Bloodborne (2015)

Ik begrijp het helemaal als dit niets voor je is. Jaren geleden speelde ik dit voor het eerst en voelde me alleen maar opgejaagd. Met pijn, moeite en Youtube kwam ik overal net doorheen tot ik voor de eindbaas opeens dacht: waarom speel ik dit eigenlijk, dit is helemaal niet leuk! En toen stopte ik. En dat had ik veel eerder moeten doen omdat het me alleen maar stress bezorgde.

Dit jaar begon het opeens weer te kriebelen omdat ik nu andere dingen in games zoek. Ik ben juist op zoek naar een uitdaging. Wat wil de maker dat ik zie en leer om dit te kunnen halen? Niet meer gehaast en gestrest slaan en wegrollen, maar voorzichtig spelen, observeren, aanvalspatronen leren, wapens uitproberen en getimed slaan, rollen en schieten. Dat wat eerst moeilijk en stressvol was, werd nu opeens leuk en goed te doen. Ik herinner me nog dat ik Father Casoigne pas na tientallen keer pas neer kreeg de eerste keer dat ik speelde. En nu dacht ik: de maker heeft me niet voor niets een gun in mijn linkerhand gegeven, gebruik het. En toen was die in 1 keer neer omdat hij constant staggerde. Heerlijk als nieuwe inzichten zich uitbetalen!

Ben ik het mee eens. Het hangt er vanaf wat voor een gamer iemand is. En er zijn games die daar rekening mee houden. Bij games zoals God of War mag je kiezen wat je wil. De game als een soort film spelen, dus vrijwel geen uitdaging. Tweede optie is gebalanceerd. Dan komt er wat uitdaging bij. Optie 3 wordt dan een uitdagende game. En vaak is er nog een hogere moeilijkheid dan dat voor de echte hardcore gamers

Sommige blijven op dat casual niveau hangen terwijl andere (na verloop van tijd) een stap veder willen gaan. Ik speel al bijna 35 jaar games. (ben ik echt al zo oud?) Het begon als ontspanning/ tijdverdrijf, maar inmiddels wil ik wel iets meer dan alleen op very easy The Last of Us uitspelen. Ik ben dus o.a. een trophy junk geworden omdat er vaak leuke extra uitdagingen tussen zitten. En ik haal meer uit de game. Ik ben inmiddels al een tijdje over de grens van casual.

Alleen nog gamen puur voor ontspanning is er niet meer bij. En soms denk ik wat ben ik toch een gekkie. Want hoe bizar goed Bloodborne ook is, ik heb het spel meerdere keren vervloekt, was ik gefrustreerd, boos en zat ik met een hartslag van 300 slagen per minuut met een boss te vechten. Waar is de ontspanning? Kom ik moe thuis na een dag werken en dan maar geen Bloodborne spelen omdat het te intens is, dus dan maar wachten tot het weekend is? Nee natuurlijk niet!! Maar ik begrijp dat voor sommige gamers die best van een uitdaging houden een game als BB toch net iets te ver gaat. Wat je zelf natuurlijk ook al aangeeft in je bericht.

+2 Insight!
"We are thinking on the basest of planes. What we need, are more eyes."

Grant us eyes!

Ik ben onlangs met deze game begonnen maar holy shit, wat een verslavende game. Bruut, vooral in het prille begin is dat even doorbijten, maar goed uitgewerkt zeg. Het enige kritiekpunt wat ik heb is dat ze meer uitleg mogen doen over de gameplay, dat vaag houden snap ik niet, ik Google me een ongeluk.

Ik zit nog in het begin (pas 1 grote (verplichte) boss verslagen) maar ik ben nu al onder de indruk. Heel bijzonder, benieuwd hoe het verder gaat zijn.

The Witcher 3 is ook verreweg de meest overrated game of all time. Slecht uitgewerkt, repetitief en enorm volgeplemt om het wat te laten lijken. Geen slechte game, maar wel echt overrated.

Ik ben nog niet ver met Bloodborne maar je kunt al vrij vlot zien dat dit vele malen beter in elkaar zit.

Voor de liefhebbers van Bloodborne die dachten "goh, leuk spel dit, maar waarom maken ze niet een Playstation 1 versie ervan?" zijn nu de gebeden verhoort.

En immens populair! Gratis te downloaden ook

Trailer van de psx demake:

En dan nu!

Dev Behind Popular Bloodborne PSX Demake Announces Bloodborne Kart - Push Square - pushsquare.com

Vorige week onverwacht een PS5 weten te bemachtigen (SO naar Coolblue!) en in plaats van PS5 games te spelen zoals een normaal mens dat misschien zou doen, ben ik nu vooral PS4 games aan het spelen. Die hele generatie heb ik namelijk moeten missen omdat ik de afgelopen 8 jaren vooral op de PC heb gegamed (en Wii U/Switch).

En ik gebruik wel de meervoud "PS4 games", maar ik bedoel eigenlijk alleen Bloodborne (met een beetje Uncharted 1/2/3 om bij te komen). Een game die ik al zo lang heb willen spelen en waarvan ik zo vaak kleine fragmentjes heb gezien dat ik het kon reconstrueren tot één geheel om vervolgens daarover te kunnen dromen. En zowaar is die droom nu werkelijkheid geworden. Onverwacht en leuk nieuws dat je als PS5-eigenaar met PS+ blijkbaar al meteen toegang krijgt tot een behoorlijke selectie PS4-games, waaronder de nieuwe God of War, Uncharted 4 en dus ook Bloodborne.

Één van de eerste dingen die mijn ogen opvielen, is dat het grafisch eigenlijk een beetje tegenvalt. En dan bedoel ik absoluut niet het visueel design, want dat is simpelweg fucking schitterend. Zo'n beetje elke shot kun je inlijsten. Maar door systeemtechnische dingetjes zoals een lagere resolutie en matige (of zelfs ontbreken van) anti-aliasing ziet het er soms een beetje ruw en onscherp uit. Ook de performance is vaak niet altijd even consistent. Regelmatige drops in frame-rate en een vreemd gevoel waar ik niet helemaal m'n vinger op weet te leggen. Als ik een geïnformeerde gok moest nemen, dan zijn dit waarschijnlijk die problemen met de frame-pacing waar ik veel over heb gehoord. Misschien ben ik de afgelopen jaren verwend geraakt op de PC, maar ik vind het echt een gigantisch grote zonde dat er geen PS5-patch (of remaster) voor Bloodborne is. Zo'n schitterend visueel design verdient minimaal QHD of zelfs 4K met 60fps.

Maar nu even over de game zelf, want uiteindelijk is het geen film en moet het ook een beetje te spelen zijn. Los van die grafische kritiek is het echt genieten tot nu toe. Wat dat betreft gewoon precies wat FromSoftware met de Souls-series ijzersterk heeft neergezet. Daar hebben ze dan met Bloodborne extra snelheid aan toegevoegd, schilden verbannen en andere aanpassingen aan de gameplay gedaan, waardoor een (voor Souls begrippen onkarakteristieke) agressieve speelstijl vaak niet alleen gestimuleerd wordt (denk bijv. aan verloren health die je voor een paar seconden kunt terugverdienen), maar soms zelfs gedwongen. Volgens mij werkt die verandering in deze context geweldig. Verder is de sfeer in Yharnam beklemmend, zijn de straten claustrofobisch en de monsters onverbiddelijk. Als ik dingen snel eng vond, dan was het geheel echt angstaanjagend geweest. Soms heeft het echt weg van een horror game met die enge sfeer, hoeveelheden bloed en andere gewelddadigheden.

Voor nu heb ik dus veel plezier met Bloodborne. Daar gaat waarschijnlijk geen verandering in komen, of het restant moet heel gek lopen. Maar we gaan 't zien.

Whatever happens, you may think it all a mere bad dream...

Daarmee wordt meteen de toon gezet voor deze in bloed overgoten Victoriaanse nachtmerrie. In het begin valt het nog mee en kun je nog wat zonnestralen van veiligheid voelen. De buren hebben zichzelf veilig opgesloten en er is meer interactie met figuren op de straten van Yharnam. Maar naarmate de nacht vordert en letterlijk en figuurlijk donkerder wordt, klinkt het in Yharnam steeds onveiliger en angstaanjagender. Steeds intenser en beklemmender, en maken die momenten steeds meer plaats voor vijandigere monsters met steeds meer agressie.

En net zoals je vuur het best met vuur bestrijdt, beantwoordt je ook agressie met nog meer agressie. De snellere gameplay in Bloodborne accommodeert dat op een geweldige manier. Passieve tools zoals schilden zijn verbannen en omslachtige rollen maken nu plaats voor snellere dodges. Maar de allergrootste verandering zit 'm in die paar seconden dat je je verloren health kunt terugwinnen. Dat klinkt op papier niet als veel, maar dat gaat op een gegeven moment zo erg op je inwerken, dat je al dan niet bewust zelf die transformatie ondergaat.

Eigenlijk staat dit haaks op de Souls series, waarin geduld en tactiek bovenaan staan en agressie juist bestraft wordt. Maar in Bloodborne werkt deze ommekeer geweldig. Sterker nog, From heeft het voor elkaar gekregen die verandering ook verhaaltechnisch goed aan te laten sluiten op het hoofdverhaal. Ik weet niet of het daaraan heeft gelegen, maar daar waar de verhalen van de Souls series nogal abstract en hoogover waren, is het verhaal van Bloodborne een stuk concreter en directer. En daardoor voor mij ook een stuk boeiender.

Maar wat doet Bloodborne minder goed? Op dit momenten moet ik dan aan twee dingen (eigenlijk één en twee halfjes) denken:

Ten eerste vallen de optionele Chalice dungeons dik tegen. Vooraf had ik er niet veel van verwacht, omdat ze allemaal procedureel gegenereerd zouden zijn, maar wat blijkt? Er zijn wel degelijk een stuk of zes dungeons die 'fixed' en dus niet willekeurig zijn. Van die gevallen had ik achteraf dus wel meer variatie verwacht, maar vrijwel álles is kopieer- en plakwerk. Heb je één dungeon gehad, dan heb je de rest eigenlijk ook gezien. Normaal gesproken had ik dan bedankt, maar voor een boeiende (eind)baas moet je al die optionele fixed dungeons wel doen. Gedaan, maar dat blijft voor mij bij deze ene keer.

Ten tweede ben ik geen grote fan van het eindige healthsysteem van blood vials. Op papier zou je er namelijk helemaal doorheen kunnen geraken, waardoor je ze zou moeten farmen. Zo ver is het voor mij gelukkig niet gekomen, maar door een paar hele pittige bazen ben ik er wel dichtbij geweest. Dan had ik persoonlijk liever de aanpak van Dark Souls II gezien: zowel permanente health consumables (Estus Flasks die je eerst moet vinden en upgraden) én de eenmalige consumables (lifegems). Alhoewel, misschien zou dat dan te veel zijn geweest.

Ten slotte natuurlijk waar ik het in mijn vorige reactie ook over heb gehad: de de systeemtechnische imperfecties. Eeuwig zonde dat zo'n schitterend visueel design en overall een geweldige game hierdoor wordt onteerd. Onspeelbaar is het gelukkig bij lange na niet, maar ideaal is ook nog ver weg.

Ondanks dat allemaal is Bloodborne een geweldige ervaring en - dare I say - een meesterwerk. Een meesterwerk dat een aangrijpend verhaal vertelt in een schitterend uitziende en heerlijk klinkende, goedgeschreven en uitgewerkte wereld met memorabele personages.