Hotline Miami 2: Wrong Number (2015)

Zeer vermakelijk weer.

De negatieve kritiek van veel mensen op dit spel is niet onterecht. Neergeschoten worden door vijanden die je niet kunt zien (aankomen) (omdat ze zich buiten het scherm bevinden) is gewoon irritant, en dat gebeurt in HM2 veel vaker dan in haar voorganger. Het spel heeft meer bugs: zo kwam ik twee keer vast te zitten in een muur, waarvan één keer terwijl ik terugliep naar de auto, waardoor ik het hele level opnieuw moest spelen. Sommige nieuwe elementen vond ik niet goed werken: in het bijzonder dat dubbel-personage (kettingzaag-pistool), maar ook van de legerlevels was ik geen fan. En sommige oude elementen, zoals de bloedirritante klapperende deuren, hadden verbeterd moeten worden.

De positieve aspecten van HM2 overtreffen die minpunten mijns inziens echter makkelijk. Net als het eerste deel is de gameplay weer ontzettend snel en bevredigend. De AI is volstrekt idioot maar dient de gameplay goed: de vijanden reageren voorspelbaar op jouw handelingen, en dat is cruciaal bij een spel als dit. En het perfectionisme dat het spel vereist (één schot of slag en je bent dood) zorgt af en toe weliswaar voor enige frustratie, maar zorgt ook voor meer positieve emotie als je een level haalt.

Net als in HM1 is de sfeer bovendien weer geweldig. De stijl is niet meer dan adequaat (je ziet wat je moet zien en het is kleurrijk, maar verder is er weinig moois aan), maar de muziek is weer zeer sterk: opgewekt, swingend en heerlijk energiek. Het past erg goed bij het spel en vermindert de frustratie aanzienlijk.

En hoewel HM2 een aantal dingen dus iets minder goed doet dan haar voorganger, doet het ook een aantal dingen beter. Het is bijvoorbeeld een stuk gevarieerder in haar levelontwerp en personages, en het biedt ongeveer het dubbele aan speeltijd. Verder is het iets uitdagender, en het surrealistische laatste level vond ik zeer memorabel. Het plot is een beetje warrig, maar vervelend om te volgen is het niet.

HM2 is kortom weer een erg leuk spel: snel, bevredigend en met een zeer swingende sfeer. Het level design is soms wat dubieus, soms voelt het spel wat onafgewerkt aan en soms is het enigszins irritant, maar dat kon de pret voor mij zeker niet drukken. Ook dit deel krijgt dus weer een dikke 4*.

(Ze mogen trouwens wel eens opschieten met de level editor. Vier maanden na de release is hij nog steeds niet af. Geduld is prima, maar het duurt nu wel erg lang. Moeilijker dan Super Meat Boy vind ik HM2 overigens zeker niet, al heb ik de hard mode nog niet gespeeld.)

Een stap terug van zijn voorganger. Het bevat nog steeds leuke kanten van deel 1 zoals het rappe tempo, de trippy sfeer, de pittige uitdaging of het intense gewelddadige karakter. Qua beelden, geluid en besturing zit het ook on par met deel 1, maar de gameplay heeft een aantal veranderingen die het te frustrerend maakte. De levels zijn groter, waardoor het regelmatig gebeurde dat vijanden buiten mijn visie mij konden raken met kogels. De combinatie aan vijanden zit aanzienlijk frustrerender in elkaar en je word gestript van de vrijheid in je speelstijl: er zitten bv meerdere levels waarin je geen wapens van vijanden mag oppakken, maar waar wel verwacht word dat je genoeg kogels overhoud om sterke vijanden te verslaan. Het is, in die gevallen, dus een kwestie van melee forceren zodat je hopelijk genoeg kogels overhoud om de sterkere vijanden te verslaan. Zet dit neer naast deel 1, waarin je geheel de optie had om gunblaze of melee te gaan (afhangend van wat je prettig vind werken in het betreffende level), en dit speelt aanzienlijk minder plezierig.

Deze speelstijl zorgde ervoor dat ik te vaak dat in een hoekje moest campen, vijanden 1 voor 1 neerslaan, om een kans te maken. Als ik een kant opging, maakte niet uit waar, werd ik meestal neergeschoten of kwamen er plots vijanden op me af waar ik niet op kon anticiperen. Als gevolg ervaarde ik dit deel meer als frustrerend dan bevredigend.

Er zitten een aantal interessante nieuwe snufjes in. Dit deel experimenteert met nieuwe type gebieden zoals buitenruimtes, riolen of een club waarin het licht veranderd. Er zijn nieuwe typen vijanden zoals een melee vijand die hard rent of vijanden die je kogels kunnen ontwijken. Deze nieuwe elementen zijn wisselvallig, maar geven de game voldoende vernieuwing om het interessant te houden. Voornamelijk het laatste level was een grote, sierlijke drugstrip waarin de game los ging in vreemde kleuren en beelden.

Heb het tot het einde gespeeld, maar vond het gemiddeld een matig vervolg. Te vervelend level design en te weinig vrijheid in je speelstijl.

3*

Deel 1 nooit gespeeld en ik kwam deel 2 een beetje gratis tegen in de Playstationstore (PS+ Extra abonnement) dus ik dacht ik ga dit proberen.

Maar wat is deze game frustrerend moeilijk op een oneerlijke manier. Ik kom het al geregeld tegen in de comments dat vijanden je buiten beeld doodschieten. Dit werd voor mij persoonlijk na een tijdje echt tergend. Groot nadeel wat mij betreft en het verpest de fun. En dan zomaar ineens een zeldzame bug die ervoor zorgt dat er niks gebeurd als je een level gehaald hebt. En natuurlijk precies bij een extra moeilijk level. Dus het moet weer opnieuw.

Gelukkig is de muziek fantastisch en het speelt lekker soepel. Al werkt het lock systeem niet altijd even lekker.

3*