Als ik Super Smash moet oordelen aan de hand van de hoeveelheid plezier die ik eraan beleef is het de makkelijkste 5* die ik in tijden heb uitgedeeld. Smash 4 is één van de leukste en meest verslavende games die ik ooit heb gespeeld. Het mag dan uitgekomen zijn in 2014, maar nog regelmatig doe ik mee aan game avonden waarin Smash urenlang achter elkaar word gespeeld. Nog steeds ervaar ik geen graadje verveling en is mijn enthousiasme niet minder dan toen de game werd aangekondigd. Hoewel ik games uiteindelijk beoordeel om de hoeveelheid plezier die ik eraan beleef, en het daarom ook de 5* heeft gekregen, moet ik wel aangeven dat het voor nieuwkomers een hele andere ervaring kan zijn. Het is een game waarvan de hoeveelheid plezier sterk afhangt van of je vrienden hebt om het mee te spelen. Voornamelijk de vermakelijke, maar tegenvallende single player modes zijn dingen om in gedachten te houden.
Wat de Smash reeks zo verslavend maakt is de competitieve gameplay die vernieuwing brengt aan het vechtgame genre. Waar het bij andere vechtspellen de bedoeling is de health bar leeg te maken, is het bij Smash de bedoeling de tegenstander buiten de rand van het level te krijgen. Wanneer je schade aandoet bij de tegenstander wordt dit opgeteld bij de "damage ratio", wat de tegenstander gevoeliger maakt voor klappen. Om een voorbeeld te geven: wanneer de tegenstander slechts 5 damage heeft dan kun je een harde klap geven, maar het personage word hierdoor niet ver geslagen. Heeft de tegenstander daarentegen 100 of meer schade, dan is de kans veel groter dat je deze buiten de rand van het level kunt slaan. Dit geniale systeem zorgt ervoor dat de game constant veranderd terwijl je een potje speelt: wanneer een personage weinig schade heeft kun je combo’s uitvoeren, maar deze combo’s werken plots niet meer bij veel schade omdat de tegenstander te ver van je vandaan word gemept. Hierdoor moet je constant jezelf aan passen aan de hand van hoeveel schade de tegenstander heeft.
Maar het houdt niet bij de damage ratio op. In vele vechtspellen sta je tegenover elkaar op een vloer, zonder mogelijkheid ergens anders heen te springen. In Smash maken (de meeste) levels gebruik van meerdere platforms om op te staan, wat de hoeveelheid bewegingsopties die je hebt aanzienlijk vergroot ten opzichte van de meeste andere vechtgames. Maar ook hier houd het niet bij op. Smash 4 heeft (inclusief DLC) de grootste selectie aan speelbare personages die ik ooit heb gezien. Er zijn in totaal 58 personages die (met uitzondering van 2 die te soortgelijk zijn) ieder een compleet andere speelstijl hebben. Zo heb je characters die razendsnel zijn maar weinig sterke aanvallen hebben om iemand een genadeklap te geven, langzaam zijn maar kunnen veel schade doen in korte tijd, projectielen schieten terwijl je afstand houdt of de vuisten gebruiken terwijl je zo dichtbij mogelijk blijft etc. Deze grote variatie in gewicht, hoogte, snelheid, kracht en algehele speelstijl van de personages zorgt ervoor dat iedere match-up anders is dan de andere. Een techniek die bij personage A werkt kan plots bij personage B niet meer werken omdat ie te licht is, om een voorbeeld te noemen. Zelfs na de vele honderden uren (zal mij niets verbazen als het inmiddels ver over de duizend is) ontdekt ik nieuwe technieken met bepaalde personages die handig kunnen zijn. Het is deze grote hoeveelheid aan opties die ervoor zorgt dat ik met het grootste gemak uren achter elkaar kan spelen zonder te vervelen.
Het was een slimme keuze van Nintendo om voor het character roster bestaande personages te gebruiken. De game zit vol met levels, muziek en personages uit bestaande games, waardoor het vroegtijdig al je interesse kan prikellen als je een liefhebber van de betreffende gameserie bent. Ze zijn zelfs zover gegaan om de meeste aanvallen af te leiden van dingen die de personages in hun game ook doen. Met een weide cast van o.a. personages van Super Mario, Legend of Zelda, Pokemon, Donkey Kong, maar ook personages als Ryu van Street Fighter, Sonic, Megaman, Pacman, Bayonetta en Cloud van Final Fantasy maakt Smash een game die een weide variatie aan verschillende geliefde personages bied.
Visueel is het een kleurrijke game met levels en personages die er heel accuraat uitzien, in vergelijking met het materiaal waar ze vanaf zijn geleid. Qua muziek bieden ze een grote hoeveelheid aan oude tracks van Smash, gecombineerd met nieuwe remixen van bestaande Nintendo muziek. Persoonlijk heeft de soundtrack mij niet van mijn stoel geblazen omdat ik de remixen minder goed vind dan de originele tracks, maar het bied een gevarieerde lijst met genoeg goede tracks om een prima muziek keuze voor ieder level te kunnen maken.
Zoals gezegd heeft de game wel degelijk mindere aspecten, al ontnemen ze mij het plezier niet. De single player mode is een stap terug in vergelijking met Melee en Brawl. Ditmaal is er geen Subspace Emissary of een sterke mode die het vervangt. Ongeachte wat je speelt: de modes komen voornamelijk neer op gevarieerde gevechten houden, hopend dat er een mooie beloning op je te wachten staat. In het begin is het vermakelijk om dingen te verzamelen en te zien of je de eindbaas op een hoge moeilijkheidsgraad kunt verslaan, maar toen ik alle personages en levels had zag ik geen reden meer deze modes op te pakken. De personages die je moet vrijspelen zijn ook belachelijk makkelijk om te halen, waardoor het zelden een ontdekking of bevrediging word om een nieuw personage tegen te komen.
Wat single player betreft is Smash leuk, maar tegenvallend. Smash is iets dat je voor de multiplayer speelt en hier schiet het in de roos. Een uiterst sterk vechtsysteem waar ik geen genoegen van kan krijgen, met kleurrijke beelden en grote cast aan leuke personages. Een must-try voor iedereen met een Wii U.
5*