed geplaatst zijn en het coherente gevoel van de spelwereld). Ik herinner me nog dat gave gevoel wanneer ik in de eerste Souls game een lift in ging en terug uitkwam op Firelink Shrine, de main hub van de game. Ik dacht wow, de spelwereld zit zo goed in elkaar. Zowaar bijna alle area's hebben connectie met elkaar. Bij Dark Souls 2 en 3 heb ik dat minder, maar Bloodborne doet het net zo goed. Dan wandel je door het verboden bos en kom je opeens in een vergiftigd meer met gigantische maden en reuzen en zie je daar een ladder in de verte die leidt naar de eerste plaats in de game... wow.

Maar mijn eerste playthrough was dus een ramp. Ik voelde me constant opgejaagd (mijn broer kon uiteraard niet constant naar mij blijven kijken en wou zijn games ook spelen op de playstation) Verkeerd levelen, upgrades laten liggen die bedoeld zijn voor mijn wapen, verdwalen, interessante sidequests laten liggen, falen tijdens baasgevechten, met een laag level aan de DLC beginnen (en deze dus niet kunnen uitspelen) en last but not least .... het verkeerde antwoord aan Gehrman geven op het einde waardoor je de game prompt eindigt en opnieuw begint..... Als ; toch wel redelijk, ervaren Souls speler kon ik door de grond zakken van schaamte en ik was de hele dag depressief nadat ik die laatste fout had gemaakt.

Nu ik een ps4 voor mezelf heb en kan spelen wanneer ik wil , doe ik alles ook rustiger en ik heb nu het gevoel dat ik deze game echt in de hand heb. Ik ben op het juiste level, ik spendeer aandacht aan sidequests, exploreer zo goed mogelijk, maak gebruik van blinkende munten waardoor ik minder verdwaald raak en maak goed gebruik van Runes; bloedkristallen en upgrades voor mijn wapen. Ik genoot al van deze game en nu doe ik dat nog 10 keer meer. Het blijft een ongelooflijk spel en misschien wel kanshebber om Dark Souls 1 van de plaats in mijn top 10 te werpen.

Heb nu net Samurai Jack, Firebreath en Spamboy verslaan (Shadows of Yharnam). Waren nu nog even lastig als vroeger maar het gaat goed. Ik ben kalm, voel me ook minder salty en geniet van deze game.
Ben benieuwd naar volgende areas.

"We are born of the blood, made men by the blood, undone by the blood."

Deze game had ik eigenlijk al veel langer willen spelen, maar ik was huiverig voor de hoge moeilijkheidsgraad. Gelukkig heeft Plus uitkomst geboden, naast het feit dat ik ondertussen al gewend was aan taaie games in de vorm van 'Nioh' en 'The Surge'.

Als speler word je gelijk in het diepe gegooid; je wordt wakker op een ziekenhuisbed zonder wapens om je te weren en de eerste vijand die je tegenkomt scheurt je binnen enkele seconden aan flarden. Een gruwelijk grapje van de makers, maar wel passend voor deze game, gezien doodgaan erbij hoort. From Software heeft dit inmiddels verworven tot de basis van hun games als je kijkt naar de 'Souls' serie.

De vloeiende gameplay staat als een huis, waarbij de nadruk ligt op de aanval. Het spreekwoord 'de aanval is de beste verdediging' is hier echt van toepassing, omdat je verloren health kan terugkrijgen door een vijand binnen een paar seconden gelijk weer aan te vallen. Middels verscheidene wapens kun je tactieken uitproberen op vijanden die nooit goedkoop aanvoelen, omdat het aan jou is om hun patronen te doorgronden en erop te anticiperen. Het belangrijkste is eigenlijk om je gevechten te kiezen en vooral niet gierig te worden, want als je denkt dat je de overhand hebt, is de vernedering nabij.

De wereld ziet er gedetailleerd uit en is gevuld met de nodige lore. Het is geweldig om rond te lopen en van alles te ontdekken, terwijl de sfeervolle score je helemaal onderdompelt. 'Bloodborne' zit namelijk tjokvol met allerlei geheimen die smeken om ontdekt te worden. Langzaam beland je in een heerlijk, gotische nachtmerrie waar ontsnappen nauwelijks meer mogelijk is.

Al met al een enerverende ervaring die je gewoon over je heen moet laten komen. Achteraf gezien vind ik de moeilijkheid best meevallen. Het enige wat ik jammer vind is dat de frame rate soms hapert, maar dat is slechts een kleine smet. Ik hoop dat er ooit nog eens een vervolg zal komen.

4,5 Sterren.

Bloodborn, maar dan met samurai's ? Ghost of Tsushima - E3 2018 Gameplay Debut | PS4 - YouTube

Nee nee, dat is deze game, ook van From .

En Nioh 2 ook nog on da way. 'Sgonna be a good year for samurai!

Man man, wat een pareltje van een game is dit. Ook ik was aanvankelijk terughoudend door de befaamde moeilijkheid van deze games, maar als gratis PS plus game was het natuurlijk een gouden kans om eens te proberen. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb, want dit is 1 van de beste spellen die ik gespeeld heb tot nu toe; echt schitterend in z'n geheel.

Central Yharnam, de eerste regio, is voor 'Soulsborne' nieuwelingen eigenlijk al meteen enorm brutal; de eerste paar uren heb ik ervaren als de moeilijkste van het spel zelfs. De 1ste optionele boss ging nog vrij makkelijk neer, maar vooral bij Father Gascoigne stootte ik echt op een muur. Maar eenmaal dat je die welgekende 'klik' gemaakt hebt waarvan bij deze spellen vaak gesproken wordt, ben je echt vertrokken voor de rest van het spel. Ik zou ook niet zeggen dat het een enorm moeilijke game is; je moet gewoon rustig je tijd pakken en niet overhaast een gevecht invliegen; zeker in early game betekent dat vaak het einde.

Wat Bloodborne vooral uitstraalt is pure sfeer van begin tot einde; heerlijke creepy momenten binnen in een heel duistere, Victoriaanse/Gothic wereld, waarin langzaamaan ook Lovecraftian-achtige horror binnensluipt. De graphics dragen hier aan bij; esthetisch is dit bijna een kunstwerk, de verschillende regio's zien er allemaal fantastisch uit. Mijn favoriete regio's zijn Central en Old Yharnam, die straalden het meeste een volledig hopeloos duister sfeertje uit, maar buiten de Nightmare-regio's was elke regio top. Het design van de area's is ook echt ingenieus; bijna alle regio's staan op een verrassende manier met elkaar in verbinding, en ook binnen de regio's zelf was bijna niets zo tof als weer een shortcut ontdekken. Dit maakt het echt tot een unieke ervaring.

Qua gameplay kan ik niet veel meer zeggen dat nog niet gezegd is; het is bijzonder soepel en vloeiend en binnen de kortste keren wil je niks anders meer. Het mooie eraan is ook dat het uitdagend blijft; hoeveel je alles ook onder de knie krijgt; bijna elke vijand kan je in no time het 'you died' scherm opdringen. Vechten tegen de vele bosses is natuurlijk waar Dark Souls/Bloodborne in de eerste plaats om bekend staat, en ik moet zeggen dat er niks zo bevredigend is als het neerkrijgen van een boss, zeker als je er zo lang bij hebt vastgezeten; pure adrenaline. Qua bosses had ik het vooral in het begin moeilijk; Gascoigne, the Blood-starved beast en vicar amelia hebben mij elk heel lang beziggehouden. De latere main game bosses zoals The one Reborn, Micolash of Mergo had ik dan weer amper moeite mee. En zowel de chicste als één van de moeilijkere fights is de end boss, Gerhman.

Oppervlakkig gezien stelt het verhaal niet veel voor, en er zijn ook genoeg mensen die het daarbij laten en gewoon genieten van de rest (waar overigens niks mis mee is.) Maar voor wie dieper graaft, zal blijken dat de lore echt heel erg diep gaat en uitgebreid is. Ik heb me vele uren beziggehouden met het bekijken van verschillende youtube lore videos; dus zelfs buiten het spelen van het spel heeft Bloodborne me beziggehouden. Het is echt een prachtig spel en één van de tofste game-ervaringen die ik gehad heb tot nu toe. Ik ben nu ook helemaal overtuigd om Dark Souls te gaan uitproberen.

Dikke 5*

gamefan
Goed verhaal, erg herkenbaar!

Dark souls zonder schild
Ja en dat is eigenlijk deze game in een notendop,geen schild betekent veel counteren en aanvallen.
Dat systeem werkt perfect en daagt uit tot meer risico's nemen.
Maar wat mij echt bevalt aan deze game is de algehele sfeer,echt geweldig
De spooky omgevingen zijn een lust voor het oog.
Dit in combinatie met de fantastisch gameplay maakt van deze game een meesterwerk

Tijdens mijn (aan weerszijden) met lijken gevulde tocht door Dark Souls had ik al het gevoel van, dit kan wel eens de evolutie van survival horror zijn. Eindelijk weer eens een ervaring vol angst om het niet te halen, waarin je je bijna zielloze lichaam maar net tot een volgend checkpoint weet te slepen in een onvergeeflijke wereld vol vallen en verborgen hulpmiddelen. En nu voor de echt!

Enter bloodborne. Niet alleen qua sfeer en setting magnifiek mooi en verontrustend wreed. Maar ook in gameplay pakt het je enige houvast weg! Nog betere mix tussen snellere brute aktie en soepele doch onvergeeflijke controls. En nog meer labyrinthine omgevingen in een nog consistentere wereld. De boss designs zijn vadsig en intimiderend, lore en story stuk vetter en meer focused. Harde maar satisfying progressie en de trick weapons zijn uniek. Te gekke mechanics, zoals insight en de layered dreamrealms, die de horror themes weer terug weven in de gameplay.

En blijft een van de mooiste games tot nu toe imo. De corrupted steampunky victorian era stijl is subliem, van de lanky mensen models tot de met teveel beelden en doodskisten bezaaide straten. Yahrnam is echt de glibberigste, goorste, onguurste, ongoddelijke stad waar ik ooit in vertoefd heb. Utterly terrifying eldritch madness, in a good way. Perfect ondersteund door de Wojciech Kilar-achtige soundtrack.

Na m'n vierde keer door deze nachtmerrie ben ik erover uit, Bloodborne is m'n favoriete From.

En Kirkhammer ftw!

Even een kleine tussentijdse shout-out naar deze game. Fantastisch! Ik ben niet persé goed in dit type games. Ook heb ik geen ervaring met de soulsborne games (iets wat ik al zei bij ‘Fallen order’). Maar de sfeer, in combinatie met een zeer toffe gameplay-loop, maakt vaak sterven geen straf. Vaak sterven betekend ook veel leren, iets wat key voor de gehele ervaring lijkt.
Helaas wil mijn vrouw de seizoensstart van ‘Heel Holland bakt’ kijken, dus voor vanavond is het even afgelopen. Morgen weer verder dan maar!

Wat zei je: Heel Holland hakt, dus ga maar ergens anders kijken?

Uitgespeeld. Althans, de eindcredits rollen over het scherm. De game bevat namelijk 3 verschillende mogelijke eindes, afhankelijk van bepaalde keuzes die je maakt gedurende je playthrough.
Daarnaast heb ik nog niet alle wapens en armorsets en heb ik de multiplayer mogelijkheden nog niet eens aangeraakt. Ik denk ook niet dat ik mij hier voorlopig aan ga wagen; na 60 uur genoten te hebben van dit spel ben ik ook wel toe aan wat anders. Want naast een schitterende ervaring is het ook een zeer intense ervaring. Het spel gaat onder je huid zitten. En dan doel ik niet alleen op de gotische, duistere sfeer. Door de vaak erg uitdagende gameplay, spookt het spel ook door je hoofd buiten speelsessies om. Strategieën bedenken om bossfights te winnen, lezen over builds, etc. Kenmerken van een goede game, als je het mij vraagt!

Er valt nog veel meer te vertellen over Bloodborne; zo heb ik het nog niet gehad over de schitterende, vaak heerlijk smerige creature-designs en heb ik de fantastische soundtrack geheel overgeslagen.

Samenvattend:
IJzersterke gameplay in een sfeervolle setting die niet in de weg wordt gezeten door eindeloze cutscenes: 5 sterren.

Eerste review op de site, laat dat dan maar ook meteen van een van mijn favoriete games ooit zijn.

Ik ben dol op de Soulsborne reeks (en in iets mindere mate van Sekiro), maar verdomd als het me niet wat tijd heeft gekost om het 'git gut' principe door te hebben. Bloodborne gooide ik er in nadat ik een paar gruwelijke maanden achter de rug had om Dark Souls 2's DLC's uit te spelen, dus ik voelde me onaantastbaar op het moment dat ik de volgende From game aanschafte. Meteen werd ik op mijn plaats gezet, want de vijanden waren nog uitdagender en angstaanjagender en het dodgen in plaats van blokkeren voelde onnatuurlijk voor iemand die zijn Dark Souls runs vooral als tank had doorgebracht. Nadat een paar weerwolven op een brug me onmogelijk veel moeite kostten en ik al snel zonder molotov cocktails zat, werd het dan ook tijd voor wat bezinning. Toen die bezinning eenmaal kwam (en ik er achter kwam hoe transformation attacks werkte EN dat er een betere armor-set vlakbij te vinden was) openbaarde zich een van de meest angstaanjagende en fijne games ooit.

Het level-design van Bloodborne overtreft voor mij iedere andere souls-game. Net zoals Dark Souls 1 is de wereld goed in verbinding met elkaar (het principe van: je ziet iets in de verte en weet dat je er heen zal gaan) en ademt het een sfeer die buiten het absurde en grotesque ook realistisch aanvoelt. Buiten de jacht buiten in de straten, zitten er thuis achter gebarricadeerde deuren en ramen levende wezens, die angstig zijn voor wat er buiten plaats vind en buitenstaanders die contact zoeken. Yharnam is ook een van de beste introductielevels met imposante architectuur, fantastische sound designs en een legioen vreemde creaturen dat je dwingt om de verschillende aspecten van de combat uit te werken. Waar sommige wezens hit-and-run tactieken vereisen, zijn anderen meer gebaat van zorgvuldig parryen/backstabben, omdat een enkele rake klap al meteen het einde zal betekenen. De twee boss-battles die er plaats vinden zijn daarnaast afwisselend van elkaar. De ene leert je hoe de grote creaturen functioneren, de andere hoe de meer mens-achtige vijanden werken en transformeren. Ik denk dat de Father Gascoigne boss-fight menig nieuw speler flinke zweethanden heeft bezorgd. Nog steeds ook een van de leukste gevechten uit het spel.

De hub-wereld waar je tussen reist is adembenemend en inderdaad droomachtig. Gehrman ga al meteen de kriebels, terwijl de Doll sympathieke opwekte en gedurende het spel en replays leuke subtiele hints laat vallen. Mijn favoriete moment is als ze in new game+ in gedachtes bij een grafsteen staat te mijmeren over iemand die ze kende, maakte me melancholisch, helemaal omdat het er op lijkt dat ze het over jou als karakter heeft. Een van mijn favoriete quotes is deze:

"Hunters have told me about the church. About the gods, and their love. But... do the gods love their creations? I am a doll, created by you humans. Would you ever think to love me? Of course... I do love you. Isn't that how you've made me?"

Het insight systeem is eveneens briljant. Niet alleen als currency is het fijn om meer upgrade en item mogelijkheden te hebben, maar de momenten dat de monsters veranderen, de Amygdala ineens aan de kathedraal hangt en je baby's hoort huilen, zorgen voor een extra diepe dimensie in deze Lovecraftiaanse setting.

Verhaaltechnisch gezien hebben we denk ik, buiten Sekiro, de meest duidelijk te vinden verhaallijn die From ons tot nu toe had voorgeschoteld. Nog steeds moet je een beetje zoeken, maar op de een of andere manier heb ik hier minder lore moeten opzoeken (Vaatvidiyaa op Youtube is altijd een fantastische bron hiervoor) dan meestal het geval is. Kan ook liggen aan het feit dat ik naar iedereen wil luisteren, omdat het spel me in ieder opzicht zo intrigeert. De NPC's, helemaal Eileen the Crow, zijn hier ook een belangrijk onderdeel van. De jager in Old Yharnam die je met een machinegeweer bestookt als je naar hem optrekt, is eveneens intrigerend in zijn motieven.

De bossfights horen bij de hoogtepunten van Soulsborne games. Niet alleen door de designs, maar ook door de intensiteit waarmee de gevechten vormgegeven zijn. Met uitzondering van Mikolash geniet ik ook van alles. Mikolash duurt me te lang, al word ik per keer wel beter in hem 'sturen' naar de juiste plaats, maar ik ben nooit een fan van gevechten die meerdere fases hebben waartussen je weer op zoek moet naar een boss. Rom blijft altijd frustrerend, al heb ik dit de afgelopen maanden door gebruik van beastblood pellets en lightning upgrades beduidend makkelijker voor mezelf kunnen maken. Tevens laat ik die kleine spinnen nu eerder gaan in plaats van dat ik ze steeds stuk voor stuk probeer te doden.

Twee minpunten, die nergens echte dealbreakers zijn, wil ik toch nog wel vermelden:
1. Het heen en weer reizen tussen hub en andere omgevingen had ingekort kunnen worden door rechtstreeks te teleporteren naar de andere locaties. Het duurt nu bij vlagen iets te lang.
2. De chalice dungeons hebben interessante nieuwe bossfights en zijn bij vlagen intrigerend en angstaanjagend, maar helemaal in het begin zijn ze eentonig en saai. Noodzakelijk voor de beste bloodgems, runes en alternatieve wapens, maar vaak ook frustrerend.

Bloodborne ademt zoveel sfeer, is angstaanjagend, creatief en op de een of andere manier verveelt het me nooit om opnieuw te beginnen en een andere built te proberen. Ik heb de Titan comics aangeschaft, omdat ik meer Bloodborne wilde en hoop nog steeds dat From van gedachtes verandert en ooit een vervolg maakt. Hoeveel nieuwe games ik ook aanschaf, om de zoveel maanden denk ik 'waarom niet?' en kijk ik of een magic built ook werkt, of level ik toch die vertrouwde saw cleaver weer naar +10. Iedere succesvolle parry en daarop volgende visceral hit geeft me vreugde, iedere seconde in Hypogean Gaol geeft me kippenvel en met het einde waar je wakker wordt in de echte wereld is er zelfs een klein lichtpuntje te vinden dat alles niet zo zinloos maakt qua narratief als het in Dark Souls leek. Absolute klasse en de voornaamste reden dat ik mensen een PS4 aanraad.

Mooie review, lennert en welkom op Gamesmeter!

Merci! Ik zit al jaren op Moviemeter en Musicmeter en merk in de huidige tijden (waar ik veel meer kan gamen), dat ik toch ook zin heb om mijn passie hiervoor meer te delen

Lekker doen! Hoe meer mensen op gamesmeter, hoe gezelliger.

Met het uitspelen van Bloodborne heb ik alle Soulsborne games gespeeld. De enige die ik niet heb uitgespeeld is Demon's Souls, maar de framerate in die game is zo belabberd dat ik daar geen zin in had. Maar goed we hebben het hier over Bloodborne en hoewel de game goed is bevallen, vind ik Dark Souls en Dark Souls III vermakelijker.

De visuele stijl van Bloodborne spreekt mij wat minder aan (zegt niks over de kwaliteit, want die is zeer hoog) en ook qua muziek is het minder episch dan in de eerdergenoemde games. Verder ergerde ik me nogal aan het feit dat je op een gegeven moment bijna niet meer aan Blood Vials kan komen en je die moet gaan farmen als je een voorraad achter de hand wil hebben.

De manier waarop de wereld is opgebouwd en hoe je met de verschillende onderdelen in aanraking komt, is wel zeer sterk. Zaken als de Healing Church, de geschiedenis van de jagers en de achtergrond van de vijanden zijn zeer interessant. Ook de combat voelt verfrissend aan, aangezien de nadruk veel meer ligt op een agressieve speelstijl.

Ik weet alleen niet of ik de game daardoor ook makkelijker vond dan Souls. Dit was vooral bij de bosses het geval. In de hoofdgame heb ik denk ik de meeste moeite gehad met Vicar Amelia en Darkbeast Paarl. Mijn favorieten zijn Father Gascoigne, Martyr Logarius en Gehrman, the First Hunter.

Sommige bosses in de Chalice Dungeons waren zeer moeilijk, maar wel om de verkeerde redenen. De een heeft je, zelfs op een hoog level, in twee klappen neer, de ander heeft ziek veel health en weer een ander is zo agressief dat je geen seconde kan ademhalen. Een paar combineren alle eerdergenoemde zaken. Nee, de Chalice Dungeons waren voor mij één keer en nooit meer.

Ik twijfel tussen 4* en 4,5*, maar ik geef de game het voordeel van de twijfel. Ik acht de kans alleen wel groter dat ik Dark Souls of Dark Souls III nogmaals speel. Bij Bloodborne heb ik minder de behoefte om het nog een keer te doen. Maar zoals ik al zei, zegt dat niks over de kwaliteit van deze game.

Haha voor mij ook. Heb ze gedaan om de platinum trophy te behalen.

Hmmm deze game trekt mij erg aan maar de moeilijkheidsgraad schrikt me af. Ik speel mijn games meestal op easy omdat het me anders meestal niet lukt. Dus wellicht gaat deze game mijn petje te boven.

Julian McArthur Het hangt er ook vanaf of je bereid bent om wat moeite te doen en de game-mechanics onder de knie te krijgen. Ik ben ook verre van een hardcore gamer en heb Bloodborne uiteindelijk uitgespeeld. Wel was ik na de eerste twee bosses en dat eerste gebied 20 uur verder.

Als je er maar lol in hebt, de essentie van het gamen.

Ik ben eraan begonnen. Al 50 keer doodgegaan en nog geen stap vooruit. Je wordt echt gedropt zonder iets van info. Je kan zelfs niet pauzeren heb ik de indruk.
Deze shit vind ik krankzinnig moeilijk. Maar de setting en de sfeer trekken me mateloos aan. Dus ik ga het zeker blijven proberen. Er komt wel een moment dat het wellekes is geweest .

Mijn moeilijkste game-ervaring tot nog toe is het slayen van de Queen Valkyrie in God of War. Daar ben ik uuuuuuren mee bezig geweest. [/quote]

Daar heb ik ook heel erg lang over gedaan. Zelfs Bloodborne heeft amper zulke extreem moeilijke boss gevechten zoals die Queen Valkyrie. En met Bloodborne komt er een moment dat je goed merkt dat je de game aankan. Iets met de zure appel. Echt waar.

Ik ben de afgelopen weken redelijk geobsedeerd geweest door Bloodborne. Met dank aan lennert ben ik voor het eerst tijdens een soulsgame meerdere youtube filmpjes gaan kijken over de verhalen die worden verteld. En wat een heerlijk diepgaand, complex en twisted verhaal heeft dit spel! Ik vond vooral deze analyse van 107 pagina's! heel interessant: The Paleblood Hunt.

Ja boys en girls ik voel het nog niet hoor. Wellicht ga ik een ban krijgen als ik dit heilige huisje een slechte score zou geven maar ik vind er momenteel niet veel aan. The Last of Us maakte mij volledig gelijk met de grond. Die game spookt nog door mijn hoofd. Maar Bloodborne not so much. De moeilijkheidsgraad zorgt ervoor dat ik er echt niks plezier aan beleef. En dat is voor mij toch nog steeds een essentieel onderdeel van een game. Beetje een foltering om dit te spelen. 5 minuten spelen en weer een uur vastzitten.

Nu kunnen de fanboys zich alvast mentaal voorbereiden op een ondermaatse score. Want dat valt me hier wel op: ofwel wordt er een topscore gegeven ofwel geen score. Alsof je dit niet slecht mag vinden. Doe je dat wel dan mag je geen score geven. Maar daar doe ik niet aan mee. Ik heb het een kans gegeven maar ik zie het niet.

Bloodborne is geen uitzondering en dan zeg ik het even overdreven. Je haat de game of je vindt het een meesterwerk. Veel gamers geven geen score omdat ze al heel vroeg afhaken. Dat verklaart waarom er zoveel hoge scores zijn en zo weinig lage. En je kunt gaan discussiëren of het terecht is een game 2 sterren te geven terwijl je nog helemaal niet ver bent gekomen. Net als een film na 10 min uitzetten en dan een 0,5 geven. Persoonlijk vind ik dat niet helemaal terecht.

En dan ga ik nu heel snel mijn psycholoog bellen, want ik ben mentaal compleet overstuur!

^--Dit precies.. in het geval van Bloodborne zou ik zeggen dat een lage waardering, doordat je er niet in kunt komen door de moeilijkheidsgraad, een lage waardering voor het hele Soulsborne genrezou zijn, en niet voor de game an sich.

Dat gezegd hebbende, ik vind wel dat je een game een lage waardering kunt geven als ie aantoonbaar lelijk is, slechte controls heeft, te oppervlakkige mechanics of nergens op slaat, of je persoonlijk tegenstaat, ook al ben je er niet ver in geraakt (looking at you, Goat Simulator).

Inderdaad. Neem bijvoorbeeld Superman 64. De besturing is werkelijk ongekend bagger. Zo kan je bijvoorbeeld alleen stoppen met vliegen door rechtstreeks tegen een muur aan te vliegen. Dan wordt zo'n game op een oneerlijke manier onspeelbaar en dan zou ik zeggen geef zo'n game na een uur spelen een dikke vette onvoldoende.

Los van de hoge moeilijkheid is Bloodborne TripleA. Het is zeer strak geprogrammeerd, visueel van hoge kwaliteit en de controls werken zoals het hoort. Sterker nog, doodgaan in Bloodborne is stiekem je eigen schuld. En daar wil ik mee zeggen, de game is niet oneerlijk moeilijk. Maar ja, verpest de hoge moeilijkheid het na uren en dagen lang proberen? Dan is het heel normaal/terecht dat je opgeeft. Zo ben ik gestopt met The Witcher 3. En dat is de Heile Graal van de Westerse action role-playing games. De game werkt voor mij niet en ik heb dus geen score gegeven.